Χθες ηταν ημερα μνημης και πενθους...

[varthol]

Σας παραθετω...Την Ιστορια...με λυπη για τον αδικο Χαμο των Ποντιων Αδελφων μας....


Aπό τον ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ
================================================== ================================================== =========

Έλληνες πατριώτες, αδελφοί μας Πόντιοι, η σημερινή ημέρα είναι ημέρα λύπης, εθνικού πένθους, μα πάνω απ' όλα θα πρέπει να αποτελεί αφορμή για περισυλλογή. Περισυλλογή για αυτά που έγιναν και που γέμισαν με μίσος τις καρδιές κάποιων αγνών πατριωτών, οι οποίοι ξεριζώθηκαν χάνοντας οικογένειες και πατρογονικές εστίες, αφήνοντας πίσω τους τάφους των προγόνων τους. Τα χρόνια κύλησαν γοργά, όπως κι η ιστορία, που δεν πρέπει να λησμονηθεί από τα παιδιά και τα εγγόνια αυτής της σκληροτράχηλης ράτσας του Πόντου, που ήλθε στον ελλαδικό χώρο το 1923, με την ανταλλαγή των πληθυσμών.
90 έτη συμπληρώνονται φέτος από εκείνη τη μαύρη ημέρα της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.
Οι νεότουρκοι του αρχισφαγέα Κεμάλ Μουσταφά, του λεγόμενου πατέρα των τουρκομόγγολων, ως βάρβαροι κατακτητές της γης των Ιώνων, ασέλγησαν στο ιερό κορμί ενός πολιτισμού, που οι απαρχές του χάνονται στο βάθος των αιώνων. Οι βιασμοί, οι σφαγές και...
οι αρπαγές υπήρξαν τα δείγματα γραφής των απολίτιστων νομάδων της στέπας, με απώτερο σκοπό την εξάλειψη κάθε ελληνοχριστιανικού στοιχείου.
Οι αρχικά υπερήφανοι Πόντιοι αδερφοί μας που έφτασαν στην Ελλάδα, βιώσανε μια νέα σκλαβιά περιφρόνησης, κοροιδίας και κάθε είδους εκμετάλλευσης από την πλουτοκρατία των άκαπνων καλαμαράδων και "Φαναριωτών", που έστηναν χορό πάνω από τους καπνούς της μεγάλης καταστροφής της Μικρασίας.
Αναφέρουμε τους πρώτους των προσφύγων ως αρχικά υπερήφανους, γιατί αργότερα κι αυτοί απορροφημένοι στη δίνη του συστήματος και του κοινοβουλευτισμού, χάθηκαν από το χάρτη των διεκδικήσεων, εγκλωβισμένοι στα κομματοκρατούμενα σωματεία και τις διαιρεμένες συνομοσπονδίες τους.
Έλληνες πατριώτες, αδέρφια μας Πόντιοι απανταχού της γης, το παρόν δεν αποτελεί επιμνημόσυνη δέηση και λιβάνισμα πάνω από τα ερείπια. Έχουμε χορτάσει από τα πένθιμα λόγια και τους πανηγυρικούς της δεκάρας από χαρτογιακάδες και βολεμένους. Βολεμένους στις καρέκλες τους και στα ράσα τους να μας παροτρύνουν να μείνουμε ταπεινοί, ξεχνώντας το πύρωμα της ψυχής του Παπαφλέσσα και του Γερμανού Καραβαγγέλη. Το παρόν είναι μια νέα έκκληση προς το Πανελλήνιον Κοινό. Μέσα από αυτές τις γραμμές καλούμε όλους τους Ποντίους, στις επερχόμενες εκλογές να γυρίσουν την πλάτη στα δύο κόμματα της θλιβερής εξουσίας. Γυρίστε λοιπόν την πλάτη σε αυτούς που κατέθεσαν στεφάνια στο μαυσωλείο του σφαγέα των προγόνων σας. Γυρίστε την πλάτη και δείξτε την ανοιχτή σας παλάμη σ' αυτούς που χόρευαν ζεϊμπέκικο και γίνονταν κουμπάροι με τον κατακτητή, τη στιγμή που τα μαχητικά του αεροσκάφη παραβιάζανε τον εθνικό εναέριο χώρο. Έλληνες Πόντιοι, πετάξτε από τα σωματεία σας και τις δύο διαιρεμένες συνομοσπονδίες σας, αυτούς που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κομματοκρατίας. Πετάξτε τους έξω μαζί με τις καρέκλες τους.
Έλληνες Πόντιοι αδερφοί μας, αφήστε επιτέλους τα τραγούδια και τις χορευτικές επιδείξεις και πιάστε το σπαθί. Το σπαθί και πάλι το σπαθί. Τέρμα τα μοιρολόγια και η επίκληση στην Κυρά Δέσποινα να μην πολυδακρύζει. Για να γίνουν πάλι δικά μας με χρόνια με καιρούς, πρέπει να παλέψουμε ακόμη και σε μαρμαρένια αλώνια αν χρειαστεί. Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία. Έλληνες Πόντιοι, για εμάς τους εθνικιστές του Π.Ε.Σ. καμιά πατρίδα δε θεωρείται χαμένη. Μην πέφτετε θύματα των ραγιάδων που θέλουν τη γη του Πόντου, της Βορείου Ηπείρου, της Κύπρου, της Ανατολικής Ρωμυλίας και της Μικράς Ασίας χαμένες πατρίδες. Δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, αλλά σκλάβες κι αλύτρωτες που περιμένουν. Περιμένουν αγνέ συναγωνιστή και πατριώτη συμμαχητή το σάλπισμα. Ένα σάλπισμα ιερού καθήκοντος και χρέους απέναντι στους νεκρούς και τους αγέννητους. Ένα σάλπισμα που για να ηχήσει θα πρέπει όλοι σας να σπάσετε τα άθλια δεσμά του ραγιαδισμού και να πυκνώσετε τις φάλαγγες μας. Συστρατευθείτε μαζί μας και να είστε σίγουροι ότι αργά ή γρήγορα οι αγώνες μας θα δικαιωθούν. Το τραίνο θα φθάσει στον προορισμό του ακόμη κι αν χρειαστεί να το πάρουμε στην πλάτη μας.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΣΚΛΑΒΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ - ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ
Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΘΑΝΕ, ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟΝ

