Η τελευταία ευκαιρία

[Xenios]

Tης Ελλης Τριανταφυλλου

Πικρή η προσαρμογή στα πολύ λιγότερα με τον πιο βίαιο τρόπο, πικρή και η γεύση της ήττας που νιώθουμε όλοι τις μέρες αυτές των καταιγιστικών εξελίξεων, της αβεβαιότητας και της απόλυτης αγωνίας. Μαζί με τα εισοδήματα, χάνουμε και την αξιοπρέπειά μας -αυτή που ύμνησαν οι ποιητές, ο Ελύτης και ο Ρίτσος.

Δεν είναι άνευ σημασίας και αυτή η απώλεια, κι ας εξακολουθούν να την αγνοούν επιδεικτικά οι πολιτικοί μας ταγοί. Μας προσβάλλουν και μας εξοργίζουν τα ψέματα, οι μισές αλήθειες και οι υπαινικτικές αναφορές την ώρα των συθέμελων ανατροπών. Θέλουμε ολόκληρη την αλήθεια και ωμή. Χωρίς περικοκλάδες και ανόητα επικοινωνιακά στησίματα. Ναι, θα το σφίξουμε το ζωνάρι μέχρι εκεί που δεν παίρνει, διότι δεν μας παίρνει να κάνουμε κι αλλιώς. Αλλά αυτή τη φορά τουλάχιστον, να μας το πει ο πρωθυπουργός κοιτάζοντάς μας στα μάτια. Με απλά, μεστά λόγια, όχι από χειρόγραφο. Να μας εξηγήσει τι ακριβώς θα συμβεί τα επόμενα χρόνια στη ζωή μας. Για πόσο θα μείνουμε στην εντατική; Τι πιθανότητες έχουμε να βγούμε από αυτήν υγιείς και μάχιμοι; Ποια ακριβώς μέτρα θα περιλαμβάνει το τριετές πρόγραμμα, πόσο θα είναι το εύρος και το βάθος των απωλειών που θα υποστούμε; Τις τελευταίες ημέρες ολόκληρη η κοινωνία παραληρεί γι’ αυτά που πιθανολογεί ότι έρχονται και κυρίως γι’ αυτά που δεν μπορεί καν να πιθανολογήσει. Ο πανικός, όμως, είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Ο επόμενος χειρότερος είναι η οργή. Κι αυτή θα ξεσπάσει και θα ξεχυθεί σαν χείμαρρος όπου να ’ναι. Εκτός κι αν η γυμνή αλήθεια συνοδεύεται από στοιχειώδη, έστω, συνέπεια λόγων και πράξεων.

Ναι. Πράγματι θα μπορούσαμε ακόμα και να αναγνώσουμε τη συγκυρία ως την τελευταία ευκαιρία να αποκτήσει η χώρα ένα σοβαρό, αξιόπιστο, κοινωνικό κράτος, έστω σε βάθος χρόνου. Για να το δούμε έτσι όμως, πρέπει, μαζί με όσα στο μεταξύ θα χάσουμε, να εξαφανιστούν και όσα-όσοι ευθύνονται για το γεγονός ότι βρεθήκαμε με το πιστόλι στον κρόταφο και την πλάτη εκτεθειμένη. Να τελειώσουμε μια για πάντα με την κομματοκρατία και τη νοσηρή αντανάκλασή της στον δημόσιο βίο... Να απαλλαγούμε και από τη μικρότερη έκφανση του αρρωστημένου και αδιέξοδου πολιτικαντισμού. Μικρό, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα: Προκαλούν, δεν ανακουφίζουν τα ακριτικά γαλάζια φόντα στην προαναγγελία της δυσκολότερης περιόδου για τη μεταπολεμική Ελλάδα. Το ίδιο και οι αδιανόητες σκέψεις για πολιτικά συμβούλια στο Ναύπλιο.

Να μια καλή ιδέα. Να ξεκινήσει από εκεί ο πρωθυπουργός την επιβεβλημένη ανασύνταξη της ομάδας που θα διαχειριστεί την υλοποίηση του πακέτου. Οποιος είχε την ιδέα να κάνει τουρισμό το υπουργικό συμβούλιο, πιστεύοντας ο αφελής ότι αυτό θα γλύκαινε το πικρό χάπι, να εξαιρεθεί πάραυτα. Και οι άλλοι. Οσοι μετρήθηκαν το τελευταίο επτάμηνο και βρέθηκαν ανεπαρκείς να αντικατασταθούν άμεσα από ικανότερους και αποτελεσματικότερους.

Και η αντιπολίτευση. Να σοβαρευτεί κι αυτή. Παρήλθε οριστικά η εποχή των ανέξοδων και ανεδαφικών. Και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να συνειδητοποιήσουν τις δικές τους ευθύνες και να αντιληφθούν τα προτάγματα της εποχής. Ας διερωτηθούν, έστω για μια στιγμή, πόσο λιγότερο δύσκολα θα ήταν, για παράδειγμα, τα πράγματα, αν το 2001 δεν είχαν οι πάντες πολεμήσει λυσσαλέα τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση για το ασφαλιστικό ή πόσο λιγότερο καθηλωμένη θα ήταν η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αν η Πολιτεία είχε τολμήσει να θίξει τα κλειστά επαγγέλματα από μόνη της και χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο.

Το ίδιο ισχύει για την Αυτοδιοίκηση. Να τελειώσουμε, λοιπόν, μια για πάντα με την ασυδοσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που σε περιόδους προεκλογικές γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Να τελειώσουμε με την ατιμωρησία. Να εφαρμόσουμε τον νόμο παντού και για όλους. Οχι α λα καρτ, όπως έπραξε το ΚΚΕ, λες και το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» είναι τα χειμερινά ανάκτορα και το κρουαζιερόπλοιο «Ζενίθ» το θωρηκτό «Ποτέμκιν».

Τότε μόνο θα μπορούμε να αναγνώσουμε το σκοτεινό τούνελ που είναι μπροστά μας ως την τελευταία μας ευκαιρία...

Καθημερινή