Το Καστελόριζο της κας Ελένης

[Xenios]

Με πολύ σεβασμό σε μια εξέχουσα μορφή της Ελληνικής δημοσιογραφίας, της κας Ελένη Μπίστικα της Καθημερινής που το εκπληκτικό της «Σημειωματαρίο» έχει γίνει σημείο αναφοράς στον τύπο, αντιγράφω το χθεσινό της άρθρο.

Η γλαφυρότητα της περιγραφής και το πάθος της για την Ελλάδα, πραγματικά με κάνουν να θυμηθώ ποιές μεγάλες μορφές δημοσιογραφίες έβγαλε αυτή η εφημερίδα, από τον μεγάλο Άγγελο Βλάχο μέχρι και την Ελένη Βλάχου, που και τρία έντυπα της Καθημερινή Μεσημβρινή και Εικόνες, ήταν σημεία αναφοράς όλων των εποχών της 4ης εξουσίας.

Συγνώμη για τον πρόλογο και συνεχίζω με αυτό το μοναδικό χθεσινό άρθρο της Κας Μπίστικα.

Αποχαιρετισμός στον Καστελλοριζιό ναύαρχο Μιχαήλ Ν. Αγαπητό

Tης Eλενης Mπιστικα

Από την εφημερίδα μας, από τα κοινωνικά, χθες, έμαθα πως ο Καστελλοριζιός άρχοντας, ο ναύαρχος Μιχαήλ Ν. Αγαπητός έφυγε από τη ζωή και κηδεύθηκε στην πολυαγαπημένη του γενέτειρα, το ακριτικό Καστελλόριζο, όπου έμενε μόνιμα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, με την ψυχή και την καρδιά, ορκισμένος δημότης Καστελλορίζου. Ο ψηλός, επιβλητικός στην όψη, ναύαρχος, είχε αφήσει πίσω, κλειστό, το ωραίο του αστικό σπίτι στου Παπάγου, αφότου είχε πεθάνει η αγαπημένη σύζυγός του Μπίλλη. Η μονάκριβη θυγατέρα του, η Κωνσταντίνα Αγαπητού, το αστέρι του, είχε ξενιτευθεί, ζούσε πρώτα στο Λονδίνο και μετά στο Αμμάν της Ιορδανίας, με τον σύζυγό της Tom Crowley, παίρνοντας μαζί και τον γιο της, τον εγγονό του, το καμάρι του, τον Αριστομένη-Μιχαήλ Ι. Ξανθόπουλο - Αγαπητό, από τον πρώτο γάμο της Κωνσταντίνας. Αλλά όλα τα καλοκαίρια έσμιγαν στο λευκό σπίτι με την ανεμπόδιστη θέα στο Αιγαίο ώς τα βουνά της Ανατολής, όπου τη νύχτα τα φώτα λάμπουν στην τουρκική ακτή, στο αντικρινό Κας, την αρχαία Αντίφελλο. Το σπίτι, χτισμένο πάνω στα βράχια, με τα κύματα να φθάνουν τον χειμώνα ώς ψηλά, μοιάζει με αλκυόνα που κούρνιασε πάνω στον βράχο για να γεννήσει τα αυγά της, με τον ήλιο να λάμπει στα πιο καθάρια και απάτητα νερά της Ελλάδας. Ολο το Καστελλόριζο μια γαλάζια σημαία είναι, και αυτό θέλησε και πάσχισε, και το κατόρθωσε, να το κάνει γνωστό ο ναύαρχος Μιχαήλ - Μίσης για τους δικούς του.

Βέβαια, το 1991 γυρίστηκε εκεί το ιταλικό «Mediterraneo», που πήρε Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, και το μοναδικό τοπίο του Καστελλόριζου άρχισε να γίνεται γνωστό. Βοήθησε σε αυτό και η «Καθημερινή», μέσω του «Σημειωματαρίου» που είχε ήδη μαγευτεί από το αυστηρό τοπίο, την κρυστάλλινη θάλασσα, την παράδοση λεβεντιάς, με σύμβολο την Κυρά της Ρω, που χαρακτηρίζει τους Καστελλοριζιούς. Φανατικός αναγνώστης της «Κ», ο φίλος Ναύαρχος είχε προσκαλέσει τη στήλη να της γνωρίσει το νησί του. Η ευκαιρία δόθηκε όταν ο Μάνος Χατζιδάκις με την Ορχήστρα του, τη Νάνα Μούσχουρη, τον Ηλία Λιούγκο ήρθαν το 1992 να τραγουδήσουν για την ακριτική φρουρά του Καστελλόριζου και τους κατοίκους του.

Στο αεροδρόμιο, πάνω σε χαραγμένο στα βράχια διάδρομο, η προσγείωση είναι πάντα περιπετειώδης. Ο Ναύαρχος, ψηλός, λεπτός, ευγενής, είχε έλθει να με υποδεχθεί, ήταν από τους λίγους που είχε αυτοκίνητο σε ένα νησί χωρίς άλλους δρόμους εκτός απ’ αυτόν που πάει στο λιμάνι και στο αεροδρόμιο. Η βραδιά μαγευτική, η διεθνής Νάνα τραγουδούσε με το βλέμμα καρφωμένο στον δάσκαλό της Χατζιδάκι που διηύθυνε. Φυσούσε πουνέντες, έπαιρνε τις πτυχές του φορέματός της, τις παρτιτούρες από τα αναλόγια, αλλά ο Χατζιδάκις είχε εξήγηση. «Είναι μαζί μας ο πουνέντες, δικός μας. Ηρθε να πάρει τη μουσική να την πάει, απέναντι, στην ελληνική Ιωνία»...

Τέτοιοι καιροί, τέτοιες στιγμές σε δένουν για πάντα με έναν τόπο. Με σημειώματα βοήθησε και η στήλη να γίνουν γνωστά τα προβλήματα του απομονωμένου νησιού με τους 220 κατοίκους, με ένα αγροτικό ιατρείο με πολλές ελλείψεις, με δημοτικό σχολείο μόνον. Με την προτροπή του ναυάρχου Αγαπητού ο τότε δήμαρχος Αθηναίων κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος επισκέφθηκε το Καστελλόριζο και κήρυξε Αθήνα και Μεγίστη (όπως είναι το επίσημο όνομα του νησιού) αδελφές ιστορικές τοποθεσίες και δήμους. Υπουργός Παιδείας ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου έκανε Γυμνάσιο και Λύκειο, για να μην πηγαίνει στη Ρόδο ο ανθός της νέας γενιάς, αλλά να ανδρώνεται στο νησί του που τον έχει ανάγκη.

Ολα αυτά στα δύσκολα χρόνια της αρχής. Μετά ήρθε και το τουριστικό κύμα, οι επίσημοι, ο οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος σε προσκύνημα. Τέλος, η ολική έκλειψη ηλίου, που ένωσε δορυφορικά το ακριτικό νησί με όλες τις τηλεοράσεις του κόσμου. Σήμερα το Καστελλόριζο ζει και ομορφαίνει. Οι αποστάσεις χλωμιάζουν τις φιλίες, σημασία έχει πως ολοένα πιο πολλοί Καστελλοριζιοί, που οι γονείς τους ξενιτεύθηκαν στην Αυστραλία, γυρίζουν τα καλοκαίρια στο νησί. Το φυσικό λιμάνι του είναι από τα καλύτερα στον κόσμο, χωράει ολόκληρο στόλο. Τον 19ο αιώνα, στα χρόνια ακμής του νησιού, δάσος σχημάτιζαν τα κατάρτια από τα ιστιοφόρα. Απόδειξη του πλούτου, τα βαρύτιμα τάματα, οι εικόνες από τη Ρωσία, οι πολυέλαιοι στον ιστορικό ναό του Αγίου Κωνσταντίνου. Μοναδικό του στολίδι, το Κορδόνι, ο φαρδύς παραλιακός δρόμος που τυλίγει όλο το νησί από τη μια άκρη ώς την άλλη. Τον περπατήσαμε πολλές φορές με τον ναύαρχο και την Κωνσταντίνα, με τους μαγαζάτορες και τις νοικοκυρές στα κατώφλια τους να μας καλημερίζουν. Χωρίς τον ναύαρχο δεν θα ’ναι πια το ίδιο. Αλλά εμείς θα το αγαπάμε το Καστελλόριζο, γιατί έτσι θα ήθελε ο ναύαρχος που έμεινε για πάντα εκεί, πιστός τοποτηρητής και άτρωτος πλέον. Αντίο ναύαρχε. Καλημέρα Καστελλόριζο…

Πηγή : Καθημερινή