92η επέτειος μνήμης γενοκτονίας Αρμενίων

[mystakid]

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΗ , ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ
Κ. ΒΑΧΡΑΜ ΚΑΖΟΓΙΑΝ
ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ 92"ς ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΓΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ

Θεσσαλονίκη, 22 Απριλίου 2007

Σεβασμιότατοι,
Εξοχότατοι εκπρόσωποι της Ελληνικής Πολιτείας,
Κύριες και κύριοι

Ο Αρμενικός λαός, σήμερα, μαζί με ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα, τιμά την μνήμη περισσοτέρων από ενάμιση εκατομμυρίου αθώων θυμάτων της Γενοκτονίας του 1915. Την απόλυτη ευθύνη αυτού του ολοκαυτώματος φέρει η Οθωμανική Τουρκία και η διάδοχος της σύγχρονη Τουρκία. Το έγκλημα που διαπράχθηκε άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του σε ολόκληρη την μετέπειτα ιστορία του Αρμενικού λαού. 92 χρόνια παρήλθαν από την απεχθέστερη στιγμή της ιστορίας του λαού μας, το 1915, όταν κορυφώθηκε η πολιτική της εξόντωσης του αρμενικού στοιχείου από την Οθωμανική Τουρκία. Ο αρμενικός λαός, ωστόσο, δεν παραιτήθηκε από τις δίκαιες διεκδικήσεις του, ενώ και νέες χώρες προστέθηκαν στον κατάλογο εκείνων που καταδίκασαν τη γενοκτονία.

Πολλές ήταν οι χώρες και οι διεθνείς οργανισμοί που συνέχισαν να μεσολαβούν και να καλούν την Τουρκία να ξεκινήσει διάλογο με την Αρμενία, ν' ανοίξει τα σύνορα και να λάβει μέτρα, με σκοπό την διαμόρφωση ενός κλίματος ανεκτικότητας.

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ολόκληροί ο κόσμος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της
στυγνής δολοφονίας του εκδότη της εφημερίδας «ΑΓΚΟΣ», Χραντ Ντινκ, ενός ανθρώπου που γεννήθηκε και έζησε στην Τουρκία και όνειρο της ζωής του ήταν να δει μια αναπτυσσόμενη και δημοκρατική Τουρκία, όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους. Ο Ντινκ δολοφονήθηκε, επειδή ήταν Αρμένιος, επειδή η σημερινή Τουρκία και η Οθωμανική Τουρκία των αρχών του 20ου αιώνα, δεν διαφέρουν μεταξύ τους, επειδή η Τουρκία είναι μία χώρα, όπου οι πολίτες διώκονται για τις απόψεις τους.

Τη χρονιά που πέρασε δεν σημειώθηκε καμία πρόοδος στις αρμενο-τουρκικές
σχέσεις. Η Αρμενία παραμένει σταθερά προσηλωμένη στη θέση της για άνευ όρων έναρξη συνομιλιών, και για όλα τα θέματα της ημερησίας διάταξης: αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων, άνοιγμα των σπόρων και λήψη μέτρων για την διαμόρφωση κλίματος ανεκτικότητας.

Την ίδια στιγμή, η τουρκική πολιτική της άρνησης εμπλουτίζεται με νέους νοσηρούς τρόπους. Κάνοντας χρήση όλων των θεμιτών και αθέμιτων μέσων διεξάγεται ένας αγώνας εναντίον οποιασδήποτε πρωτοβουλίας χωρών ή διεθνών φορέων, να αναγνωρίσουν και να καταδικάσουν την γενοκτονία.

Συγκεκριμένα, πριν από δυο εβδομάδες, με προτροπή της Τουρκίας ματαιώθηκαν στον ΟΗΕ τα εγκαίνια έκθεσης αφιερωμένης στη γενοκτονία της Ρουάντα, μ, θέμα «Διδάγματα Που Συνάγονται Ατώ Την Ρουάντα», λίγες ώρες μάλιστα, πριν από την έναρξη της. Ο λόγος της ματαίωσης οφείλεται στο γεγονός ότι, κατά την περιγραφή της γενοκτονίας της Ρουάντα, γίνεται μνεία στη σφαγή των Αρμενίων και στον ορισμό του Ραφαέλ Λέμκιν, ότι η μεγάλης κλίμακας και προσχεδιασμένη σφαγή πληθυσμών, θεωρείται γενοκτονία.

Τον Μάρτιο αυτού του έτους, οι Τουρκικές Αρχές προχώρησαν στα εγκαίνια του πρόσφατα ανακαινισμένου ναού του Τίμιου Σταυρού, που βρίσκεται στην νήσο Αχταμάρ της λίμνης Βαν. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα θετικό γεγονός, καθώς αφορά στην αποκατάσταση ενός από τα σπουδαιότερα μεσαιωνικά ιστορικά αρμενικά μνημεία, το οποίο μετά το 1915 είχε εγκαταλειφθεί και βρισκόταν σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί, ότι ο ναός επαναλειτούργησε ως μουσείο χωρίς τον σταυρό στον τρούλο του, ενώ οι Τουρκικές Αρχές και τα μέσα ενημέρωσης δεν έκαναν καμία αναφορά στο γεγονός ότι πρόκειται για ναό της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας.

Η εκδήλωση χρησιμοποιήθηκε εις το έπακρον για λόγους προπαγάνδας προς την διεθνή κοινότητα με στόχο να αποφευχθεί η έγκριση ψηφισμάτων αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Είναι μία κίνηση αποποίησης της ευθύνης της τουρκικής κυβέρνησης, όχι μόνον έναντι της ιστορίας και της μνήμης, αλλά και έναντι της αρμενικής μειονότητας μέσα στην ίδια την Τουρκία.

Δυστυχώς, από τα πολυάριθμα αρμενικά αρχιτεκτονικά μνημεία που βρίσκονται στην τουρκική επικράτεια, ο Ναός του Τίμιου Σταυρού είναι ο μόνος που αποκαταστάθηκε. Χιλιάδες άλλοι έχουν κ βάθρων καταστραφεί ή εξακολουθούν να καταστρέφονται.

