|
|
|
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|||||||
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολογήστε το θέμα | Τρόποι εμφάνισης |
 |
#1
27-06-07, 19:09
|
 |
|
||||
|
καλοκαιρινες εικονες
Για να δροσιστουμε λιγο μεσουντος του καυσωνος ας κανουμε μια βουτια στις πιο γλυκες μας μερες...τις παιδικες
 Ποια ηταν η εικονα που θυμοσαστε απο τις διακοπες των παιδικων σας χρονων; Εμενα ειναι τα μαυρισμενα μουτρακια μας με τις μασκες και τους αναπνευστηρες στον Πλατυ-γυαλο στη Σιφνο,και το ταψι με τα γεμιστα της γιαγιας που μας περιμενε μετα τη θαλασσα (θελαμε και 120 σκαλια να ανεβουμε καθημερινα για να παμε σπιτι
__________________
...When there's nothing left to burn, you have to set yourself on fire.... 
|
|
#2
27-06-07, 19:34
|
|
|
||||
|
Ξέρω ότι θα πάω κόντρα στο ρεύμα και θα δηλώσω ότι όσο λατρεύω το βουνό δεν αγαπώ την θάλασσα.
Ίσως η πιο όμορφη μου θαλασσινή ανάμνηση να ήταν από το ψάρεμα την άλλη μου μεγάλη αγάπη. Ήμουν με την οικογένεια από την Αιδηψό. 7-8 ετών περίπου με ένα καλάμι ένα ενάμιση μέτρο (απλό καλάμι) και μια πετονιά με ένα μόνο αγκίστρι χωρίς φελλό, έπιασα ένα πρωινό έναν κέφαλο δυόμισι περίπου κιλά. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά και την περηφάνια που ένοιωσα, όταν κουβαλώντας το ψάρι παρουσιάστηκα μπροστά στους δικούς μου. Οι περιφρονητικοί χαρακτηρισμοί του αδελφού μου και της αδελφής, για τα σπαράκια και τις μουρμούρες που έπιανα, μετατράπηκαν σε εκφράσεις θαυμασμού για τον μικρό τους αδελφό. Και όταν το βραδάκι τρώγαμε την ψαρόσουπα, έκανα την μεγάλη δήλωση στον Πατέρα μου. Ξέρω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, ψαράς :-)
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|
|
#3
27-06-07, 20:47
|
|
|
||||
|
Αν εσυ νομιζεις οτι πας κοντρα, δες τις δικες μου αναμνησεις:
Ολη μερα να παιζω τα αγαπημενα μου adventures και το βραδυ να πηγαινουμε σε πανηγυρια, ταβερνες, ουζερι, γαμους, γιορτες, με γονεις, θειους και συγγενεις. Μισοφωτα σοκακια, μαγευτικη θεα, τα οποια στο μυαλο μου τα μετετρεπα σε σκοτεινους διαδρομους πυργων και μαγεμενα επιβλητικα καστρα Αποθημενο εχω ακομα να παω σε κανα εξωτικο νησι σαν αυτο του Larry 3 ομως :Ρ
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 27-06-07 στις 20:58
|
|
#4
28-06-07, 01:55
|
|
|
||||
|
[QUOTE=Gildor;73087]Αν εσυ νομιζεις οτι πας κοντρα, δες τις δικες μου αναμνησεις:
Μισοφωτα σοκακια, μαγευτικη θεα, τα οποια στο μυαλο μου τα μετετρεπα σε σκοτεινους διαδρομους πυργων και μαγεμενα επιβλητικα καστρα [/QUOTΕ] Εχω παιξει X-man και Σκελετορ με κλαδια απο αμυγδαλιες εγω...ουουουουου 
__________________
...When there's nothing left to burn, you have to set yourself on fire....
|
|
#5
28-06-07, 02:02
|
|
|
||||
|
Καμάκι ξύλινο, ατελείωτες ώρες μέσα στο νερό και πολλά πολλά χταπόδια!!!
μιαμ μιαμ μιαμ 
|
|
#6
29-06-07, 03:47
|
|
|
||||
|
Και... μ' αυτά και μ' αυτά εξαφανίζονται και κάτι ωραία άρθρα σαν της Φανούλας που ήρθε να ξυπνήσει αναμνήσεις γλυκές....
Αυτά που θυμάμαι από τα καλοκαίρια μου τα παιδικά... είναι η θάλασσα η ατελείωτη που έχει στιγματίσει τη ζωή μου... είναι η ανηφόρα της επιστροφής μέσα στον ήλιο τον καυτό, φορτωμένη με ψώνια από τον κυρ Σταμάτη... είναι η αναμονή του πάγου το πρωί πριν φύγουμε για τη θάλασσα... είναι η κόρνα του νερουλά που μας έφερνε πόσιμο νερό... είναι τα γεμιστά της γιαγιάς της Σμυρνιάς που μας περίμεναν μετά από μια κουραστική μέρα μπάνιου... είναι τα κουκούτσια από καρπούζι που αφήναμε στην αυλή για να μετρήσουμε πόσες μύγες μπορούσαν να μαζευτούν σε έναν κόκκο... είναι οι στρατιές από κάμπιες που κρυβόμασταν να δούμε μέχρι πού φτάνουνε... είναι οι λάμπες πετρελαίου κι ο φόβος μου να πάω μόνη στην τουαλέτα για να μην με πάρει κανένα ξωτικό από το ανοιχτό παράθυρο... είναι το δάσος που χτίζαμε σπιτάκια από αγκαθιές που κόβαμε με τα ίδια μας τα χέρια... είναι οι βόλτες του παππού κι εμείς που τον ακολουθούσαμε τάχα μου κρυφά μέσα από τα στάχυα... είναι το δέντρο το στραβό στην κορυφή του απέναντι βουνού που πίσω του ξεπρόβαλλε δειλό το φεγγάρι... είναι τα παραμύθια τα ατελείωτα που όλοι μαζί ακούγαμε μαζεμένοι στη βεράντα... είναι η σιωπή της νύχτας που τσάκιζε από τη φωνή του γκιώνη που έψαχνε τον αδελφό του κάθε βράδυ... είναι ο παππούς που έπαιρνε την κουρελού του για να κοιμηθεί κάτω από το απλωμένο πεύκο κάθε μεσημέρι... είναι τα λαγούμια που κάναμε στην ξεραμένη από τον ήλιο άμμο για να παίξουμε στρατιωτάκια... είναι το μπάνιο το βραδυνό μέσα στο βαρέλι γιατί αν μπαίναμε στο σπίτι μετά τα λαγούμια και τα στρατιωτάκια..... είναι τα τζιτζίκια που σφύριζαν στο μυαλό μας ολημερίς... είναι τα πρόβατα που περνούσαν χαράματα απ' την πλαγιά με τα καμπανάκια τους... είναι... οι Μάγισσες κι οι Νεράιδες των αναμνήσεών μου... δυστυχώς τώρα πια το δάσος δεν υπάρχει... μυρίζει φωτιά! ο γκιώνης δεν έχει πια πού να σταθεί και τα τζιτζίκια δεν βρίσκουν πού να τρίψουν τις τεμπέλικες κοιλίτσες τους... ευτυχώς μένουν κάποια στοιχεία που προσπαθώ να περάσω στα παιδιά μου, αλλά οι εικόνες των δικών μου παιδικών χρόνων, θα παραμείνουν μοναδικές!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
|
|
| Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
| Εργαλεία Θεμάτων | |
| Τρόποι εμφάνισης | Αξιολογήστε αυτό το θέμα |
|
|
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