================================================== ================================================== =========
Η γενοκτονία των Ποντίων...


Από τις διηγήσεις της 7χρονης τότε μητέρας μου, το γεγονός θα πρέπει να συνέβη πριν τα Χριστούγεννα του 1918, στην Τραπεζούντα. «Ηταν μια κρύα και βροχερή ημέρα, όταν ακούσαμε τις καμπάνες όλων των εκκλησιών να χτυπούν, προαναγγέλοντας κάτι δυσάρεστο. Ως συνήθως κατεβήκαμε όλοι στο λιμάνι της πόλης. Τον ενθουσιασμό από την ήττα των τούρκων και τις συζητήσεις για την ανεξάρτητη Δημοκρατία του Πόντου(είχε ήδη υπογραφεί η ανακωχή του Μούδρου) διαδέχτηκε η παγωμάρα της τραγικής είδησης. Ολοι σχεδόν οι πόντιοι σρατιώτες που επέστρεφαν στα σπίτια τους με τα καράβια πνίγηκαν. Βούλιαξαν όλα τα καράβια μας είπαν».
Οι Eλληνες της Μικράς Ασίας ήταν υποχρεωμένοι να καταταγούν με τον τουρκικό στρατό, σε βοηθητικές θέσεις φυσικά και σε καταναγκαστικά έργα. Οκτώ αδέρφια της μητέρας μου, το γένος Παρασκευά Μωυσίδη, παντρεμένοι όλοι και με παιδιά, «πνίγηκαν» στην επιστροφή, με απλά λόγια τους έπνιξαν. Οι τούρκοι έκαναν αυτό που είχαν κάνει και...
οι εγγγλέζοι με τους επιζήσαντες ινδούς φαντάρους της μάχης της Καλλίπολης, οι οποίοι παραδόξως πνίγηκαν κι εκείνοι στον ινδικό κατά την επιστροφή στην πατρίδα τους. Τα γεγονότα αυτά ήταν προάγγελοι όσων άλλων ακόμη τραγικότερων επρόκειτο να ακολουθήσουν. Σε λίγους μήνες πέθανε ο πατέρας της από τον καημό του και αργότερα, το 22, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών πέθανε και η μητέρα της στο καράβι της επιστροφής και κηδεύτηκε στο νησί Αντιγόνη του Βοσπόρου. Ενας 24χρονος αδερφός ανέλαβε να φέρει στην Ελλάδα 3 αδέρφια και 24 ορφανά ανίψια με κάποιες επιζήσαντες μητέρες. Οι γονείς του πατέρα μου ήταν πιο τυχεροί, αφού σώθηκαν χάρη στο αντάρτικο κίνημα της επτάκωμης Σάντας, κοντά στην Παναγία τη Σουμελά (όρος Μελά). Κάποιοι λίγοι συγγενείς είχαν συλληφθεί για να δοκιμαστούν στη μεγάλη αναγκαστική πορεία με τα πόδια μέσω των άγριων κουρδικών περιοχών μέχρι τη Μέση Ανατολή, όπου οι επιζήσαντες διασώθηκαν από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό.
Οποιος δεν έχει βιώσει ο ίδιος τέτοιες εμπειρίες ή δεν έχει μεγαλώσει, ακούγοντας διαρκώς για τα τραγικά γεγονότα όπως τα έχουν ζήσει παιδιά , που μέσα σε λίγο χρόνο είδαν να καταρρέουν τα πάντα και να χάνουν ότι πολυτιμότερο είχαν στη ζωή τους, μπορεί να λέει ότι ΜΑΛΑΚΙΑ θέλει. Μπορεί να μιλάει για εκδίκηση, να πάρουμε ξανά την πόλη, να διώξουμε τους τούρκους πέρα από την κόκκινη μηλιά ή να μην αφήσουμε τούρκο ζωντανό.
Είχα την ευτυχία να έχω γονείς που μπορούσαν να δουν τα γεγονότα σε όλες τους τις διαστάσεις και να μην μιλούν γενικά και αόριστα κατά των τούρκων αλλά για συγκεκριμένες ομάδες και ανθρώπους. Ελάχιστοι ήταν οι τούρκοι, που ζούσαν σε γειτονιές με έλληνες και αρμένιους, οι οποίοι συμμετείχαν στη γεννοκτονία. Οι φανατικοί διώκτες τους ήταν τσέτες, εθνικιστές-νεότουρκοι και κούρδοι, τους οποίους ο Κεμάλ Ατατούρκ υποσχέθηκε ελεύθερο Κουρδιστάν μετά τη δίωξη των Ελλήνων. Μετά τον αφοπλισμό του επίσημου τουρκικού στρατού από τους συμμάχους, αυτές ήταν οι ομάδες που οπλοφορούσαν και οι οποίες είχαν αρχίσει ένα όργιο μαζικών φόνων, με κύριο σκοπό το πλιάτσικο.
