Μικρές και Μεγάλες Εβδομάδες

[Xenios]

Ανάμεσα σε μέρες ισοπεδωμένες...

Θρηνεί και πάλι ο μεσογειακός κόσμος, όπως το πράττει εδώ και πέντε-έξι χιλιάδες χρόνια, τον Θνήσκοντα Θεό και προσβλέπει στην μεγαλοπρεπή του αναγέννηση.

Στην εποχή του χρόνου που η ελληνική γλώσσα έφτασε να ταυτίζει με το άνοιγμα, η αρχαία αίσθηση του ιερού τοποθέτησε την κορύφωση του Δράματος που συνιστά ο κύκλος της ζωής.

Κύκλος ναι, ρουτίνα όμως όχι.

"Αν δεν αναστηθεί και φέτος ο Χριστός δεν θα ‘χουμε σοδειά όλο το χρόνο" μαρτυρούν οι λαογράφοι ότι πιστευόταν παλαιότερα σε πολλά μέρη της Ελλάδας, καταδεικνύοντας έτσι χαρακτηριστικά ότι για την παραδοσιακή αντίληψη του κόσμου η Ανάσταση αποτελεί διακύβευμα και όχι στείρα επανάληψη.

Όλα αυτά, εννοείται, σε καιρούς προνεωτερικούς, όπου οι εποχές εναλλάσσονταν αυθεντικά, οι μέρες διακρίνονταν σε καθημερινές και γιορτάδες, το ημερολόγιο ήταν κιβωτός συμβολισμών και η ζωή υπάκουε σε ρυθμούς άλλους από αυτούς της απεριόριστης "αποδοτικότητας".

Όμοια με την κυριότερη πλέον αποτύπωσή του, το μποτιλιάρισμα στις Εθνικές Οδούς, το σύγχρονο Πάσχα, που το θέλουμε και "Ελληνικό", στριμώχνεται να βρει τη θέση του σε έναν χρόνο ισοπεδωμένο, όπου δεν χωρούν εβδομάδες Μεγάλες και μικρές, δεν προβλέπονται ώρες αφιερωμένες στην "κοινή ησυχία" ή σε οτιδήποτε άλλο κοινό, μόνο απλώνονται σε κλίμακα 7Χ24 οι απαιτήσεις της just in time παραγωγής και της πάση θυσία κατανάλωσης.

"Με σύμμαχο το καλό καιρό" οι "εκδρομείς των αστικών κέντρων" θα "αποδράσουν" βέβαια, όσοι ακόμη το καταφέρνουν, για την "ελληνική ύπαιθρο", τηρώντας τα "πατροπαράδοτα έθιμα", μη συνειδητοποιώντας όμως κατά πάσα πιθανότητα τι προαπαιτεί ως σχέση με τον εαυτό και τους άλλους η πραγματική μετοχή σε μια πολιτιστική παρακαταθήκη που κατήντησε τουριστικό πακέτο.

Χρειάζεται Άνοιγμα για να μην προσπεράσεις ανίδεος την μεγαλειώδη Άνοιξη, χρειάζεται προσήλωση στο Πάθος για να βιώσεις την Ανάσταση, χρειάζεται δεκτικότητα στη Λάμψη για να γιορτάσεις τη Λαμπρή, χρειάζεται πόθος ελευθερίας για να πραγματοποιήσεις τη μεγάλη Διάβαση του Πεσσάχ, είτε είσαι Εβραίος είτε Χριστιανός είτε άθεος.

Αλέθει ο σύγχρονος καπιταλισμός και τις μέρες και τους ανθρώπους και τη φύση, όμως τα υλικά αυτά διατηρούν ακόμη τη δική τους αντίσταση: κομμάτια αλώβητου τοπίου, τελετουργίες χαρμόσυνες και πένθιμες μαζί, συναντήσεις με πρόσωπα αγαπημένα. Μπορούμε οι "πασχαλινοί φυγάδες" να τους ξαναδώσουμε νόημα και διάρκεια;

ΣΚΑΙ.gr

[tertios]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Αλέθει ο σύγχρονος καπιταλισμός και τις μέρες και τους ανθρώπους και τη φύση, ....

