Ο υφέρπων σεξισμός, διατρέχει την κοινωνία

[Xenios]

Με αφορμή τη δολοφονία του διοικητή του ΙΚΑ, Γιάννη Βαρθολομαίου, εκτός από το δημοσιογραφικό κιτρινισμό ήρθε εκ νέου στην επιφάνεια ο υφέρπων σεξισμός, που διατρέχει την ελληνική κοινωνία. Ο πραγματικός δράστης σχεδόν αθωώθηκε και ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας παρουσιάστηκε η «ωραία, σατανική, άπιστη» σύζυγος, που έλυνε και έδενε στο ΙΚΑ, υπονόμευε την προϊσταμένη της, συνέτασσε φωτογραφικές διατάξεις και εν τέλει οδήγησε θύτη και θύμα στον όλεθρο. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η σπουδή με την οποία τα εγχώρια ΜΜΕ έριξαν στην πυρά την «πέτρα του σκανδάλου» αντανακλά την εγνωσμένη καθυστέρηση της ελληνικής κοινωνίας σε θέματα ισότητας. Κι όμως συμβαίνουν και εις Παρισίους, όπου υφίστανται σεξιστικές επιθέσεις πολύ πιο γνωστές και ισχυρές –σε επίπεδο πολιτικής επιρροής– γυναίκες.

Ο Γάλλος κοινωνιολόγος, Ερίκ Φασίν, πιστεύει πως η σοσιαλίστρια υποψήφια, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, είναι θύμα του ρόλου, που παραδοσιακά αποδίδεται σε όσες γυναίκες τολμούν να εισέλθουν στο κατ’ εξοχήν ανδρικό προπύργιο, την πολιτική. Η πολιτική είναι ταυτισμένη με τον ανδρισμό, κατά τον Φασίν, ο οποίος δίνει μερικά παραδείγματα. Οταν ο δημοσιογράφος του Ραδιοφωνικού Σταθμού του Μόντε Κάρλο (RMC), Ζαν Ζακ Μπουρντέν, επιχείρησε να στριμώξει τη σοσιαλίστρια πολιτικό, τη ρώτησε πόσα πυρηνικά υποβρύχια διαθέτει η Γαλλία και απήλαυσε το θρίαμβό του όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την άγνοιά της. «Βάζοντάς την σε αυτό το φαλλοκρατικό πεδίο των εξοπλισμών, δεν της θύμισε ουσιαστικά τη θέση της ως γυναίκας;» αναρωτιέται στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» ο Φασίν. «Αν δεν είσαι άνδρας, αυτομάτως σε ακολουθεί το στίγμα πως είσαι ελαφρώς απολίτικος. Είτε επικρίνεται είτε εγκωμιάζεται η Σεγκολέν, η αίσθηση είναι πάντα η ίδια· αυτή η αριστούχος απόφοιτος Πολιτικών Επιστημών, η οποία έχει μια μακρά πολιτική σταδιοδρομία στο ενεργητικό της, ενσαρκώνει την κοινωνία των πολιτών όσο κάθε άλλος πολιτικός (παρ’ όλο που θεωρείται ότι η κοινωνική ευαισθησία είναι προνομιακό πεδίο των γυναικών) και είναι εξίσου επαγγελματίας και αποτελεσματική (ιδιότητες, που συνήθως αποδίδονται στους άνδρες). Να τη λοιπόν, κολλημένη στα σαγόνια μιας παγίδας, που ενθαρρύνει τις γυναίκες να αυτοπροσδιορίζονται με βάση τη θηλυκότητά τους, η οποία είναι αρεστή στους «πραγματικούς ανθρώπους», προκειμένου να διατηρήσουν μια απόσταση από την εξουσία. Αυτός είναι ο σεξιστικός κανόνας, στον οποίο υπόκειται πλέον και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Για τις γυναίκες της γαλλικής πολιτικής σκηνής οι όροι της επιτυχίας τους τείνουν να είναι ταυτόσημοι με αυτούς της υπονόμευσής τους», έγραψε στη «Λιμπερασιόν» ο Γάλλος κοινωνιολόγος.

«Η αρσενική λέξη, για να εκφραστεί ο κοινωνικός τίτλος μιας γυναίκας, που είναι γιάτρισσα, ζωγράφισσα, δικηγορέσσα, βουλεύτρια ή συγγράφισσα, βοηθάει στο να θυμίζει ότι κανονικά αυτές δεν είναι δουλειές για γυναίκες. Οι αρσενικές λέξεις βοηθάνε να μένει άθικτη η σεξιστική τάξη του κόσμου, γιατί υπονοούν ότι η παρουσία γυναικών σε αυτά τα αντρικά πεδία είναι εξαίρεση του κανόνα και οι γυναίκες κάτοχοι τέτοιων τίτλων είναι και αυτές εξαιρέσεις στον κανόνα», έγραφε το 2000 η Αννα Φραγκουδάκη σε άρθρο της στα «ΝΕΑ» με τίτλο «Σεξισμός και γλώσσα». Εχουν παρέλθει επτά χρόνια έκτοτε, αλλά στο συγκεκριμένο τομέα παρατηρείται μια εξοργιστική βραδύτητα.

Πηγή : Καθημερινη

[Gildor]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios έγραφε το 2000 η Αννα Φραγκουδάκη σε άρθρο της στα «ΝΕΑ» με τίτλο «Σεξισμός και γλώσσα». Εχουν παρέλθει επτά χρόνια έκτοτε, αλλά στο συγκεκριμένο τομέα παρατηρείται μια εξοργιστική βραδύτητα.

