Ημέρα της εργαζόμενης Μητέρας
Με ευκαιρία το αφιέρωμα στην Γυναίκα στο Club Των Δικαιωμάτων μας, στέλνω μερικές σκέψεις στο εργασιακό Club.
Θέλω να αναφερθώ στην εργαζόμενη Μητέρα, στην πραγματική Μάνα, όχι σ’ αυτές που εργάζονται μόνο και μόνο για να μην μένουν σπίτι :-)
Θέλω να εκφράσω τον θαυμασμό μου και την απεριόριστη εκτίμηση μου.
Θέλω απλά να ρωτήσω τους πολιτικούς με ευαισθησίες (αν υπάρχουν), πως είναι δυνατόν να ανεχόμαστε να υπάρχουν στην Ελλάδα δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Πως γίνεται η εργαζόμενη του δημοσίου να έχει όλην την βοήθεια, μειωμένο ωράριο, παιδικός σταθμός, μέριμνα που δυστυχώς δεν έχει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων Μητέρων.
Σε μια χώρα με τόσο έντονο δημογραφικό πρόβλημα, δεν υπάρχει η παραμικρά μέριμνα στην εργαζόμενη Μητέρα του ιδιωτικού δικαίου, ούτε μειωμένο ωράριο, ούτε παιδικός σταθμός που πρέπει να πληρώσει και πάνω απ όλα, να κρέμεται επί της κεφαλής κάθε υποψήφιας Μάνας, η απόλυση.
Με τι θράσος έχουμε την απαίτηση να κάνουν παιδιά τα νέα ζευγάρια, όταν από την στιγμή που θα ξεκινήσει η κύηση θα είναι με το χέρι στην τσέπη να πληρώνουν.
Σε εργασιακές συνθήκες που ξαναγύρισαν στα χρόνια του μεσοπολέμου, Μητέρες με παιδιά μικρής προσχολικής ηλικίας, γυρίζουν σπίτι τους στις 6 7 8 το βράδυ, πολλές φορές δουλεύοντας 12ωρο χωρίς υπερωρίες. Συγγενικό μου πρόσωπο, εργάζεται σε μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες του κόσμου, με δύο πτυχία και 3 γλώσσες, έχει παιδί 5 ετών και δεν προλαβαίνει να το δει ξύπνιο παρά μόνο τα σαββατοκύριακα. Είναι αυτό δυνατόν; Να μεγαλώνει το παιδί με ξένους;
Που θα πάει αυτή η κατάσταση, που θα οδηγηθούμε;
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|