Ο καλύτερός μου φίλος, το δικό μου παιχνίδι!

[purple anemone]

Έτος 1975, με το Χριστουγεννιάτικο χαρτζιλίκι του νονού, η μητέρα με πήρε να πάμε για ψώνια. Παλτουδάκι και παπούτσια απαραίτητα, δύο σκληρόδετοι τόμοι των Αθλίων του Ουγκώ, εκδόσεις Μίνωας, που ακόμα έχουν τη σχετική σημείωση για να θυμάμαι, και μια επίσκεψη στο Μινιόν ώστε να συμπληρωθεί η χαρά με ένα παιχνίδι. Θυμάμαι ακόμη την εικόνα εκείνων των ραφιών των γεμάτων λούτρινα πάντα, σε διάφορα μεγέθη, μια εικόνα με τόση ομοιομορφία, κι ανάμεσά τους μοναχικό και ιδιαίτερο, ένα μοναδικό ροζ αρκουδάκι με άσπρη μουσούδα και κόκκινη γλωσσίτσα. Στην τρυφερή ηλικία που τότε ήμουν, δεν άντεξα τη μοναξιά του, ίσως ούτε και τώρα να μην την άντεχα. Το διάλεξα για να το λυτρώσω. Ποτέ δεν του έδωσα όνομα, όμως σταμάτησα να κοιμάμαι μαζί του όταν παντρεύτηκα. Όταν έκανα το πρώτο μου παιδί, το έκρυψα μαζί με άλλα αναμνηστικά στο μπαουλάκι της, πρώτον για να το προφυλάξω από την εμφανή πλέον φθορά και δεύτερον γιατί θέλω να συνεχίσει να υπάρχει.
Όταν η κόρη μου ήταν δύο χρονών, ο θείος της της έκανε δώρο ένα λαγουδάκι ανοιχτό καφέ με άσπρη μουσούδα και καφέ – άσπρα αυτιά. Έχει πλυθεί κι έχει ραφτεί αμέτρητες φορές, όμως δέκα χρόνια μετά συνεχίζει να τη συνοδεύει για ύπνο τις νύχτες, να την παρακολουθεί να τρώει πρωινό, να διαβάζει τα μαθήματά της, να κάνει πιάνο, να βλέπει τηλεόραση. Μόνο σχολείο δεν πάει γιατί αυτός ξέρει τα πάντα.
Όταν η μικρή μου ήταν ακόμη αρκετά μωρό, άρχισε να τραβάει το πανωσέντονο από τα σκεπάσματα, να το κουλουριάζει ανάμεσα στα δάχτυλά της, να το αγκαλιάζει και ν’ αποκοιμιέται. Το σεντόνι την ακολουθούσε παντού. Στο φαΐ, στον ύπνο, στη βόλτα. Την ακολούθησε στα πρώτα της βήματα, καθώς και στα επόμενα – βλέπετε Linus στα Peanuts. Όταν το έπλενα, ξάπλωνε στην αυλή και το κοιτούσε με προσμονή και δάκρυα. Οχτώ και πλέον χρόνια μετά, το σεντόνι έχει χάσει το χρώμα και τη ζωντάνια του και, εάν και δεν την ακολουθεί πια όλη την ώρα, τη συνοδεύει ανελλιπώς στον ύπνο αφού πρώτα το έχω δέσει σαν κούκλα, σαν φιόγκο ή διάφορα άλλα σχέδια.