Ο καθένας έχει τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο του πως αντιλαμβάνεται το «τιμώ την μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων μου». Τιμώ τη μνήμη τους δε σημαίνει κάνω τα ίδια στους αντιπάλους και εχθρούς μου γενικά και αόριστα. Το σημαντικότερο είναι να μην τους λησμονείς. Τότε μόνο πεθαίνει κάποιος πραγματικά όταν πέσει σε λήθη. Η λέξη Α-λήθεια, από το στερητικό Α και τη λήθη, θα πρέπει να αποτελεί το Α και το Ω εκείνων που θέλουν να τιμήσουν τους προγόνους τους. Αισθάνθηκα πραγματική έκπληξη, όταν το 74, είπα σε τούρκους φοιτητές από την Τραπεζούντα, ότι η μητέρα μου γεννήθηκε στην ίδια πόλη και η απάντησή του ήταν «μα τότε η μητέρα σου πρέπει να είναι τουρκάλα». Οι άνθρωποι, όχι μόνο δεν είχαν ακούσει για τους διωγμούς των ελλήνων, αλλά δεν είχαν ακούσει καν ότι στα μέρη εκείνα ζούσαν έλληνες δύο χιλιάδες χρόνια περίπου πριν έρθουν οι τούρκοι.
Ημουν εναντίον του βιβλίου ιστορίας της Ρεπούση, όχι γιατί δεν είχε εθνικιστικές κορώνες, αλλά γιατί στο πνεύμα μιας δήθεν συμφιλίωσης των λαών, ωραιοποιούσε, δηλαδή, έκρυβε την αλήθεια και αυτό είναι μια ύβρις στη μνήμη αδικοχαμένων ανθρώπων και δεν εννοώ μόνο τους δικούς μας. Ειμαι της γνώμης, πως αντί να συζητούν έλληνες , τούρκοι, βούλγαροι, κ.α. για το πώς θα αμβλύνουν τα πάθη, αποσιωπώντας αληθινά γεγονότα, να καθίσουν κάτω και να πουν στα παιδιά τους όλη την αλήθεια, αναλύοντας όμως τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν σε αυτά τα τραγικά γεγονότα. Θέλω οι νέοι της Τουρκίας και της Βουλγαρίας να ξέρουν τις βαρβαρότητες των προγόνων τους πάνω στους έλληνες και στους γειτονικούς λαούς, όπως το ίδιο θέλω να ξέρουν τα σημερινά ελληνόπουλα τις βαρβαρότητες των δικών μας, όπως π.χ. κατά την άλωση της Τριπολιτσάς ή της συμπεριφοράς του Βουλγαροκτόνου με τις 12 χιλιάδες αιχμαλώτους βούλγαρους, που τελευταία εξαλείφθηκε από τα βιβλία μας. Κρύβοντας τις λεγόμενες μαύρες σελίδες της ιστορίας, κρύβοντας την αλήθεια, δεν αποτρέπεις αλλά βοηθάς να επαναληφθούν ακριβώς τα ίδια στο μέλλον.
Στο ίδιο αυτό, δήθεν προοδευτικό πνεύμα, μπορούμε να πούμε (κι ας φαίνεται λίγο ακραίο) πως και ο Πλεύρης, όταν αμφισβητεί ή αποσιωπά το ολοκαύτωμα των εβραίων, βοηθά στην άμβλυνση των παθών. Παρότι υπήρξα δραστήριο μέλος σε πρωτοβουλία πολιτών υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, οργίζομαι αφάνταστα, όταν ακούω κάποιους να αρνούνται το ολοκαύτωμα των εβραίων. Όταν κάποιος ταυτίζει μικρά αθώα παιδιά με το σιωνισμό και δεν μπορεί να μπει για λίγο στο πετσί ενός 5χρονου παιδιού που ζει ένα απέραντο δράμα, το οποίο δεν μπορεί να κατανοήσει και του οποίου η ζωή σημαδεύεται για πάντα, τότε αυτός ο άνθρωπος προσβάλει την ανθρώπινη υπόσταση.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως „Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο“, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Αμισό/ Σαμψούντα.
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945. Πριν από τον όρο «Γενοκτονία» υπήρχε ο όρος «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας». Η έννοια της γενοκτονίας, σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Η γενοκτονία αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Είναι καιρός οι σύγχρονη Τουρκία να αναλάβει τις ευθύνες της. Το ότι κυκλοφορούν πλέον βιβλία και γυρίζονται φιλμ για τα γεγονότα του 22 και του 55, στην Τουρκία, δείχνει ότι κάτι αλλάζει, έστω αργά και αυτό είναι ήδη ένα πρώτο βήμα.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ποντιακή Ημέρα Μνήμης...

