Τόση βία, όση είναι αναγκαία...

[eleftherios]

Διαβάστε ένα αποκαλυπτικό άρθρο της Αυγής για τη σχέση ΣΥΡΙΖΑ και της βίας.

Με αφορμή τις πυρόπληκτες κάλπες, την πολιτικά πρωτόγονη επίθεση στον Α. Μάνθο και την επικοινωνιακή διαχείριση-πολιτική αξιοποίηση αυτών και παρόμοιων γεγονότων, το "Kόμμα των Kουκουλοφόρων" (που, ως τέτοιο, σκαρφάλωσε από το 5 στο 15-και-κάτι τοις εκατό) δεν συζήτησε όσο χρειαζόταν περί βίας και αριστερής πολιτικής πρακτικής. Όταν πάλι αποπειράθηκε να το κάνει, τα έκανε χειρότερα -όπως επισημαίνει ο Γιώργος Κυρίτσης στο φύλλο της Κυριακής (15.6.2008)-, λες και ξεκινούσαμε από το μηδέν· αμήχανα, με μια μάλλον διαισθητική προσέγγιση των πραγμάτων, αφόρητο καθωσπρεπισμό και, κυρίως, αποϊδεολογικοποιημένα. Τα τελευταία χρόνια, είτε καίγεται το βιβλιοπωλείο του Γεωργιάδη στη Σόλωνος, είτε πέφτουν μολότοφ σε αστυνομικά τμήματα, είτε σπάνε τράπεζες σε μια πορεία, οι αντίπαλοί μας θεωρούν αυτονόητη υποχρέωσή μας να δηλώσουμε ότι καταδικάζουμε "τη Βία". Τα γεγονότα, βέβαια -το γνωρίζουν οι δημόσιοι κατήγοροί μας-, δεν μπορούν να ξεγίνουν με μια δήλωση. Τότε γιατί τόσο άγχος να μας "αποπροσανατολίσουν", που θα’ λεγε και το ΚΚΕ; Για να αποκατασταθούν πολιτικά οι "πληγέντες" (πρόσωπα ή θεσμοί) και να εδραιωθεί, στο πεδίο της ιδεολογίας, η άποψη πως μέσα στην κοινωνία ουδείς άλλος δικαιούται να ασκεί βία, παρά μόνο το κράτος που, σύμφωνα με το διάσημο ορισμό του Βέμπερ, κατέχει -από πού και για πόσο άραγε;- το μονοπώλιο της νόμιμης φυσικής βίας. Τα παραπάνω δεν φαίνονται πρωτότυπα (γιατί όντως δεν είναι), έχουν ωστόσο συνέπειες και θα έπρεπε να δεσμεύουν σε συγκεκριμένες πολιτικές στάσεις. Στο βαθμό που αυτό δε συμβαίνει, θα πρέπει να κουβεντιάσουμε και πάλι για τα αυτονόητα: Πρώτον, ότι δεν είναι δουλειά δική μας ο σχολιασμός "επεισοδίων", αλλά ενός συγκεκριμένου είδους "δημοσιογραφίας", που δεν είναι και καθόλου του γούστου μας. Δεύτερον, ότι η εξίσωση της κινηματικής με τη συμβολική και φυσική κρατική βία είναι ανεπίτρεπτη για την Αριστερά: ακόμα κι όταν η πρώτη είναι τυφλά "αντικρατική", αυτοκαταστροφική και αναντίστοιχη με αυτό που δηλώνει πως υπερασπίζεται, έχει άλλη πολιτική προέλευση και στόχευση, συνεπώς άλλο αξιακό περιεχόμενο. Τρίτον, ότι είναι άλλο πράγμα να περιφρουρούμε τις επιλογές μας σε κάθε εκδήλωση όπου συμμετέχουμε και άλλο η αγωνία και η (δήθεν) υποχρέωσή μας να εξηγήσουμε πειστικά στα ΜΜΕ γιατί τα πράγματα "ξέφυγαν", γιατί δε δείραμε αυτόν που πέταξε πέτρα στα ΜΑΤ ή γιατί δεν αποδεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα τον αποκλεισμό μας από την Αστυνομία, τα καρκινογόνα χημικά και το ξύλο. Τέταρτον, ότι δεν είμαστε πολιτικά ηγεμονικοί όταν ψάχνουμε την καλύτερη απάντηση για τα πιεστικά ερωτήματα των άλλων, αλλά όταν υποχρεώνουμε τους άλλους να απαντήσουν στα δικά μας ερωτήματα. Εφ' όσον κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα ταυτόχρονα και το ίδιο καλά, πρέπει πρώτα να πείσουμε το διπλανό μας για την ανάγκη να ανατραπεί ο νόμος-πλαίσιο, η ιδιωτικοποίηση, κ.ο.κ, κι ύστερα να δούμε τι θα πούμε στα ΜΜΕ αν μας παρουσιάσουν ως ημιάγριους. Έτσι, το κίνημα του 2006-7 πήρε εγκαίρως απόφαση ότι δεν μπορεί να επηρεάσει αυτούς που στήνουν ένα δελτίο ειδήσεων και επέλεξε να ρίξει αλλού το βάρος. Μάλλον καλά τα κατάφερε. Θα πρέπει να κουβεντιάσουμε και για κάτι ακόμα: ότι δε θεωρούμε καθόλου αυτονόητη και αιώνια τη "νομιμότητα" γενικώς, ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων", ιδίως σε εποχές που τα κράτη διεκδικούν και επιβεβαιώνουν το "δικαίωμά" τους στην ελεύθερη καταστολή, χωρίς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία να τα περιορίζει ιδιαιτέρως. Αντίθετα, γνωρίζοντας ότι "ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δε θα είναι ένα απλό ειρηνικό πέρασμα", καταλαβαίνουμε ότι για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα "ποσά" βίας, υποστηρίξιμα τουλάχιστον στα τμήματα της κοινωνίας που μας ενδιαφέρουν προνομιακά· "ποσά" που αντιστοιχούν στην υπόθεση που υπερασπιζόμαστε και που λειτουργούν απελευθερωτικά για τους κυριαρχούμενους, αναδεικνύοντάς μας ταυτόχρονα ως παραδειγματική και ηθική δύναμη. Τέτοια δύναμη, βεβαίως, δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ αν οι πολιτικές μας παρεμβάσεις εξαντλούνται σε δελτία τύπου αγχωμένα μέσα στη νομιμοφροσύνη τους.