Η Δημοκρατία της Αρμενίας, ως εκφραστής των εθνικών συμφερόντων των Αρμενίων όλου του κόσμου, σε πατρίδα και διασπορά, θα συνεχίσει τον αγώνα για την αναγνώριση και καταδίκη αυτής της μελανής σελίδας της ιστορίας. Κίνητρο του αγώνα δεν είναι η αντεκδίκηση. Χρόνο με τον χρόνο καθίσταται όλο και πιο βαθιά η πεποίθηση, ότι πρόκειται για ένα πανανθρώπινο ζήτημα.
Εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας προς όλες τις χώρες, τους οργανισμούς και τα πρόσωπα, που μας συμπαραστέκονται στην πορεία μας προς την αποκατάσταση του δικαίου.

Εκφράζουμε, ιδιαιτέρως, τις ευχαριστίες μας προς τον ελληνικό λαό και την κυβέρνηση του. Ο ελληνικός λαός, που στις αρχές του περασμένου αιώνα έζησε μία ανάλογη γενοκτονία, σήμερα τιμά μαζί μας την μνήμη των θυμάτων του 1915 και αγωνίζεται στο πλευρό μας για την αναγνώριση και καταδίκη της γενοκτονίας.

Εμείς έχουμε στραμμένο το βλέμμα προς τα εμπρός, καθώς η καλύτερη απάντηση προς τον αρνητισμό πρέπει να είναι ισχυρή κρατική οντότητα, ευημερία και η πρόοδος της Αρμενίας
Ευχαριστώ.

[mystakid]

Είναι θλιβερό και τραγικό συνάμα, να μιλούμε, 92 χρόνια μετά, για ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία. Είναι όνειδος για την ανθρωπότητα, οι απανταχού Αρμένιοι, από την Ανεξάρτητη σήμερα Δημοκρατία της Αρμενίας, που περιλαμβάνει μόλις το 1/6 των ιστορικών της εδαφών, έως τα πέρατα του κόσμου στη Διασπορά, να αγωνίζονται ακόμη για να πείσουν επιτέλους τον πολιτισμένο κόσμο, ότι μια Γενοκτονία δεν αφορά μόνο τα θύματα της, αλλά έχει μια ηθική, κοινωνική και πολιτική διάσταση πανανθρώπινη.

Είναι ασφαλώς η φωνή ενός μικρού λαού, που βάρβαροι ένοχοι και πολιτισμένοι συνένοχοι πάσχισαν με χίλιους τρόπους να πνίξουν, αλλά σε πείσμα των Γενοκτόνων του, ακούγεται όλο και πιο δυναμικά, τονίζοντας την έκταση του εγκλήματος, το μέγεθος της απειλής για την ανθρωπότητα, το απαράγραπτο του αδικήματος, που ακόμη περιμένει δικαίωση.

Θα ήταν νίκη του πολιτισμού μας, εάν η πρώτη του 20ού αιώνα Γενοκτονία είχε ήδη καταγραφεί, μέσα από την κάθαρση, σαν ιστορικό παρελθόν και τιμούσαμε απλά τη μνήμη των θυμάτων μ' ένα λουλούδι, μια προσευχή.

Δυστυχώς, όμως, εξακολουθεί να είναι «πολιτικό παρόν» και οι πολλαπλές μας εκδηλώσεις δεν είναι μόνο μνημόσυνα, είναι ένας συναγερμός για τα τεκταινόμενα του σήμερα και μια αγωνία για τα μελλούμενα, εάν δεν αφυπνισθούν οι συνειδήσεις και δεν υπάρξει ουσιαστική αντιμετώπιση του στυγερού εγκλήματος, που λέγεται Γενοκτονία.

«Τα εθνικά εγκλήματα απαιτούν το διεθνές δίκαιο, που θα συγκρατήσει, θα απαγορεύσει, θα τιμωρήσει, πάνω απ' όλα θα εμποδίσει, έλεγε η συγγραφέας Σαρλότ Πέρκινς Γκίλμαν. Έναν αιώνα μετά, η πολιτική πραγματικότητα είναι το ίδιο σκληρή. Και η πιο οδυνηρή επιβεβαίωση ήλθε πρόσφατα με τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου, Χραντ Ντινκ, ενός θαρραλέου αγωνιστή για ελευθερία του λόγου. Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, στη γη που γεννήθηκε και αγάπησε. «Ο Χραντ ήταν η συνείδηση της Τουρκίας... και δολοφονήθηκε με τα βόλια αυτών που θέλουν να την πνίξουν», είπε η δικηγόρος του, Φετχιέ Τσετίν.

Ποιος όμως όπλισε το χέρι του Ογκούν Σαμάστ; Ο Γιασίν Χαγιάλ ή κάποιος ομοϊδεάτης του; Όχι βέβαια. Οι θεωρήσεις περί περιθωριακών οργανώσεων δεν πείθουν πια κανέναν. Οι παρακρατικές ομάδες είναι γέννημα-θρέμμα ισχυρών κέντρων του κρατικού μηχανισμού της χώρας, των συνειδητών αρνητών, καθοδηγούνται απ' αυτά και βρίσκουν όχι μόνο κάλυψη για τα εγκλήματα τους. αλλά ενίοτε οι δολοφόνοι αντιμετωπίζονται ως ήρωες, όπως αναφέρει η εφημερίδα «Σαμπάχ» για τον Σαμάστ. «Ας μη χύνει κροκοδείλια δάκρυα ο Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν. Η δολοφονία του Ντινκ είναι συνέπεια της επί σειράν ετών ακολουθούμενης πολιτικής», είπε πρόσφατα στο Σαν Φρανσίσκο, ο καθηγητής ιστορικός Τανέρ Ακτσάμ, ο πρώτος Τούρκος διανοούμενος, που έχει μιλήσει ανοικτά για Γενοκτονία. Η κοινωνία έχει κρατηθεί σε άγνοια, σε συλλογική αμνησία, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να οικοδομήσει το δικό της μέλλον, μη γνωρίζοντας το ιστορικό της παρελθόν.

