Ελεύθερη έκφραση συναισθημάτων

[Liria]

Ελεύθερη έκφραση συναισθημάτων! Ξανακοιτούσα τούτη τη φράση και αναρωτιόμουν πόσο αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Πόσο ελεύθερα δηλαδή μπορεί κάποιος να εκφράσει τα διάφορα συναισθήματά του και πόσο είμαστε στ' αλήθεια έτοιμοι εμείς οι υπόλοιποι, όχι μονάχα να τα ακούσουμε, αλλά κυρίως να τα αντέξουμε.
Εδώ βέβαια, η φράση αφορά τα όποια και όσα θελήσει κανείς να μοιραστεί, δίχως να αφορούν κάποιον από τους αναγνώστες οπωσδήποτε, δίχως να θίγεται κανείς, δίχως να γράφονται πράγματα που πληγώνουν. Εδώ, η ελεύθερη έκφραση, βρίσκει εφαρμογή μέσα από καλή διάθεση ή έστω και μέσα από μια γλυκειά αμφιθυμία σε κάποιες περιπτώσεις.
Δηλαδή μπορεί ένας από εμας να νοιώθει λίγο βαριά ή νοσταλγικά ή παραπονεμένα ή έστω προβληματισμένος πάνω σε κάτι, αλλά έχει την καλή διάθεση να κοινωνήσει αυτή του την κατάσταση με τους υπόλοιπους. Πόσο ελεύθερα το κάνει όμως; Ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι χαρούμενο, αισιόδοξο, το γεγονός οτι έχει αρθεί για πολλούς η ανωνυμία, τους επιρεάζει καθόλου; Δεν συζητάμε για το αν έχουν τη δυνατότητα να γράψουν ΚΑΙ ανώνυμα. Συζητάμε για το αν νοιώθουν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ να εκφραστούν παντελώς.
Από την άλλη, πόσο αναγνωρίζουμε σε κάποιον τη δυνατότητα να μας εκφράσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του; Τη γνώμη του, ναι. Σε όλες τις συζητήσεις. Όμως το συναίσθημα μπορούμε να το ερμηνεύσουμε σωστά και να χειριστούμε τον ψυχισμό του γράφοντος σε μια δεδομένη στιγμή; Μπορούμε να ανταποκριθούμε άμεσα; Να διαβλέψουμε μια πιθανή ανάγκη για "ακούμπισμα", για κατάθεση;
Αναρωτήθηκα ακόμα, τί νόημα έχει το να πει, να διατυπώσει κάποιος ορισμένα συναισθήματά του, αν δεν αισθάνεται την ανάγκη μια ταυτόχρονης ανταπόκρισης. Ενός επιτόπου σχολιασμού. Όχι για την κριτική αλλά για το μοίρασμα. Όχι για να γίνει κουβέντα αλλά για να στηθεί γέφυρα. Κι ακόμα, αναρωτήθηκα πόσο με τον τρόπο μας, τον κάνουμε να μας εμπιστευτεί ή να αποτραβηχτεί στο μέλλον από μια επόμενη προσπάθεια παρόμοιας εξωτερίκευσης.
Τελικά, πόσο απέχει η θεωρία μας περί ειλικρίνειας και αμεσότητας, από την ικανότητά μας να χειριστούμε το συναίσθημα του άλλου. Κι επίσης, αν και όταν γινόμαστε αποδέκτες κάποιων εκμυστηρεύσεων, είναι σίγουρο οτι δεν έχουμε κάνει ποτέ τον άλλον να αισθανθεί άβολα, εκ των υστέρων;

[Platinum]

Το ότι προβληματίζεσαι πάνω σε αυτά είναι απόλυτα σωστό και αλίμονο αν δεν σκεφτούμε το σημαίνει το συναίσθημα του άλλου για εμάς και τι το δικό μας στους άλλους. Θα διαφωνήσω μόνο με τη χρήση της έννοιας του "χειρισμού". Προσωπικά και μόνο προσωπικά, δέχομαι αυτά που γράφει ο άλλος ώς έχουν και δεν προσπαθώ να τα χειριστώ. Η ανταπόκρισή μου είναι μεταφορά σκέψεων και συναισθημάτων που πηγάζουν από την κατάθεση ψυχής του άλλου και σε καμία περίπτωση δεν νιώθω ότι έχω το δικαίωμα να παρέμβω σε ό,τι νιώθει. Αν στην πορεία αναπτυχθεί ένας διάλογος με το άλλο πρόσωπο θα παρέμβω ίσως αν προκύψει στην πορεία αλλά ποτέ ως ανταπόκριση σε μια αρχική του έκφραση.

[Liria]

Είμαστε σύμφωνοι απολύτως Μιχάλη (Μιχάλης, έτσι όσον αφορά την άποψή σου για τα γραφόμενα εδώ. Εγώ πήρα τη φράση σαν αφετηρία για πλατύτερη θεώρηση. Με αφορμή την εδώ διατύπωση, μίλησα για τις σχέσεις που αναπτύσουμε και για το πόσο αυτονόητες θεωρούμε ορισμένες έννοιες . Δεν στάθηκα στο οτι πρέπει να σχολιαστεί κάτι. Στάθηκα στο πόσο ελεύθερα μπορεί ο καθένας να εκφραστεί ανώνυμα ή επώνυμα. Στο πόσο διακινδυνεύει -ας το πούμε έτσι- να γίνει αντιληπτό αυτό ακριβώς που θέλει να εκφράσει. Κι όσο για την ανταπόκριση που αναφέρω, δεν αναφέρθηκα σε μια αδιάκριτη παρέμβαση. Αναρωτήθηκα απλώς μήπως ο απέναντι θα επιθυμούσε μια γέφυρα. Σκέψεις κάνουμε!

[Endelva]

Εγώ μπορώ να τα εκφράσω ακριβώς... Και το κάνω ελεύθερα. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό. Ουσιαστικά, το έχω ανάγκη, δεν μπορώ χωρίς αυτό. Τώρα, το ποιος μπορεί να τα αντέξει, το ποιος μπορεί να τα καταλάβει, και το ποιος είναι διατεθημένος, είναι άλλο θέμα...
Πάντως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφραστούν, και ούτε που θέλω να φαντάζομαι πώς νοιώθουν. Από την άλλη... Έχω αυτήν την - μάλλον εξοργιστική - άποψη πως υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα συναισθηματικής ικανότητας. Δεν νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να νοιώσουν στο ίδιο βάθος. Και δεν είναι μόνο το βάθος... Είναι, χμ, και οι αποχρώσεις. Είναι σαν τα χρώματα. Δεν βλέπουν όλοι πολλά χρώματα. Αυτοί που δεν ασχολούνται με το να ονομάζουν πολλά χρώματα, και που όλα τα κόκκινα τους φαίνονται 'κόκκινο' δεν ασχολούνται με το να συλλάβουν πολλά κόκκινα, καταλαβαίνετε τι εννοώ; Ε, αυτό νομίζω πως ισχύει και για τα συναισθήματα. Στη βάση τους είναι όντως όλα κόκκινα, αλλά πέρα από εκεί...
Τέλος πάντων, έχω την αίσθηση πως οι άνθρωποι που ασχολούνται - ή που έχουν έντονη την ανάγκη, και γι αυτό ασχολούνται; - με το να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, 'συνηθίζουν', 'διδάσκουν', όπως θέλετε πείτε το, τους εαυτούς τους να νοιώθουν πιο πολλές αποχρώσεις.
Όλα παίζουν ρόλο. Το πόσο ανοίγεις, το αν διαβάζεις, το αν λαμβάνεις input, γενικά. Το αν θέλεις να κοιτάξεις μέσα σου... Πολύς κόσμος δεν θέλει. Άλλοι πάλι δεν μπορούν καν να μην κοιτούν.
Σκέψεις κάνω κι εγώ, έτσι; Όπως είπα μπορεί να είναι απλά εξοργιστικές, διότι κάνω διακρίσεις. Αλλά... Αλλά δεν νομίζω πως ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος με συμβατική ανθρώπινη αίσθηση του δικαίου και τον διακρίσεων. Είμαστε διαφορετικοί... κι αυτό δεν μου χαλάει την ισότητα και την διάθεση για καλοσύνη.

[Xenios]

Με το απλό μου μυαλό έχω ξεχωρίσει δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους εσωστρεφείς και τους εξωστρεφείς. Δεν είναι χωρισμός μαύρου άσπρου, υπάρχουν ενδιάμεσα χιλιάδες αποχρώσεις του γκρι.

Μερικοί άνθρωποι θέλουν να μοιράσουν να εξωτερικεύσουν αυτό που κρύβουν στην καρδιά τους καλό ή κακό, χαρούμενο ή θλιβερό, ευχάριστο ή δυσάρεστο.

Τείνω να πιστεύω η κατάσταση είμαι μοιρασμένη μεταξύ των δύο τάσεων.

Απαντώντας στην Ελένη, θα έλεγα ότι καμιά φορά ακούγοντας ένα ακούμπισμα ψυχής, ίσως να είναι αρκετό, αντί της όποιας ανταπόδοσης.

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios ...θα έλεγα ότι καμιά φορά ακούγοντας ένα ακούμπισμα ψυχής, ίσως να είναι αρκετό...

... ίσως και μόνο ένα χαμόγελο... ή ένα δάκρυ...

[Platinum]

... και μια αγκαλιά μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική από όλα τα λόγια του κόσμου.

[Kiwi]

Όταν κάποιος γράφει ελεύθερα και προσπαθεί να αποτυπώσει συναισθήματα σε μία οθόνη, δεν το κάνει ούτε για αναγνώριση, ούτε για σχολιασμό και το πιο πιθανό, ούτε για να το μοιραστεί. Το κάνει απλά για να το βγάλει σε λόγια.

Προσωπικά όποτε αποτύπωνα σκέψεις ή συναισθήματα ουδέποτε με απασχολούσε αν αυτά που γράφω είναι κατανοητά σε όλους ή τί μπορεί να προκαλέσουν. Εξ'ου και το "ελεύθερη έκφραση". Για τον ίδιο λόγο δε θα έγραφα ποτέ ως ανώνυμος.

[Platinum]

Αρχική Δημοσίευση από Kiwi Προσωπικά όποτε αποτύπωνα σκέψεις ή συναισθήματα ουδέποτε με απασχολούσε αν αυτά που γράφω είναι κατανοητά σε όλους...

(Μετά φταίει ο φονιάς...)

Σε αυτό έχεις δίκιο πάντως και μιλάω (τεχνικώς σωστό είναι το γράφω) από προσωπική εμπειρία. Αν ο αναγνώστης είναι στην κατάλληλη ψυχική διάθεση ή έχει βιώσει κάποιες αντίστοιχες καταστάσεις είναι πολύ εύκολο να "συντονιστεί" με αυτά που γράφεις και αν όχι να τα κατανοήσει, να τα "διαισθανθεί" (διορθώστε τον όρο αν έχετε καλύτερο) ακόμα και αν στο γενικό κοινό φαίνονται ακατάληπτα.