Γιατί είναι τόσο δυστυχισμένοι πολλοί διάσημοι;

[Xenios]

Διαβάζω και ακούω για τον Michael Jackson, το πόσο άσχημα βίωνε την μοναδικότητα του, πόσες επιθέσεις δεχόταν, πόσο δυστυχισμένος ήταν ουσιαστικά ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του χώρου.
Κάπως έτσι πέθανε το άλλο μεγάλο ίνδαλμα, o Elvis Presley, από ναρκωτικά και δυστυχία.
Τεράστιοι σταρ, ηθοποιοί τραγουδιστές, φεύγουν έτσι, όχι όλοι βέβαια...

Αξίζει αυτή η θυσία για την μοναδική τους πορεία;
Αξίζει να καταστρέφουν τον εαυτό τους να βιώνουν την μοναξιά και όλοι να τους πλησιάζουν για να κλέψουν λίγη από την δόξα τους και πολλά από τα λεφτά τους;

[pazo]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios .....Τεράστιοι σταρ, ηθοποιοί τραγουδιστές, φεύγουν έτσι, όχι όλοι βέβαια...

Μια δυστυχία, με γυροφέρνει τώρα τελευταία...

Γιατρέ μου, κινδυνεύω;

[Chressida]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Αξίζει αυτή η θυσία για την μοναδική τους πορεία; Αξίζει να καταστρέφουν τον εαυτό τους να βιώνουν την μοναξιά και όλοι να τους πλησιάζουν για να κλέψουν λίγη από την δόξα τους και πολλά από τα λεφτά τους;

Για θυσία πρόκειται ή μήπως για το πόσο μας διαφθείρει το χρήμα;

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Chressida Για θυσία πρόκειται ή μήπως για το πόσο μας διαφθείρει το χρήμα;

Δεν είναι μόνο το χρήμα. Είναι η δόξα, η αναγνώριση, η διαρκής αναζήτηση μιας εσφαλμένης ευτυχίας που δε γνώρισαν ούτε ως παιδιά.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς ξεκίνησαν κυρίως ως "παιδιά-θαύματα"
Κι αν δεν καταλήγουν να πεθαίνουν μ' αυτόν τον "άδικο" τρόπο, ίσως καταλήγουν στην απρόσμενη αφάνεια, ή σε μια παράξενη πραγματικότητα που δε μπορεί να χαρακτηριστεί ευτυχία.
Είναι ένας τροχός που έτσι κι μπεις στα γρανάζια του, σε "μασάει" αργά και βασανιστικά χωρίς τρόπο διαφυγής.

Thank God που τα παιδιά μου δεν είναι "θαύματα" για τον πολύ κόσμο, ή κι αν μπορούσαν να είναι δεν ενεπλάκην στη διαδικασία να το "ζορίσω" αυτό.

[Stanley]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Διαβάζω και ακούω για τον Michael Jackson, το πόσο άσχημα βίωνε την μοναδικότητα του, πόσες επιθέσεις δεχόταν, πόσο δυστυχισμένος ήταν ουσιαστικά ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του χώρου. Κάπως έτσι πέθανε το άλλο μεγάλο ίνδαλμα, o Elvis Presley, από ναρκωτικά και δυστυχία. Τεράστιοι σταρ, ηθοποιοί τραγουδιστές, φεύγουν έτσι, όχι όλοι βέβαια...

Η μοναδική μου παρατήρηση είναι οτι δυστυχία υπάρχει παντού, ιδιαίτερα στους φτωχούς και καταφρονεμένους. Απλά γι'αυτούς δε μαθαίνουμε ποτέ. Κάθε μέρα στη δουλειά μου βλέπω ανθρώπινα ερείπια και ιστορίες φρίκης που φυσικά δεν φτάνουν ποτέ στο δελτίο ειδήσεων.

Ίσως αυτό που μας σοκάρει είναι οτι κάποιοι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι παρά το γεγονός οτι είναι πλούσιοι και διάσημοι και όχι επειδή είναι πλούσιοι και διάσημοι.

Φιλικά,
Π.

Υ.Γ. Όπως έλεγε κάποιος: "είναι μοναχικά στην κορυφή, αλλά τουλάχιστον τρως καλύτερα".

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Stanley Υ.Γ. Όπως έλεγε κάποιος: "είναι μοναχικά στην κορυφή, αλλά τουλάχιστον τρως καλύτερα".

Χμ... όπως επίσης: "το χρήμα δεν κάνει την ευτυχία, αλλά σε βοηθάει να ξεχάσεις τη δυστυχία σου"

[Gildor]

Δεν ξερω, αλλα εχω την εντυπωση οτι οι καλλιτεχνες που ηταν αρκετα ψωνισμενοι για να εχουν ενα τραγικο τελος ή να αυτοκτονήσουν, χαίρουν άλλης εκτίμησης απο το κοινό, και ειδικά τη νεολαία.

