Πάλι ήπιες το αμίλητο νερό;

[purple anemone]

Ο χρόνος προχωράει, οι συνθήκες αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε, μαζί αλλάζουν και τα παιδιά μας.
Αλλάζουν, μεγαλώνουν, ωριμάζουν, και ίσως να μην είναι τόσο "κρεμασμένα από τα φουστάνια" μας πια όσο είχαμε συνηθίσει ή όσο θα επιθυμούσαμε.
Ο ρόλος μας αλλάζει. Δεν είμαστε πλέον ο "άξονας εξάρτησης" του σύμπαντός τους. Αυτό σημαίνει ότι παύουμε να υπάρχουμε ή μήπως η θέση μας αποκτά πλέον ένα πιο ουσιαστικό σημείο αναφοράς;
Προσωπικά δεν αντιμετωπίζω τέτοιο "θέμα" αφού τα κορίτσια μου είναι λαλίστατα όπως πάντα, αλλά χαρακτηριστικό μέρους των αλλαγών που μπορεί να προκύψουν είναι το ακόλουθο άρθρο της Κατερίνας Παπαγεωργίου στο myworld.gr:

Το φαινόμενο είναι συχνό και απασχολεί τους περισσότερους γονείς που έχουν παιδιά στην προεφηβεία: ενώ μέχρι πρόσφατα το μικρό σας συνήθιζε να "κελαηδά" ακολουθώντας σας φλύαρα από δωμάτιο σε δωμάτιο, εδώ και λίγο καιρό αντιδρά με τα πολλά λόγια και τις ερωτήσεις σας, μετρώντας σχολαστικά τις κουβέντες του.

«Αμάν ρε μάνα, εσύ και η φλυαρία σου»
Όσο βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει, τόσο περισσότερο θέλεις ατέλειωτες κουβεντούλες μαζί του. Δεν βαριέσαι να το ακούς, να χαίρεσαι και να καμαρώνεις για το χιούμορ του, ενώ συγχρόνως γνωρίζεις με το νι και με το σίγμα τα προσωπικά δεδομένα των κολλητών του μέσα από την αθώα φλυαρία του. Να όμως που ενώ πριν συμπληρώσουν τα 9-10 τους χρόνια, τα παιδιά δεν κλείνουν το στόμα τους (σε σημείο εσύ να θέλεις κάποια στιγμή να κλείσεις τα αυτιά σου) με το που τα "πατάνε" αρχίζουν να φέρονται λες και έχουν πιει το αμίλητο νερό.
Χαρακτηριστική σκηνή: Φτιάχνεις τον καφέ σου και σκέπτεσαι πως αυτό το καλοκαίρι που θα έρθει, θα αφοσιωθείς όσο ποτέ άλλοτε στο βλασταράκι σου. Η εικόνα της ατέλειωτης παραλίας και των οικογενειακών παιχνιδιών έρχεται στο μυαλό σου, ενθουσιάζεσαι, οπότε ορμάς στο δωμάτιό του, στρογγυλοκάθεσαι στο κρεβάτι του και αρχίζεις να ονειρεύεσαι δυνατά. «Πού λες να πάμε; Θέλεις στην Αμοργό; Φέτος, θα σε αφήσω να πάρεις και το σκύλο μαζί». Περιμένεις χαρές και πανηγύρια, αλλά εισπράττεις ένα μουγκρητό. «Έλα ρε μαμά, παράτα με. Άντε φύγε από το δωμάτιο μου, έχω δουλειά τώρα!». Το παιδί σου που ένα χρόνο πριν σε μια τέτοια συζήτηση θα αντιδρούσε με συγκινητικό ενθουσιασμό, παίρνει μια ανυπόμονη έκφραση και σε βγάζει από το δωμάτιο σχεδόν σπρώχνοντας! «Αμάν ρε μαμά εσύ και η φλυαρία σου!»
Ευτυχώς, δεν είναι να ανησυχείς αφού σε λίγη ώρα, μπορεί να πεταχτεί στην κουζίνα, να σου δώσει ένα φιλάκι, να πετάξει δυο κουβεντούλες και στη συνέχεια να εξαφανιστεί στο δωμάτιό του.

Μην παραιτείστε!
Βέβαια, εντελώς διαφορετική είναι η στάση του παιδιού απέναντι στους συνομηλίκους του. Σε αυτήν την ηλικία άλλωστε, τα παιδιά κάνοντας το πρώτο βήμα ανεξαρτησίας στη ζωή τους, προτιμούν αντί να εκμυστηρεύονται όσα τους απασχολούν στην μαμά, να μοιράζονται τις ανησυχίες τους με φίλους και συμμαθητές. Είναι η περίπτωση όπου κανένας γονιός δεν πρέπει να αφήσει την κατάσταση να τον ξεπεράσει δηλώνοντας παραίτηση.
• Όταν αντιλαμβάνεστε πως το παιδί δεν έχει διάθεση για πολλά ανοίγματα μαζί σας, αντί να το πάρετε προσωπικά, μπείτε στη θέση του, δείξτε κατανόηση και φροντίστε να μείνετε συναισθηματικά κοντά του. Δεν πρέπει να ξεχνάτε πως σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά χρειάζονται τις συμβουλές και την συμπαράσταση των γονιών τους περισσότερο από ποτέ. Έτσι μείνετε στην άκρη διακριτικά αφήνοντας να εννοηθεί πως θα είσαστε πλάι του αν θελήσει την ...συνδρομή σας.
• Μην τσιγκουνεύεστε τα καλά σας λόγια για τις επιτυχίες του. Είναι και αυτό μια ενθάρρυνση για να σας ανοιχτεί όταν νιώσει την ανάγκη.
• Μη σταματάτε τις προσπάθειες προσέγγισης. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, οι γονείς δεν πρέπει να το βάζουν κάτω, αντίθετα είναι απαραίτητο να μοιράζονται αρκετό χρόνο με τα παιδιά τους χωρίς να χρειάζεται μάλιστα να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος.
Το θέμα είναι να διατηρείται πάντα ζωντανή η επαφή έτσι ώστε όταν το παιδί νιώσει την ανάγκη να σας ανοίξει την καρδιά του, να μην διστάσει να το κάνει-κάτι που θα γίνει αν υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Θα το καλλιεργήσετε με το να είσαστε πάντα "από κοντά" εννοείται με διακριτικό και γλυκό τρόπο.

