..Ευτυχώς , όσο μεγαλώνω μαθαίνω - ελπίζω.
Πιστεύοντας πως η αγάπη είναι ένα τύπου δούναι και λαβείν , ποτέ δεν προβληματίστηκα αν πρέπει ή όχι να αφεθώ στην οποιαδήποτε μορφή της.
Ναι , ναι... όλοι μου το λέγαν "κράτα πισινή"...΄τίποτα εγώ.
Εκεί...στις "μπροστινές" μου!!! ώσπου αναπόφευκτα τη πατάς..
Και αφού θρηνήσεις τα όνειρα , τις ελπίδες , τα σχέδια , τις περασμένες όμορφες στιγμές και πιθανότατα και τις κουρτίνες που θα βάψεις στο χρώμα που μισούσε , έρχεται η ΑΛΗΘΕΙΑ.
Νά τη μπροστά σου , στην αρχή δεν την θέλεις την αποδιώχνεις....αλλά στο τέλος υποκύπτεις.
Και τότε συνειδητοποιείς , πως όλα τα όνειρα , τα σχέδια και τις ελπίδες που θρήνησες το κανες για σένα αφού μόνο δικά σου ήταν!!
Ακόμα και τις κουρτίνες εσύ τις είχες διαλέξει και τώρα άντε πάλι καινούργιες τραπαρίες....
Τότε γιατί?????
Αν όλα ήταν δικά σου και τίποτα δικο ΣΑΣ , τι θρηνείς, γιατί γεμίζεις με θλίψη και όργη τη ψυχή σου????
Απλά , εμείς οι άνθρωποι απαιτούμε συχνά να μας φέρονται όπως φερόμαστε , να σκέφτονται όπως σκεφτόμαστε , να μας αγαπούν όπως ονειρευτήκαμε.
Πόσο λάθος είναι όλο αυτό να ξέραμε...
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μονοπάτι και αν ποτέ συναντηθούμε είναι γιατί από κει παέι και ο δικός του δρόμος..Όχι επειδή άλλαξε την πορεία του για εμάς.
Η αγάπη είναι δούναι και λαβείν όπως πάντα ήταν - αλλά στο όνομα της αγάπης δεν μπορούμε να καταπατήσουμε κάμία προσωπικότητα!!!
Κανείς δεν μας χρωστάει όπως και μεις δεν λογαριάζουμε κανένα , αγαπάμε με πάθος γιατι ΕΜΕΙΣ το έχουμε ανάγκη.....το δικό μας ΕΓΩ λατρεύουμε καθώς καθρεφτίζεται στα μάτια της "αγάπης" μας.
Προσωπικά , την επόμενη φορά , λίγο πριν βάψω τις κουρτίνες , θα σκεφτώ...
"έφυγε γιατί δεν ήταν πια ο εαυτός του? έφυγε γιατι εγώ δεν ημουν πια αυτή που γνώρισε???"
Και όποια απάντηση και να πάρω , θα συνεχίσω να κάνω σχέδια και όνειρα και να έχω ελπίδες και να πιστεύω στην αγάπη.....και...και...
Γιατί όλο αυτό ειναι ο κύκλος της ζωής...απλά , από δω και πέρα μία φράση θα ηχεί μες την ψυχή μου.....
" ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΝΟΣ "