Αν τα ναρκωτικά σκοτώνουν μια φορά, η αδιαφορία μας σκοτώνει δέκα.

[Xenios]

Στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης οι κάτοικοι είναι ανάστατοι στους δρόμους.

Γιατί άραγε;

Θα βάλουν ανεμογεννήτριες; Όχι
Θα κάνουν ατομικό εργοστάσιο; Όχι
Θα βάλουν ηλιακού συλλέκτες; Όχι.

Ένα ρημάδι κέντρο επανένταξης θα κάνουν και τους πνίγει το δίκαιο που θα το κάνουν στην απάνω ρούγα και όχι στην κάτω ή στην πέρα.

Τι λέγαμε για την Σέριφο; Μια από τα ίδια, αγανακτισμένοι πολίτες λένε όχι, σε ένα κέντρο σωτηρίας από την μάστιγα των ναρκωτικών.

Στην Σέριφο δεν τους νοιάζει που σε 50 χρόνια θα χάσουν τις παραλίες και στον Εύοσμο δεν τους νοιάζει αν αύριο το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ παιδί δεν θα έχει θέση σε κάποιο κέντρο αποτοξίνωσης.

Ουαί !

[Diamond]

Εχμ... Χωρίς να θέλω να το παίξω έξυπνος, μία τέτοια κίνηση απαιτεί και αύξηση της φύλαξης της περιοχής από αστυνομικούς.
Στην γειτονιά του πατρικού μου έχουμε κάπου 3-4 κέντρα αποτοξίνωσης σε απόσταση 100 μέτρων.
Δεν έχω τίποτα με τα παιδιά, ίσα ίσα που τους χαίρομαι, νοιάζονται για τον χώρο τους, κάνουν ανακαινίσεις και ο δήμος τους έχει δώσει κάποια διατηρηταία κτίρια που τα έχουν ανακαινίσει πλήρως και έχουν γίνει στολίδια στη γειτονιά και είναι χαρά μου όποτε κάνουν κάποιες εκδηλώσεις να πηγαίνω και να βάζω και εγώ το λιθαράκι μου στην προσπάθειά τους.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι εξωτερικοί παράγοντες. Όπου υπάρχουν παιδιά που προσπαθούν να αποτοξινοθούν υπάρχουν και κοράκια που προσπαθούν να τους πουλήσουν ναρκωτικά με το που θα πατήσουν το πόδι τους έξω από το προαύλιο.
Έχει καταντήσει αηδία να βλέπεις όλα αυτά τα καθίκια να γυρίζουν στη γειτονιά σου με κύριο στόχο παιδιά που παλεύουν να γλυτώσουν από αυτούς.
Θέλετε να μιλήσουμε και με αριθμούς;
Δίπλα από το μαγαζί της γυναίκας μου είναι ένα κρεοπωλείο. Από τότε που έκανε ανακαίνιση (πριν από έξι μήνες) και δεν έχει πια σιδεριές αλλά τζαμαρία ασφαλείας έχει γίνει στόχος τρείς φορές! Τις δύο φορές αναφέρθηκε στην αστυνομία γνωστός ναρκοτέμπορος της γειτονιάς που παραφύλαγε απ' έξω από νωρίς το απόγευμα και την τρίτη φορά πιάστηκε στα πράσα από φίλους του μαγαζάτορα, μέσα στο μαγαζί γνωστός ναρκομανής της γειτονιάς.
Λέω γνωστός γιατί όλοι ξέρουν που μένουν αλλά η αστυνομία "αδυνατεί" να επέμβει για δικούς της λόγους.

Φυσικά η γειτονιά προτιμάει να κυνηγάει αυτούς από τα διώξει τα παιδιά από την περιοχή, αλλά μην ξεχνάμε ότι για κάθε δράση υπάρχει και αντίδραση.
Και αν η πολιτεία δεν φυλάξει την περιοχή σωστά θα έχουμε ακόμη μία περιοχή-γιάφκα.

[purple anemone]

Ναι, όλα θέλουν προσοχή και σωστό σχεδιασμό. Και ειδικά αυτά τα κέντρα γιατί οι στόχοι τους, είναι στόχοι ζωής. Πρώτα απ' όλα πρέπει να προστατεύονται τα μέλη τους, γιατί - από ό,τι τουλάχιστον έχω διαβάσει - η διάρκεια της αποτοξίνωσης κι επανένταξης είναι η χειρότερη και η πιο δύσκολη.
Στη γειτονιά μας, υπάρχει ένα τέτοιο, ένας Θεός μόνο ξέρει πού - και όντως ένας Θεός μόνο ξέρει, γιατί δεν θα το ξέραμε αν δεν μας το είχε πει ο παπα-Μιχάλης που φροντίζει και για κάποια ενίσχυσή τους σε ρούχα και τρόφιμα. Για να είναι πλήρως απομονωμένοι από τους δικούς τους "γνωστούς - άγνωστους", είναι Ισπανοί που έχουν έρθει σε ανταλλαγή με δικούς μας Έλληνες που πάνε έξω.
Τέτοιες προσπάθειες, πρέπει να επικροτούνται και να βοηθούνται. Το απεύχομαι και το παλεύω αλλά, ναι, θα μπορούσε αύριο να είναι το δικό μου παιδί, το ανήψι, η αδελφή, ο καλός ο φίλος. Και τότε δεν θα ήθελα ο κόσμος να τους προγγίξει και να τους ρίξει στον Καιάδα μια ώρα αρχύτερα.