Εδω μια νέα λέξη δημιουργούμε και θεωρείται 'αδόκιμη'... τώρα θέμε να αλλάξει η σεξιστική φιλοσοφία της όποιας γλώσσας σε 7 (σε 10, σε 20) χρόνια;;

[Rider]

Αν και συμφωνώ με την ανάλυση πιστεύω οτι δεν έχει να κάνει με το οτι είναι γυναίκα στο θέμα του Βαρθολομαίου αλλα το οτι οι δημοσιαγράφοι μυρίσανε φρέσκο αίμα και τρέξαν να προλαβουν...
Για φαντάσου να ήταν άντρας μέσα τι θα γινοτανε!! ))))))

[Stanley]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios «Η αρσενική λέξη, για να εκφραστεί ο κοινωνικός τίτλος μιας γυναίκας, που είναι γιάτρισσα, ζωγράφισσα, δικηγορέσσα, βουλεύτρια ή συγγράφισσα, βοηθάει στο να θυμίζει ότι κανονικά αυτές δεν είναι δουλειές για γυναίκες. Οι αρσενικές λέξεις βοηθάνε να μένει άθικτη η σεξιστική τάξη του κόσμου, γιατί υπονοούν ότι η παρουσία γυναικών σε αυτά τα αντρικά πεδία είναι εξαίρεση του κανόνα και οι γυναίκες κάτοχοι τέτοιων τίτλων είναι και αυτές εξαιρέσεις στον κανόνα», έγραφε το 2000 η Αννα Φραγκουδάκη σε άρθρο της στα «ΝΕΑ» με τίτλο «Σεξισμός και γλώσσα». Εχουν παρέλθει επτά χρόνια έκτοτε, αλλά στο συγκεκριμένο τομέα παρατηρείται μια εξοργιστική βραδύτητα. Πηγή : Καθημερινη

Γενικά δε συμμερίζομαι τις φεμινιστικές απόψεις περι γλώσσας. Όχι οτι δεν υπάρχουν γυναίκες δικηγόροι ή γυναίκες αστροναύτες κλπ. Απλά θεωρώ οτι είναι ευκολότερο και πιο δόκιμο να συνηθίσουμε στην ιδέα οτι δικηγόρος μπορεί να σημαίνει είτε άντρας είτε γυναίκα, παρά να μπούμε στη διαδικασία να "επιβάλλουμε" νεες γλωσσικές συμβάσεις.

Με κουράζει αφάνταστα, για παράδειγμα, κάποιες φορές που διαβάζω ένα κείμενο στα αγγλικά και πετάει εναλλάξ και χωρίς προειδοποίηση είτε "he" είτε "she". Διότι ενώ το "he" γενικά δε μου λέει κάτι για το φύλο του ατόμου, όταν χρησιμοποιείται σε ένα ουδέτερο πλαίσιο, το "she" με παραξενεύει και με κάνει να πιστέψω οτι μιλάμε (υποχρεωτικά) για γυναίκα. Τέτοιες μορφές γυμναστικής δεν βοηθούν τον αναγνώστη. Φανταστείτε, πχ, την τελευταία μου πρόταση να έλεγε "δεν βοηθούν την αναγνώστρια". Αυτό δε θα άλλαζε το νόημα του κειμένου? Η αρχική έκφραση ασφαλώς δεν αποκλείει της γυναίκες ούτε επιβάλλει την ιδέα οτι ο αναγνώστης είναι άντρας. (Όποιος πιστεύει οτι οι γυναίκες δεν περιέχονται στον όρο αναγνώστης μάλλον δεν πάσχει από υφέρποντα σεξισμό αλλά από καταφανή και εξόφθαλμο σεξισμό. Ή μήπως "Όποια πιστεύει...".) Εξίσου απεχθές είναι και το γλωσσικό έκτρωμα αυτός/ή και άλλα παρόμοια που στο βωμό μιας πολιτικής "ορθότητας" καταστρέφουν τη συνοχή του κειμένου.

Προσπαθώ να καταλήξω στο συμπέρασμα οτι, αν και οπωσδήποτε κάποιες λέξεις έχουν σεξιστική φόρτιση, γενικά το πρόβλημα είναι περισσότερο θέμα νοοτροπίας παρά θέμα γλώσσας. Πιστεύω οτι ο όρος "δικηγόρος" δε με εμπόδισε ποτέ να αποδεχτώ τις "δικηγόρισσες" (sic!) φίλες μου, οι οποίες, μάλιστα, είναι και συντριπτική πλειοψηφία σε σχέση με τους άντρες δικηγόρους φίλους μου.

Κατα τα άλλα, πως σας φαίνεται το γεγονός οτι κλίνουμε τις λέξεις "δολάριο" (ξένη λέξη που ελληνοποιήθηκε), "στερλίνα", "φράγκο" και δεν κλίνουμε τη λέξη "ευρώ" που είναι (και πιθανότατα θα είναι για πολύ καιρό) το εθνικό μας νόμισμα? Γιατί δε λέμε 100 ευρά? (ή έστω 100 ευρώα) Δεν είναι γελοίο να είμαστε τόσο δύσκαμπτοι που να μην μπορούμε να ενσωματώσουμε μια 100% καθημερινή λέξη με ελληνική προέλευση στη γλώσσα μας? Τι να πει κανείς μετά για τις λέξεις "τηλεομοιότυπο" και "διαπόδι" (modem!).

Φιλικά,
Π.