Δάσκαλοι από ανάγκη;
Πρέπει να χαιρόμαστε που όλο και περισσότεροι άριστοι μαθητές έχουν στόχο να γίνουν δάσκαλοι; Ή μήπως οι 18χρονοι δείχνουν μόνο τη διάθεσή τους να... αράξουν σε μία θέση στον δημόσιο τομέα και μάλιστα όσο το συντομότερο δυνατό;
Οι δυσκολίες στην εξεύρεση μιας καλής θέσης εργασίας ωθούν όλο και περισσότερους αποφοίτους λυκείου να διεκδικήσουν μια θέση σε κάποιο από τα εννέα παιδαγωγικά τμήματα των πανεπιστημίων της χώρας. Η ίδρυση των ολοήμερων δημοτικών σχολείων έχει οδηγήσει στην απορρόφηση όλων των αδιόριστων δασκάλων, με αποτέλεσμα το υπουργείο Παιδείας να προγραμματίζει και φέτος μια ακόμη αύξηση του αριθμού των εισακτέων στα παιδαγωγικά τμήματα για το ακαδημαϊκό έτος 2008-2009. Λογική κίνηση με δεδομένο ότι υπάρχουν ανάγκες. Πέρυσι μέχρι και ένας απόφοιτος παιδαγωγικών, ο οποίος δεν είχε ολοκληρώσει τη στρατιωτική του θητεία προσελήφθη άρον άρον για να καλύψει μια θέση σε δημοτικό σχολείο!
Μόνο που το «δασκαλίκι» είναι κάτι περισσότερο από μία μόνιμη θέση στο βαριεστημένο, γραφειοκρατικό, απωθητικό δημόσιο τομέα. Θέλει αγάπη για τα παιδιά, μεράκι για τη διδασκαλία, νέες ιδέες, ταλέντο στη μεταδοτικότητα, και ευρύτερα προσήλωση και πίστη στο λειτούργημα του δασκάλου. Δεν θέλει και αδιαφορία, ωχαδελφισμό και γκρίνια, που σίγουρα ενσκήπτουν μετά από 10 -15 χρόνια, όταν πλέον ξεφτίσει το όνειρο για τη «θεσούλα».
Πολλοί αναρωτιούνται για τα προβλήματα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Και το συγκρίνουν με άλλα ευρωπαϊκά, όπως είναι το φινλανδικό σύστημα όπου οι μαθητές έχουν εξαίρετες επιδόσεις σε μαθηματικά, ανάγνωση, φυσική (αποτυπώθηκε στον διαγωνισμό PISA του ΟΟΣΑ) και στο σχολείο η μάθηση είναι χαρά και όχι στείρα απόκτηση γνώσεων. Ο σχετικός προβληματισμός ξεχνά την ευθύνη που έχει ο ίδιος ο δάσκαλος για την εκπαίδευση των παιδιών. Πώς θα ζητήσουμε αύριο, μεθαύριο από τους νέους που σήμερα διαγκωνίζονται να εισαχθούν σε μια σχολή με μόνη επαγγελματική προοπτική τον δημόσιο τομέα, να αξιολογηθούν και ίσως να χάσουν το βόλεμά τους εάν οι επιδόσεις τους δεν είναι ικανοποιητικές; Μα ακριβώς γι’ αυτό το... βόλεμα δεν αφιέρωσαν στα όμορφα χρόνια της εφηβείας τους χρόνο μελέτης οι ίδιοι, και χρήμα οι γονείς τους;
Στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν αρκεί η κατοχή πτυχίου παιδαγωγικού τμήματος για την πρόσληψη στη δημόσια εκπαίδευση. Απαιτούνται πρόσθετες σπουδές παιδαγωγικής κατάρτισης, ενώ οι υποψήφιοι ελέγχονται από αρμόδιο φορέα ως προς τις ικανότητές τους (όπως η μεταδοτικότητα κ.λπ.), αφού πολλοί έχουν ένα πτυχίο ΑΕΙ αλλά μπορούν όλοι να διδάξουν.
Μήπως, εντέλει, και στην Ελλάδα η αύξηση του αριθμού των εισακτέων στα παιδαγωγικά τμήματα πρέπει να συνοδευτεί από μια ριζική αλλαγή του συστήματος προσλήψεων στη δημόσια εκπαίδευση;
Καθημερινή
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|