Άσυλο Ανιάτων

[Xenios]

Σε ένα χώρο με τεράστια ιστορία, εδώ και περίπου 118 χρόνια, λειτουργεί το άσυλο ανιάτων παθήσεων και από το 1972, το Ίδρυμα Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων.

Περίπου 220 ψυχές, βρίσκονται μέσα στο κτίριο, που το 1830, ο Ναύαρχος Πάλτνι Μάλκολμ, έκτισε την έπαυλη του, που ήταν το πρώτο μεγάλο κτίσμα της Αθήνας, μετά την απελευθέρωση, για να ενισχύσει το αίσθημα των Ελλήνων, ότι η Ελλάδα είναι πλέον ελεύθερη.

Στο ίδιο κτίριο μεταγενέστερα στέγασε την Ρωσική και Γαλλική πρεσβεία, μέχρι να αγοραστεί, από τους Σπυρίδωνα και Χαρίλαο Τρικούπη.

Αυτοί παραχώρησαν το μέγαρο με τις μεταγενέστερες προσθήκες του στο Εθνικό Συμβούλιο Ελληνίδων, για να δημιουργήσουν την ΜΚΟ Άσυλο Ανιάτων.

Το άσυλο, είναι πρότυπο λειτουργίας, όχι μόνο δεν έχει καμιά επιχορήγηση από το κράτος, το αστείο είναι για τα ακίνητα που διαχειρίζεται από τις δωρεές που έχει, πληρώνει μερικά εκατομμύρια στο κράτος για Ενιαίο Τέλος Ακινήτων (ΕΤΑΚ) και έκτακτες εισφορές.

Πέρα των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που έχουν, λόγω ανοίκιαστων μαγαζιών και σπιτιών, η λειτουργία του Ασύλου, στηρίζεται στον εθελοντισμό.

Η αντιστοιχία ασθενών και θεραπευτών, δεν έχει προηγούμενο στην Εθνική επικράτεια. Αντιστοιχεί περίπου 2 νοσηλευτές ανά 3 ασθενείς.

Στην ομάδα των νοσηλευτών και της διοικήσεως, ένα πολύ μεγάλο μέρος είναι εθελοντές. Είναι η πολύ μεγάλη προσφορά, αν φανταστεί κανείς, ότι το μεγάλο κομμάτι των ασθενών, είναι κατάκοιτοι με ακράτεια, χρειάζονται τεράστιες ποσότητες από πάνες κατωσέντονα μίας χρήσεως και εσώρουχα.

Όλος αυτή η μικρή πολιτεία στην καρδιά της Κυψέλης και της Αθήνας, είναι μια μικρή όαση. Περιποιημένοι κήποι με λουλούδια και φυτά, πολλά δέντρα, πεντακάθαρα όλα.

Αυτό που λείπει στους περισσότερους χρόνια ασθενείς, είναι λίγη κουβεντούλα, λίγη παρέα.

Σήμερα ήμουν εκεί, για να δύο αφιερώματα που κάνω, στην ιστοσελίδα και την σελίδα του FaceBook για την ομάδα κατοίκων της Κυψέλης, για τις εκκλησίες της Κυψέλης και μία άλλη για το μέγαρο Μάλκολμ,

Επειδή έχω πάει αρκετές φορές, αυτό που συναντάς, είναι καλωσορίσματα, χαμόγελα και δίψα για κουβεντούλα και ίσως και κανένα τσιγαράκι.

Πριν προχωρήσω για να φωτογραφίσω το κτίριο και το παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων, κάθισα σε ένα παγκάκι και μέσα σε λίγα λεπτά, κάναμε ένα πηγαδάκι με 5-6 αμαξίδια γύρω γύρω. Έχουν τόση λαχτάρα για κουβέντα, που ούτε σου περνάει από το μυαλό, να φύγεις και να κάνεις την δουλειά σου.

Κατά πάσα πιθανότητα η πρώτη δραστηριότητα κοινωνικής αλληλεγγύης της ομάδας μας, θα είναι μια επίσκεψη στο άσυλο, με κάποιες δωρεές καταστηματαρχών της περιοχής και δικές μας και κυρίως για παρεούλα, μ' αυτούς τους γλυκούς ανθρώπους.

Πριν από καιρό, πήγα στους θαλάμους τους, που ο καθένας έχει διακοσμήσει το κρεββάτι του και την γωνιά του, με ότι φανταστεί κανείς, φωτογραφίες κουκλάκια, πράγματα που τους αρέσουν και θέλουν να τα θαυμάσεις και να στα δείξουν όλοι.

Παρά την τεράστια προσπάθεια που κάνουν, εθελοντές και μη, πάντα χρειάζεται η ανθρώπινη επικοινωνία, το μικρό δωράκι το ασήμαντο, που γι αυτούς είναι απίστευτα σημαντικό.

Σ.

[Xenios]

Άσυλο ανιάτων σήμερα, αριστερά είναι οι διοικητικές υπηρεσίες και δεξιά το παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων και πιο κάτω το εντευκτήριο, με όμορφο εσωτερικό και εξωτερικό χώρο.



Κάτω και αριστερά είναι οι μεταγενέστερες επεκτάσεις (δυστυχώς) του μεγάρου Μάλκολμ, επάνω και δεξιά, είναι το πρώτο κτίσμα της ελεύθερης Αθήνας, κτισμένο από τον Κλεάνθη, τον οποίον για τον φόβο ληστών, συνόδευαν οπλισμένοι φρουροί, για να διασχίσει την Πατησίων και να φτάσει στην Κυψέλη.
(Κάτι παρόμοιο χρειάζεται και σήμερα, αλλά μην το κάνουμε θέμα)