Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολογήστε το θέμα | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
#2
|
|
||||
Το θέμα είναι ανατριχιαστικό, μέρες έχει που το κοιτάω και το ξανακοιτάω και πάω να γράψω.
Πάντα κυνηγούσα την Ουτοπία. Μάλιστα ένοιωσα να την αγγίζω μερικές φορές, δυο φορές πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Δυστυχώς οι ουτοπίες δεν στέκονται καλά σε αυτόν τον κόσμο τον εδώ... ή απλά δεν τα καταφέραμε να διαχειριστούμε το όλο πράγμα. Οπότε ή στο μετά, για όσους πιστεύουν σε κάποιο, ή αργότερα... ή και ποτέ. Να σταματήσω να την κυνηγώ δεν μπορώ. Εξ άλλου ο κόσμος κάπως περιέχει και τα όνειρά μας, αν τα περιέχουμε εμείς, αφού μας περιέχει εμάς... Ουφ, μπα, πάλι δεν μπορώ να γράψω ουσιαστικά σ' αυτό το topic. Είναι τόσα που πρέπει να ειπωθούν. Δεν μπορώ να εκφραστώ αν δε γράφω τα δικά μου, ξέρεις...
__________________
[Sola fide.] Her hair spread out in fiery points glowed into words, then would be savagely still. – T. S. Eliot, The Waste Land. |
#3
|
|
|||
Και αφού γράφεις τόσο όμορφα συνέχισε...
__________________
Mike K - In nomine Astrοrum |
#4
|
|
||||
Αν και τα όνειρά μου έχουν το χρώμα της μωβ ανεμώνης, αν και προσπαθώ να τα κρατάω στα όρια αυτών που πιστεύω πως θα μπορέσω να διαχειριστώ... υπάρχει πάντα κι η άλλη όψη. Δεν είχα σκοπό να μπω τώρα, αλλά με έβαλες στον πειρασμό να παραθέσω ένα απόσπασμα ως προς αυτό. Μπορεί να σου το σοβαρέψω λίγο αλλά δεν πειράζει, θα στο αλαφρύνω αργότερα που θα 'χω περισσότερα κέφια Το όνειρό μου ........ Άρτεμις αγαπημένη μου, τρελή σκανταλιάρα θεά… Ξέρω πως σε πόνεσα όταν σε άφησα πίσω μόνη να μοιράζεσαι και να ζεις τα όνειρά μου. Όμως δεν ξέρω αν γινόταν αλλιώς. Ίσως και να γινόταν… Κι εσύ μ’ εκδικήθηκες εγκαταλείποντάς με μες στον εγωισμό και την αλαζονεία μου. Έφυγα χωρίς να κοιτάξω στ’ αλήθεια πίσω, χωρίς να δω τι άφηνα πίσω μου. Το μόνο που πραγματικά μ’ ενδιέφερε ήταν το όνειρό μου. Το όνειρό μου και τίποτε άλλο! Όλα τα θυσίασα στο βωμό αυτού του στιγμιαίου αγγίγματος που κάνει κανείς με την ψυχή και το πνεύμα του. Νόμισα τότε πως άμα καταφέρω έστω και μία στιγμή εξύψωσης στη ζωή μου, όλα θα ήταν δικά μου. Πως θα είχα πετύχει τον ένα και μοναδικό σκοπό της ζωής του ανθρώπου! Μες απ’ τον πόνο όμως που ένιωσα σ’ όλη αυτή τη διαδρομή και τον πόνο που απλόχερα χάρισα στους γύρω μου, ποτέ δεν κατάφερα με σαφήνεια να καταλάβω ποιος ήταν ο δικός μου σκοπός, η δική μου μία και μοναδική στιγμή. Εσύ μόνη δεν με πρόδωσες ποτέ, ακόμα και μεσ’ από την άρνησή σου και την περηφάνια σου. Όλος μου ο δρόμος, από τη στιγμή ακόμη της ίδιας της γέννησής μας, ήταν χαραγμένος πάνω στις θυσίες που εσύ έκανες για μένα. Τόσες θυσίες…! Δεν είμαι παρά ένας άθλιος που τριγυρνά στους δρόμους, όπως τόσοι άλλοι μηδενικοί στους δρόμους όλου του κόσμου… Ένα εξευτελισμένο τίποτα που προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς συγκεκριμένες δυνάμεις! Για φαντάσου!