Οι δύο δρόμοι

[Xenios]

Tου Αλεξη Παπαχελα

Υπάρχουν δύο τρόποι να είσαι εθνικά υπερήφανος και ανεξάρτητος. Ο ένας είναι να το παίζεις «ο μάγκας της Ευρώπης» και να καταφέρεσαι κατα του Τρισέ, του Γιουνκέρ, των κερδοσκόπων, των μασόνων κ. ά., με την ελπίδα πως θα φοβηθούν και θα σταματήσουν να ασκούν πιέσεις στην Ελλάδα για να βάλει τάξη στο δημοσιονομικό της χάλι. Ο δρόμος της ψευτομαγκιάς της Ψωροκώσταινας είναι πάντοτε πολιτικά εύκολος και μας κάνει να νιώθουμε ταυτόχρονα θύματα και όντα ενός υπέρτερου DNA που όλοι το ζηλεύουν.

Ο άλλος τρόπος να νιώσεις εθνικά υπερήφανος και ανεξάρτητος είναι να σταματήσεις να είσαι όμηρος του Τρισέ, των κερδοσκόπων και των συναφών σκοτεινών δυνάμεων. Να βάλεις τάξη στο δημοσιονομικό χάος, να τονώσεις τα πραγματικά υγιή κέντρα επιχειρηματικότητος, να εξαρθρώσεις τις μαφίες της υγείας και των προμηθειών που λυμαίνονται δεκαετίες τον τόπο, να εξηγήσεις στους αγρότες ότι δεν μπορούν να είναι αγρότες - δημόσιοι υπάλληλοι με τα λεφτά του Γερμανού φορολογούμενου, να μειώσεις το μισθολογικό κόστος της παραγωγής στην Ελλάδα και μετά να κάνεις το σταυρό σου πως μια μέρα θα γίνουμε μια σοβαρή χώρα που μπορεί να ανταγωνίζεται επαρκώς σε 23 τομείς. Ο δρόμος αυτός δεν είναι εύκολος.

Ο κ. Παπανδρέου μοιάζει να έχει το όραμα αλλά όχι το σχέδιο, και βέβαια σίγουρα όχι τα χρήματα σε αυτή τη φάση. Γιατί, για να πας από τη σημερινή Ελλάδα στη «Δανία του Νότου», πρέπει πρώτα να πονέσεις ως χώρα και να περάσεις από μια δύσκολη φάση αλλαγών, που θα ξεβολέψει πολλούς και ισχυρούς. Η πράσινη ανάπτυξη, ο νέος εκλογικός νόμος, η δημόσια διαβούλευση είναι υπέροχοι στόχοι στους οποίους κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει. Εν τω μεταξύ, όλα δείχνουν ότι πρώτα οι αγορές και μετά η Κομισιόν θα πιέσουν την Ελλάδα για να πάρει μέτρα και να επιβάλει μεταρρυθμίσεις που θεωρούνται αναγκαίες εδώ και δεκαετίες. Ο κ. Παπανδρέου δεν θέλει, όπως όλα δείχνουν, να πάρει τώρα το κόστος αυτών των αποφάσεων. Αν γνωρίζει τους πραγματικούς κινδύνους από τις αγορές, η απόφασή του είναι ριψοκίνδυνη. Αν δεν τους γνωρίζει, υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα στην κυβέρνηση. Αν πάλι τους γνωρίζει και απλά δεν θέλει να είναι αυτός που θα μας πει τα κακά νέα και θα μας κάνει τη ζωή δύσκολη, το πρόβλημα είναι άλλης τάξης. Αν, τέλος, έχει κάποιο σχέδιο με πράσινα ομόλογα, κινεζική στήριξη ή κάτι πραγματικά νεωτεριστικό και πρωτότυπο για τα διεθνή χρηματοπιστωτικά δεδομένα, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε.

Τώρα ακόμη, που η κρίση δεν είναι δικό του δημιούργημα αλλά των κυβερνήσεων Καραμανλή, έχει πάντως μια διέξοδο με σχετικά μικρό πολιτικό κόστος. Αντί να συγκληθεί το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για τη διαφθορά, να συγκληθεί για την οικονομία. Να κληθούν οι κ. Παπακωνσταντίνου και Προβόπουλος να εκθέσουν την κατάσταση και κατόπιν να προτείνουν τι θα έπρεπε να συμβεί χωρίς να ληφθούν υπόψη οι ενστάσεις του βαθέος ΠΑΣΟΚ κ. ά. Μετά να ζητήσει από έναν έναν τους ομοτράπεζους αρχηγούς να εξηγήσουν με τι συμφωνούν και τι όχι. Κάποιοι θα φύγουν, κάποιοι όμως –και βασικά ο επόμενος αρχηγός της Ν.Δ. – θα στηρίξουν ορισμένα μέτρα.

Οπως είπαμε όμως, υπάρχει και ο εύκολος δρόμος, που όμως οδηγεί στην εθνική ανυποληψία και ομηρία από κάθε καιροσκόπο και Eυρωπαίο μανδαρίνο: η λύση της ακινησίας με λεβέντικες επιθέσεις στους ξένους. Tο κακό, ή μάλλον το χειρότερο, με αυτό το σενάριο είναι πως η χώρα θα βρεθεί σε πολύ αδύναμη θέση και ομηρία έχοντας μπροστά της σημαντικά εθνικά θέματα.

Καθημερινή