Η Siemens σπάει το σπυρί

[Xenios]

Δεν χρειαζόταν το σκάνδαλο της Siemens για να μάθουμε ότι οι μεγάλες εταιρείες και ειδικά όσες από αυτές κάνουν δουλειές με το κράτος χρηματοδοτούν κόμματα και «λαδώνουν» πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες. Για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» είναι κοινός τόπος ότι τα ταμεία των κομμάτων και των μεγαλοστελεχών είναι από τους μεγαλύτερους διακινητές μαύρου χρήματος. Οι πραγματικές εκλογικές δαπάνες είναι πολλαπλάσιες αυτών που δηλώνονται επισήμως. Γι’ αυτό και οι περισσότερες εξ αυτών πληρώνονται με σακούλες και όχι μέσω του τραπεζικού συστήματος.

Η απόκλιση ανάμεσα στις πραγματικές δαπάνες και σε αυτές που δηλώνονται είναι τόσο μεγάλη, που γίνεται ορατή διά γυμνού οφθαλμού και από τους απλούς πολίτες. Παρ’ όλα αυτά, κανένα από τα αρμόδια όργανα της πολιτείας δεν πραγματοποίησε ποτέ κάποια σοβαρή έρευνα. Είναι άγραφος, αλλά πολύ ισχυρός κανόνας τα οικονομικά των κομμάτων και σε πολύ μεγάλο βαθμό και των πολιτικών να αντιμετωπίζονται από τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές σαν ένα είδος «ιερών αγελάδων».

Το «σπυρί» δεν έσπασε με πρωτοβουλία της ελληνικής Δικαιοσύνης. Εάν δεν είχε πραγματοποιηθεί η έρευνα στη Γερμανία όλα θα έμεναν στο γνωστό σκοτάδι. Ακόμα, όμως, και όταν αυτή η έρευνα έφερε στο φως την ελληνική πτυχή του σκανδάλου, η ελληνική Δικαιοσύνη έδειξε μία απροθυμία να αξιοποιήσει τις καυτές καταθέσεις μαρτύρων, που ήταν σε θέση να γνωρίζουν. Την ξεπέρασε μόνο όταν πιέσθηκε από τα ΜΜΕ. Μένει, μάλιστα, να αποδειχθεί εάν θα ασκηθεί η ίδια πίεση και στα πρόσωπα - βιτρίνες, που έχουν πάρει μεγάλα και αδικαιολόγητα χρηματικά ποσά από τη Siemens μετά την άνοδο της Ν.Δ. στην εξουσία.

Εταιρείες όπως η Siemens δεν έχουν ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια. Χρηματοδοτούν και τα δύο μεγάλα κόμματα. Για την ακρίβεια, χρηματοδοτούν και ορισμένα από τα μικρά. Επίσης, χρηματοδοτούν πολιτικούς με επιρροή, που μπορούν να τους φανούν χρήσιμοι. Και βεβαίως «λαδώνουν» τους πολιτικούς και τους υπηρεσιακούς παράγοντες, που βάζουν την υπογραφή τους σε χρυσοφόρες συμβάσεις.

Το σκάνδαλο της Siemens έχει καταλυτική σημασία, επειδή σπάει το φράγμα της σιωπής και της υποκρισίας. Δεν αφήνει περιθώριο στη Δικαιοσύνη, στο πολιτικό σύστημα και στα ΜΜΕ να στρέφουν την κεφαλή, παριστάνοντας πως δεν γνωρίζουν. Μπορεί αυτή τη στιγμή οι αποκαλύψεις να πλήττουν το ΠΑΣΟΚ της σημιτικής περιόδου, αλλά η διαπλοκή και η διαφθορά δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο εκείνης της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και είναι κοντόθωρη και παρακινδυνευμένη η τακτική των «γαλάζιων» να παριστάνουν τις αθώες περιστερές, ισχυριζόμενοι ότι οι ίδιοι δεν έχουν σχέση με μαύρο πολιτικό χρήμα. Ο Κώστας Καραμανλής έχει ένα μειονέκτημα συγκριτικά με τον Γιώργο Παπανδρέου. Είναι πολιτικός αρχηγός από το 1997, ενώ ο αντίπαλός του από το 2004.

Αντί, λοιπόν, για παιχνίδια μικροκομματικής εκμετάλλευσης, ας τεθεί με ειλικρίνεια επί τάπητος το πρόβλημα. Για να συρρικνωθεί το φαινόμενο του μαύρου πολιτικού χρήματος απαιτούνται αποτελεσματικά θεσμικά μέτρα. Οι Αμερικανοί τουλάχιστον έχουν επιλέξει τον δρόμο της διαφάνειας. Οι χρηματοδότες κομμάτων και πολιτικών καταγράφονται επισήμως, γεγονός που επιτρέπει στους πολίτες να διαπιστώνουν τις πιθανές εξαρτήσεις και συναλλαγές.

Καθημερινή

Σχόλιο : Χρειάζεται και στην Ελλάδα, ένας αντίστοιχος δικαστής σαν τον ιταλό Αντόνιο Ντι Πιέτρο, να διαλύσει το πολιτοκοινωνικό κατεστημένο, που ουσιαστικά θεμελιώθηκε το 1981, να σπάσει το απόστημα και να καθαρίσει το τοπίο.