πρωτη φορα στο τιμονι

[fifi]

Και μια και μιλαμε ως εμπειροι οδηγοι -- για το νεο ΚΟΚ,θα ελεγα να ανοιξουμε και ενα θεματακι για το πως ηταν την πρωτη φορα που οδηγησαμε...ή που πηραμε το πρωτο μας τουτου...ή τελος παντων οταν νοιωσαμε "κυριοι" στο οχημα μας....

Εγω ας πουμε,οταν παρελαβα το αυτοκινητο μου απο την αντιπροσωπεια,μεχρι να το παω σπιτι..ειδα και επαθα...ετρεμα ολοκληρη.."αμαν..φαναρι,αμαν με προσπερασανε,ωχ τι επαθα..το καλο μου το τουτου...θα μπορω να το παρκαρω;;;"Τετοια χαζα σκεφτομουν,που βεβαια με τον καιρο χαθηκαν και τα λεμε πια μονο για να γελαμε...

Τωρα πια απολαμβανω με προσοχη και την ταχυτητα και την ελευθερια που προσφερει το αυτοκινητο...και παντα με ζωνη ασφαλειας..και παντα χωρις περιττες "μαγκιες"( γκαζιες στα φαναρια,περιεργες προσπερασεις κλπ)

να πω λοιπον και εδω-μια και το θυμηθηκα-: ΔΕΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ.. ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ !!ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΟΥΜΑΧΕΡ!!

Υ.Γ.: το "νι" απο το τουτου μου το χω βγαλει εδω και πολυ καιρο εγω

[Xenios]

Ωχ θα χάσετε κάθε ιδέα για μένα τώρα :-)

Αν μπορώ να με χαρακτηρίσω σαν νέο οδηγό, πριν και μετά το δίπλωμα, θα χρησιμοποιούσα τον όρο, ανόητος.

Ξεκίνησα όπως οι περισσότεροι με το αυτοκίνητο του Μπαμπά. Χωρίς κανείς να μου έχει πει οτιδήποτε, κάποια μεσημέρια στο Cape Town, τσίμπαγα με πονηριά τα κλειδιά του Πατέρα μου και έκανα βολτούλες.

Στην αρχή ήταν το κλασικό πίσω μπρος, μέτρο μέτρο. Μετά η βόλτα στο οικοδομικό τετράγωνο και μετά οι τρέλες.

Την τρίτη μέρα των 'δοκιμών' μου, ήθελα να δοκιμάσω το αυτοκίνητο (ένα κλασικό 220 Marcedes) εκτός σπιτικής εμβέλειας. Πήρα μια ανηφόρα και μετά ένα κυκλικό δρόμο με καλή κλίση που έβγαζε σε ενα motorway. Αυτό μου άρεσε και ξαναγύρισα να το δοκιμάσω. Αυτή την φορά στην στροφή σανίδωσα το γκάζι και βγήκα στον μεγάλο δρόμο με 160 χιλιόμετρα.

Αυτό ήταν το μεγάλο μου παιγνίδι, το έκανα τόσες φορές που είχα εντυπωσιαστεί. Μετά από 4-5 μέρες με κάρφωσε ένας Πορτογάλος γείτονας. Ο μικρός παίρνει το αυτοκίνητο και τρέχει σαν τρελός :-)

Τα κλειδιά από τότε κρυβόντουσαν, αλλά ... 'άμα θες κάτι το βρίσκεις και οι δοκιμές συνεχίστηκαν μέχρι που με τσάκωσε η τροχαία και με πήγαν σηκωτό...

Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν ένας 'πηραγμένος σκαραβαίος VW, με διχίλιαρη μηχανή porche. Ενα αυτοκίνητο γλύκα σκέτη, με πολλά ρολόγια φανάρια αεροτομές και τέτοια.

Το αυτοκίνητο που μου έκλεψε την καρδιά όμως, ήταν το κλασικό flat Jeep, του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Μετά από αυτό νοιώθω έναν έντονο αποτροπιασμό για τα εκατοντάδες χιλιάδες 4X4 που κυκλοφορούν σήμερα.

Από τις μεγάλες μου τρέλες ήταν να φεύγω από το Cape Town για την πίστα Κυαλάμι, του Γιοχάνεσμπουργκ, (2500 χιλ) με τον σκαραβαίο, σε ένα σαββατοκύριακο, για 15 λεπτά οδήγημα και μάθημα στην φόρμουλα 1.

Αφού με τόσες ανοησίες ζω ακόμα, είναι καλά :-)

[tertios]

Πριν γίνω Σουμαχερ στη Γερμανία, έμαθα να οδηγώ σε ένα ΑΜι της Σιτροέν που μου το δάνεισε ενας φίλος ιερέας στο Αγρίνιο. Την πρώτη φορα, στα 22 μοιυ, πήγαμε μαζί να με μαθει στο...παλιο αεροδρόμιο του Αγρινίου.


Ηταν η πρώτη φορα που συγκρούστηκα με σταθμευμένα ..παλια αεροπλάνα!!!!!

Ολα εγιναν όταν αντι να βαλω πρώτη ( όσοι ξερετε ΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄πω ς τα γαλλικα αυτοκινητα με το λεβιε μπροστα την πρώτη την έχουν προς τα πίσω και την όπισθεν προς τα εμπρός) έβαλα όπισθεν και με μεγάλη ταχύτητα πήγαινα προς τα πίσω με κύκλος.....Ποιος ειδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Το Αμι έγινε πίσω πίτα.
Το αεροπλάνο, ενα παλιο εκπαιδευτικό, βγήκε σε αχρησία ,,,ακόμα και σαν παλιοσιδερο.
Ο παπα Σπύρος κανει ακόμα ευχέλαιο που σώθηκε.
Κι εγώ , κατεβαίνοντας απο το σμπαραλιασμενο αυτοκινητυάκι διαπίστωσα μόνο ότι ....το φαναράκι της όπισθεν δεν άναβε πια...

Από τότε έκανα με τη βοηθεια του Θεού και όλων του των Αγγέλων 1.500.000 χιλιομετρα, εντος ευρωπαικων οδών και καλντεριμίων και είμαι ίσως ο μόνος που έχει κατεβει σκαλια εκκλησίας (Αγ.Νικολαος Χαλανδρίου) με ...τζιπ. Αυτα.

[Gildor]

Εγω εχω μεινει στα ραλακια του υπολογιστη και σε κατι πρακτις που εκανα με τον ξαδελφο μου σε ενα οικοπεδο.. πιανεται; :Ρ

[tertios]

Ναι, μονο αν το οικοπεδο ειναι καταλληλο για ανεμογεννητριες