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000.
Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από...
... σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν.
Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν.
Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Με την συμμετοχή πλήθους κόσμου πραγματοποιήθηκε χθες στην Κατερίνη η εκδήλωση για την 90η επέτειο της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Η εκδήλωση μνήμης έγινε μπροστά από το μνημείο του Πόντιου Μαχητή στην πλατεία γενοκτονίας επί της οδού 19ης Μαΐου. Κατατέθηκαν στεφάνια από εκπροσώπους κομμάτων, φορέων, ποντιακών συλλόγων και οργανώσεων και το ηχηρό μήνυμα της εκδήλωσης ήταν ένα και μοναδικό : "Δεν ξεχνώ τα 353.000 αθώα θύματα που προκάλεσε στον ποντιακό ελληνισμό η τουρκική βαρβαρότητα και θηριωδία!".

================================================== ======
Απλα παραθετω και δεν Υιοθετω τα ακρα που και εδω ακουγωντε...Δυνατα.
Η Ζωη συνεχίζεται και μετα τον θανατο τους...απλα δεν ειναι Ολοι εδω..Παρτε μια θεση στον Υποτιθεμενο διωγμο τους...Λυπηθητε μαζι μας και καντε τον αγωνα τους αγωνα μας.....

http://pontiakathemata.blogspot.com/2009/05/2.html