Μήπως τελικά το "δίκιο του επαναστάτη" είναι κυρίαρχο στις πρακτικές του συγκεκριμένου κόμματος; Τι θα γινόταν αν κάθε ιδεολογική ομάδα υποστήριζε κάτι τέτοιο, για τους λόγους που αυτό θεωρεί μείζονες;

[Stanley]

Αρχική Δημοσίευση από eleftherios Μήπως τελικά το "δίκιο του επαναστάτη" είναι κυρίαρχο στις πρακτικές του συγκεκριμένου κόμματος; Τι θα γινόταν αν κάθε ιδεολογική ομάδα υποστήριζε κάτι τέτοιο, για τους λόγους που αυτό θεωρεί μείζονες;

Με την ίδια λογική και η σιωπηρή πλειοψηφία νομιμοποιεί την κρατική αντίσταση στο βαθμό που είναι απαραίτητη για να μη γίνει η χώρα μπ*ρδέλο. Διότι όπως έχουμε το δίκιο του επαναστάτη, έχουμε και το δίκιο του φιλήσυχου πολίτη, ο οποίος πολύ απλά δε θέλει μολότωφ και ξύλο στο όνομα μιας επανάστασης που ουδέποτε ζήτησε.

Γενικά στον ιδεολογικό χώρο της αριστεράς κυριαρχεί ένας καλοπροαίρετος αλλά επιζήμιος "πατερναλισμός", με την έννοια οτι ο κάθε αναρχο/αριστερο/επαναστάτης επικαλείται ένα μεσσιανικό ρόλο "κοινωνικού σωτήρα" που αυτόκλητα ανέλαβε. Από την άλλη, δε θυμάμαι εγώ και το 60-95% της κοινωνίας να ζήτησαμε από τρίτους να μας σώσουν σπάζοντας βιτρίνες. Αν χρειαζόταν τις έσπαζα και μόνος μου.