[Xenios]

Δικαιολογίες για να αρνηθεί κάποιος ένα κέντρο επανένταξης δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει όχι γιατί το λέει η αφεντιά μου, όσο γιατί η λίστα αναμονής συνήθως ξεπερνάει πια τους 9 μήνες.

Σήμερα θα ξαναπώ μια ιστορία που την έχω ξαναγράψει παλιότερα αλλά νομίζω ότι είναι χρήσιμη για να δούμε το πρόβλημα ολοκληρωμένο.

Πριν 10-12 χρόνια ήμουν στην Στουρνάρα για ψώνια σχετικά με αναλώσιμα υπολογιστών.

Έξω από το Πλαίσιο ένα παλικάρι με πλησιάζει και με γυρισμένη εγώ την πλάτη μου λέει μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε; Γυρνάω και ξαφνιάζομαι που βλέπω ένα γνωστό παιδί της AcroBase. Μόλις βλέπει το πρόσωπο του συσπάται. Πόνος; Ντροπή; Οδύνη; Κάτι ανακατεμένο έκανε μεταβολή και πήγε να φύγει άρον άρον.

Τον προλαβαίνω και τον πιάνω από το χέρι. Σε παρακαλώ έλα να μιλήσουμε. Έβαλε τα κλάματα. Ντρέπομαι άσε με.
Σε ξέρω και με ξέρεις έλα να μιλήσουμε.

Σχεδόν με την βία μπήκαμε σε ένα κοντινό μπαράκι και ο φίλος ξεκίνησε να μου λέει την ιστορία του. Αγάπησε μια κοπέλα, απογοητεύτηκε, «φίλος» του έδωσε «διέξοδο».
Στην αρχή ήταν δύο τσιγάρα, στην συνέχεια σνιφάρισμα κόκας μετά ήρθε η ένεση και η ηρωίνη.

Τρία χρόνια είχε να φανεί στην AcroBase, τριτοετής φοιτητής του Πολυτεχνείου, αναρωτιόμουν τι είχε γίνει γιατί ήταν από τους πλέον τακτικούς.

Οι γονείς του τον έδιωξαν όταν έβαλε χέρι σε τραπεζικό λογαριασμό, για ένα χρόνο τουλάχιστον κοιμόταν στα ακατοίκητα και ζούσε μόνο με την ελπίδα της μοναδικής διεξόδου που είχε, της δόσης.

Αφού ήπιαμε μερικά ποτά και τσιμπήσαμε κάτι, του ζήτησα να μου πει ειλικρινά, αν θέλει να δώσει αγώνα, να γυρίσει και πάλι κοντά μας.
Του εξήγησα ότι θα πρέπει να περάσει δύσκολες στιγμές, θα πρέπει να αγωνιστεί μόνος του, ολομόναχος, για να κάνει το μεγάλο βήμα.
Του έκανα σαφές ότι εγώ θα αναλάμβανα να μιλήσω στους δικούς του και ότι στο διάστημα της επανένταξης, θα είχε ένα φίλο δίπλα του.
Το πρόσωπο του φωτίστηκε για πρώτη φορά, τα μάτια του ζωήρεψαν για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα. Μου είπε βοήθησε με θέλω να γυρίσω.

Από εκεί και πέρα ξεκινούσε ο δικός μου Γολγοθάς, δεν ήθελα να αφήσω το παιδί ούτε μέρα στα χέρια τους. Τηλεφώνησε σε κέντρο επανένταξης στο οποίο είχε βοηθήσει εθελοντικά, με απογοήτευσαν. Σαν ύστατη λύση παίρνω την δ/ντρια του ΟΚΑΝΑ τότε, ήταν πελάτες μας στο γραφείο μου, Της έκανα κανονικό στενό μαρκάρισμα, της εξήγησα ότι το παιδί θα το χάσουμε αν μείνει μια νύχτα έξω. Ω δια μαγείας η θεσούλα βρέθηκε στο κέντρο και την ίδια μέρα με μια βαλιτσούλα με τα απαραίτητα που θα χρειαζόταν ο φίλος, μπήκαμε μέσα.

Ο αγώνας του ήταν δύσκολος αλλά το ήθελε πάρα πολύ, οι γονείς του τον επισκέφτηκαν και αυτό του έδωσε και άλλο κουράγιο.

Ένα χρόνο μετά συνέχισε τις σπουδές του στο Μετσόβειο. Πήρε το πτυχίο του παντρεύτηκε και τώρα είναι και μπαμπάς και έχει μια όμορφη οικογένεια.