Πρώτα στη μαμά
Ο γονιός που βλέπει πως το παιδί του δεν σηκώνει πλέον τις πολλές ερωτήσεις και τις ατέλειωτες συζητήσεις, αγωνιά μήπως με αυτόν τον τρόπο καταλήξει κάποια στιγμή να μην έχει ιδέα για το τι συμβαίνει στη ζωή του. «Τι θα γίνει", αναρωτιέται, "αν τύχει και με χρειαστεί αλλά εγώ βρίσκομαι στον κόσμο μου; Πώς θα του συμπαρασταθώ όταν δεν ξέρω τι του συμβαίνει;» Ευτυχώς, τα καλά νέα είναι πως αν μια μητέρα έχει από κοντά το παιδί της, θα είναι η πρώτη στην οποία θα στραφεί όταν αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα.
Σύμφωνα με έρευνες, τα παιδιά στην προεφηβεία με την πρώτη τους ανησυχία στρέφονται κατά 49% στην μητέρα τους, 21% στους φίλους τους και 15% στον πατέρα τους.

Ενωμένοι χωρίς πολλά μπλα-μπλά
Για να πετύχετε μια ζεστή και στενή σχέση με το "λακωνικό" παιδί σας θυμηθείτε:
• Μην σταματάτε ποτέ να το ενθαρρύνετε να σας μιλάει περισσότερο και να το κοιτάζετε με αγάπη και προσοχή. Αν το παρακολουθείτε στενά, το ίδιο το παιδί θα σας οδηγήσει στο πώς να του φερθείτε.
• Μην περιφρονείτε τις λιτές λακωνικές κουβεντούλες του (μην περιμένετε άλλωστε αναλύσεις σε αυτήν την ηλικία) και μην του κάνετε συνέχεια ερωτήσεις. Απλά, με… τρόπο, ζητήστε να μάθετε λεπτομέρειες, στη συνέχεια δώστε του την σκυτάλη και αφήστε το να σας πει όσα θέλει.
• Να δείχνετε με κάθε τρόπο στο παιδί πως είσαστε ευχαριστημένη μαζί του εξηγώντας του τους λόγους για τους οποίους σας κάνει περήφανη
• Όταν σας διηγείται κάτι προσπαθήστε να συμμετέχετε με παρατηρήσεις που φανερώνουν πώς το προσέχετε. Μια θετική αντίδραση, θα το ενθαρρύνει να σας μιλήσει περισσότερο
• Να μοιράζεστε με το παιδί τις εμπειρίες σας και να κάνετε πράγματα μαζί του, ακόμα και η βόλτα μέχρι το πάρκο μπορεί να είναι πολύ αναζωογονητική. Το περπάτημα άλλωστε τονώνει την κυκλοφορία του αίματος στον εγκέφαλο, διεγείρει την έκκριση ενδορφίνης που είναι η ορμόνη της ευεξίας και χαρίζει ένα αίσθημα ευφορίας. Κανονίστε να περπατάτε γρήγορα μισή ώρα τουλάχιστον κάθε Σάββατο και αργά με το πάσο σας μισή ώρα κάθε Κυριακή!
• Μην ξεχνάτε επίσης πως ένα παιδί δεν χορταίνει με ύλη αλλά μονάχα με αγάπη. Αν η οποιαδήποτε εμπειρία δεν έχει αγάπη μέσα της είναι άνευ σημασίας.
• Τέλος έχετε πάντα στο μυαλό σας πως το παιδί εκτός από αγάπη χρειάζεται να ξέρει πως στη ζωή υπάρχουν και κανόνες που μπορεί κάποια στιγμή να μην είναι και ευχάριστοι.

[HelenA]

Εχεις απόλυτο δίκαιο σ' αυτά που γράφεις. Όλες όσες γίναμε μάνες αντιμετωπίσαμε αυτές τις καταστάσεις
Πρέπει να έχουμε υπομονή και κατανόηση . Είναι μια δύσκολη περίοδος η εφηβεία και πρέπει να περάσει όσο το δυνατόν ανώδυνα.
Αννα σου εύχομαι καλή δύναμη που φαίνεται ότι την έχεις . Αλλωστε είσαι καλλιεργημένο άτομο και γνωρίζεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις .

[purple anemone]

Σ' ευχαριστώ για τις ευχές αν και το πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζω προσωπικά (φιουφ!) - θα έλεγα ότι μάλλον περισσότερο εγώ κουράζομαι από τα τιτιβίσματά τους, παρά οι ίδιες

Όμως δεν παύει να είναι ένα υπαρκτό και καθημερινό θέμα, το οποίο δε θα ονόμαζα ακριβώς "πρόβλημα" στο βαθμό που ο κάθε γονιός είναι έτοιμος να αποδεχθεί την αλλαγή στη στάση του/των παιδιού/ών του και να αναπροσαρμοστεί αναλόγως των περιστάσεων.