«Μαύρο» στη μετριότητα

[Xenios]

Tου Αλεξη Παπαχελα

Eχει κάποιος καμιά ιδέα για το πώς μπορούμε να λύσουμε δύο βασικά προβλήματα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας; Το πρώτο είναι η ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού, η οποία κυμαίνεται από το κακό έως το μέτριο, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Είναι ελάχιστοι οι πολιτικοί στις ημέρες μας οι οποίοι έχουν αίσθηση ευθύνης και θέλουν πράγματι να αφήσουν κάτι πίσω τους. Οταν τους ακούς να μιλάνε, έχεις την εντύπωση πως εργάζονται για κάποιο ίδρυμα μελετών του εξωτερικού και συμμετέχουν στην κυβέρνηση στο πλαίσιο κάποιας εκπαιδευτικής αποστολής. Περιγράφουν με μελανά χρώματα την κατάσταση στον τομέα τους και ορισμένοι έχουν το θράσος, γιατί περί αυτού πρόκειται, να εξαγγέλλουν με στόμφο ό,τι δεν έκαναν τα τελευταία πέντε χρόνια. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, συνεχώς γι’ αυτά τα 32 δισ. ανείσπρακτων οφειλών προς το Δημόσιο, ενώ σε τακτά διαστήματα διατυπώνεται η κυβερνητική πρόθεση να εισπραχθούν. Ολοι γνωρίζουμε πως οι πομπώδεις εξαγγελίες είναι το καλύτερο επικοινωνιακό αντίδοτο για την ανικανότητα και την ακινησία. Δεν υπάρχει ένας σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει ότι αυτά τα χρήματα θα μπουν στον κρατικό κορβανά, ενώ ορισμένοι εκτιμούν ότι μέσα σε αυτό το μυθικό νούμερο συμπεριλαμβάνονται ακόμη και χρέη προβληματικών του απώτερου παρελθόντος.

Ας σοβαρευθούμε λίγο και ας στείλουμε σπίτια τους, μαυρίζοντας επιτέλους, όσους απέτυχαν στο συγκεκριμένο έργο που είχαν αναλάβει, όποιο και αν είναι αυτό. Αν δεν «τιμωρήσουμε» τους πολιτικούς που τα έκαναν θάλασσα επειδή απλά και μόνο είναι καλοί στα ρουσφέτια ή τα επικοινωνιακά τρικ, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Οι περισσότεροι κανονικοί άνθρωποι δουλεύουν σκληρά και καταλαβαίνουν τι θα πει ο κίνδυνος της απόλυσης. Aν δεν κάνουν τη δουλειά τους καλά, αν δεν παράγουν, απολύονται. Οι πολιτικοί, ειδικά μάλιστα εκείνοι που δεν δούλεψαν στην «πιάτσα» πριν εκλεγούν, σπανίως νιώθουν αυτόν τον κίνδυνο. Και γι’ αυτό φταίμε εμείς όλοι μας και βεβαίως τα ΜΜΕ, που συχνά συγκαλύπτουν την ανικανότητα για να κάνουν τις δικές τους παρελκόμενες δουλειές.

Κίνδυνο απόλυσης δεν νιώθει όμως ούτε ο δημόσιος υπάλληλος και γι’ αυτό έχουμε φτάσει σε ένα σημείο μεγάλης ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού. Υπουργοί παραπονιούνται ότι δύσκολα μπορούν να βρουν πάνω από 3-4 ανώτατα στελέχη για να πάρουν μια σοβαρή και «καθαρή» γνώμη. Πολλά υπουργεία έχουν μετατραπεί σε έναν χυλό άβουλων υπαλλήλων, οι οποίοι έχουν βρει σαν παιχνίδι την καθυστέρηση κάθε απόφασης και τη μετάλλαξη των πλέον απλών προβλημάτων σε... δύσκολα.

Ας μη μιλήσουμε για την κατάσταση στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου η περίφημη αποκέντρωση λειτούργησε κυρίως στο φαινόμενο της διαφθοράς. Εκεί ανθεί δυστυχώς το είδος των τοπικών πολιτικών, οι οποίοι είναι εξαιρετικοί στην πολιτική λιανικής ψηφοθηρίας, πηγαίνοντας σε κάθε γάμο και βαφτίσι. Δεν έχουν όμως ιδέα, πάλι με πολλές βέβαια εξαιρέσεις, πώς να χρησιμοποιήσουν κοινοτικά κονδύλια ή να φέρουν εις πέρας ένα απαραίτητο, αλλά περίπλοκο έργο. Οσο για τη στελέχωση των υπηρεσιών τους...

Αν η Ελλάδα είχε ένα κράτος που δούλευε ρολόι και με δικούς του αυτοματισμούς, δεν θα μας πείραζε και πολύ η ποιότητα των πολιτικών. Ο συνδυασμός, όμως, ξεπερασμένων και ανεπαρκών πολιτικών με ένα διαλυμένο κράτος, χωρίς πραγματική «σπονδυλική στήλη», είναι τραγικός και δεν μπορεί να συνεχισθεί.

Καθημερινή