Το πρόβλημα, με απλά λόγια, είναι οτι ο καθένας μπορεί με μια μικρή δόση παραληρήματος να βαφτίσει οποιαδήποτε ενέργεια του γουστάρει ως αναγκαία στην επίτευξη ενός ηθικά ανώτερου αλλά συνηθέστατα απόμακρου σκοπού (πχ τα σπάω για να βελτιώσω την παιδεία ή μολότωφ για να βρεθεί δουλειά για όλους--λες και υπάρχει αιτιακή σύνδεση ανάμεσα στα δύο...).

Κλείνοντας, άσχετα από την κολακευτική ρητορική ενός κόμματος διαμαρτυρίας που χαϊδεύει τα αυτιά κάθε πικραμένου, νομίζω οτι πρέπει να υπάρχει μια στοιχειώδης επίγνωση ορισμένων δεδομένων της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Ατάκες του τύπου "νομιμοποίηση της επαναστατικής βίας" κλπ κλπ μου φαίνονται τουλάχιστον γελοίες και αποκτούν αποκλειστικά επικοινωνιακή υπόσταση χωρίς καν ψήγματα ουσίας και ειλικρίνειας.

Συμπερασματικά, όποιος θέλει να ασκήσει επαναστατική βία ας το κάνει έχοντας επίγνωση των συνεπειών και οπωσδήποτε όχι στο όνομά μου.

Φιλικά,
Πέτρος

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Stanley Γενικά στον ιδεολογικό χώρο της αριστεράς κυριαρχεί ένας καλοπροαίρετος αλλά επιζήμιος "πατερναλισμός", με την έννοια οτι ο κάθε αναρχο/αριστερο/επαναστάτης επικαλείται ένα μεσσιανικό ρόλο "κοινωνικού σωτήρα" που αυτόκλητα ανέλαβε.

Νομίζω ότι τα είπες όλα.

Το ερώτημα είναι ποιος θα μας σώσει από τους ... σωτήρες;

[xymox]

Eγω δεν ξερω πια τι ειναι αριστερα, και ποτε οι αναρχηκοι γινανε αριστεροι και "σωτηρες"...ουτε απο ποτε τα μολοτοφ και το ξυλο και τα σπασμενα αμαξια,κεφαλια και μαγαζια ειναι τροπος να εκφρασεις οτιδηποτε "δικιο" που εχεις η νομιζεις οτι εχεις...Ουτε καταλαβαινω γιατι η αστυνομια καθεται και κοιταει γενικως....
Οτι γινεται τελευταια ειναι απλα "χαος" και αναρχια, δεν νομιζω οτι ειναι δικιο να σχετισουμε αυτους τους χουλιγνανς με κομματα η αποψεις, εκτως και αν ειναι εντελως ακραιες...απο κει και περα, πισω απο κουκουλες, ευκολο ειναι να πεις οτι θες και να κανεις οτι γουσταρεις...δειλια ειναι και το κατακρινω οσο δεν παει.

[Stanley]

Αρχική Δημοσίευση από xymox Οτι γινεται τελευταια ειναι απλα "χαος" και αναρχια, δεν νομιζω οτι ειναι δικιο να σχετισουμε αυτους τους χουλιγνανς με κομματα η αποψεις, εκτως και αν ειναι εντελως ακραιες...

Mα αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημα! Το γεγονός οτι ορισμένα κόμματα αγκαλιάζουν τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σε αναζήτηση ψήφων, υιοθετώντας μια στάση που κατα καιρούς είναι ιδιαίτερα επιζήμια για την πολιτική ζωή του τόπου. Διότι αν κάθε φορά που πάει να γίνει σοβαρός διάλογος έχεις και κάποιον που πετάει ατάκες του τύπου "βία στη βία της εξουσίας" το τελικό αποτέλεσμα είναι το χάος.