Και όλοι αυτοί, που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης με τα πλακάτ, που έγραφαν φαρδιά πλατιά «Είμαστε όλοι Χραντ Ντινκ», «Είμαστε όλοι Αρμένιοι»; Ποιοι ήταν; Ενδεχομένως, ένα τμήμα της πραγματικής αυτής λαοθάλασσας να εντασσόταν στις κινήσεις εντυπωσιασμού, για να φιλοτεχνηθεί το ευρωπαϊκό προσωπείο της Τουρκίας. Ασφαλώς, όμως, υπήρχε και η αυθόρμητη αντίδραση όσων Τούρκων ονειρεύονται μια διαφορετική πατρίδα, δημοκρατική και πολιτισμένη και ακούν τις, ακόμη λίγες δυστυχώς, φωνές Τούρκων διανοουμένων, που πιστεύουν στην ανάγκη αποδοχής των μελανών σελίδων του παρελθόντος.

Αλλά η επίσημη θέση της Τουρκίας παραμένει η απόλυτη άρνηση ενός πολλαπλά αποδεδειγμένου ιστορικού γεγονότος.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων δεν επιδέχεται κανενός είδους αμφισβήτηση. Οι σφαγές του 1915 έχουν το θλιβερό προνόμιο να πληρούν, όχι μόνο μερικούς, αλλά όλους τους, από τη Σύμβαση του 1948 του Ο.Η.Ε. προβλεπόμενους, όρους:
Α) Θανάτωση συστηματική πολλών μελών φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας
Β) Σωματική ή πνευματική βλάβη
Γ) Επιβολή συνθηκών για εξόντωση
Δ) Δια της βίας εξαναγκασμός των παιδιών να ενταχθούν σε άλλη ομάδα. Άρα συνιστούν Γενοκτονία, κατά τον όρο, που χρησιμοποίησε πρώτος ο Πολωνός νομικός, Ραφαέλ Λέμκιν το 1944, σύμφωνα και με την έκθεση του Βρετανού εισηγητή, Benjamin whitaker, η οποία υιοθετήθηκε από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε. το 1985.

Είναι αδύνατον, βέβαια, στα πλαίσια μιας ομιλίας να γίνει λεπτομερής αναφορά σε όλα τα γεγονότα και ενδελεχής ανάλυση του τι σημαίνει για την ιστορική πορεία ενός έθνους μια Γενοκτονία με 1.500.000 νεκρούς, όχι θύματα πολέμου, αλλά προγραμματισμένης εθνοκάθαρσης. Είναι σα να μιλάμε για δύο διαφορετικές ζωές, την προ Γενοκτονίας και τη μετά Γενοκτονία, νεκρανάσταση των Αρμενίων.

Ένας λαός πανάρχαιος, με παρουσία 3000 ετών στους πρόποδες του Αραράτ, μια χώρα στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, που σημειώνεται και στον αρχαιότερο χάρτη του κόσμου από τον Έλληνα λογογράφο Εκαταίο τον Μιλήσιο, ένα έθνος που αγωνίστηκε ηρωικά υπέρ βωμών και εστιών, που δημιούργησε ένα πολιτισμό, αξιόλογο κομμάτι του παγκόσμιου, με το αρμονικό πάντρεμα ανατολικών και δυτικών στοιχείων, καταδικάζεται σε προμελετημένη εξόντωση και αφανισμό.

Η ετυμηγορία «εις θάνατον», από το Μεγάλο Δήμιο της Ιστορίας, δάσκαλο του Χίτλερ.

Ας δούμε, όμως, τις ιστορικές και πολιτικές συνθήκες που προηγήθηκαν του ειδεχθούς εγκλήματος.

Η φυσιολογική εξελικτική πορεία των Αρμενίων μπαίνει σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας, αρχής γενομένης από τις τουρκικές εισβολές στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία από το ανατολικότερο της σημείο, την Αρμενία, με κατάληξη τους έξι σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς υπό οθωμανικό ζυγό, με ό,τι αυτό σήμαινε για τον άπιστο ραγιά. Μοναδική φωτεινή περίοδος, η άνθηση του Βασιλείου της Κιλικίας, της Μικράς λεγομένης Αρμενίας, που σβήνει και αυτό τον 14° αιώνα με τον τελευταίο βασιλιά των Αρμενίων, Λέοντα τον Λουζινιάν.

Κοινή η μοίρα των δύο λαών μας μέχρι τον 19° αιώνα, όπου το ευρωπαϊκό κύμα των ιδεών περί ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων οδηγεί σε απελευθερωτικούς αγώνες στα Βαλκάνια. Η κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, με την απώλεια της Ελλάδας και άλλων περιοχών, κλονίζεται και αντιδρά με περαιτέρω καταπίεση των χριστιανικών μειονοτήτων, ιδιαίτερα Αρμενίων και Ελλήνων, οι οποίοι, σημειωτέον, αποτελούν κατά κανόνα την καλλιεργημένη και εύπορη ελίτ της κοινωνίας.

Ενώ οι πιέσεις εντείνονται, οι Αρμένιοι, μέσα από μια πνευματική αναγέννηση και αφύπνιση της εθνικής τους συνείδησης, με επανειλημμένες εκκλήσεις προς τις Μεγάλες Δυνάμεις για παρέμβαση, διεκδικούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Το 1880, με κοινή διακοίνωση τους, οι Δυτικές Δυνάμεις ζητούν μεταρρυθμίσεις, που όμως δεν εφαρμόζονται ποτέ. Έτσι γεννιέται το «Αρμενικό Ζήτημα».

Ο Σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ, παρά τις υποσχέσεις, απαντά με συστηματικές διώξεις και κατά τόπους σφαγές. Από το 1894, '95 και '96, τα όργανα του φανατίζοντας τον όχλο κατά των απίστων και χρησιμοποιώντας τα κουρδικά τάγματα «Χαμιντιέ» θα προβούν σε σφαγές σε 20 περίπου περιοχές, όπου ζουν Αρμένιοι (Τραπεζούντα, Ερζερούμ, Μπιτλίς, Βαν, Χαρπούτ, Ντιαρμπεκίρ, Σεβάστεια κ.λπ καθώς και στην πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη), το 1909 στα Άδανα, με συνολικό αριθμό θυμάτων πάνω από 200.000 αθώες ψυχές. Και δεν μιλάμε ακόμη για Γενοκτονία.

