Ένας φύλακας άγγελος;

[purple anemone]

Είναι νύχτα... Τα πάντα σιωπούν, έτσι όπως μόνον η σιωπή γνωρίζει να ησυχάζει.
Το μυαλό ταξιδεύει σε πράξεις καθημερινές, αναγκαίες, συνηθισμένες. Τριγυρίζει και βασανίζεται. Παιδεύεται και ξαναρχίζει. Σηκώνεται απ' το γονάτισμα το βαθύ και τρέχει, γιατί μόνον έτσι μπορεί να επιβιώσει. Στάχτες κι ανάθεμα, μια ζωή απογοητευμένη και θολή...
Όλα γυρίζουν, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε ανάποδη στιγμή. Όλα ξανάρχονται και το βουητό τους γίνεται πιο έντονο και βασανιστικό. Θέλεις να φύγεις αλλά δεν ξέρεις προς τα πού. Κι αν μείνεις δεν ξέρεις το πώς. Όλα κινούνται ανεξέλεγκτα... Όλα, εκτός από μια πνοή που σκίζει την ησυχία γύρω και κατευνάζει απότομα την ταραχή, δαμάζει την αντάρα...

Ξαφνικά, κι ενώ τα πάντα γύρω φαίνεται να συνωμοτούν σ' έναν αγώνα δύσβατο, χωρίς ορατό τελειωμό, κι ενώ το τέλος μοιάζει σαν τη μόνη λύτρωση που όμως είναι πολύ μακρινή, κι ενώ το μυαλό συγχίζεται και δεν μπορεί νοήματα να βγάλει... μία ανάσα ανεπαίσθητη πίσω απ' τον ώμο, εκεί στην άκρη της ζήσης, εκεί που ξανά φουντώνει η ζωή. Ένα χάδι από αόρατο χέρι, ένας ψίθυρος από χείλη ανύπαρκτα, μια κίνηση φευγαλέα.

Κι ύστερα πάλι σιωπή... Μια εικόνα, μια φαντασίωση, μια στιγμή! Μια στιγμή! Μη φεύγεις! Σε νιώθω, σ' ακούω, σε χρειάζομαι. Μείνε κοντά μου έστω και σ' αυτή τη μανιώδη σιωπή. Μείνε έστω και για να πιστεύω πως είσαι κοντά μου. Βοήθα με!
Όλα τότε ησυχάζουν, γαληνεύει το μυαλό και η ψυχή ανδρειεύει, επαναστατεί. Κι αναζητάς... κι αναρωτιέσαι... τί είναι αυτό που σε κάνει ξανά δυνατό;

-------
Έχετε νοιώσει ποτέ... αυτό το χάδι το ανύπαρκτο; την ανάσα τη φευγαλέα; τη στιγμή τη μοναδική; αυτή τη στιγμή που νομίζει κανείς πως δημιουργήθηκε στο σύμπαν μόνο για τον ίδιο, για να τη ζήσει ολότελα δική του, να τη δει μόνον αυτός...
Έχετε νοιώσει ποτέ... κάτι να σας ακολουθεί και να σας προστατεύει; κάτι να ζει με την πνοή και να νοιώθει με τις αισθήσεις σας;
Πέρα από κάθε θεωρία επιστημονική ή θρησκευτική... έχετε νοιώσει ποτέ κάτι να συμβαίνει και να υπάρχει μόνο για σας; Κάτι μοναδικό, που μόνο εσείς μπορείτε να βιώσετε όπως αισθάνεσθε;

[Liria]

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone ------- Έχετε νοιώσει ποτέ... αυτό το χάδι ... ; την ανάσα τη φευγαλέα; τη στιγμή τη μοναδική; ... Έχετε νοιώσει ποτέ... κάτι να σας ακολουθεί και να σας προστατεύει; κάτι να ζει με την πνοή και να νοιώθει με τις αισθήσεις σας; να υπάρχει μόνο για σας; Κάτι μοναδικό, που μόνο εσείς μπορείτε να βιώσετε όπως αισθάνεσθε;

Ασφαλώς κορίτσι μου. Όμως αν και κατάλαβα πολύ καλά τί ρωτάς και σε ποιό επίπεδο, εγώ θα σου απαντήσω "ναι, έχω νοιώσει έτσι ακριβώς, αλλά πολύ χειροπιαστά και πολύ ζωντανά". Εχω νοιώσει αυτά ακριβώς που περιγράφεις, αλλά με "παρουσία" δίπλα μου ολοζώντανη κι ... ερωτευμένη. Και είναι πράγματι το ποιό όμορφο που μπορεί να βιώσει κανείς.
Καλό ξημέρωμα Αννούλα.

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Liria Και είναι πράγματι το ποιό όμορφο που μπορεί να βιώσει κανείς.

Σαφέστατα και είναι το καλύτερο... Και σαφέστατα δεν μιλάω γι' αυτό, το οποίο επίσης εύχομαι να βιώνουν όλοι! Φιλάκια

[Xenios]

Περιέγραψα Άννα στο HeartCad, αυτό που σου έδωσε αφορμή να γράψεις αυτές τις όμορφες σκέψεις σου.

