ΕΕ : Οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν μικρή συνθήκη

[Xenios]

Κάπως αλλιώς θα είχε φαντασθεί τη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που άρχισε χθες στις Βρυξέλλες, ο Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν και οι συνεργάτες του στη Συντακτική Συνέλευση, η οποία προετοίμασε το αλήστου μνήμης ευρωσύνταγμα. Πόσο μελάνι δεν χύθηκε τότε και πόσο χαρτί δεν καταναλώθηκε για τους σοφούς «οραματιστές», οι οποίοι -στα χνάρια των «πατέρων του αμερικανικού έθνους» Τζέφερσον, Χάμιλτον και Μάντισον, πρωταγωνιστών στη Συντακτική Συνέλευση της Φιλαδέλφειας- θα έθεταν τα θεμέλια για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης...

Με το διπλό «όχι» Γάλλων και Ολλανδών στα προ διετίας δημοψηφίσματα να ενταφιάζει τις μαξιμαλιστικές προσδοκίες, το γαλλογερμανικό ζεύγος, αυτή τη φορά υπό την ηγεσία των ρεαλιστών Μέρκελ και Σαρκοζί, προσήλθε στη βελγική πρωτεύουσα με «μίνι» φιλοδοξίες: Ο κακόφημος πλέον όρος «σύνταγμα» αντικαταστάθηκε από τη σεμνότερη λέξη «συνθήκη» και οι 300 σελίδες περιορίστηκαν σε 11, αρκετές για να χωρέσουν τις προτάσεις της γερμανικής προεδρίας. Σε πείσμα όλων αυτών, το φάντασμα του ομόσπονδου ευρωπαϊκού «υπερκράτους» συνεχίζει να στοιχειώνει στα μυαλά των ευρωσκεπτικιστών, μαζί με τα φαντάσματα της νεώτερης ευρωπαϊκής ιστορίας.

Αγώνα «μέχρι θανάτου» κήρυξαν οι δίδυμοι Λεχ και Γιαροσλάβ Κατσίνσκι, πρόεδρος και πρωθυπουργός της Πολωνίας αντίστοιχα, εναντίον της εκπροσώπησης κάθε χώρας ανάλογα με το πληθυσμιακό της βάρος, κάτι που θα δώσει στη Γερμανία σχεδόν διπλάσιες ψήφους από εκείνες της χώρας τους. Το επιχείρημά τους; Αν δεν είχε εισβάλει ο Χίτλερ στην Πολωνία, το 1939, θα είμαστε σήμερα 66 εκατομμύρια και όχι 38! Και η αντιπρόταση: Να καθοριστούν οι ψήφοι κάθε χώρας ανάλογα με την... τετραγωνική ρίζα του πληθυσμού της!

Γιατί από όλες τις μαθηματικές συναρτήσεις του πληθυσμού μόνο η τετραγωνική ρίζα και όχι, φερ' ειπείν, ο λογάριθμος, έχει τη θαυματουργή ικανότητα να αποκαθιστά μια ιστορική αδικία, παραμένει ανεξιχνίαστο.

Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν μια ωραία έκφραση όταν θέλουν να μιλήσουν για ένα τεράστιο πρόβλημα, που όλοι το ξέρουν, αλλά κανείς δεν τολμάει να το θίξει: «Ο ελέφαντας στο σαλόνι μας». Στην περίπτωση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ο «ελέφαντας» δεν είναι ούτε το γαλλικό «όχι» (οι Γάλλοι ήθελαν όχι λιγότερη, αλλά περισσότερη, πιο κοινωνική και πιο ανεξάρτητη Ευρώπη), ούτε οι εθνικιστικές υστερίες των αδελφών Κατσίνσκι, οι οποίες, από μόνες τους, θα περιθωριοποιούνταν ως οπισθοδρομικες γραφικότητες. Ο «ελέφαντας» στο σαλόνι της Ευρώπης ήταν και παραμένει ο ευρωσκεπτικισμός της Αλβιώνας, όπου παρά τη δεκαετία του Τόνι Μπλερ εξακολουθεί να κυριαρχεί το δόγμα Θάτσερ: Τα προβλήματα έρχονται από την ηπειρωτική Ευρώπη και οι λύσεις από τον Ατλαντικό.

