Εφυγε ο δημιουργός των «Τομ και Τζέρι»

[Xenios]

Εφυγε σε ηλικία 95 ετών ο δημιουργός των «Τομ και Τζέρι»

Ο «ΜΠΑΜΠΑΣ» του Τομ και του Τζέρι, ο γνωστός σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων Τζόζεφ Μπαρμπέρα, πέθανε την Δευτέρα στο Λος Άντζελες σε ηλικία 95 ετών, όπως ανακοίνωσαν οι οικείοι του.

Ο Μπαρμπέρα, γιος ενός Ιταλού μετανάστη, μεγάλωσε στο Φλάτμπους και, ως παιδί, περνούσε την ώρα του αντιγράφοντας σχέδια από τα εικονογραφημένα περιοδικά της εποχής. Το 1937, αφού προηγουμένως τον είχε απορρίψει η εταιρεία Disney, προσλήφθηκε στο τμήμα κινουμένων σχεδίων της Metro-Goldwyn-Mayer και ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον Ουίλιαμ Χάνα. Από το πενάκι τους ξεπήδησε ο γάτος Τομ που κυνηγά διαρκώς τον ποντικό Τζέρι αλλά δεν καταφέρνει ποτέ να τον πιάσει.

Το 1957 οι δύο συνεργάτες ίδρυσαν τη θρυλική εταιρεία Χάνα-Μπαρμπέρα που δημιούργησε τις σειρές κινουμένων σχεδίων «Τομ και Τζέρι», «Σκούμπι Ντου», «Τζέτσονς», «Φλίντστοουνς», «Στρουμφάκια» και άλλες και κατάφεραν να κερδίσουν επτά βραβεία Όσκαρ.

«Ο Τζο Μπαρμπέρα ήταν πραγματικός θρύλος των κινουμένων σχεδίων και της τηλεόρασης», δήλωσε ο πρόεδρος της Warner Bros, Μπάρι Μάγερ. «Οι ήρωές του αποτελούν ένα αγαπημένο κομμάτι της λαϊκής αμερικανικής κουλτούρας», πρόσθεσε.
Ο Χάνα πέθανε το 2001 σε ηλικία 90 ετών.

Πηγή: AΠE

[Xenios]

Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Τομ και Τζέρυ ήταν μία από τις πιο χαριτωμένες σειρές κινουμένων σχεδίων με πανέξυπνες φατσούλες πολύ γέλιο και απίστευτα μουτράκια ηρώων.

[Diamond]

Γενικά τα κινούμενα σχέδια εκείνης της εποχής δεν έχουν καμία σχέση με της σημερινής. Χαλαρά κάθομαι και βλέπω ξανά Τομ και Τζέρυ, Κογιότ, Ντόναλντ, Μίκυ και όλα αυτά τα κινούμενα σχέδια που μεγαλώσαμε μαζί τους. Δεν μπορώ όμως με τίποτα να αντέξω ούτε πέντε λεπτά με τα κινούμενα σχέδια που προσπαθούν να "ταϊσουν" τις νέες γενιές παιδιών.
Έλεος δηλαδή, να υπάρχει βία σε κινούμενα σχέδια! Μόνο αρωστημένα γιαπωνέζικα μυαλά μπορούν να σκεφτούν κάτι τέτοιο, με αποκορύφωμα πορνό σε κινούμενα σχέδια!

[Liria]

