Η τάξη μου, η βάρκα μου...

Είναι μέρες τώρα που πηγαίνοντας το πρωί στο σχολείο μου νιώθω σαν να ξελύνω τη βάρκα μου από το μουράγιο...
Παντά εκεί, πιστή και υπομονετική με περιμένει την καθορισμένη ώρα. Επιβιβάζομαι, λαμνοκοπώ ήσυχα στην αρχή, μέχρι να ξεμουδιάσω και να την ξανοίξω δειλά δειλά στα βαθιά νερά. Εκεί πια... με συναντά η μαγεία του αγνώστου: ο ίλλιγγος του βυθού, η αγωνία της τρικυμίας, το αίνιγμα των ανέμων, η γοητεία των υγρών χρωμάτων, τα μυστήρια των υφάλων, τα μυστικά των θαλάσσιων δρόμων...
Και σαν ετοιμάζομαι, τακτοποιώντας ξανά τα βιβλία στη τσάντα, για τον γυρισμό στο ... μουράγιο, πάντα συνειδητοποιώ πόσο διαφορετικός επιστρέφω. Δεν έχει καμιά σημασία τότε πόσο με "έδειρε" η αρμύρα, ή αν με ξεστράτισε το υπόγειο ρεύμα ή αν στα δίχτυα μου δε σπαρταρά λαχταριστή λεία...

* Σημασία έχει εκείνο το σκοτεινό βλέμμα, που μόλις κατάφερα να ψηλαφήσω το βάθος του πόνου του.. εκεί.. στο δεξιά θρανίο...

* Αξία έχει η αγωνία μήπως και συμβιβαστώ με τη χίμαιρα του συστήματος και συνθλιβεί η καρδιά μου...

* Χαρά είναι να απαντώ στα αινίγματα των εφηβικών λογισμών, γεννώντας νέες λαχτάρες και νέες δίψες...

* Ομορφιά είναι να γοητεύομαι από τις αποχρώσεις των συναισθημάτων που αντανακλούν οι λέξεις, πίσω απο τα μουτζουρωμένα θρανία...

* Ένα ταξίδι ατέρμονο είναι να ανιχνεύω τα μυστήρια του νου και της καρδιάς τους, μέσα από εκρηκτικό διάλογο και ενθουσιώδεις δράσεις, ή μέσα από κάποια μύχια ενδοεπικοινωνία, και ένα λυτρωτικό βίωμα...

Δεν ανταλλάσσω με κανένα εξωτικό ταξίδι αυτήν την ημερήσια απρόβλεπτη βαρκάδα μου.
Και... ξαναδένοντας κάθε μεσημέρι στο μουράγιο τον ήμερο θαλασσοδρόμο μου, η καρδιά μου αγκιστρώνεται όλο και περισσότερο στο πέλαγος... εκεί στα βαθιά που μαίνεται η ζωή, που σμιλεύεται η ψυχή...

http://loukfil-louk.blogspot.com