Οι αντιρρήσεις του Τόνι Μπλερ και του διαδόχου του Γκόρντον Μπράουν δεν αφορούν κάποιες διαπραγματεύσιμες ρυθμίσεις για την κατανομή ισχύος μεταξύ των εθνών-κρατών, αλλά αγγίζουν τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος: Οι Βρετανοί δεν θέλουν να έχει δεσμευτική ισχύ η Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων ώστε να μην υποχρεωθούν να προσαρμόσουν το άκρως νεοφιλελεύθερο μοντέλο τους σε ευρωπαϊκές νόρμες για θέματα εργατικής, φορολογικής και κοινωνικής πολιτικής. Επιπλέον, δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για μια κοινή εξωτερική πολιτικής της Ενωσης, σε τροχιά ανεξαρτησίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Με αυτά τα δεδομένα, το φάσμα της αποτυχίας πλανάται πάνω από τις Βρυξέλλες, έστω και αν καλυφθεί με τον μανδύα ενός «συμβιβασμού», που θα παραπέμψει σε επόμενους γύρους διαβουλεύσεων τις ουσιαστικές αποφάσεις (ή μη αποφάσεις). Ισως όμως να έχει δίκιο η Βρετανίδα υπουργός Εξωτερικών Μάργκαρετ Μπέκετ όταν λέει ότι «το αδιέξοδο είναι καλύτερο από μια κακή απόφαση». Ενδεχόμενη αποτυχία δεν αποκλείεται να αναγκάσει τις χώρες που επιθυμούν μια «ευρωπαϊκή Ευρώπη» να προχωρήσουν μόνες τους στη συγκρότηση ενός σκληρού πυρήνα, μιας «Ενωσης μέσα στην Ενωση», που θα ξεπερνάει τα όρια μιας κοινής αγοράς εμπορευμάτων και υπηρεσιών.

Επί τέλους, ο κύριος Μπλερ διέσπασε την Ευρώπη με τον δικό του «συνασπισμό προθύμων», στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ. Οι διάδοχοί του δεν θα νομιμοποιούνται να εκπλαγούν αν άλλοι συγκροτήσουν τον δικό τους «συνασπισμό προθύμων», αφήνοντας πάντα μια θέση για τη γηραιά Αλβιώνα, μέχρις ότου αποφασίσει πού βρίσκονται τα στρατηγικά της συμφέροντα.

Πηγή : Καθημερινή

[Xenios]

Τα λάθη της σαρωτικής ένταξης 10 νέων χωρών, πληρώνουν οι ευρωπαίοι σήμερα.

Πριν καν γίνει αυτό θα έπρεπε η ΕΕ να είχα σύνταγμα, να σπάει το αντιδημοκρατικό μέτρο της απολύτου ομοφωνίας που καταλήγει σε υποχωρήσεις των αποφάσεων της συντριπτικής πλειοψηφίας.

Σήμερα βγαίνει η εθνικιστική Πολωνία, που έχει δώσει γη και ύδωρ στους αμερικάνους, να ασκεί πιέσεις. Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ.

Να υπάρχει ομοφωνία στην είσοδο νέων χωρών ναι, αλλά η Ευρώπη χρειάζεται ισχυρή διακυβέρνηση που σήμερα δεν έχει.

[Archmage]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Σήμερα βγαίνει η εθνικιστική Πολωνία, που έχει δώσει γη και ύδωρ στους αμερικάνους, να ασκεί πιέσεις. Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ.

Ακριβώς για τον ίδιο λόγο μπορούμε κι εμείς να ασκούμε πιέσεις για διάφορα θέματα, για την Κύπρο, την Τουρκία και τη Μακεδονία (το κράτος, όχι την περιοχή).

[Xenios]

Απόφαση στις Βρυξέλλες χωρίς την Πολωνία

Πηγή : Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

H Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ επέλεξε την οδό της «Διακυβερνητικής» με τους «26»

ΤΗ ΣΥΓΚΛΗΣΗ διακυβερνητικής διάσκεψης για την επαναδιαπραγμάτευση της ευρωπαϊκής συνθήκης ζήτησε χθες το βράδυ από τους «26» -πλην Πολωνίας- η γερμανική προεδρία, προκειμένου να αποφευχθεί το πολωνικό βέτο. Ειδικότερα, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ πρότεινε στα 26 κράτη μέλη να συγκαλέσουν μια διακυβερνητική διάσκεψη (CIG) χωρίς την Πολωνία, για την επαναδιαπραγμάτευση της συνθήκης η οποία θα αντικαταστήσει το Σύνταγμα.

«Η Γερμανίδα καγκελάριος επιθυμεί να ληφθεί στη σύνοδο κορυφής μια απόφαση χωρίς την Πολωνία. Η γερμανική προεδρία επιθυμεί τώρα να εξασφαλίσει μια κοινή εντολή των άλλων 26 χωρών για μια διακυβερνητική διάσκεψη», δήλωσε ο εκπρόσωπος της Μέρκελ, Ούλριχ Βίλχελμ.

