Οι φίλοι συγχωρούν;

[Xenios]

Προ ημερών είχαμε ένα διάλογο με έντονη αντιπαράθεση για την φιλία.

Σήμερα θα προχωρήσω λίγο παρακάτω και θα θέσω το ερώτημα, αν οι φίλοι συγχωρούν;

Βλέπω στις ανθρώπινες σχέσεις τελευταία, όλο και πιο συχνά μια αυξανόμενη επιθετική διάθεση, ιδιαίτερα μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζονται χρόνια και που υπάγονται στην κατηγορία των φίλων.

Δείχνει μια προδιάθεση καυστικής επίθεσης, πολύ έντονα για να πονέσουν τα λόγια.

Εγώ δεν ξέρω αλλά μου αρέσει να δέχομαι κριτική εφ όλης της ύλης από τα φιλαράκια μου, φυσικά εγώ στην θέση τους, θα τους κτύπαγα στον ώμο και θα τους έλεγα ευθέως ότι κάνουν λάθος, χωρίς να με ακούσει κανείς, χωρίς να κάνω διάλεξη για να τονίσω τα λάθη του άλλου για να τα ακούσουν όλοι.

Ψιλά γράμματα μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά πιστεύω ότι τραυματίζουν μια φιλία, ακόμα και αν είναι μονομερής.

[purple anemone]

Στη φιλία καλό είναι να υπάρχει ειλικρίνεια. Στο κάτω κάτω, αν δε σου πει τα λάθη σου ένας φίλος, ποιος θα στα πει?
Από την άλλη, από το φίλο περιμένεις να σε αποδέχεται όπως είσαι, να σε καταλαβαίνει και να σου "στέκεται". Να είναι εκεί ακόμα και στα "στραβά" σου και τα λάθη σου, να μη σε παρεξηγεί με το παραμικρό, και να σε διορθώνει καλοπροαίρετα.
Σημαντικό μέρος της όλης ιστορίας - που δεν ισχύει μόνο για τη φιλία: σημασία πολλές - μα πάρα πολλές - φορές, δεν είναι ΤΙ θα πεις στον άλλον, αλλά ΠΩΣ θα το πεις...
Το αν οι φίλοι συγχωρούν είναι πολύ γενικευμένο. Ναι, συγχωρούν, όταν είναι ΚΑΙ οι δύο "φίλοι"

[christi]

Αν την σκληρότερη κριτική (για να δούμε τα λάθη μας, για να γίνουμε καλύτεροι) δεν μας την κάνουν οι φίλοι, ποιοί θα μας την κάνουν?! Το πως γίνεται η κριτική, πιστεύω πως είναι θέμα μεταξύ των φίλων και όχι ανακοινώσιμο σε τρίτους.

Δεν νοείται φιλία αν δεν υπάρχει και η δύναμη της συγνώμης και της συγχώρησης.



PS:Ίσως όμως το χειρότερο δεν είναι ακόμη κ μια επιθετική ή προσβλητική συμπεριφορά, αλλά να μην "είναι εκεί" σε κρίσιμη στιγμή.

[dimitrios83]

Αρχική Δημοσίευση από christi Δεν νοείται φιλία αν δεν υπάρχει και η δύναμη της συγνώμης και της συγχώρησης.

Εγώ θα σου πώ το άλλο...έχεις ακούσει τη φράση που λέει: "μία φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί..". Όσο και να θές να συγχωρήσεις κάποιον (οσο και καλή πρόθεση να χεις), αυτη η "ραγάδα" πάντα θα υπάρχει να σου υπενθυμίζει κάποια γεγονότα.

Και να σου πώ και τό άλλο....Εγώ προσωπικά δεν είχα ποτέ μου πολλούς φίλους...Επίσης κάποιοι με πίκραναν και με "πούλησαν". Σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, θα πρέπει να τον συγχωρήσω. Έστω ότι το κάνω...δεν σκέφτηκες όμως ότι το να φτάσει σε σημείο να σε "προδώσει", είναι σαν ταυτόχρονα να σε υποτιμάει, να σε μειώνει, να σε υποβιβάζει. Και το ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ το κανε αυτό...συγχωρείς μεν αλλά ξέρεις ότι κάποτε σε υποβίβασε..

Κάποιοι απ αυτούς μου ζήτησαν συγνώμη...να πώ ειλικρινά πώς ποτέ μου δεν "απέρριψα" συγνώμη..αλλά αυτή η "πικρία" αυτή η "ραγάδα" που αναφέραμε πρίν, πάντα θα υπάρχει να σου τριβελίζει το μυαλό.(γιατί αν το καλοσκεφτείς στην ουσία προδιδωντας σε κάποιος, είναι σα να σε θεωρεί χαζό!). Έχεις εσύ τη δύναμη να το ξεπεράσεις αυτό; Εγώ πάντως δεν την έχω..