… Ένα τίποτα που ακόμη κι αυτήν την ύστατη στιγμή προσπαθεί να γίνει κάτι. Ίσως θα έπρεπε να σταματήσω, όμως δεν έχω το κουράγιο ούτε για ν’ απαλλάξω τον εαυτό μου απ’ την οδύνη της ανούσιας αυτής επιβίωσης. Φαίνεται πως τα έχω πια εντελώς χαμένα. Αναρωτιέμαι πώς μπορώ να πιστεύω, αφού καταλαβαίνω ότι όλα γύρω μου ήταν ψεύτικα… Τι είναι άραγε αυτό που με κάνει να επιμένω, αφού στο βάθος δεν ελπίζω σε κάτι καλύτερο απ’ το τίποτα; «Είναι ώρες που ο μαζοχισμός ξεπερνά τον ανθρωπισμό… Και τότε διαλέγει κανείς τον γκρεμό που απλώνεται απειλητικός μα και λυτρωτικός γύρω του… Κι όμως, δεν έχει το κουράγιο να πηδήξει, να δώσει ένα τέλος. Παρά μόνο στέκεται… στέκεται και τον κοιτά με δέος, με φόβο, με απόγνωση κι απελπισία!…» Με αγωνία και φόβο περίμενε ν’ ακούσει κάποια απάντηση στις σκέψεις του. Όμως κοντά του δεν υπήρχε κανείς. Γι’ άλλη μια φορά το θρόισμα των φύλλων τον είχε ξεγελάσει. Νόμισε πάλι πως άκουσε τα βήματά της στην έρημη βεράντα. Λάθος ανούσιο κι επαναλαμβανόμενο… Κατέβασε άλλη μια γουλιά απ’ το υποτιθέμενα λυτρωτικό υγρό που είχε στο ποτήρι του και συνέχισε σε τόνο βαθύ και αυστηρό να μιλάει δυνατά στον εαυτό του… «Πολλές φορές, το τελευταίο πράγμα που αποζητάς είναι ένας άνθρωπος, ενώ το πρώτο που μπορεί να σκεφτείς είναι ο θάνατος. Δεν είσαι όμως ποτέ τόσο γενναίος ώστε να προχωρήσεις πέρα από το άγνωστο και να φτάσεις στην αυτοδίκη σου. Παρακαλάς τότε το Θεό να σε λυπηθεί, κι αν όχι να σε πάρει κοντά του, τουλάχιστον να σε ρίξει σε κανένα βάραθρο μακριά από αυτό που εσύ φωνάζεις ζωή… Όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ κι έτσι, για άλλη μια φορά περιπλανιέσαι στις αναμνήσεις σου κι αναλογίζεσαι τη ζωή σου, τη ζωή γενικά. Κοιτάς και πάλι τους ανθρώπους, τους σχολιάζεις, τους αγαπάς ή τους μισείς και τους αφήνεις να συνεχίσουν τη δική τους πορεία. Μια πορεία που δεν σταματά πουθενά. Κι όμως, πάντα ψάχνεις να βρεις το τέρμα. Ίσως άλλωστε γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό ζεις. Από περιέργεια για να δεις το τέρμα… Κι όμως, όλος αυτός ο αγώνας της επιβίωσης και της ζωής, δεν μπορεί να είναι απλά και μόνο μια περιέργεια. Ίσως είναι μια ελπίδα. Για κάτι καλύτερο, για κάτι παραπάνω. Μια ελπίδα