Ο εκπρόσωπος προέβη σε αυτή την ανακοίνωση μετά από πολύωρες διαβουλεύσεις που κατέληξαν στην άρνηση της Βαρσοβίας να δεχθεί το συμβιβασμό που της πρότεινε η γερμανική προεδρία της Ε.Ε. «Η Πολωνία θα έχει κατόπιν τη δυνατότητα να επανενταχθεί στην ευρωπαϊκή πλειοψηφούσα γνώμη το φθινόπωρο στη CIG», πρόσθεσε.

Η Γερμανίδα καγκελάριος συναντήθηκε τρεις φορές διμερώς με τον Πολωνό Πρόεδρο Λεχ Καζίνσκι, υποβάλλοντας συμβιβαστικές προτάσεις για την άρση του αδιεξόδου. Η πολωνική πλευρά θεωρεί ότι αδικείται από τη συμφωνία του 2004, στο πλαίσιο της συνταγματικής συνθήκης, που προβλέπει ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται με διπλή πλειοψηφία, η οποία θα πρέπει να συγκεντρώνει 55% του αριθμού των κρατών μελών και 65% του πληθυσμού.

Ωστόσο, οι «27» κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με τον λεγόμενο «υπουργό Εξωτερικών» της Ένωσης, ο οποίος όμως θα ονομάζεται «ύπατος εκπρόσωπος» και θα προεδρεύει των συσκέψεων των υπουργών Εξωτερικών, συνδυάζοντας αρμοδιότητες που κατέχει ο Χαβιέ Σολάνα και η επίτροπος για τις Εξωτερικές Υποθέσεις Μπενίτα Φερέρο-Γουόλντνερ.

Με τη Μεγάλη Βρετανία, η γερμανική προεδρία και τα κράτη μέλη ήταν διατεθειμένα να ικανοποιήσουν το αίτημά της να εξαιρεθεί από την εφαρμογή του χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών, καθώς και από την κατάργηση του βέτο στη λήψη αποφάσεων στους τομείς της δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων.

Επίσης, μετά από αίτημα του Γάλλου Προέδρου, η γερμανική προεδρία αφαίρεσε από το σχέδιο της νέας συνθήκης τη φράση ότι «η Ε.Ε. υποστηρίζει τον ελεύθερο ανταγωνισμό», επειδή ο Ν. Σαρκοζί θεωρεί ότι στο τελευταίο δημοψήφισμα οι Γάλλοι ψήφισαν «κατά» διότι φοβούνται την παγκοσμιοποίηση. Η αφαίρεση της φράσης προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Archmage Ακριβώς για τον ίδιο λόγο μπορούμε κι εμείς να ασκούμε πιέσεις για διάφορα θέματα, για την Κύπρο, την Τουρκία και τη Μακεδονία (το κράτος, όχι την περιοχή).

Αυτά έχουν ήδη αποφασιστεί και στο ευρωσύνταγμα. Μεγάλη πλειοψηφία κοντά στο 70% σε όλες τις αποφάσεις για την κοινή πορεία της ΕΕ, απόλυτη πλειοψηφία με δικαίωμα βέτο, στην είσοδο τρίτων χωρών.

[tertios]

Η συνταγή είναι απλή αλλα προυποθέτει βούληση.

Ο λακές των αμερικάνων, εγγλεζοχωροφύλακας πρέπει καποια στιγμη να κρατηθεί στα όρια του. Διαφορετικά κάθε πολωνακος θα ξεθαβει το τομαχωκ του πολέμου για να μας παρουσιαζει το εσωτερικό του πρόβλημα δήθεν ευρωπαικό, ενώ ο ίδιος χρηματοδοτεί τον πόλεμο του Ιρακ και θα συμετεχει στο εκει πλιατσικο.

Αυτη η Ευρωπη πρέπει να καθορίσει τα όρια της. Γεωγραφικα και ιστορικά.

Και αυτα φαίνεται ότι σταματανε στον Οντερ, στη Μεσογειο, στην Βόρεια Θαλασσα και τις ανατολικες ακτες του Ατλαντικού.

[Archmage]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Μεγάλη πλειοψηφία κοντά στο 70% σε όλες τις αποφάσεις για την κοινή πορεία της ΕΕ

Άρα αν κατάλαβα καλά το 70% μπορεί να οδηγήσει στην αναγνώριση από την ΕΕ του κράτους της Μακεδονίας ως Μακεδονία; Ή αντίστοιχα να ξεκινήσει από την ΕΕ η διαδικασία de facto αναγνώρισης των κατεχόμενων στην Κύπρο;

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Archmage Άρα αν κατάλαβα καλά το 70% μπορεί να οδηγήσει στην αναγνώριση από την ΕΕ του κράτους της Μακεδονίας ως Μακεδονία;

Όχι για τα θέματα αυτά θα ισχύει το βέτο.

