Το μήνυμα δεν παρελήφθη

[Xenios]

Όποιος πιστέψει, ότι η τεράστια αποχή στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, οφείλετε στην δυσαρέσκεια του κόσμου, προς την πολιτική και τους πολιτικούς, κάνει λάθος.

Όχι πως δεν έχουν βάλει τα χεράκια τους και οι πολιτικοί, αλλά εγώ πιστεύω ότι είναι άλλη η αιτία και θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω.
Στις εκλογές του πρώτου γύρου, στην Αττική, είχαμε να κάνουμε με δύο κλασικούς υποψηφίους. Ο ένας δύο τετραετίες νομάρχης, με απόλυτα μηδενικό έργο. Ο άλλος νεαρούδι άβγαλτο, διορισμένο από τον αρχηγό της παρατάξεως του.

Από την άλλη υπήρχε ένας ανεξάρτητος υποψήφιος, γνωστός για το ήθος του και σαν δημοσιογράφος και σαν βουλευτής. Πήρε το ρίσκο στην ψήφιση του μνημονίου, να αντιδράσει και να ρίξει λευκό. Για να πας κόντρα στο ρεύμα, χωρίς να έχεις δόλιους λόγους (όπως πχ η κα Μπακογιάννη), κρύβει μέσα του μια λεβεντιά και αυτή την είχε ο Γιάννης Δημαράς. Προσωπικά πίστευα ότι θα κάνει περίπατο στην Αττική, αλλά απογοητεύτηκα οικτρά.

Στον αντίποδα, στον Πειραιά, ένας καταξιωμένος Νομάρχης για 8 χρόνια, έχασε την δημαρχία, από ένα κλασικό πολιτικό. Σε παράλληλη πορεία, ένας νέος ταλαντούχος άνθρωπος με μεγάλο ήθος στην Θεσσαλονίκη, έχασε την δημαρχία, από ένα συνεχώς μεθυσμένο ηλικιωμένο κύριο, που δεν μπορεί να ορθώσει μία λέξη και αρνήθηκε σε όλον τον προεκλογικό αγώνα ένα debate.

Σας μπέρδεψα; Παραξενευτήκατε, που υποστήριζα, ένα νομάρχη με την σημαία του ΠΑΣΟΚ, έναν τέως βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και άντε και έναν ΝεοΔημοκράτη στην Θεσσαλονίκη;

Θα συνεχίσω να εκτιμώ τον Γιάννη Δημαρά, τον Γιάννη Μίχα και τον Κώστα Γκιουλέκα, ανεξάρτητα απ’ ότι έγινε. Η καθολική απαξίωση στους πολιτικούς, είναι αρρώστια, σαν πανεθνικός ευνουχισμός, γιατί ακριβώς απ’ αυτό πάσχουν οι Έλληνες σήμερα, έχουν ευνουχιστεί.

Χρόνο με τον χρόνο, μήνα με τον μήνα, μέρα με την μέρα, μπόλιασαν τους Έλληνες, ότι η ιδέα του πατριωτισμού, είναι ακραία εθνικιστική ή φασιστική έννοια, ότι η αγάπη για την ιστορία αυτού του τόπου, σε καθιστά Λιακόπουλο, το να κάνεις τον σταυρό σου έξω από μία εκκλησία, είναι πρόκληση στους αλλόθρησκους, το να χτυπάει η καμπάνα, είναι προσηλυτισμός και ότι όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο.

Το μήνυμα των εκλογών, γύρισε πίσω στον αποστολέα του, κανείς δεν κατάλαβε, κανείς δεν είδε, κανείς δεν γνώριζε.

Η αφύπνιση αυτού του ραγιά λαού, θα πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε δημοκρατικού πολίτη σ’ αυτή την χώρα. Είναι καιρός αυτοί που μπορούν και έχουν την θέληση, να αντιδράσουν, πριν ο ευνουχισμός σαρώσει τους πάντες.

Σ.