Αυτό το χέρι στον ώμο, αυτό το χέρι που σε κρατάει ενίοτε, το έχω βιώσει κατ' επανάληψη. Είναι απ' αυτές τις καταστάσεις που φοβάσαι να κάνεις εκμυστήρευση, ακόμα και στον πιο δικό σου άνθρωπο, που αποτελούν βίωμα, που κανείς δεν θα μπορεί να το κατανοήσει, ενώ υπάρχει και η περίπτωση να σε δουν και με οίκτο.

Το χέρι της Μητέρας μου, στα δεκαπέντε χρόνια που μας έφυγε, το νοιώθω συχνά δίπλα μου, να μου σφίγγει το χέρι, να είναι ένα αιώνιο καταφύγιο και παρηγοριά, τόσο όσο κατέφευγα σ’ Εκείνη, μικρό παιδί, για να με προστατέψει.

Αυτό όμως που ένοιωσα πριν τρία τέσσερα χρόνια, στα δύσκολα και πέτρινα για μένα χρόνια, του κλονισμού της υγείας μου και της επαγγελματικής μου ταλαιπωρίας, φοβάμαι να το πω. Διστάζω να το ξεστομίσω, δειλιάζω να το μοιραστώ ακόμα με οποιονδήποτε.

Ήταν τόσο φανερή η παρουσία Εκείνου που πάντα τον έψαχνα, τον αμφέβαλα και τον πίστεψα, που για μένα εκείνη την στιγμή η αναζήτηση μου είχε τελειώσει, γιατί απλά τον είχα βρει ή μάλλον εγώ κατάλαβα ότι με βρήκε Εκείνος.

Από εκείνη την στιγμή, το καταστάλαγμα της γαλήνης Του, με κυρίεψαν συθέμελα, μου έδειξαν ότι όλα τα άλλα, είναι ασήμαντα, μηδαμινά, ουτιδανά. Βρήκα τον εαυτό μου, την δύναμη μου, το νόημα που θα πρέπει να διδάσκεται πρώτα απ’ όλα στους νέους ανθρώπους.

Σ.

[amigos]

Το ίδιο ισχύει και για μένα. Αυτό το κάτι είναι πάντα δίπλα μου, είναι εκεί σε κάθε δύσκολη ή εύκολη στιγμή , και κατά περίεργο τρόπο πάντα με ακούει και βοηθάει. Και κάποιες φορές που νόμισα ότι έφυγε, ότι με εγκατέλειψε, κατάλαβα ότι εκεί ήταν. Πολύ αργότερα κατάλαβα είχε δίκιο που δεν με άκουσε, το έκανε για το καλό μου.
Είναι απίστευτο να βλέπεις ότι όσα ενδόμυχα σκέφτεσαι και επιθυμείς σου συμβαίνουν.

[Gildor]

Βασικα το μονο που εχω καταλάβει οσον αφορα το θεμα 'φυλακας αγγελος' ειναι πως οποτε βρισκομαι σε δυσκολη στιγμη και ανατωτιεμαι πως θα τη γλυτωσω, τελικα ή κάτι γίνεται και γλυτώνω ή τελικα αυτό που συμβαίνει δενέιναι τόσο τρομερό όσο φοβόμουν.

Κατα τα άλλα απο παράξενο 'νιώσιμο' δίπλα μου, δεν έχω καταλάβει ποτέ :P Στιγμές όμως που νιώθεις οτι γίνεσαι ένα με το σύμπαν, το κατορθώνεις με συνδυασμό κατάλληλης ώρας, μοναξιάς, ησυχίας, κατάλληλης μουσικής και κατάλληλα αναγνώσματα (ή στην περίπτωσή αυτή, συγκεκριμένα παιχνίδια στο PC :P)

[tertios]

Θυμησου την εικονα των παράλληλων ιχνών στην άμμο. Καποια στιγμή φαίνονταν μονο τα ιχνη απο τις δικες μας πατημασιές (ετσι νομιζαμε), τα άλλα ιχνη ειχαν χαθεί. Στο εύλογοπαραπονο μας,Κύριεγιατι με εγκατέλέιψες,αφου μεχρι τωρα ησουνα μαζί μου,λαβαμε την απάντηση : Δεν σε εγκατελειψα,τα ιχνη που εβλεπες ηταν τα δικα μου,όσο σε κρατούσα στον ωμο μου....Εσυ δεν περπατούσες, εγω σε κουβαλούσα.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από tertios .Εσυ δεν περπατούσες, εγω σε κουβαλούσα.

Πολύ όμορφο αυτό.

[fifi]

...Βασικα,θελω τους ανθρωπους που εχω γυρω μου να τους βλεπω σαν τους καλους μου αγγελους ,κατι περιεργους τυπους που με χαλανε τους σουταρω :P εκτος αν κρατησω κανα δυο για να τους δουλευω-γιατι ειμαι και παλιοπαιδο μην ξεχναμε...

Σοβαρα τωρα ομως ..Νοιωθω προστατευμενη απο κακοτοπιες και απο δυσκολα..Κατι η αναισθησια μου ,κατι το χιουμορ,αλλα σιγουρα και ενα φωτακι μεσα μου απο αυτα που μου διηγουνταν η γιαγιακα μου στο νησι για τους βιους των Αγιων..

[tertios]

Βίοι Αγίων. Ευγε. Βίωσαν κάτι πρίν απο μας, για μάς.