Αυτή θα είναι έργο του κόμματος των Νεότουρκων, οι οποίοι στα πλαίσια του Παντουρανικού τους οράματος, το 1910 και ‘11 σε μυστικές συναντήσεις στη Θεσσαλονίκη, εκπονούν ένα σχέδιο εθνοκάθαρσης με στόχο το μη μουσουλμανικό πληθυσμό της επικράτειας, κυρίως τους χριστιανούς, Αρμενίους και Έλληνες, με πρώτο θύμα τους Αρμενίους, των οποίων αποφασίζουν την ολοκληρωτική εξόντωση, σαν την τελική και πιο τέλεια «λύση» του Αρμενικού Ζητήματος.

Οι συνθήκες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου τους προσφέρουν την κατάλληλη ευκαιρία για τη μεθοδική υλοποίηση του σχεδίου τους, δίνοντας τους ταυτόχρονα ένα άλλοθι για τη συγκάλυψη του φρικτού εγκλήματος.
Στις 24 Απριλίου του 1915, συλλαμβάνονται και θανατώνονται οι ιθύνοντες και διανοούμενοι Αρμένιοι, στη συνέχεια τουφεκίζονται αξιωματικοί και οπλίτες. Τα δε ανυπεράσπιστα πλήθη των αμάχων εκτοπίζονται προς τις έρημους του Ρας-ελ-Αϊν και Ντερ-ελ-Ζορ της Συρίας κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, που αποτελειώνουν όσους δε θέρισε το γιαταγάνι.

Για τις μεθόδους και τη φρίκη του εγκλήματος, που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη φαντασία, ο Χένρυ Μοργκεντάου, τότε πρέσβης των Η.Π.Α., γράφει: «Είμαι πεπεισμένος ότι ολόκληρη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους δεν περιέχει ένα τόσο φοβερό έγκλημα».

Αλληλοεπιβεβαιούμενες μαρτυρίες επιζώντων, ξένων αυτοπτών μαρτύρων, είτε πρόκειται για ανταποκριτές Τύπου, μέλη ιεραποστολής ή και διπλωμάτες, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το συστηματικό χαρακτήρα της διαδικασίας εξόντωσης. Τα αρχεία πολλών κρατών είναι πλήρη αναφορών και αφηγήσεων για τις ωμότητες, που εξελίσσονται σχεδόν ταυτόχρονα απ’ άκρου εις άκρον της χώρας, με συγκρότηση μάλιστα ειδικής παραστρατιωτικής οργάνωσης της "Τeskilati-Mahsusa".

Μόνο στις ΗΠΑ υπάρχουν περί τα 4.000 έγγραφα, που φθάνουν τις 37.000 σελίδες. Για την κάλυψη δε του εγκλήματος με κάποιο μανδύα νομιμότητας, χρησιμοποιήθηκαν ως πρόσχημα η δήθεν συνομωσία με τους Ρώσους και προδοσία κατά του Ισλάμ, καθώς και η ηρωική αυτοάμυνα των Αρμενίων, όπως στο Βαν, το Σασούν κ.λπ..

Το σχέδιο ολοκληρώνεται με συστηματική καταστροφή των εκκλησιών και μνημείων, (πάνω από 1700), ώστε όχι μόνο να μείνει «Ένας Αρμένης για το Μουσείο της Ιστορίας», όπως έλεγε κυνικά ο Υπουργός Εσωτερικών Ταλαάτ Πασάς, αλλά να σβήσουν ακόμη και τα ίχνη του αρμενικού πολιτισμού.
Μα η αλήθεια για την έκταση του εγκλήματος, εκτός από τις μαρτυρίες επιφανών ανδρών, όπως του Arnold Toynbee, του λόρδου Bryce, του Fridjof Nansen, βοά ακόμη και μέσα από τις επιστολές της ίδιας της ηγεσίας του κόμματος ‘’Ittihat ve Terraki’’, «Ένωσις και Πρόοδος» των Νεότουρκων, με κρυπτογραφημένες εντολές προς τις κατά τόπους Αρχές. Χαρακτηριστική είναι αυτή προς τον Τζεμάλ Μπέη στα Άδανα.

«Η ηγεσία του κόμματος έχει αποφασίσει να σώσει την πατρίδα από την καταραμένη αυτή φυλή, αναλαμβάνοντας ακόμη στους φιλόπατρεις ώμους της την ευθύνη του στίγματος, που θα φέρει μοιραία η ιστορία των Οθωμανών».
Από τα τηλεγραφήματα του Ταλαάτ Πασά, ανατριχιαστική είναι η εντολή «να μη υπάρξει οίκτος ούτε για τα βρέφη εις το λίκνον των».

Στη Δύση, κάποιες προσωπικότητες διαμαρτύρονται έντονα: ο Δρ Λέψιους, ο Ανατόλ Φρανς, ο Κλεμανσώ, ο Πρόεδρος Ουίλσον και άλλοι.

«Η Γενοκτονία είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, του οποίου η καταδίκη πρέπει να είναι καθολική. Ο χρόνος που περνά δε μειώνει προς το παραμικρό την ευθύνη των εγκλημάτων που τη διαπράττουν, ούτε υπάρχει παραγραφή για ένα τέτοιο έγκλημα», αποφαίνεται ο Adolfo Perez ESQUIVEL στο Μόνιμο Δικαστήριο των Λαών στο Παρίσι.

Η πολιτική πραγματικότητα, όμως, είναι απογοητευτικά οδυνηρή. Οι ίδιες Μεγάλες Δυνάμεις, που με κοινή διακοίνωση τους το Μάιο του 19)5 κατήγγειλαν δημόσια την Τουρκία για «το έγκλημα, που διέπραξε εναντίον της ανθρωπότητας και του πολιτισμού», στη συνέχεια θυσίασαν κάθε έννοια Δικαίου στις πολιτικές σκοπιμότητες, με τραγικές συνέπειες για τον Ποντιακό και Μικρασιατικό Ελληνισμό, τους Εβραίους, την Κύπρο, τους Κούρδους και άλλους λαούς στη Ρουάντα, την Καμπότζη και σε τόσες γωνιές του πλανήτη μας.

Τεράστιες είναι οι ευθύνες των Δυτικών και ιδιαίτερα της Γερμανίας, που ήταν τότε και σύμμαχος της Τουρκίας, γι' αυτό το «Εγκλημα της Σιωπής», όπως το χαρακτηρίζει το Μόνιμο Δικαστήριο των Λαών.