Αυτό που με ενοχλεί κατα βάθος είναι οτι είμαι σίγουρος πως η τοποθέτηση των κομμάτων αυτών δεν έχει ιδεολογικό, αλλά καθαρά κομματικό και ψηφοθηρικό έναυσμα. Παρακολούθησε τις δηλώσεις και θα δεις...

Φιλικά,
Πέτρος

[eleftherios]

Συμφωνώ με αρκετά από όσα ειπώθηκαν, απλώς θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια στο κείμενο.

Κατ' αρχάς, η αύξηση του ποσοστού του ΣυΡιζΑ αποδίδεται μόνο στις "δράσεις" του κόμματος και όχι στην (κοινώς ομολογουμένη) ανεπάρκεια του ΠΑΣΟΚ ή στην εκλογή του κ. Τσίπρα στην προεδρεία του κόμματος. Ασφαλώς μια τέτοια τοποθέτηση βολεύει την επιχειρηματολογία του αρθρογράφου.

Ακόμα, η φράση που αναφέρεται στην βία των αναρχικών (έχω μαρκάρει το σχετικό σημείο στο κείμενο) είναι πράγματι πολύ... περίεργη. Καθώς ξεχωρίζει τις πράξεις τυφλής βίας ανάλογα με το αξιακό τους περιεχόμενο. Ο ίδιος τις χαρακτηρίζει "αυτοκαταστροφικές", αλλά σπεύδει να συμπληρώσει, ότι δεν μπορούν να συγκριθούν με τις πράξεις της "κρατικής βίας", που συμφωνώ ότι υπάρχει. Η τσεκουριά στο κεφάλι ενός αστυνομικού, δηλαδή, πρέπει να κριθεί διαφορετικά από μια αναίτια καμτσικιά στο κεφάλι ενός διαδηλωτή, από πλευράς αστυνομικού; Αυτό, ακριβώς, εννοούσα με αυτό που ρώτησα στην αρχή: "αν όλοι σκεφτόμασταν έτσι τι θα γινόταν;". Αν ο καθένας θεωρούσε "κάπως δικαιολογημένη" την άσκηση βίας ανάλογα με το "αξιακό σύστημα" που υπηρετούσε τότε ποιο το αποτέλεσμα;

Γενικά, νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που "κρυφά" παραδέχεται (σχεδόν) όλη η αριστερά. Με το ίδιο σκεπτικό είναι δικαιολογημένη η βία και τα εγκλήματα κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση ή τα εγκλήματα του Χότζα ή του Τσαουσέσκου κλπ. Αυτό μου έκανε εντύπωση όταν μίλαγα με έναν φίλο μου, μέλος της ΚΝΕ. Αυτό που απερίφραστα μου είπε ήταν, ότι χρειάζεται βία μέχρι να "φύγουν" αυτοί που εμποδίζουν την επικράτηση του Κουμουνισμού, και μετά... τέλος η βία. Όταν του αντέτεινα ότι δεν μπορεί να επικρατήση κοινωνική ειρήνη στηριζόμενη σε τέτοια ιδεολογική βία, άρχισε να μου λέει κάτι "τρελά": "Μα εγώ είμαι εναντίων την κοινωνικής ειρήνης, εναντίων της δημοκρατίας..." κλπ, που δεν πιστεύω ότι είναι άποψη της συγκεκριμένης νεολαίας γενικά.

Πάντως, όσον αφορά τα δακρυγόνα, εδώ υπάρχει σκάνδαλο. Δεν σύμφωνω με την άποψη ότι είναι καρκινογόνα, γιατί απλώς δεν ξέρουμε τι... είναι. Όπως είχα δει σε δελτίο του alpha, σύμφωνα με αυτά που ισχύουν, η βιομηχανίες παραγωγής δακρυγόνων δεν υποχρεούνται να αναγράφουν τα συστατικά του δακρυγόνου. Αποτέλεσμα είναι να μην ξέρουμε τι περιέχουν (αυτό το παραδέχτηκαν και αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ.). Αν δεν έχει αλλάξει κάτι από τότε, αυτό αποτελεί πολύ σοβαρό έγκλημα κατά των ανθρώπων που συμετέχουν σε διαδηλώσεις.