Νομίζω κατάλαβες το συλλογισμό μου..

[meletidimitra]

Οι φιλίες δοκιμάζονται μέσα στο χρόνο..και για να αντέξουν..χρειάζεται ειλικρίνεια..αλληλοσεβασμό ς..και πραγματικό νοιάξιμο..τώρα αν μπεις στη διαδικασία ναδεις αν πρέπει να συγχωρήσεις κάτι που δε ταιριάζει με τα παραπάνω..δε νομίζω οτι μιλάμε για φιλία, αλλά για μια σχέση γνωριμίας.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από meletidimitra δε νομίζω οτι μιλάμε για φιλία, αλλά για μια σχέση γνωριμίας.

Ακόμα και στις σχέσεις γνωριμίας, έστω και στο επίπεδο που έχουμε μέσα στην AcroBase, έχω διακρίνει μικρή ανοχή στο διαφορετικό και δεν βγάζω τον εαυτό και την ουρά μου απ' έξω.

"Ανάβουμε" και παρεξηγούμε εύκολα, χωρίς την υπομονή να ακούσουμε αυτό που πραγματικά θέλει να πει ο άλλος.

Μάλλον, για τον φόβο των Ιουδαίων, έχουμε περιχαρακωθεί περισσότερο στις θέσεις μας.

(Ναι ξέρω βγήκα από το θέμα αλλά αξίζει τον κόπο να το συζητήσουμε)

[meletidimitra]

θέλει πολύ εκπαίδευση, για να μάθεις να ακούς τον αλλο.από ανασφάλεια ίσως θέλουμε να επιβαλλόμαστε συνήθως..και έχουμε περιχαρακωθεί,γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι..θέλει τέχνη και τεχνική για να κάνεις τον άλλο να σ εμπιστευτεί..αυτό μου λέει η εμπειρία μου.θα θελα να καταθέσω περισσότερα πάνω στο θέμα, αλλά με τρέχει η οργάνωση του συνεδρίου..το βράδυ πιο χαλαρά.καλημέρα προς το παρόν.

[Diamond]

Φίλος που δεν επισημαίνει τα λάθη φίλου του απλά δεν νοιάζεται για αυτόν.
Ο τρόπος διαφέρει και είναι αυτός που μπορεί να πληγώσει.
Από απερισκεψία, από λάθος timing, από οτιδήποτε...

[epsilon]

Ναι, συγχωρεί. Αν το λέγαμε αλλιώς, δίνει δεύτερη ευκαιρία. Ίσως και τρίτη, ίσως και τέταρτη, παραπάνω μάλλον όχι.

Αλλά το πιο μεγάλο θέμα για μένα είναι πράγματι η ανοχή στο διαφορετικό. Νομίζω ότι και στη φιλία, όπως και σε όλες τις μορφές ανθρωπίνων σχέσεων, τα όρια της παρεμβατικότητας από τον έναν στον άλλον είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν καθαρά και ευδιάκριτα.

Και όταν φίλος ανοίγει την ψυχή του, ο φίλος απέναντί του οφείλει να στέκεται καταρχήν με άπειρο σεβασμό, μόνο και μόνο για την εμπιστοσύνη που του δείχνει. Από κει και πέρα, αν θέλει, να πει τη γνώμη του, να εκφράσει τα αισθήματά του, τις ανησυχίες του, να σκεφτεί, να προτείνει, να αγκαλιάσει, να δώσει κουράγιο και στήριξη. Ποτέ όμως να "διορθώσει τα λάθη του". Γιατί ποιος έχει το αλάθητο; Και στο κάτω-κάτω δεν αντιδρούμε όλοι το ίδιο, ούτε έχουμε τις ίδιες καταβολές, ούτε και την ίδια αίσθηση της ηθικής στο τέλος-τέλος.

Γνώμη μου είναι ότι δεν φτάνει μόνο η αγαθή πρόθεση, αλλά πρέπει να συνοδεύεται από τη συνείδηση ότι ο αγαπημένος μας φίλος έχει τη δική του αυθύπαρκτη προσωπικότητα και έχει το αποκλειστικό δικαίωμα στις αποφάσεις του και στις πράξεις του. Ακόμα κι αν δεν συμφωνεί μαζί μας.

