Ο Γιώργος των παιδικών μου χρόνων

[Xenios]

Σήμερα έλαβα ένα email και ένοιωσα μια από τις πολύ μεγάλες συγκινήσεις της ζωής μου.

Έψαχνα κάτι για την "Απέλλα", βάζω την λέξη στη μηχανή Google και στην 2η σελίδα βλέπω Stelios Chamodrakas. Λές, σίγουρα αυτός είναι, ο φίλος μου.

"Πατάω το ποντίκι με δύναμη και σε βλέπω, βλέπω ακόμη στις φωτογραφίες την κα Ξένη, την Καίτη, τον Σταύρο τον αδελφό σου, την γιαγιά, την Κυψέλη και την Φωκίωνος Νέγρη από την Σκύρου το παλιό σπίτι. Βλέπω έναν Έλληνα με αγάπη για την Μακεδονία, για την σημαία του."

Ο Γιώργος ήταν ο καλύτερος παιδικός φίλος, γειτονόπουλο, μαζί από τότε που στάθηκα στα πόδια μου, από τις σκηνές που περιγράφω στα Τα χρόνια τα Ανέμελα.

Θα βρεθούμε με τον Γιώργο και πάλι μετά από τουλάχιστον 40 χρόνια... Θα θυμηθούμε τους φίλους μας, θα θυμηθούμε την όμορφη γειτονιά μας, τις τρέλες μας τα παιγνίδια μας, τα όμορφα χρόνια τ' ανέμελα...

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Σήμερα έλαβα ένα email και ένοιωσα μια από τις πολύ μεγάλες συγκινήσεις της ζωής μου. Έψαχνα κάτι για την "Απέλλα", βάζω την λέξη στη μηχανή Google και στην 2η σελίδα βλέπω Stelios Chamodrakas. Λές, σίγουρα αυτός είναι, ο φίλος μου. "Πατάω το ποντίκι με δύναμη και σε βλέπω, βλέπω ακόμη στις φωτογραφίες την κα Ξένη, την Καίτη, τον Σταύρο τον αδελφό σου, την γιαγιά, την Κυψέλη και την Φωκίωνος Νέγρη από την Σκύρου το παλιό σπίτι. Βλέπω έναν Έλληνα με αγάπη για την Μακεδονία, για την σημαία του." Ο Γιώργος ήταν ο καλύτερος παιδικός φίλος, γειτονόπουλο, μαζί από τότε που στάθηκα στα πόδια μου, από τις σκηνές που περιγράφω στα Τα χρόνια τα Ανέμελα. Θα βρεθούμε με τον Γιώργο και πάλι μετά από τουλάχιστον 40 χρόνια... Θα θυμηθούμε τους φίλους μας, θα θυμηθούμε την όμορφη γειτονιά μας, τις τρέλες μας τα παιγνίδια μας, τα όμορφα χρόνια τ' ανέμελα...

Όσοι το είχατε διαβάσει θα το θυμάστε. Ας δούμε τώρα την συνέχεια του ....

Ήμουν σε ένα σκιερό τραπεζάκι της πισίνας του ξενοδοχείου μας και έτρωγα το πρωινό μου (κάτι κρουασανάκια ζεστά).

Στο διπλανό ακριβώς τραπέζι κάθησε ένας κύριος, που από την αρχή, κάτι μου έλεγε, κάπου τον ήξερα. Το ενδιαφέρον μου για τα κρουασανάκια περιορίστηκε, προσπαθώντας να σπάσω και ...άλλο το κεφάλι μου να καταλάβω ποιος ήταν αυτός. Παρατήσησα ότι και εκείνος με έβλεπε με λοξές ματιές αλλά υπέθεσα ότι τον τραβάει το ξυρισμένο μου κεφάλι.

Τελικά εκείνος τόλμησε, Στέλιο; Πηγαία μου βγήκε, Γιώργο;

Ακολούθησαν αγκαλιές και φιλιά, ο παιδικός φίλος ήταν εκεί, κάτσαμε μαζί και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας στο χθες το ταξίδι μας στα χρόνια τα ανέμελα.

H συγκίνηση ηταν έκδηλη, κατέβηκε ο αδελφός μου και ξεκινούσαμε μαζί να τον πειράζουμε, έπεσαν οι εξηγησεις νέες αγκαλιές νεα φιλιά, νεες ιστορία. Ήρθε η γυναίκα του, της λέει θυμάσαι τον Στέλιο που σου έλεγα, εδω είναι.

Κάποια στιγμή μας λέει ο Γιώργος, σήμερα παντρευω τον γιο μου, θα μου δώσετε ιδιαιτερη συγκινηση να είστε στον γάμο του. Ο αδελφός μου γελάει και του λέει σημερα παντρευω την κόρη μου......

Ήρθαν και άλλοι συγγενείς νέες αγγαλιές νέα φιλιά νέες αναμνήσεις. Γνώρισα το παληκάρι του, τον λεβέντη του πιλότο F16 blog52. Γνώρισα και περίπου 30 συναδέλφους του, συνάδελφοι του ίκαρους, που ήρθαν να του κάνουν το τόξο με τα σπαθιά τους στην εκκλησία.

Γίναμε για λίγο μια παρέα. Βρήκα και εγώ πιλότους να τους εκφράσω τον θαυμασμό μου.

Η ζωή παίζει απίστευτα παιγνίδια, κάνοντας τον κόσμο απίστευτα μικρό.