Για πενήντα ολόκληρα χρόνια ήταν η ξεχασμένη Γενοκτονία. Έτσι κόπηκε το νήμα της ζωής του έθνους και άρχισε ο μετά Γενοκτονία Γολγοθάς των επιζώντων, των ξερριζωμένων αλλά και των βιαίως εξισλαμισθέντων.
Από τους 2.100.000 Αρμένιους της επικράτειας, λίγες εκατοντάδες χιλιάδες επιζώντων περνούν στο Ρωσικό τμήμα της Αρμενίας στον Καύκασο. Εκεί, τρία μόλις χρόνια μετά, το 1918, εξουθενωμένοι και πλήρως εγκαταλελειμμένοι από τους Δυτικούς, σε μια ύστατη προσπάθεια εθνικής επιβίωσης, αντιμετωπίζουν νικηφόρα τις ορδές του Μουσταφά Κεμάλ και στις 28 Μαΐου ανακηρύσσουν την ανεξαρτησία τους.

Δυστυχώς, μετά από σύντομη περίοδο ελευθερίας 1918-20, η Συνθήκη το)ν Σεβρών, που κατοχύρωνε τα σύνορα της εθνικής εστίας των Αρμενίων. αντικαθίσταται από αυτήν της Λωζάννης, στην οποία η Αρμενία αγνοείται εντελώς.

Έτσι, υποχρεώνεται να στραφεί προς τη Ρωσία και για 70 χρόνια αποτελεί κομμάτι της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά τη διάλυση της, είναι πλέον η Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Αρμενίας από το 1991, καλύπτοντας μικρό τμήμα των ιστορικών της εδαφών.

Τα υπόλοιπα θλιβερά λείψανα της τουρκικής θηριωδίας καταδικάστηκαν σε μια πολιτική εξορία διαρκείας, τη Διασπορά, που δεν ήταν επιλογή τους και που είναι ουσιαστικά μια συνεχιζόμενη Γενοκτονία, αν σκεφθεί κανείς, ότι όλες οι επόμενες γενεές, που στερήθηκαν το στοιχειώδες δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει και να δημιουργεί στη γη των πατέρων του, είναι μετέωρες μεταξύ εθνικής επιβίωσης και αφανισμού.

Από τους τυχερούς της Διασποράς, θα' λεγα, είμαστε οι Αρμένιοι της Ελλάδας. Θα ήθελα, στο σημείο αυτό, να εκφράσω τα αισθήματα μας, ευγνωμοσύνης και αγάπης προς τη δεύτερη Πατρίδα μας, όπου πέρα από διωγμούς και ξερριζωμούς, χάρη στην προσήλωση των δύο λαών μας σε κοινές διαχρονικές αρχές και αξίες, είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε και να αναπτυχθούμε ελεύθερα στη φιλόξενη αγκαλιά της. Αλλά γενικώς οι Αρμένιοι, ενταγμένοι ως νομοταγείς πολίτες στις κοινωνίες που ζουν, προσπαθούν να διατηρήσουν τη συνείδηση της εθνικής τους αξιοπρέπειας, του χρέους τους προς την Ιστορία και της ευθύνης τους για τις μελλοντικές γενιές.

Είναι πράγματι τρομακτικό το μέγεθος της απειλής, εφόσον οι Διεθνείς Οργανισμοί δε διαθέτουν μηχανισμούς αποτελεσματικής παρέμβασης και πρόληψης παρόμοιων εγκλημάτων. Άγονται και φέρονται, ατυχώς, από την εκάστοτε πολιτική των ισχυρών.

Παρ' όλα αυτά οι Αρμένιοι, στον άνισο αγώνα απέναντι σε μια Τουρκία που κατέχοντας μια θέση-κλειδί, την εκμεταλλεύεται στο έπακρον και διαθέτει ισχυρότατους μοχλούς επιρροής, έχουν επιτύχει την αναγνώριση της Γενοκτονίας από τα Κοινοβούλια 20 περίπου κρατών, μεταξύ των οποίων η Κύπρος, η Ελλάδα το 1996, η Γαλλία το 2001 και από Διεθνείς Οργανισμούς όπως το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών το 1983, το Μόνιμο Δικαστήριο των Λαών το 1984 και Ευρωβουλή το 1987 με απόφαση, στην οποία υπάρχει και σαφής αναφορά για την κατοχή στην Κύπρο.

Υποκριτική παραμένει η στάση της Αγγλίας, που διατείνεται ότι δε διαθέτει επαρκή στοιχεία, ενώ εκεί εκδόθηκε το 1916 το περίφημο «Μπλε Βιβλίο» με ντοκουμέντα του Arnold Toynbee.

Τραγική ειρωνεία επίσης, η μη αναγνώριση από το επίσημο κράτος του Ισραήλ, ενώ είναι γνωστή η ρήση του Χίτλερ, πριν προχωρήσει στο Ολοκαύτωμα: «Ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμενίους;». Επιφανείς ιστορικοί και ακαδημαϊκοί, όπως ο Ισραέλ Τσάρνι και ο Γιαΐρ Ορόν, καταγγέλλουν την ίδια τους την κυβέρνηση, κατηγορώντας την για ηθική χρεωκοπία και δηλώνουν, ότι αισθάνονται ντροπή ως Εβραίοι για την αρνητική της στάση, που ισοδυναμεί με ιεροσυλία στη μνήμη του Ολοκαυτώματος.

Στις Η.Π.Α., ενώ υπάρχουν ψηφίσματα της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας και αναγνώριση από 40 Πολιτείες, η επίσημη αναγνώριση της Γενοκτονίας από το Κογκρέσο το 2000 σταμάτησε την τελευταία στιγμή, με προσωπική παρέμβαση του προέδρου Κλίντον, ο οποίος χωρίς να αρνείται τα γεγονότα, έθεσε θέμα ασφάλειας του κράτους και του λαού του. Υπάρχουν, βέβαια, στο Κογκρέσο σε εξέλιξη πρόσφατες πρωτοβουλίες, που ελπίζουμε να ευοδωθούν αυτή τη φορά.

Όσο για την Τουρκία, όπως Έλληνες και Αρμένιοι γνωρίζουμε πολύ καλά, έχει ένα μοναδικό τρόπο, με μισές αλήθειες, επιλεκτικά κείμενα, εξασφαλίζοντας αργυρώνητους κονδυλοφόρους, συσκοτίζοντας και διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα, ακόμα και τα πρόσφατα και εύκολα επαληθεύσιμα, να αντιστρέφει την πραγματικότητα, σε σημείο να παριστάνει ακόμη και το θύμα.

