Αποδιοπομπαίος ο Μπλερ από τους Βρετανούς

[Xenios]

Εγκαταλείπει την εξουσία συνοδευόμενος από αισθήματα βαθιάς και αληθινής απέχθειας

Yστερα από δέκα χρόνια οικονομικής ανάπτυξης, κοινωνικής ανακωχής, πολιτιστικής πληθωρικότητας, οικονομικής ασφάλειας, κατακρημνιζόμενης ανεργίας, ευέλικτης φορολόγησης και ρεκόρ δαπανών για την παιδεία και την υγεία -δέκα χρόνια μέσα στα οποία οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις έγιναν για το κυνήγι της αλεπούς- ο Τόνι Μπλερ έχει καταφέρει να καταστήσει εαυτόν ευρέως, ουσιαστικώς και πανοραμικώς μισητό στο εσωτερικό.

Ο Τόνι, όπως τον αποκαλούν με σουφρωμένα χείλη, είναι ένας ευπαρουσίαστος άνδρας, ο οποίος εργάστηκε πολύ πολύ σκληρά για να γίνει αρεστός. Είναι, όπως ο ίδιος παραδέχεται, ένας άνθρωπος του λαού, ευθύς τύπος και έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Αλλά κόπιασε για το τίποτε. Τώρα εγκαταλείπει την εξουσία συνοδευόμενος από αισθήματα βαθιάς και αληθινής απέχθειας. Τον απεχθάνονται, τον μισούν, τον κοροϊδεύουν, τον σιχαίνονται.

Ευτυχώς, τον περιμένει καλή συντροφιά. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν εξίσου μισητή στο εσωτερικό όσο συμπαθής και σεβαστή ήταν στο εξωτερικό. Ακόμη και ο ίδιος ο Τσόρτσιλ, ο οποίος ανακηρύχθηκε από τις δημοσκοπήσεις ο Μεγαλύτερος Αγγλος όλων των εποχών, αντικαταστάθηκε με την πρώτη ευκαιρία από ένα μετριοπαθή ανθρωπάκο, σύμφωνα με τη δική του περιγραφή. Ο Κλέμεντ Ατλι έχασε με τη σειρά του τις επόμενες εκλογές, παρότι είχε προσφέρει στο έθνος τα πιο καταπληκτικά, από κοινωνική άποψη, πολιτικά επιτεύγματα του αιώνα, περιλαμβανομένου του κοινωνικού κράτους, της πυρηνικής άμυνας και της ανεξαρτησίας της Ινδίας.

Κρατάει χρόνια

Δεν υπάρχει τρόπος για να ικανοποιήσεις τους Βρετανούς ή να κερδίσεις την εύνοιά τους. Απλώς μισούν τους πολιτικούς. Ολους τους πολιτικούς. Το μίσος πάει με την πολιτική όπως η σάλτσα μαϊντανού με το αρνάκι. Είναι τόσο παλιό όσο και τα Κοινοβούλια. Ενας παλιός αγγλικός αφορισμός λέει ότι οι ζωές όλων των πολιτικών καταλήγουν στην τραγωδία. Ο Τόνι Μπλερ, συνεπώς, μπορεί να αντλήσει παρηγοριά από τη διαπίστωση ότι το μίσος για τους πολιτικούς αποτελεί κανόνα για τους πληβείους, ανεξάρτητα από το κόμμα, το φύλο, τη φυλή, το θρήσκευμα ή την κόμωσή τους.

Η διαφορά μεταξύ της βρετανικής πολιτικής και της αμερικανικής είναι ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχεί ο συλλογικός σεβασμός για την εξουσία, αν όχι για το πρόσωπο που την ασκεί. Ετσι, η προεδρία είναι ένα σεβαστό πράγμα, ακόμη κι αν ο πρόεδρος είναι κρετίνος. Και κάθε πρόεδρος εγκαταλείπει την εξουσία παίρνοντας μαζί του τον τίτλο του. Θα είναι πάντα ο κ. Πρόεδρος. Θα απολαμβάνει ένα βασιλικό μεν χαρακτηριστικό, αλλά στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Ωστόσο ο κ. Μπλερ, το πρωί της περασμένης Πέμπτης όταν ξύπνησε, ήταν απλά ο κ. Μπλερ.

