Ο δάσκαλος που αντιστέκεται
Όταν πήγε εκείνος στην Α΄ τάξη, το δημοτικό σχολείο Τριποτάμου Ευρυτανίας ήταν τριθέσιο και είχε 134 μαθητές. Έξι χρόνια μετά, αναφέρουν Τα Νέα (06.02.2008), όταν αποφοιτούσε από το Δημοτικό, τα παιδιά στο σχολείο ήταν λιγότερα από τα μισά- μόλις εξήντα. Αλλά ο Βασίλης Κόπανος είχε από τότε ένα και μοναδικό όνειρο: να γίνει δάσκαλος, να επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκε και να μαθαίνει γράμματα τα παιδιά των συγχωριανών του.
Το παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα. Είναι δάσκαλος στον Τριπόταμο Ευρυτανίας τα τελευταία 25 χρόνια. Την πρώτη χρονιά που διορίστηκε είχε 27 μαθητές. Φέτος έχει μόλις εφτάκάθε τάξη και ένα παιδί, εκτός από την έκτη που έχει δύο. Του χρόνου δεν θα υπάρχει παιδί στην Α΄ Δημοτικού και σε δύο χρόνια το πέτρινο δημοτικό σχολείο του Τριποτάμου θα σταματήσει να λειτουργεί.
«Το σχολείο μας “νεκρώνει” όπως και το χωριό μας! Εδώ και 12 χρόνια, όλα σχεδόν τα ζευγάρια που παντρεύτηκαν έφυγαν από τον Τριπόταμο. Το χωριό έχει συνολικά 9 παιδιά. Τα τέσσερα είναι δικά μου. Ο Κωνσταντίνος και η Αντιγόνη Μπουκουβάλα έχουν τρία παιδιά- τον Βασίλη στην Α΄, την Νίκη στην Β΄ και την Σπυριδούλα στην ΣΤ΄ τάξη. Και ο Κωνσταντίνος και η Ουρανία Βασιλείου έχουν δύο παιδιά, τον Νίκο στην Ε΄ και τον Γιώργο στην ΣΤ΄ τάξη. Τα μόνα χρόνια που έφυγα από το χωριό μου ήταν τα χρόνια του Γυμνασίου, των σπουδών μου στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας και της στρατιωτικής μου θητείας. Και η μοναδική αίτηση που έκανα ήταν για να διορισθώ στον Τριπόταμο Ευρυτανίας. Αλλά δυστυχώς πολύ σύντομα θα αναγκασθούμε να μετακινηθούμε σαν οικογένεια για να μπορέσουν και τα δικά μας παιδιά να πάνε Γυμνάσιο και Λύκειο. Και οι άλλες δυο οικογένειες που έχουν παιδιά θα αναγκασθούν να ξενιτευτούν»!
Ο «ισόβιος δάσκαλος» του Τριποτάμου, σαν παιδί, έφυγε για πρώτη φορά από το χωριό του και πρωτομπήκε σε αυτοκίνητο σε ηλικία 11 χρόνων: «Ταξίδεψα και πήγα σε μια κατασκήνωση στα Καμένα Βούρλα. Ένας ολόκληρος κόσμος αποκαλύφτηκε μπροστά στα μάτια μου. Τα μόνα επαγγέλματα που ήξερα ότι υπήρχαν τότε ήταν του γεωργοκτηνοτρόφου, του παπά, του καφεπαντοπώλη και του δασκάλου. Ο δάσκαλος, ήταν το ιερότερο όλων. Ήταν ο άνθρωπος που κατείχε τη γνώση, ήξερε να μιλήσει σωστά, να κερδίσει τον σεβασμό σου».
Πρόσχαρα και φιλότιμα παιδιά οι μαθητές του, ονειρεύονται να ανοίξουν μια μέρα τα φτερά τους. Η Αθήνα είναι γι΄ αυτά ο μεγάλος προορισμός. Τα παιδιά σύντομα θα φύγουν και το σχολείο θα κλείσει, αλλά θα αφήσουν πίσω τους το έργο που δημιούργησαν με τον δάσκαλό τους τα τελευταία δύο χρόνια και το οποίο στεγάζεται στην τρίτη αίθουσα του σχολείου. Ένα τοπικό λαογραφικό μουσείο:
«Συμπληρώνω φέτος σ΄ αυτό το σχολείο 31 χρόνια- έξι ως μαθητής και 25 ως δάσκαλος. Το Δημοτικό Σχολείο θα κλείσει αναγκαστικά, αλλά δεν θέλω να ερειπωθεί. Συλλέξαμε στην αρχή ό,τι παλιό βρήκαμε από τις προηγούμενες γενιές. Σχολικά βιβλία του 1952, μια Γεωγραφία του ΄37, χειροτεχνίες παιδιών, το παλιό κουδούνι, ξύλινα θρανία, αριθμητήρια, γραφομηχανή παλιάς εποχής. Ύστερα ξανοιχτήκαμε και μαζέψαμε χάλκινα και ξύλινα σκεύη κουζίνας, καρδάρες, βαρέλια νερού, παλιές λάμπες πετρελαίου, έναν αργαλειό που τον στήσαμε και λειτουργεί, μια κόφτρα, πριόνια, ξυλόμετρο με τις λαιμαριές του, ξυλόφτυαρο με το οποίο ξανέμιζαν οι χωρικοί το στάρι, μια κούνια μωρού, ένα σαμάρι, μια κασέλα. Και για μην ξεχάσουμε τη δραχμή μας, συλλέξαμε και ό,τι νομίσματα βρήκαμε!».
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
|