Τέλος εποχής στην υπερδύναμη;

[Xenios]

Επιτέλους, μετά από μια καταστροφική επταετία, γεμάτη αφελείς ιδεοληψίες, μιλιταριστικές ταρζανιές και μισαλλόδοξες θρησκευτικές επικλήσεις, μπορούμε με ασφάλεια να διαπιστώσουμε το τέλος εποχής για τους νέοσυντηρητικούς της Ουάσινγκτον. Η μεσαιωνικής σύλληψης λαίλαπα που επέβαλαν στον πλανήτη ο Ντικ Τσένι και τα “γεράκια” του, με μαριονέτα τον Τζορτζ Μπους και πρόσχημα την 11η Σεπτεμβρίου, αγγίζει το ναδίρ δημοτικότητας στην αμερικανική κοινή γνώμη. Με τη γνωστή, ελέω πολιτικής αφέλειας, καθυστέρηση σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, οι αμερικανοί πολίτες συνειδητοποιούν επιτέλους ότι η εξωτερική πολιτική Τσένι τους έχει καταστήσει αναλώσιμα πιόνια σε μια παρτίδα που ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ αποκαλούσε “διαπλοκή στρατιωτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων”. Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι;…

Το σίγουρο είναι ότι το πολιτικό σκηνικό στις ΗΠΑ αλλάζει άρδην όσο πλησιάζουμε στις προεδρικές εκλογές του 2008, με τους Δημοκρατικούς να ελέγχουν και τα δύο σώματα Αντιπροσώπων και τους Ρεπουμπλικάνους πελαγωμένους στα συντηρητικά διλήμματα της μετά Μπους εποχής. Η ηγεμονία των Δημοκρατικών γίνεται εμφανής και από την αναπάντεχη… εσοδεία των υποψηφίων τους για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Μια γυναίκα και ένας αφροαμερικανός διεκδικούν στα ίσια το χρίσμα του κόμματος, αψηφώντας τις δύο πιο ανυποχώρητες προκαταλήψεις του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου.

Για κάποιον που θα είχε περάσει την τελευταία δεκαετία σε χειμερία νάρκη, το νέο αμερικανικό πολιτικό σκηνικό πρέπει να φαντάζει σαν… υγρό όνειρο των αριστερών αντικαθεστωτικών που διέσχισαν το Ρουβίκωνα της παρανομίας στις αρχές της δεκαετίας του ’70! Φανταστείτε ότι πέφτετε για ύπνο μετά την 11η Σεπτεμβρίου και ξυπνάτε ξαφνικά σήμερα συνειδητοποιώντας ότι μια φιλελεύθερη πρώην Πρώτη Κυρία και ένας μαύρος με καταγωγή από την Αφρική βρίσκονται στο προσκήνιο της πολιτικής δημοφιλίας ξιφουλκώντας όχι για το θρήσκευμά τους ή για τα αμυντικά τους δόγματα απέναντι στην τρομοκρατία, αλλά για τους gay στο στράτευμα, τη θεσμοθέτηση gay γάμων και τις μεθόδους εξουδετέρωσης των πανίσχυρων lobbyists των μεγάλων συμφερόντων (πετρελαίου, ασφαλιστικών εταιριών, πολεμικών και φαρμακευτικών βιομηχανιών).

Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως εμφανίζονται. Η αμερικανική κοινωνία δεν ήταν (και δεν πρόκειται να γίνει) ποτέ ιδιαίτερα προοδευτική, ούτε πλειοψηφικά φιλελεύθερη. Το αντίθετο - πολύ πριν την ίδρυση του αμερικανικού κράτους, οι άποικοι και μετέπειτα επαναστάτες ήταν κατεξοχήν, αν όχι αντιδραστικά, πουριτανοί. Στο 70% των 230 ετών της ιστορίας του, το αμερικανικό κράτος ψηφίζει συντηρητικούς πολιτικούς. Ειδικά στα τελευταία 50 χρόνια, η αναλογία Ρεπουμπλικάνων - Δημοκρατικών στο Λευκό Οίκο είναι στο 3 : 1!

Πηγή και το πλήρες άρθρο στο SKAI.gr