στην οποία έχεις γαντζωθεί με όλες σου τις δυνάμεις, διεκδικώντας τη δική σου θέση στη ζωή με κάθε δυνατό τρόπο. Ο αγώνας αυτός, οι πόνοι του και οι καημοί του, οι μικροχαρές ήταν η ζήση σου. Και θα είναι ίσως πάντα έτσι. Γιατί ο αγώνας ποτέ δεν σταματά. Πάντα ψάχνεις για κάτι καλύτερο, που ή δεν μπορείς να το έχεις, ή δεν σου φτάνει όταν το αποκτάς. Ποτέ δεν μπόρεσες να καταλάβεις αν αυτό είναι αχαριστία ή αν είναι μια ανθρώπινη τάση για συνεχή ανύψωση. Αυτή η πάλη σε συνεπαίρνει και δεν ξέρεις πότε να τη σταματήσεις. Οι μάχες που έχεις δώσει μέχρι τώρα σου φαίνονται ανικανοποίητες, κι όμως έχεις αποκομίσει τόσα πολλά. Κι εσύ συνεχίζεις. Συνεχίζεις να τρέχεις μες στους δρόμους των πόθων και των παθών σου και να προσπερνάς τον κόσμο που περπατάει ανήσυχα γύρω σου. Όλον αυτόν τον κόσμο! Απλά έχεις διαλέξει, όπως τόσοι άλλοι, τη δική σου ζωή. Τη ζωή που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου καταπατήσει. Κανείς, εκτός από σένα τον ίδιο…» Και ξαφνικά, αναπάντεχα και μαρτυρικά, η απάντηση ήρθε. Μόνο που ήταν απ’ τη δική του φωνή, το δικό του μυαλό, τη δική του συνείδηση. «Είσαι ένας ψεύτης Άρη Γρίβα! Ένας φοβερά αμετανόητος ψεύτης! Στριμώχνεσαι ανάμεσα στο ποτό και την αυτολύπηση και καμώνεσαι τον περίλυπο κι απ’ τη μοίρα αδικημένο, ενώ ξέρεις καλύτερα από κάθε άλλον στον κόσμο ότι για όλα φταις εσύ. Εσύ που ρήμαξες τα πάντα πεισματικά για κείνο το ανόητο παιδιάστικο όνειρο. Γιατί δεν ήσουν έτοιμος να πιάσεις το όνειρό σου Άρη Γρίβα. Δεν ήσουν έτοιμος, και δεν ήσουν προικισμένος ν’ αντέξεις στις προκλήσεις…» Τα κουρελιασμένα πια νεύρα του δεν άντεξαν τη φωνή της συνείδησής του. Έκλεισε τα μάτια και ξεχάστηκε στο νοσταλγικό ρυθμό ενός βιεννέζικου βαλς. Και ξαναγύρισε πίσω… .............
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#5
|
|
|||
Απ' ό,τι βλέπω τα κορίτσια της βάσης δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να μας ανυψώσουν πάνω από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Για δώστε λίγο προσοχή και οι υπόλοιποι και θαυμάστε...
__________________
Mike K - In nomine Astrοrum |
#6
|
|
||||
Άντε τώρα ύστερα από τα παραπάνω να γράψεις με τα πεζά σου λόγια για τα δικά σου όνειρα!
__________________
Αν περιμένεις από το σύμπαν...περίμενε |
#7
|
|
||||
Τα καθημερινά όνειρα ήταν από τις αγαπημένες μου απασχολήσεις αφού προσέθεταν διάφορα χρώματα στην γκρίζα καθημερινότητα, όπως ειπώθηκε. Μετά από ένα σημείο όμως κατάλαβα ότι ο εγκέφαλός μας είναι ένα όργανο που δεν ησυχάζει ποτέ αφού η λειτουργία του είναι αυτή ακριβώς... να σκέφτεται συνεχώς.