Ο φίλος μου είναι από τα χιλιάδες καθημερινά παραδείγματα. Σήμερα είναι ο άγνωστος δίπλα μας, αύριο θα είναι ο φίλος δίπλα μας και μακάρι να μην τύχει αλλά μπορεί να είναι και ο αδελφός μας και το παιδί μας δίπλα μας.
Αν τα ναρκωτικά σκοτώνουν μια φορά, η αδιαφορία μας σκοτώνει δέκα.

[Platinum]

Εδώ ευτυχώς υπάρχει τέτοιο κέντρο και λειτουργεί χωρίς προβλήματα, ήσυχα και ελπίζω αποτελεσματικά!

[Diamond]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Δικαιολογίες για να αρνηθεί κάποιος ένα κέντρο επανένταξης δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει όχι γιατί το λέει η αφεντιά μου, όσο γιατί η λίστα αναμονής συνήθως ξεπερνάει πια τους 9 μήνες.

Στέλιο μου αν κατάλαβες το μήνυμά μου, είμαι φυσικά υπέρ των κέντρων επανένταξης όσο και της σωστής περιφρούρισης αυτών.
Τι να το κάνω δηλαδή αν πηγαίνουν κάποιοι υπάνθρωποι και προσπαθούν να πουλήσουν στα παιδιά ναρκωτικά με το που θα πατήσουν το πόδι τους στο προαύλιο;
Η αποτοξίνωση θέλει πολλά περισσότερα από ένα κτίριο να κλειδώσουμε μέσα τους συνανθρώπους μας που έχουν πρόβλημα.

[SimonSays]

Έχεις δίκιο ότι σκοτώνει η αδιαφορία. Και όντως τα κέντρα οφείλουν να είναι περισσότερα.

Θα προσέθετα επίσης εδώ τον ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος που ίσως θα έπρεπε να είναι πιο ενεργός. Τα ναρκωτικά αφορούν κυρίως τη νεολαία άλλωστε.

Διαφημιστικές καμπάνιες στα ΜΜΕ επίσης έχουν βοηθήσει. Αλλά όχι ήπιες όπως έχουμε συνηθίσει. Δείτε τι έκανε η πολιτεία της Μοντάνα που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με κρυστάλλινη μεθ:

http://notevenonce.com/

http://youtube.com/watch?v=CfI5lCoA3...elated&search= (προσοχή)

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από SimonSays Θα προσέθετα επίσης εδώ τον ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος που ίσως θα έπρεπε να είναι πιο ενεργός. Τα ναρκωτικά αφορούν κυρίως τη νεολαία άλλωστε.

Μετά από μια τραγική περίπτωση φίλης, έστειλα περισσότερες από 40 επιστολές (το 1994 δεν είχαν πολλοί email) σε πολιτικούς όλων των πτερύγων της βουλής.

Τους έκανα μια πρόταση, να προσλάβει το κράτος 50-100 παιδιά που έχουν περάσει την φρίκη, που έχουν γίνει καλά και με συνοδό παιδοψυχολόγο να γυρίζουν τα σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια και να μιλήσουν όσο πιο γλαφυρά μπορούν για τα ναρκωτικά.

Νέοι σε νέους.

Να διηγηθούν κορίτσια πως οδηγήθηκαν στην πορνεία για την δόση τους ή αγόρια πως έκαναν κλοπές και μικροληστείες για ένα πρόσκαιρο ταξίδι στον τόπο χωρίς γυρισμό.

Με εξαίρεση δύο βουλευτών που προσπάθησαν να κάνουν κάτι, οι άλλοι ούτε καν απάντησαν. Μερικοί μέχρι σήμερα μου στέλνουν χρόνια πολλά πιστεύοντας ότι είμαι ψηφοφόρος τους :-(

[tertios]

Είναι τραγικό , να επιχειρουμε καταπολέμηση των συμπτωμάτων ( με τα κέντρα αποτοξίνωσης), αντί να θεραπεύουμε το κακο στη ρίζα του.

Τα ναρκωτικά , είμαστα ολοι σύμφωνοι, είναι υποκαταστατα αγάπη, ελπίδας, χαράς, πίστης. Είναι χαρούπια, αντί για ψωμάκι.

Σε αυτό το σημείο θάπρεπε να κτίζουμε. Χρηματοδότηση κέντρων απασχόλησης, καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, μετεκπαίδευσης, διασκέδασης, επιμόρφωσης κλπ.

Αλλά βλέπω και την τραγική αλήθεια στα μάτια: Τα κέντρα αποτοξίνωσης ειναι το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε σε νέους που η αδιαφορία μας τους έρριξε στο περιθώριο.

Θεωρώ πως η ύπαρξή τους, η ανοιχτή αποδοχή τους απο το περιβάλλον, συμβάλλει και στην μείωση της χρήσης και εξάπλωσης των ναρκωτικών αλλά και στην ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, που της αρέσει για λόγους αισθητικής να κρύβει τα ανάπηρα παιδιά της στο καροτσάκι, ή όσα χαριτωμένα πλασματάκια γεννήθηκαν με σύνδρομο Dawn.

΄Ολοι αυτοί είναι δικά μας παιδιά. Και τι θα λέμε άν αύριο το δικό μας παιδί πέσει θύμα της χρήσης ναρκωτικών. Η κοινωνία θα μας φταίει;