[Xenios]

Αντιμέτωπη με τα μεγάλα υπαρξιακά της προβλήματα παραμένει η Ε.Ε. δύο σχεδόν χρόνια μετά το γαλλικό και το ολλανδικό «όχι» στο Ευρωσύνταγμα. Οι δύο αλλεπάλληλες διευρύνσεις δεν έχουν μόνο καταστήσει πρακτικά πιο δύσκολο τον συντονισμό των 27 εθνικών «θέλω». Εχουν δημιουργήσει και ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα. Η ένταξη των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών άλλαξε βαθιά τις ισορροπίες στο εσωτερικό της Ενωσης και τον ίδιο τον τρόπο, που αυτή βλέπει το μέλλον της.

Η Βρετανία δεν είναι πια «σαν τη μύγα μέσα στο γάλα». Τώρα ηγείται ομάδας χωρών και επηρεάζει αποφασιστικά τις εξελίξεις. Συμμετέχει σ' ένα εγχείρημα που σε μεγάλο βαθμό δεν πιστεύει. Εγινε μέλος της Ε.Ε. για να μη μείνει εκτός νυμφώνος και έκτοτε λειτούργησε σαν τροχοπέδη.

Ειδική σχέση με τις ΗΠΑ

Ο λόγος είναι ότι στρατηγική προτεραιότητά της είναι η περιβόητη ειδική σχέση με τις ΗΠΑ. Αυτές ήταν πάντα επιφυλακτικές με την προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης, επειδή θεωρούν ότι θα υπονομεύσει τη δική τους ηγεμονία. Γι' αυτό και επιδιώκουν με τη βοήθεια του Λονδίνου να καθηλώσουν την Ε.Ε. σ' ένα καθεστώς περιορισμένης διακυβερνητικής συνεργασίας.

H στρατηγική αυτή συνήθως ακολουθούσε υπόγειες διαδρομές, αλλά καθορίζει τις βρετανικές θέσεις. Ο Τόνι Μπλερ συμφώνησε στο σχέδιο Ευρωσυντάγματος, αφού προηγουμένως συρρίκνωσε όσο μπορούσε τις προωθητικές διατάξεις και επέβαλε σε μεγάλο βαθμό τη δική του (νέο)φιλελεύθερη αντίληψη. Τώρα, δεν θέλει ούτε να ακούσει γι' αυτό. Οι προϋποθέσεις που θέτει για να δεχθεί μία μίνι συνθήκη ακυρώνουν κάθε προσπάθεια εμβάθυνσης. Με άλλα λόγια, εκδηλώνεται η αντίθεση του Λονδίνου γι' αυτή καθαυτή την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Ο εργατικός Μπλερ απορρίπτει τη Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (των εργαζομένων), το κοινό δίκαιο για επιδόματα και φόρους, την κοινή πολιτική για τη μετανάστευση. Απορρίπτοντας τον θεσμό του υπουργού Εξωτερικών της Ε.Ε., αρνείται την άσκηση κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, που θα επιτρέψει στην Ευρώπη να αναδειχθεί σε αυτόνομο παράγοντα της διεθνούς σκηνής.

Γερμανικές ψευδαισθήσεις

Στην ίδια γραμμή κινούνται και οι περισσότερες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Κάποιες με κραυγαλέο κι άλλες με πιο διακριτικό τρόπο. Επιβεβαιώνεται συνεχώς πόσο ανιστόρητη και εξωπραγματική ήταν η στρατηγική της Γερμανίας. Υπό την επήρεια μιας οικονομίστικης αντίληψης, πίστευε ότι με τα κοινοτικά κονδύλια θα δημιουργούσε μία δική της σφαίρα ήπιας επιρροής στην κεντροανατολική Ευρώπη.

Τα γεγονότα διέλυσαν τις γερμανικές ψευδαισθήσεις. Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έφερε με δύναμη στην επιφάνεια τους καταπιεσμένους εθνικισμούς και τις παραδοσιακές προκαταλήψεις. Οι περισσότερες απ' αυτές τις χώρες τρέφουν αρνητικά αισθήματα όχι μόνο για τη Ρωσία, αλλά και για τη Γερμανία. Αντιθέτως, αντιμετωπίζουν τους Αμερικανούς σαν προστάτες και εγγυητές της ανεξαρτησίας τους.

