24 Ιουλίου 1974

[Xenios]

Έδρα Μάλεμε Κρήτης, εκεί μας είχαν στείλει λίγο μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο.
Μόλις είχαμε βγει από την σχολή διαβιβάσεων και εμένα και ένα συνάδελφο, μας έστειλαν στην Κρήτη.
Επρόκειτο να ακολουθήσουμε τους κομάντος προς ενίσχυση της Κύπρου, αλλά εμείς μείναμε πίσω.

Στην μονάδα επικρατούσε ένα χάος, δεν ντρέπομαι να πω ότι χρησιμοποιούσα τον ασύρματο μου, για να ακούω BBC και Deutsche Welle. Τα νέα κυκλοφορούσαν γρήγορα. Την προηγουμένη ακούσαμε ότι ο Στρατηγός Γκράτσος στο Γ' σώμα στρατού, είχε απειλήσει την κυβέρνηση και τον Ιωαννίδη, να καλέσουν τους πολιτικούς πριν χάσουμε όλη την Κύπρο. Το μεσημέρι από το BBC μαθαίνουμε ότι στην βουλή εκλήθησαν από το Πρόεδρο της χούντας Γκιζίκη, πολιτικοί και συζητούν το πέρασμα της εξουσίας στους πολιτικούς. Κανελόπουλος Μαύρος Αβέρωφ. Ράλλης ήταν εκεί. Οι ελπίδες φούντωσαν.

Τηλεφώνησα στην ζούλα σε ξάδελφο μου, που είχε εκτοπιστεί, σαν πολιτικός συνεργάτης του κινήματος του Ναυτικού και μου επιβέβαιωσε ότι κλήθηκαν οι πολιτικοί.

Δεν σας κρύβω ότι ήξερα ακόμα και τότε, ότι ο μόνος ικανός να πάρει το πηδάλιο της Ελλάδας, ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το απόγευμα για πρώτη φορά ακούσαμε από τον αδικοχαμένο Παύλο Μπακογιάννη που ήταν εκφωνητής στην Deutsche Welle, ότι κλήθηκε ο Καραμανλής.

Το λέω και ανατριχιάζω, ήξερα τις κρυφές μουρμούρες ενός συνταγματάρχη για την χούντα, του παρουσιάζουμε και του λέω τι άκουσα. Τον είδα να δακρύζει και να με σφίγγει στην αγγαλιά του. Το ίδιο βράδυ παρουσία όλων μας, έστειλε στον διάολο έναν βαμμένο χουντικό λοχαγό που μας απειλούσε με τις αγριοφωνάρες του, επειδή πανηγυρίζαμε.

Τηλεόραση δεν είχαμε, από τους ασυρμάτους ακούγαμε ράδιο και ακούγαμε τις ιαχές του κόσμου έρχεται έρχεται.

Λίγες μέρες αργότερα, δεν ξέρετε πως νοιώθαμε που ακούγαμε από το επίσημο Ελληνικό ραδιόφωνο, την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Θα κλείσω με την εισαγωγή του Προέδρου της Δημοκρατίας στην σημερινή γιορτή για τα 34 χρόνια :

Όπως κάθε χρόνο, είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ για έναν συμβολικό και συγχρόνως τόσο σημαντικό λόγο: Για να τιμήσουμε και να εκφράσουμε την διαρκή ευγνωμοσύνη μας σε όλους, όσους αγωνίστηκαν για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Ιδιαίτερα σ’ εκείνους που έμειναν μακριά από τα φώτα, που δεν κέρδισαν κάτι γι αυτά που έχασαν: Την ευκολία της απάθειας απέναντι σε μια πραγματικότητα συντριπτική για τους πολλούς, αλλά ανυπόφορα οδυνηρή για τους λίγους.