Το χαμένο χαμόγελο
Σαν σήμερα.
2000: Ο Κώστας Κεντέρης γράφει ιστορία, καθώς κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στον τελικό των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, με χρόνο 20.09 . Η Ελλάδα είχε να κερδίζει χρυσό μετάλλιο σε ανδρικό αγώνισμα στο στίβο από το 1912, όταν ο Κωστής Τσικλητήρας είχε πρωτεύσει στο μήκος άνευ φοράς.
Πόση χαρά και υπερηφάνεια είχαμε νοιώσει ξενυχτώντας για να δούμε τον Έλληνα που πέρασε στον τελικό των 200 μέτρων;
Παρακολουθώ χρόνια στίβο, τον Κεντέρη τον ήξερα πολλά χρόνια πριν το Σύδνεϋ, όταν ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα από γιατρό σε γιατρό, μέχρι να του πει ένας ότι το ένα πόδι είναι λίγο πιο μακρύ και με ένα πάτο του έλυσε το πρόβλημα.
Κάτσαμε εκείνη την νύχτα να δούμε και πάλι τον Κώστα να τρέχει στην μεγάλη κούρσα, ένας Έλληνας σε τελικό Ολυμπιακών αγώνων, μετά τον Σταύρο Τζωρτζή στα 400 εμπόδια της Ολυμπιάδος της Μόσχας.
Και έτρεξε και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας και ήρθε πρώτος και ήθελα να βγω στο μπαλκόνι 4 το πρωί αν θυμάμαι καλά, να φωνάξω, ΝΙΚΗΣΑΜΕ. Πήρα τηλέφωνο όσους ήξερα ότι θα το ξενυχτήσουν, άλλους τους ξύπνησα άλλοι το έβλεπαν, ήθελα να βγώ με την σημαία στον δρόμο, αλλά το έκανα λίγες μέρες αργότερα στην υποδοχή που τους έγινε στο Παναθηναικό Στάδιο.
Μέχρι την προπαραμονή της Ολυμπιάδος της Αθήνας, ο Κώστας εκπροσωπούσε το όνειρο μιας φυλής, το όραμα και το μέλλον.
Λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων της πατρίδας μας, ήμουν με τον αδελφό μου και τις ανιψιές μου στην Ανάφη και εκεί πρωτακούσαμε την κακή είδηση για το ντόπιγκ κοντρόλ που δεν εμφανίστηκαν. Και η χαρά και η λαχτάρα της προσμονής των μεγάλων αγώνων εξαφανίστηκε. Πάγωσαν δεκαπέντε εκατομμυρίων ελλήνων σε όλον τον κόσμο. Οι αγώνες μετά δεν ήταν ίδιοι, πήγα να δω τους αγώνες για τους οποίους είχα αγοράσει εισιτήρια, αλλά μέχρι εκεί. Δεν απόλαυσα όσο περίμενα αυτό το μεγάλο γεγονός για τον κόσμο και την Ελλάδα που το δημιούργησε και που μετά 108 χρόνια τους ξαναφιλοξενούσε.
Κάποιος πρέπει να δώσει λογαριασμό γι αυτό που έγινε. Ο Τζέκος ακόμα κυκλοφορεί ελεύθερος.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|