Στα ευρωπαϊκά όργανα, οι χώρες αυτές κατά κανόνα διατυπώνουν θέσεις ή αντιρρήσεις, χωρίς να τις διαπραγματεύονται εποικοδομητικά. Αναμφίβολα παίζει ρόλο το ότι ακόμα δεν έχουν προσαρμοσθεί στο κοινοτικό πνεύμα. Η ανελαστικότητά τους, όμως, πηγάζει περισσότερο από το γεγονός ότι δίνουν προτεραιότητα στη σχέση τους με την Ουάσιγκτον, επιδιώκοντας να είναι τα αγαπημένα παιδιά της. Η ενοποίηση της Ευρώπης έρχεται γι' αυτές σε δεύτερη μοίρα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος που οι αδελφοί Καζίνσκι διαπραγματεύονται τις ψήφους της χώρας τους στον μηχανισμό λήψης αποφάσεων. Η Πολωνία διαφέρει από άλλους εταίρους, που σ' ένα ζωτικό για τα εθνικά τους συμφέροντα ζήτημα, στύλωσαν τα πόδια. Η διαφορά δεν αφορά μόνο τη συχνότητα και το στυλ. Αφορά τον τρόπο, με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σε σχέση με την Ενωση.

Οταν πριν από μία πενταετία, ο Nτόναλντ Pάμσφελντ αντιπαρέβαλε θριαμβικά τη «νέα Eυρώπη» με την «παλαιά», σχηματοποιούσε την πραγματικότητα. Ο λόγος του, όμως, είχε πολιτικό αντίκρισμα. Η Ενωση διελαύνεται από μία διαχωριστική γραμμή, η οποία μετατοπίζεται και διαφοροποιείται, αλλά δεν σβήνει. Στη μία πλευρά βρίσκονται όσοι -περισσότερο ή λιγότερο- επιδιώκουν την πολιτική χειραφέτηση της Γηραιάς Ηπείρου. Στην άλλη, όσοι, στο όνομα του Ατλαντισμού, τη θέλουν προσδεδεμένη στο αμερικανικό άρμα.

Ο απολογισμός της 50ετίας από τη συνθήκη της Ρώμης δεν είναι ευκαταφρόνητος. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν επικαλύπτει τις κραυγαλέες ανεπάρκειες, τα κρίσιμα διλήμματα και κυρίως την έλλειψη ενοποιητικής δυναμικής. Η γερμανική προεδρία έθεσε ως προτεραιότητά της να επαναφέρει το ζήτημα της συνταγματικής συνθήκης και να διασώσει ό,τι μπορεί απ' αυτήν. Οπως φάνηκε και στην πρώτη ημέρα αυτής της συνόδου, όμως, η Βρετανία και οι σύμμαχοί της επιχειρούν να επιβάλουν τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή.

Αναμφίβολα, η απόρριψη του Ευρωσυντάγματος από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς έδωσε την ευκαιρία στο Λονδίνο να κάνει το διαλυτικό παιχνίδι του, χωρίς να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Πίσω από εκείνα τα «όχι», όμως, δεν υπήρχε ευρωσκεπτικισμός. Υπήρχε κατά κανόνα δυσφορία για τον νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό και την αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους, για την υψηλή ανεργία και τη χαμηλή ανάπτυξη, για το δημοκρατικό έλλειμμα και την απροθυμία πολιτικής χειραφέτησης από τις ΗΠΑ. Οπως προκύπτει κι από το ευρωβαρόμετρο, οι πολίτες επιθυμούν μία πιο δημοκρατικά συγκροτημένη, πιο πολιτικά κι αμυντικά χειραφετημένη και πιο κοινωνικά ευαίσθητη Ευρώπη.

Πηγή και περισσίτερα στην

[Xenios]

Συμφωνώ απόλυτα με το κύριο άρθρο της Καθημερινής.

Η Γερμανία πληρώνει τις αμαρτίες της, που ξεκίνησαν από την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και συνεχίστηκαν με την είσοδο νέων χωρών που δεν πληρούσαν καν τα δημοκρατικά κριτήρια.

Τον ρόλο των Βρετανών τον ξέραμε, δεν μας εκπλήσει η συμπεριφορά του αμερικανόδουλου Λονδίνου. Η είσοδος των κρατών της Βαλτικής αλλά και της Πολωνίας ήταν λάθος. Αυτές οι χώρες αν έμπαιναν, θα έπρεπε να γίνει αφού είχε η Ευρώπη ένα πλήρη συνταγματικό χάρτη.

[tertios]

Ακριβως. Ας κατσει τωρα ο Γκενσερ να βγαλει το φιδι απο τη τρυπα....