Παρά το διακαή πόθο της να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν καταδικάζει το αιματοβαμμένο παρελθόν της και δεν επανορθώνει. Καταπατά βάναυσα τα δικαιώματα των πολιτών της, διατηρεί στρατό κατοχής στην Κύπρο, συνεχίζει τις παραβιάσεις στο Αιγαίο, δε σκέπτεται να άρει το "casus belli'". επιμένει στον οικονομικό αποκλεισμό της Αρμενίας, απαιτώντας εκβιαστικά την απεμπόλιση εθνικών δικαίων λήθη της Γενοκτονίας και διευθέτηση του θέματος του Ναγκόρνο Γαραπάγ υπέρ του Αζερμπαϊτζάν. Στον ποινικό δε κώδικα της υπάρχει το άρθρο 301, που προβλέπει μέχρι δεκαετή κάθειρξη για όποιον έστω μιλάει για την Κύπρο ή τη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Εξαιτίας του περιβόητου αυτού άρθρου, όλες οι ελεύθερες και θαρραλέες φωνές στην Τουρκία σύρονται στα δικαστήρια για «προσβολή του Τουρκισμού».

Η εμμονή της σημερινής Τουρκίας στη μη συμμόρφωση προς τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και του Ευρωπαϊκού κεκτημένου δυσχεραίνει εξαιρετικά, όχι μόνο το διάλογο και την εξεύρεση βιώσιμης λύσης στα υπαρκτά με τις γειτονικές της χώρες προβλήματα, αλλά και τη δική της πορεία προς ένα δημοκρατικό ευρωπαϊκό μέλλον.

Ο Υπουργός Εξωτερικών της Αρμενίας Βαρτάν Οσκανιάν, καθώς και ο Μάθιου Μακ Άλιστερ σε άρθρο του στη ‘’Newsday’’ αναφέρονται στην επιστολή, που το Μάιο του 2006 έστειλε η Διεθνής Ένωση Μελετητών των γενοκτονιών στον Πρωθυπουργό Ερντογάν, όπου με ομόφωνη επιβεβαίωση της Γενοκτονίας των Αρμενίων ως ιστορικού γεγονότος, καλεί την Τουρκία να αναγνωρίσει το σφάλμα και την ευθύνη μιας προηγούμενης κυβέρνησης, πρωτίστως για το δικό της συμφέρον και το ρόλο της στη Διεθνή Δημοκρατική Κοινότητα.
Η Τουρκία, δυστυχώς, και ιδιαίτερα το «βαθύ κράτος», το ‘’ντερίν ντεβλέτ’’ τουρκικά, εξακολουθεί να κωφεύει προς όλες τις εκκλήσεις. Δεν ακούει ούτε τα δικά της παιδιά:

Τον νομπελίστα Ορχάν Παμούκ, τους καθηγητές και συγγραφείς Τανέρ Ακτσάμ, Elif Safak, Fatma Muge Gocek, Φετχιέ Τσετίν, τον Χαλίλ Μπερκτάι, που σε μια συνέντευξη του λέει: «Στο Δυτικό κόσμο, υπάρχει φωτογραφικό υλικό, που δεν αντέχει κανείς να το δει. Όταν αντίκρυσα για πρώτη φορά αυτό το οπτικό υλικό, μου κόπηκε η ανάσα και η φωνή και με έπιασαν τα κλάματα», τον Ρατζίπ Ζαράκολου, διευθυντή των εκδόσεων Μπέλγκε που γράφει: «Η αντιμετώπιση της ιστορικής πραγματικότητας της Γενοκτονίας του 1915 είναι για την Τουρκία ηθικό χρέος προς το παρελθόν και αδήριτη ανάγκη για το δικό της μέλλον. Εάν θέλει να κερδίσει το στοίχημα της Ευρωπαϊκής πορείας, θα πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και να κοιτάξει με ειλικρίνεια, κατάματα το ιστορικό παρελθόν της».

Και βέβαια αγνοεί εντελώς τις επιστολές του Αλί Ερτέμ, Προέδρου στην «Οργάνωση ενάντια στη Γενοκτονία», στη Φραγκφούρτη, που είναι ακόμη πιο κατηγορηματικός. «Έχουμε χρέος, λέει, να αγωνιστούμε για την αποκατάσταση της Ιστορικής Αλήθειας. Πρέπει να αποφασίσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε στην άρνηση, ως αχρείοι άρπαγες εδαφών και περιουσιών ή επιστρέφοντας ό,τι λεηλατήσαμε στους νόμιμους δικαιούχους, να ζήσουμε πλέον ως έντιμοι άνθρωποι. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει».

Αναζητείται όμως. Επιχειρείται αντεπίθεση με εκτόξευση απειλών, ακόμη και προς ευρωπαϊκές χώρες ή παραπομπή του θέματος στις καλένδες με τον πο\ηρό ελιγμό της πρότασης για έρευνα από διεθνή επιτροπή ιστορικών, με μοναδικό στόχο την αναστολή των αναγνωρίσεων.

Αναρωτιέται κανείς, ακόμη κι αν αμφισβητεί η σημερινή ηγεσία τα ντοκουμέντα των ξένων αρχείων, πώς είναι δυνατόν να διατείνεται ότι τα περί Γενοκτονίας είναι μυθεύματα, όταν Οθωμανοί αξιωματούχοι έχουν παρουσιάσει στο στρατοδικείο πορίσματα διοικητικής έρευνας με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τις ομαδικές σφαγές, όπως ο Μεχμέτ Βεχίπ Πασάς, όταν ο Γερουσιαστής Αχμέτ Ριζά, στην επίσημη τελετή της ανάληψης των καθηκόντων του λέει: «Πρέπει να δεχτούμε ότι εμείς οι Τούρκοι σκοτώσαμε και αφανίσαμε τους Αρμενίους με τον πιο άγριο τρόπο (βαχσιανί) τουρκικά, όταν ο Γερουσιαστής Ρεσίντ Ακίφ Πασάς αναφέρεται στις διπλές εντολές, τις μεν επίσημες για μέριμνα των εκτοπιζομένων, τις δε μυστικές, για ολοκληρωτική εξόντωση τους, μακριά από μεγάλα κέντρα, με όσο το δυνατόν λιγότερους μάρτυρες, λέγοντας ότι ντρέπεται για το φοβερό αυτό έγκλημα, με το οποίο αυτοί οι δολοφόνοι στιγμάτισαν την ιστορία της Αυτοκρατορίας. Η τραγική ειρωνεία είναι, ότι τα γεγονότα έχουν γίνει αποδεκτά το 1918 στο ίδιο τους το Κοινοβούλιο, όπου σήμερα παίζεται το θέατρο του παραλόγου με την παντελή άρνηση.