Οπως πχ οι "ήρωες" ή οι άγιοι που πέθαναν και μαρτύρησαν για πατρίδα, αξίες, ιδανικά κλπ, έτσι και οι αυτόχειρες ή αυτοκαταστροφικοί καλλιτέχνες μου φαίνεται οτι θεωρούνται ήρωες του χώρου τους.

[Xenios]

Αναγκάστηκα να αλλάξω το θέμα, για να το προσδιορίσω καλύτερα, μιας και μου το κάνατε αμερικαν μπαρ.

Δεν μιλάμε για την δυστυχία του κόσμου, αυτή είναι δεδομένη. Αναφέρθηκα συγκεκριμένα στις κραυγαλέες περιπτώσεις, των Τζάκσον Πρίσλευ Μονρόε κλπ.
Τι καταστάσεις δημιουργούνται, ώστε αυτοί οι άνθρωποι, αντί να απολαμβάνουν την μοναδικότητα τους, παίρνουν ισχυρά υπνωτικά για να κοιμηθούν, παίρνουν ναρκωτικά ή βαρβιτουρικά και ζουν μια μοναχική, δυστυχισμένη ζωή ουσιαστικά.
Πόσο συντριπτικό πρέπει να είναι το σταρ σύστεμ, που να μετατρέπει ανθρώπους με θεία δώρα, σε ανθρώπινα ερείπια;

Τι έχουν βιώσει για να καταλήξουν έτσι;

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Τι έχουν βιώσει για να καταλήξουν έτσι;

Δε σου το κάναμε αμέρικαν μπαρ... απόψεις παραθέταμε.
Την απληστία ανέφερε η Chressida, τη μοναξιά εγώ, κ.ο.κ
Απλά ο Πέτρος ανέφερε - εύστοχα κατά τη γνώμη μου - πόσο αχάριστοι είμαστε καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι.

(όλο γουτσογρινίαση είσαι πια... γούτσου γούτσου!)

[Chressida]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Πόσο συντριπτικό πρέπει να είναι το σταρ σύστεμ, που να μετατρέπει ανθρώπους με θεία δώρα, σε ανθρώπινα ερείπια;

Όλοι έχουμε δει τις αντιδράσεις κάθε "παλιοτελευταίου" που από κάποια σύμπτωση ή τύχη έγινε για λίγο αναγνωρίσιμος. Αμέσως καβαλάει το καλάμι και νομίζει ότι κάποιος είναι.

Λογικό είναι, οι σταρ να ξεπερνούν και το καλάμι ακόμα και να νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Ότι είναι Θεοί. (Και για τους βασιλιάδες δεν έλεγαν κάποτε ότι έρεε θεικό αίμα στις φλέβες τους; )

Έτσι ο βασιλιάς Michael, ο βασιλιάς Elvis και τόσοι άλλοι χάνονται, γιατί χάνουν τις απλές, βασικές χαρές της ανθρώπινης ζωής. Που είναι, κατ' εμέ, και η ουσία της.

[epsilon]

Και αν κάποιος έχει καλά "κρατήματα" και καταφέρει να συνεχίσει να πατάει στη γη, αντιστεκόμενος στη θεοποίηση, ή στην αίγλη της εξουσίας ή στη δύναμη των χρημάτων, ή, ή, ή -που όσο πιο απότομη είναι η άνοδος και όχι σταδιακή τόσο πιο απροετοίμαστος είναι κάποιος να αντιμετωπίσει τέτοιες καθοριστικές αλλαγές στη ζωή του- ακόμα κι αν όλα αυτά λοιπόν καταφέρει να τα ελέγξει, το πιο δύσκολο νομίζω είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στις προσωπικές σχέσεις από το σημείο της "διασημοποίησης" και έπειτα. Αμφίπλευρα, και από τον ίδιο, που ξέρει πως το όνομά του βαδίζει πάντα μπροστά και ακολουθεί αυτός, και από τους άλλους που δεν επιχειρούν καν να τον προσεγγίσουν. Ίσως ισχυροί οικογενειακοί ή φιλικοί δεσμοί που προϋπήρχαν να είναι προστασία για τέτοιους ανθρώπους.

Βέβαια μιλάμε για μονάδες, που σίγουρα προσελκύουν περισσότερο την προσοχή, αλλά το "σταρ σίστεμ" είναι κοινωνικό φαινόμενο, που οι συνέπειές του είναι πολλαπλάσιες και γι' αυτό πιο σημαντικές σε μεγάλες ομάδες πληθυσμού. Γιατί επιβάλλεται, δεν προκύπτει σαν κοινωνική έκφραση, και κατά τη γνώμη μου αποβλακώνει.

Αλλά έξω από αυτό τον τεχνητό κόσμο, που δεν είναι απαραίτητο ότι πάντα φέρνει ολέθριες συνέπειες για τους ανερχόμενους διάτοντες αστέρες, κάποιοι τα καταφέρνουν, υπάρχουν άνθρωποι που καταξιώθηκαν με συστηματική δουλειά και πάθος γι' αυτό που κάνουν και πράγματι απολαμβάνουν τη μοναδικότητά τους και εμείς τους απολαμβάνουμε. Και κινδυνεύουν και λιγότερο.