Οι λόγοι που οι Βρετανοί μισούν τους πολιτικούς είναι περίπλοκοι και σαδιστικοί. Είναι κατά κάποιο τρόπο παράδοση, μια βεντέτα της φυλής που μεταδίδεται την ώρα του πρωινού. Οι λόγοι είναι, εν μέρει, ιστορικοί. Η βρετανική δημοκρατία είναι παλαιά, αλλά έως τα τέλη της δεκαετίας του 1920 υπήρξε λίγο ή πολύ σάπια, διεφθαρμένη και προνόμιο των εκλεκτών. Το μίσος είναι χαρακτηριστικό του ίδιου του συστήματος. Η εχθρική φύση του Κοινοβουλίου ενθαρρύνει μια μόνιμη κατάσταση εκφοβισμού, διαπληκτισμών και αξιοθρήνητου ανταγωνισμού, που προκαλεί οργή στον παρατηρητή και αποσπά την προσοχή από τις ουσιώδεις διαφορές βουλευτών και κομμάτων. Κάνει τα μέλη της Βουλής να μοιάζουν με πρόστυχα τσογλάνια. Και η συλλογική υπευθυνότητα της κυβέρνησης σημαίνει ότι οι υπουργοί πρέπει να ακολουθούν μεθόδους στις οποίες δεν πιστεύουν και κατά καιρούς να εξυμνούν το αντίθετο από εκείνο που είχαν εξυμνήσει την περασμένη εβδομάδα.

Χαρακτηριστικό στοιχείο της κυβέρνησης Μπλερ ήταν οι αμείλικτες δημόσιες σχέσεις. Τα πάντα κινήθηκαν γύρω από την ιδέα και την παρουσίαση. Οι άνθρωποι του πρωθυπουργού έδρασαν στο παρασκήνιο, ικέτευσαν, γοήτευσαν, δωροδόκησαν, κολάκεψαν και πόζαραν για να κάνουν το εκλογικό σώμα να τους λατρέψει. Και σε αντάλλαγμα, οι εκλογείς τους μίσησαν ακόμη περισσότερο επειδή προώθησαν ένα σχέδιο τόσο ενοχλητικά προφανές χωρίς ίχνος ειλικρίνειας.

Παρότι αποδείχθηκε αληθές ότι οι πολιτικοί δεν μπορούν να κοροϊδεύουν όλους τους ανθρώπους διαρκώς, φαίνεται ότι είναι εξίσου αληθές το ότι το κοινό μπορεί πράγματι να απεχθάνεται όλους τους πολιτικούς διαρκώς.

Ηταν ο Τομ Πέιν, ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς πολιτικούς στοχαστές, ο οποίος έφθασε πολύ κοντά στην εξήγηση του μίσους μας για τους πολιτικούς. Στον πρόλογο του βιβλίου του «Κοινή Λογική» σημειώνει τις διαφορές μεταξύ κοινωνίας και κυβέρνησης: «Η κοινωνία, σε κάθε κράτος, είναι ευλογία. Η κυβέρνηση, όμως, ακόμη και στο καλύτερο κράτος, είναι το αναγκαίο κακό». Κάθε τι που είναι καλό για μας, το οργανώνουμε μόνοι μας. Για εκείνα στα οποία αποτυγχάνουμε, χρειαζόμαστε κυβερνήσεις...

Άρθρο του Του A.A.Gill* από την International Herald Tribune

* O κ. A.A Gill είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του Vanity Fair και συγγραφέας του βιβλίου «The Angry Island. Hunting the British».

Πηγή : Καθημερινή / International Herald Tribune

[Xenios]

Το ακριβές αντίθετο γίνεται στην Ελλάδα, που θυμόμαστε και τιμάμαι πολιτικούς που κατάκλεψαν τα πάντα, που ρήμαξαν αντί να κτίσουν και δημιούργησαν μια νέα άρχουσα κάστα ανθρώπων που ρούφηξαν με καλαμάκι κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή αυτής της χώρας.

[Fireseaker]

Γιατί υπάρχουν και άλλοι για να τους θυμόμαστε?

[Gildor]

Γιατι οι συγκεκριμενοι ελληνες πολιτικοι ειχαν οπαδους που τους λατρευαν τοσο φανατικα που με τιποτα δε θα σταματησουν να τους λατρευουν

[Rider]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios . Το μίσος πάει με την πολιτική όπως η σάλτσα μαϊντανού με το αρνάκι.

σαλτσα δυόσμου (mint jelly για την ακρίβεια) τρωνε με το αρνι οι Αγγλοι....
Αχ αυτοί οι μεταφραστες......

[Fireseaker]

Ο Μπλερ καλός, κακός έκανε πολλά για τη χώρα του. Το αν επέμειναν όλοι στην υπόθεση του Ιράκ αυτό είναι άλλο θέμα...