[christi]

Αρχική Δημοσίευση από dimitrios83 Εγώ θα σου πώ το άλλο...έχεις ακούσει τη φράση που λέει: "μία φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί..". Όσο και να θές να συγχωρήσεις κάποιον (οσο και καλή πρόθεση να χεις), αυτη η "ραγάδα" πάντα θα υπάρχει να σου υπενθυμίζει κάποια γεγονότα. Και να σου πώ και τό άλλο....Εγώ προσωπικά δεν είχα ποτέ μου πολλούς φίλους...Επίσης κάποιοι με πίκραναν και με "πούλησαν". Σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, θα πρέπει να τον συγχωρήσω. Έστω ότι το κάνω...δεν σκέφτηκες όμως ότι το να φτάσει σε σημείο να σε "προδώσει", είναι σαν ταυτόχρονα να σε υποτιμάει, να σε μειώνει, να σε υποβιβάζει. Και το ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ το κανε αυτό...συγχωρείς μεν αλλά ξέρεις ότι κάποτε σε υποβίβασε.. Κάποιοι απ αυτούς μου ζήτησαν συγνώμη...να πώ ειλικρινά πώς ποτέ μου δεν "απέρριψα" συγνώμη..αλλά αυτή η "πικρία" αυτή η "ραγάδα" που αναφέραμε πρίν, πάντα θα υπάρχει να σου τριβελίζει το μυαλό.(γιατί αν το καλοσκεφτείς στην ουσία προδιδωντας σε κάποιος, είναι σα να σε θεωρεί χαζό!). Έχεις εσύ τη δύναμη να το ξεπεράσεις αυτό; Εγώ πάντως δεν την έχω.. Νομίζω κατάλαβες το συλλογισμό μου..

Κατάλαβα τον συλλογισμό σου και δεν απέχει από αυτά που πιστεύω.
"Το μια φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί", ήταν φράση που με δυσκόλεψε στη ζωή μου διότι πράγματι με αυτό το σκεπτικό, ακόμη κ μέτα από συγνώμη "κάτι" μου έμενε σα σκιά. Όμως με τον καιρό, διαχειριζόμουν τις φιλίες μου όχι σαν "γυάλινες" αλλά σαν ζωντανές σχέσεις που όλοι προσέφεραν κάτι από τον εαυτό τους. Έγινα πιο ανεκτική, με περισσότερη κατανόηση και με περισσότερη διάθεση να δω τα πράγματα κ από τη θέση του άλλου.

Τώρα, ως που ή ως πότε μπορούμε να συγχωρούμε ή να μας συγχωρούν, δεν υπάρχει απόλυτη απάντηση.
Αυτό καθορίζεται από τους ίδιους τους φίλους και από την σχέση τους.

Λίγο πιο "βαρύ" είναι το θέμα της προδοσίας στη φιλία. Αλλά τι είναι προδοσία?

Αν πχ. κάποιος συγκεκριμμένος φίλος καθυστερεί πάντα μα πάντα στα ραντεβού? Είναι σα να μη σε λογαριάζει, σα να μην σε σέβεται? Είναι προδοσία της φιλίας? Μπορεί πάντα να συγχωρεί το ένα μέρος κ να δέχεται αυτή τη συμπεριφορά?
Αν, άλλη περίπτωση, του έχεις εμπιστευθεί κάτι σοβαρό και το κοινοποιήσει, είναι προδοσία? Συγχωρείται αυτό?
Και άλλη, τελευταία περίπτωση, αν τη στιγμή που χρειαζόσουν τον φίλο, τότε που δεν υπήρχε κανείς μα κανείς άλλος, και αυτός προτίμησε πχ τις διακοπές του, αυτό, είναι προδοσία? Συγχωρείται αυτό? Ή πως του το λες, αν ο ίδιος στην κρίσιμη κατάσταση "απέδρασε"?
Τα παραπάνω είναι απλά δείγματα "προδοσίας" στη φιλία με κάποια διαβάθμιση ως προς την σοβαρότητα, και ο καθένας μπορεί να τα αντιμετωπίσει διαφορετικά. Η συγνώμη κ η συγχώρεση για τις παραπάνω καταστάσεις δεν είναι αρκετή. Το πιο σημαντικό είναι τι γίνεται μετά! Εννοώ συνεχίζει να υφίσταται κα να ανταπτύσσεται η φιλία? Πως φέρεται το μέλος που υπέπεσε σε παράπτωμα! Δείχνει να κατάλαβε και να τιμά τη φιλία? Έχει καλώς. Δείχνει ή κάνει τα ίδια? Τότε οι αποφάσεις πρέπει να είναι πιο καίριες!

ΥΓ: Στην τρίτη περίπτωση προδοσίας, δεν ξέρω πως μπορείς να θίξεις το θέμα στον άλλο. Επίσης αν από μόνος του ζητήσει συγνώμη, δεν ξέρω πόση προσπάθεια χρειάζεται για να συνεχίσει η φιλία.