Σε όλα αυτά αναφέρεται λεπτομερώς ο Βρετανός δημοσιογράφος, Ρόμπερτ Φισκ, στο κεφάλαιο «Το πρώτο ολοκαύτωμα» του βιβλίου του ‘’The great war of civilisation’’ «Ο μεγάλος πόλεμος για τον πολιτισμό», του οποίου η τουρκική έκδοση μπορεί να οδηγήσει και πάλι κάποιους στα δικαστήρια. Όταν δε διαβεβαίωσαν τον Φισκ, ότι εκείνος ως ξένος δεν κινδυνεύει, απάντησε «θα ήταν τιμή μου, πλάι στους Τούρκους εκδότες μου, από το εδώλιο του κατηγορουμένου να καταδικάσω τη Γενοκτονία».

Δεν υπάρχουν, λοιπόν, περιθώρια αμφισβήτησης.
Οι ειδικοί μελετητές Τόρμπεν Γιόργκενσον και Ματίας Μπίορλαντ δηλώνουν ρητά: «Δεν υπάρχει «αρμενική» ή «τουρκική» πλευρά, όπως δεν υπάρχει «εβραϊκή» ή «γερμανική» θέση για το Ολοκαύτωμα. Υπάρχει επιστημονική και μη επιστημονική θέση, αναγνώριση και άρνηση. Η δε άρνηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων στηρίζεται σε ψεύδη, πλαστογραφήσεις, εκκαθάριση αρχείων».
«Η εξαφάνιση στοιχείων από τα αρχεία είναι συνήθης πρακτική και μέρος της κουλτούρας μας», λέει ο Τανέρ Ακτσάμ. Δημόσιοι δε λειτουργοί, όπως ο Οσμάν Νουρί Εφεντί το 1919, σε δίκες για την εξαφάνιση ενοχοποιητικών εγγράφων, έχουν ομολογήσει, ότι τα κατέστρεψαν με άνωθεν εντολή.

Ο αγώνας, συνεπώς, για αναγνώριση της Γενοκτονίας από την ίδια την Τουρκία, με παράλληλη δικαίωση του Αρμενικού Έθνους είναι ιδιαίτερα επίπονος.

Προϋποθέτει μακροχρόνιες εσωτερικές διεργασίες με ουσιαστικές αλλαγές στη γειτονική χώρα και σθεναρή και έντιμη στάση της Διεθνούς Κοινότητας.
Ίσως δε, να φαντάζει ουτοπικός σ' ένα κόσμο, που οδεύει προς μια παγκοσμιοποίηση βασισμένη μόνο σε οικονομικά συμφέροντα, με πλασματικές «φιλίες» στηριγμένες στη λήθη και την πλαστογράφηση της Ιστορίας. Βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σ' ένα τέλμα ευδαιμονισμού, ισοπέδωσης και ευτελισμού των διαχρονικών αξιών. Διαπιστώνουμε καθημερινά την πλήρη αδυναμία των Διεθνών Οργανισμών, την υποκρισία των ηγετών και τη χρεωκοπία του πολιτισμού μας, αφού εξακολουθεί να υπερτερεί το Δίκαιο του ισχυρού και όχι η ισχύς του Δικαίου.

Παρά ταύτα, όλοι επιθυμούμε τη συμφιλίωση και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών. Όραμα απόλυτα θεμιτό, αλλά εφικτό μόνο υπό την προϋπόθεση, ότι θα το στηρίξουμε στις σταθερές συνιστώσες της Δικαιοσύνης και της Ιστορικής Αλήθειας.

Διότι κατά τη ρήση του ιστορικού Πολύβιου: «Εξ ιστορίας αναιρεθείσης της αληθείας, το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα».
Γι' αυτήν την Αλήθεια αγωνιζόταν και ο εκδότης της εφημερίδας «Αγκός», Χραντ Ντινκ. «Διεξήγαγε μόνος του ένα ιδιότυπο διάλογο, όπως αναφέρει ο Αρμένιος Υπουργός Εξωτερικών, Βαρτάν Οσκανιάν, ως Αρμένιος και ως Τούρκος πολίτης».

Με πάθος και αγάπη για τον τόπο του, ονειρευόταν να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας Τουρκίας ελεύθερης και δημοκρατικής μέσα από την αυτογνωσία και την αυτοκάθαρση, καθώς και στη δημιουργία, με τη δικαίωση των Αρμενίων, ενός υγιούς κλίματος προσέγγισης των δύο λαών.
Η Τουρκία, δυστυχώς, δολοφόνησε και έθαψε την ίδια της την ελπίδα αυξάνοντας κατά ένα τα θύματα της, 1.500.000+1.
Ας ευχηθούμε «να μην είναι ένας ακόμη αδικαίωτος θάνατος», όπως γράφει ο συνάδελφος του Παύλος Τσίμας.

Ας ευχηθούμε, οι φωνές κάποιων πνευματικών ανθρώπων, μαζί με ίο αυθόρμητο ξέσπασμα όλο και περισσοτέρων πολιτών να γίνουν ένα κύμα διογκούμενο, ικανό να σπάσει το τείχος της Άρνησης, ώστε να λάβουν σάρκα και οστά οι προσδοκίες όσων πιστεύουν σ' ένα διαφορετικό μέλλον της πατρίδας τους, όπως η Elif Safak, η οποία κλείνοντας μια συγκινητική μετά θάνατον απευθυνόμενη στον Ντινκ επιστολή, γράφει: «Επάνω στον τάφο σου, αγαπητέ Χραντ, υπάρχει ένας μαρμάρινος άγγελος με το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό, σα να περιμένει μια εξήγηση ή μια παρηγοριά. Αυτή η παρηγοριά όμως δε θα έλθει από ψηλά. Θα έλθει από την Τουρκία, τη γη που αγάπησες...». Είθε!