Άφησα λοιπόν τα όνειρα στην άκρη και είδα στην πράξη πως μπορώ να ζω καλύτερα και εκ τοτε η καθημερινότητά μου είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να είχα ονειρευτεί. Τα όνειρα απλά μας επιτρέπουν να βρίσκουμε μία ουτοπία ασφαλείας όταν δεν μας αρέσει η πραγματικότητα. Όταν όμως βρίσκουμε συχνά εκεί καταφύγιο, ξεχνάμε την πραγματικότητα και η ζωή μας απλά περνάει χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Η πραγματικότητα είναι πολύχρωμη ούτως ή άλλως. Είναι στο χέρι του καθενός να τα βλέπει αυτά τα χρώματα καθημερινά και να τα βιώνει με όλο του τον εαυτό ή απλά να κοτσάρει μία γκριζίλα και να καταφεύγει σε πολύχρωμες ουτοπίες. Η δεύτερη δίοδος συνήθως επιφέρει μιζέρια, απαισιοδοξία και πολλές πολλές μετάνοιες για το παρελθόν.
__________________
"Δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αν και για το πρώτο έχω κάποιες αμφιβολίες" - Albert Einstein |
#8
|
|
|||
Μπορώ να πω ότι ζω ένα από τα όνειρά μου. Αυτό που είχα ονειρευτεί κάποτε που ήμουν σωματικά ζωντανός αλλά κατά τα άλλα διαλυμένος το πέτυχα. Είχα ζητήσει να σβήσουν όλα και να γίνω ένας απλός άνθρωπος, ήρεμος με οικογένεια και τακτοποιημένη ζωή και όχι να βουτάω στην άβυσσο της ψυχής μου. Και κάποια στιγμή αργότερα, το αποφάσισα. Ζήτησα τη Λήθη και την πήρα. Ζω αυτό το όνειρο και πιστεύω ότι το διαχειρίζομαι όπως μπορώ καλύτερα. Είναι στιγμές που νιώθω τυχερός που το ζω είναι στιγμές που εύχομαι απλώς να ξυπνούσα. Το σημαντικό είναι ότι, όπως πρόσφατα ανακάλυψα, μπορώ και να ζω αυτό το όνειρο αλλά και να ζούνε μέσα μου πράγματα που νόμιζα ότι έπρεπε να θάψω για να το ζήσω.
__________________
Mike K - In nomine Astrοrum |
#9
|
|
||||
Αφήστε με να ονειρεύομαι για ότι δεν θα ζήσω να το δω.
Την μια να ταξιδεύω πάνω σε άλογο φορώντας την πανοπλία μου, την άλλη περπατώντας σε έναν άλλο πλανήτη μέσα στην διαστημική μου στολή, μια άλλη να παίζω με ένα δελφίνι και να το περνάω σε ταχύτητα στο κολύμπι την άλλη με την ποδιά του ερευνητή σε ένα εργαστήριο να αναφωνώ εύρηκα και την τελευταία στριμωγμένος στο κόκπιτ ενός F16 να κάνω δοκιμές αντοχής αεροσκάφους. Μην με ξυπνάτε σας παρακαλώ…
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#10
|
|
||||
...σηκωνουν και νοθειες τα ονειρα ε;που λεει και ο Βασιλης..(Παπακωσταντινου)
__________________
...When there's nothing left to burn, you have to set yourself on fire.... |
#11
|
|
||||
νοθειες; ε οχι δα! δεν νοθευονται τα ονειρα..(λιγο ακομα θα προσθεταμε και τη βια στην νοθεια ως κατ εθιμον )
απο την αλλη μπορει να ειναι σικε μια και ο "δραστης" ειναι παντα ο νικητης , ο πιο καλος ο πιο γενναιος και παει λεγωντας. παντως δικο του το ονειρο ο,τι θελει κανει
__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | Αξιολογήστε αυτό το θέμα |
|
|