Όσοι ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ να μεγαλώσουμε με τα κλασσικά κινούμενα σχέδια, με τα "Κλασσικά Εικονογραφημένα", με Λουλούδες και Τάμπηδες, Ραντανπλαν και Γατούληδες, είχαμε επίσης την τύχη να υποδεχτούμε την έννοια της βιας, αρκετά αργότερα στη ζωή μας. (Μιλάω για αναγνώσματα και μηνύματα κι όχι για πιθανές πραγματικές καταστάσεις που ίσως βίωσαν μερικοί).
Όχι οτι το γλυτώσαμε. Παντού γύρω μας τα μαντάτα έρχονται καθημερινά. Είναι νόμος πλέον, οτι με κάποια μορφή της, θα την αντιμετωπίσουμε σε κάθε μας δοσοληψία, σε κάθε μας πληροφόρηση. Έμμεση, άμεση, πνευματική, σωματική και πάει λέγοντας.
Όμως μας ενοχλεί γιατί οι περισσότεροι έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης. Την αποτασσόμαστε γιατί προτιμάμε το αντίθετό της. Το έχουμε γνωρίσει. Τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν ΜΕΣΑ σ' αυτήν. Και είναι περίεργο το πώς, ενώ ο σύγχρονος γονιός θα κάνει τα πάντα για να προστατεύσει το παιδί του από μορφές βίας (επιθέσεις/ασέλγειες/χειροδικίες/προσβολές κ.λ.π.), θα αδρανήσει μπροστά στον ψυχολογικό βιασμό που υφίσταται το παιδί, ύπό την ύπουλη μορφή του παιχνιδιού, της ταινίας, ακόμα και της μόδας.
Από τα κινούμενα σχέδια που αναφέρθηκαν πιό πάνω μέχρι τις απαράδεκτες λαμπάδες και τις εκμαυλιστικές κούκλες - μοντέλα ή τους τρομακτικούς ήρωες-πρότυπα, δεν νομίζω να σπεύσαμε πάντα να προστατεύσουμε τις ανυπεράσπιστες ηλικίες. Και προστασία δεν είναι το να μην προβούμε σε αντίστοιχες αγορές. Προστασία θα ήταν μια συντονισμένη αντίδραση που θα περνούσε το μήνυμα σε ευρύτερο πεδίο.
Η Γκρην Πης ή το WWF για παράδειγμα, ακούγονται για τις δραστηριότητές τους. Ανεξάρτητα από επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα ή τις μεθόδους, πάντως ακούγονται. Αν υπάρχει κάποιο κίνημα/φορέας/οργάνωση που να ασχολείται με την καταστολή των προτύπων βιας στους ανήλικους και δεν το γνωρίζω, παρακαλώ πληροφορήστε με.
Οι ήρωες "παλαιάς κοπής" ήσαν πονηρούληδες, τεμπελούληδες, αγαθούληδες. Αλλά ακόμα και οι επιθετικοί Κακός λύκος, Κογιότ, Μαύρος Πητ κ.λ.π. προβάλλονταν ως χαρακτήρες μόνο και μόνο για να δοθεί η ευκαιρία να ... εκπέσουν. Για να γελάσουμε μαζί τους. Ακόμα και να λυπηθούμε για τις ταλαιπωρίες τους. Μ' άλλα λόγια, μας διήγειραν θετικά συναισθήματα.
Τί έχω χάσει από τις σημερινές μορφές ψυχαγωγίας και δεν το ξέρω; Πήρε το μάτι μου μια διαφήμιση για κορδόνια παπουτσιών με ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΕΣ. Ελεος πια. Στην εφηβεία, ναι, έχουμε τάσεις για το μαύρο, για τα κάτω, για απορρίψεις, για χαρακίρι! Αλλά ας μην προετοιμαζόμαστε γι αυτό από τα γεννοφάσκια μας. Σε λίγο θα κυκλοφορήσουν και πάνες με κομάντος ή γοργόνες. Από πού να πρωτοφυλαχτεί κανείς;

[Liria]

Προφανώς, αυτά που έγραψα πιο πάνω, δεν προορίζονταν γι αυτήν ακριβώς τη σελίδα. Αλλά διαβάζοντας για τα παλιότερα κινούμενα σχέδια και τους ήρωές τους, απάντησα αυθόρμητα για να υπερασπιστώ αυτές ακριβώς τις παρουσίες, στην κινηματογραφική τους έστω έκδοση.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Liria Προφανώς, αυτά που έγραψα πιο πάνω, δεν προορίζονταν γι αυτήν ακριβώς τη σελίδα.

Μια χαρά δένουν με την σελίδα μιας και μιλάμε για τον δημιουργό ενός παιδικού ήρωα (καλά υπάρχει κανείς που δεν του αρέσει ο γατούλης και ο ποντικούλης από ηλικίας 1 ΄έως 101 ετών που γαλούχησε πολλές γενιές.

Συμφωνώ με τον Μιχάλη, με τίποτα δεν μπορώ να δω τα νέα κινούμενα σχέδια, μου φέρνουν αηδία και αλήθεια πότε είδαμε τελευταία φορά Tom & Jerry στην μικρά οθόνη; Σπάνια και που.

Η αίσθηση του τέλους ενός κινούμενου σχεδίου της κλασικής εποχής, ήταν ένα χαμόγελο, η αίσθηση του τέλους του RED Power turbo Frou frou είναι να βγεις έξω και να ξεκινήσεις να δέρνεις τον κόσμο ή να κατεβάσεις την καραμπίνα του Μπαμπά να πας στο σχολείο και να καθαρίσεις όσους σε μισούν και σε αδικούν, λίγα παραδείγματα έχουμε;