Μανώ Α. (29 - 04 - 2007)

[mystakid]

Το μήνυμα που ακολουθεί, είναι μια ευκαιρία για ενεργοποίηση όσων δεν εξαντλούν την δράση τους στα ευχολόγια... και τους επετειακούς λόγους...

Το MSNBC πραγματοποιεί μία έρευνα για το αν η Γενοκτονία των Αρμενίων θα πρέπει να αναγνωριστεί από τις ΗΠΑ ή όχι.
Μόλις λίγα λεπτά πριν τα αποτελέσματα είχαν ως εξής: "Ναι" 20%, "Όχι" 80% !
Οι Τούρκοι έχουν κινητοποιήσει μία παγκόσμια εκστρατεία για την μη αναγνώριση της Γενοκτονίας (να ψηφίσουν "Όχι" στην έρευνα).

Επειδή η Γενοκτονία των Αρμενίων αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, μεταξύ άλλων από τους Τούρκους ενάντια στην Ανθρωπότητα, όποιος εκτιμά ότι πρέπει να αναγνωριστεί (δλδ όποιος σέβεται την αλήθεια της ιστορίας ή αντιδρά στην παραποίησή της) μπορεί να ψηφίσει "ΝΑΙ" (YES) στην ακόλουθη σελίδα.

live vote

...υπάρχουν βέβαια και άλλες 2 επιλογές:
''όχι'' (δεν πρέπει να αναγνωριστεί) και
''δεν είμαι σίγουρος''

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από mystakid Το MSNBC πραγματοποιεί μία έρευνα για το αν η Γενοκτονία των Αρμενίων θα πρέπει να αναγνωριστεί από τις ΗΠΑ ή όχι. Μόλις λίγα λεπτά πριν τα αποτελέσματα είχαν ως εξής: "Ναι" 20%, "Όχι" 80% !

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Δηλαδή η Τουρκική προπαγάνδα έπεισε την κοινή γνώμη των ΗΠΑ να μην δεχτούν την γενοκτονία των Αρμενίων;

Αν έκανα Gallup στις ΗΠΑ και ρωτούσα που πέφτει η Τουρκία το 80% θα μου έλεγε δεν ξέρει, το 5% θα μου έλεγε βόρεια του Καναδά το άλλο 5% δίπλα στην Βενεζουέλα, με αισιόδοξες προβλέψεις το 10 θα μου έλεγε στην Ασία. Μην περιμένεις ότι ο Αμερικανός ξέρει κάτι για την συγκεκριμένη γενοκτονία.

Βιαστικό το συμπέρασμα λοιπόν και άνευ λόγου.

[papa]

οχι λενε οτι δεν τους συμφερει να αναγνωρισουν την σφαγη γιατι προτιμουν να τα εχουν καλα με την τουρκια επειδη ετσι τους βολευει...

η γνωστη "εντιμη" θεση των αμερικανων απεναντι σε αληθειες,δικαια,και ιστορικα γεγονοτα..

και οπως λενε και οι ιδιοι (ελαφρα παραφρασμενα)..

once a καθικι allways a καθικι.....

φονιαδες και της αληθειας αμερικανοι

[mystakid]

Στέλιο, δεν φαίνεται η ''πατρίδα'' των ''ψηφησάντων'' ώστε να πούμε πως ήταν οι εν αγνοία διάγοντες αμερικάνοι... εμφανίζονται μόνο τα ποσοστά 21-79% (τώρα).

Πάλι δεν ξέρω (και δεν το πιστεύω) πως σε αυτά τα θέματα ψηφίζουν 1-χ-2 (σαν προπό) δλδ ενώ δεν γνωρίζουν, πατάνε ''κάτι'' κατατύχη και αυτό το κάτι, συνέπεσε στο ''ΟΧΙ'' (να μην αναγνωριστεί).

Θεωρώ πολύ πιθανόν, όπως εμείς από εδώ ψηφίζουμε ναι... κάποιοι άλλοι (που είναι και περισσότεροι) να ψήφισαν ήδη όχι ή να δραστηριοποιούνται για ακόμη περισσότερους αρνητικούς ψήφους....

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από mystakid Στέλιο, δεν φαίνεται η ''πατρίδα'' των ''ψηφησάντων'' ώστε να πούμε πως ήταν οι εν αγνοία διάγοντες αμερικάνοι... εμφανίζονται μόνο τα ποσοστά 21-79% (τώρα).

Θα πρέπει λογικά Κώστα να ψηφίζουν αυτοί που πρέπει.

Οι δημοκρατικοί βουλευτές και μεταξύ αυτών ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, είχαν πρωτοστατήσει για την αναγνώριση της γενοκτονίας.

Μένει να δούμε τι θα γίνει, αν και το βλέπω δύσκολο, εξ αιτίας, των γνωστών ...γεωπολιτικών συμφερόντων.

[papa]

Αρχική Δημοσίευση από mystakid Στέλιο, δεν φαίνεται η ''πατρίδα'' των ''ψηφησάντων'' ώστε να πούμε πως ήταν οι εν αγνοία διάγοντες αμερικάνοι... εμφανίζονται μόνο τα ποσοστά 21-79% (τώρα).

μπορει οι ψηφοι να μην ειναι ολοι η αποκλειστικα των "πατριωτων" της "πατριδας"
αλλα το "επιχειρημα" σαφως και ειναι και αυτο μετραει τελικα...

[mystakid]

Καλώς ή κακώς, δεν ψηφίζουν μόνο αυτοί που θα έπρεπε (δλδ οι αμερικάνοι για την πολιτική της Αμερικής) ...αφού λοιπόν δίνεται η δυνατότητα ψήφου και σε μη αμερικάνους, ας κάνει ο καθείς κατά συνείδηση. Ο δεσμός έχει περίπου 2.000.000 ψήφους και ανέβηκε στο 22-78%.

Με δυο ή τρεις ή 10 ψήφους που θα πάρει από την άκρο, σίγουρα δεν λύνεται κάποιο πρόβλημα, αλλά θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι....