...και είπες θα φύγεις...μα γιατί? αναρωτήθηκα..
δεν έφταναν τα όσα υπεμενα? δεν σου ήταν αρκετά?
τι έχασες για να το βρείς σε δρόμους διάφανους...
Τώρα σιωπή...παλεύει να ακουστεί
και ο άνεμος σωπαίνει...ρίχνεται στη φωτιά.
Να κάψει όσα μείναν ανεπαφα από τη λαίλαπα σου.
Φύγε λοιπόν.
Δεν θα πιαστώ από κατάρτια στάχυνα..
Φιλος θα γινω με την απουσία και
σαν περάσει από δω εκείνος ο παλιός ο γνώριμος...
Κάτσε πιες θα του πώ.
Μη σε φοβίζει η στάχτη..
Σαν φοίνικας θα ανοίξω τα φτερά μου
και από την αλμύρα σου μακριά
θα φύγω και ας πονά.
όταν λέω ότι έχω οίστρο το εννοώ....