Δώσε μου πενήντα λεπτά
Η σκηνή ήταν από χθες στην Στουρνάρη. Ένας κύριος κοντά στα 30 μου κάνει νόημα από το απέναντι πεζοδρόμιο και με τη χαρακτηριστική φιγούρα με τον δείκτη του δεξιού χεριού πάνω στο στόμα, είναι μου λέει Ψιτ έλα να σου πω.
Λέω πάλι βρήκαμε κανένα παλιό ακροβασιανό ή κανένα πελάτη μου στο γραφείο μου που δεν τον θυμάμαι ως συνήθως.
Περνάω το πεζοδρόμιο και χαμογελαστός για να μην τον προσβάλω ότι δεν τον ξέρω, του λέω γεια χαρά. Μου απαντάει : Δώσε μου ένα πενηντάλεπτο.
Ορίστε; Ήταν η άμεση απάντηση μου.
Έλα δεν κατάλαβες, δώσε μου ένα πενηντάλεπτο, ένα δύο ευρώ ότι θέλεις.
Η συχνότητα της νέας μορφής ζητιανιάς έχει αυξηθεί ιδιαίτερα. Στο κέντρο κυρίως ψαρεύουν φορτικά την ελεημοσύνη και προσωπικά εμένα με απωθεί.
Δεν είναι κλασικός επαίτης, που κάθεται σε μια γωνιά χωρίς να ενοχλεί και να εισπράττεις μια ευχή, έστω και ψεύτικη, κάθε φορά που ένα νόμισμα σου, πέσει στο πιατάκι του. Για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, δούλευα στο κέντρο, κοντά στα Χαυτεία, είχαμε τους τακτικούς μας ζητιάνους, στο σύνολο τους γεροντάκια. Χαιρόσουν και ηρεμούσες για όσα τους έδινες, ήξερες ότι οτιδήποτε και αν συμβαίνει, θα κάνει τα γεροντάκια, λίγο πιο χαρούμενα.
Χρόνια μετά, συνάντηση μια τακτική μας γριούλα, που όταν με αναγνώρισε φωτίστηκε το πρόσωπο της. Σας έχασα μου λέει, πήγατε πουθενά αλλού; Της εξήγησα ότι έκλεισε η δουλειά μας. Μου απάντησε τόσες ευχές που σας έδινα δεν ήταν ικανές να κρατήσουν ανοικτό το μαγαζί σας; …..
Η σημερινή επαιτεία με απωθεί, είναι θα έλεγα …επαγγελματική και με εκνευρίζει αφάνταστα η φορτικότητα.
Κάνω μήπως άσχημα;
Σ.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|