Ο ισπανός συγγραφέας Αλμπέρτο Βάθκεθ Φιγκερόα αποφάσισε να δημοσιεύσει στο διαδίκτυο τα έργα του, ώστε όποιος θελήσει να μπορέσει να τα κατεβάσει δωρεάν. Ο ίδιος δηλώνει στο blog του:
Στο εξής τα μυθιστορήματά μου θα εκδίδονται ταυτοχρόνως σε ακριβή έκδοση με σκληρό εξώφυλο, σε έκδοση τσέπης στη μισή τιμή, θα μπορεί κανείς να τα κατεβάσει δωρεάν από το Διαδύκτυο, και οσες εφημερίδες ή περιοδικά το επιθυμήσουν είναι εξουσιοδοτημένα να τα δημοσιεύσουν σε συνέχειες χωρίς να έχουν την υποχρέωση να μου πληρώσουν τα πνευματικά δικαιώματα.
Για να δικαιολογήσει την απόφασή του αυτή, εξηγεί:
Σήμερα υπάρχουν καταναλωτές για το κάθε αγοραστικό επίπεδο, και έτσι αν κάποιος το επιθυμεί μπορεί να φάει σε ένα πολυτελές εστιατόριο, σε ένα απλό φαστ-φουντ ή να πάει ακόμα στο συσσίτιο [...]. Το ίδιο συμβαίνει στις περισσότερες μορφές του καταναλωτικού κόσμου εκτός από αυτή των αναγνωστών, οι οποίοι αναγκάζονται να πληρώσουν την τιμή που ορίζει ο εκδότης, που έχει αγοράσει σε αποκλειτικότητα τα πνευματικά δικαιώματα ενός συγκεκριμένου βιβλίου, ή να περιμένουν χρόνια μέχρι να βγεί σε έκδοση τσέπης. Και μάλιστα ποτέ δε θα το αποκτήσουν δωρεάν.
Και αυτό μου φαίνεται άδικο διότι η κουλτούρα είναι τόσο σημαντική όσο η τροφή ή το ντύσιμο.
Οι εκδότες δεν έχουν το δικαίωμα να παραπονιούνται επειδή “ο κόσμος διαβάζει λίγο”, διότι αυτοί είναι που διατηρούν τον έλεγχο των τιμών [...] Προσωπικά προτιμώ να με διαβάζουν οι φοιτητές, οι εργάτες ή οι γραμματείς στο λεωφορείο για επτά ευρώ αντί για ένα στέλεχος στο άνετο γραφείο του για είκοσι, γιατι παρόλο που θα κερδίζω λιγότερα, αν το βιβλίο είναι καλό, οι δυο αναγνώστες θα γίνουν τέσσερεις και ύστερα οκτώ, και είναι φανερό πως οι εργάτες, οι φοιτητές και οι γραμματείς είναι περισσότεροι από τα στελέχη. Και αν το βιβλίο δεν είναι καλό, ούτε οι μεν ούτε οι δε δε θα το αγοράσουν.
Σχετικά με τους φόρους που πληρώνει στο Ισπανικό κράτος σχολιάζει:
Στην Αγγλία [...] οι συγγραφείς δεν πληρώνουν φόρους για τον καρπό της δουλειάς τους, αλλά στην Ισπανία, παρ’ όλο που ανήκουμε κι εμείς στην ΕΕ, καθε χρόνο πληρώνω τα μισά των εισοδημάτων μου στην εφορία, αλλιώς θα μου κάνουν εμπάργκο. Αυτό σημαίνει ότι ένας Άγγλος συγγραφέας διαθέτει τα διπλάσια οικονομικά μέσα από εμένα για να ταξιδεύει και για να κάνει την έρευνα που χρειάζεται για το επομενο του εργο.
Ακολουθεί μία αυστηρή κριτική στον τρόπο που η Ισπανική κυβέρνηση διαχειρίζεται τον βομβαρδισμό του αγγλοσαξονικού πολιτισμού και η ομολογία πως προτιμάει να μοιράζεται τις μισές εισφορές με ανώνυμους αναγνώστες από το να τα διαθέσει στην Κυβέρνυση. Ολοκληρώνει τη δήλωσή του κάνοντας λόγο για την ανάγκη να εκσυγχρονιστούν οι εκδοτικοί οίκοι ακολουθώντας το παράδειγμα της βιομηχανίας του σινεμά:
Σήμερα [μια ταινία] κάνει την πρεμιέρα σε σαράντα αίθουσες ταυτοχρόνως, μετά από λίγες εβδομάδες εκδίδεται σε DVD, ένα μήνα αργότερα την αγοράζει η τηλεόραση, και ύστερα από τρεις μήνες προβάλλεται στα ανοιχτά κανάλια. [...] όσοι διαχειρίζονται [τον κόσμο του βιβλίου] θα έπρεπε να θεωρήσουν την περίπτωση μιας ριζικής αλλαγής και να επιχειρήσουν να βρουν αναγνώστες αντί για κέρδος, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπάρχει κέρδος.
Τον λόγο του συγγραφέα (στα ισπανικά) θα το βρείτε εδώ
http://vazquezfigueroa.blog.com/ και το τελευταίο του βιβλίο [
Για ένα δισεκατομμύριο δολάρια] μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ
http://www.por1000millones.com/
20-10-07, 01:14
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