Γιατί, μόνο αυτός; Ο άκρατος υλισμός που έκανε τον homo hominis lupus, τον εγκλώβισε σε "πενταετή προγράμματα ευτυχίας και προόδου" , η δηθεν κομμουνιστική θεωρία, που μονο "κοινο" / commun είχε την τραγωδία του ανθρωποκεντρικού συστηματος χωρίς ανθρωπιά, το ίδιο δεν έκανε και κανει;

Αν κατι τα αλέθει όλα είναι η θνησιμότητα των συστημάτων βασισμένων στην αιωνια αρρωστεια μας...αυτη του εγωισμού...

[mystakid]

...Όπως ένας μεγάλος μαγνήτης περνώντας πάνω από άτακτα ρινίσματα σιδήρου τα φέρνει σε τάξη, όπως διευθετούνται ομόρροπα όλα τα μικρά μαγνητάκια σύμφωνα με το μεγάλο, κάτι ανάλογο ισχύει και με τις μικρές εβδομάδες σε σχέση με την Μεγάλη.

Κάθε Σάββατο βράδυ προς Κυριακή, έχουμε μια μικρή ανάσταση γιαυτό και ξεκινάμε με το ...Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι...'' Κάθε Τετάρτη και κάθε Παρασκευή συμβαίνει ενεργειακά κάτι ανάλογο με τα τότε διαδραματισθέντα θεία γεγονότα, που ενώ συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες.

...και αυτός είναι ο λόγος και νηστείας αυτών των ημερών (Τετ - Παρ, καθ' όλη τη διάρκεια του ενιαυτού, πλην καταλύσεων)... συσταυρούμενοι για να συναναστηθούμε.

Σαν την πέτρα που πέφτει στο κέντρο της λίμνης και δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους μέχρι τα όριά της. Και ο Χριστός, η υπεράνω χώρου και χρόνου Πέτρα χωρούμενος και ενχρονιζόμενος εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, παρατείνει αυτόν τον ιδιότυπο κραδασμό (κατά παραχώρηση όρου ...μαγνητισμό) και στο παρελθόν (33 ώρες κάτω από τη γη) και στο μέλλον (με τα 33 επίγεια ένσαρκα χρόνια), ώστε να ψηλαφείται - αναγνωρίζεται - βιώνεται στο μέτρο της ιδιαίτερης αντιλήψεως - αφομοιώσεως κάθε ανθρώπου, από Γένεσης έως της Συντελείας.

Στους πρόποδες του όρους Σινά με την εμφάνιση μπροστά στον Μωυσή της ''φλεγόμενης και μη καιγόμενης βάτου'' αποτυπώθηκε το σχήμα αυτό σε όλες τις πέτρες (όχι σαν φυτικό απολίθωμα), ώστε οι αναγνωρίζοντες αυτό ως όχημα θείας ενέργειας, να ανάγουν το νου τους, δια της ''φυσικής'' διευθέτησης, στην ''ουράνια''.

Στην Μεταμόρφωση Του Κυρίου ακούμε: ...Έδειξας τοις μαθηταίς, την δόξαν Σου καθώς ηδύναντο... που σηματοδοτεί και την δική μας μεταμόρφωση σε τέκνα Φωτός, όσο νους και χους (και κατ' επέκταση κάθε χώρος) επιδέχονται την διευθετική Του ενέργεια επιτελούσα κατά τάξη, κάθαρση, φώτιση τελείωση.

Ο Μαγνήτης περνά (κινείται), ο Μαγνήτης υφίσταται (ακινητεί). Έτσι, το θέμα έγκειται στο επιδεχόμενο ''μαγνητισμού'' φυσικό υλικό, παραδίδοντας σε αυτό την προαίρεση (επιθυμία και μετέπειτα ανάλογης εργασίας) της τάξης. Δλδ το ''εάν τις θέλει''.

Αυτός ο μαγνητισμός, διαπερνά ως αιθήρ, ως πεμπτουσία, κάθε τι, με αποτέλεσμα να διαπερνά ΟΛΑ τα πολιτικά συστήματα, προβάλλοντας την ''άλλη τάξη'', που δεν είναι συνηθισμένο το βαρύ φιλόϋλο εγώ, είτε αυτό ζει σε καπιταλιστικά ή κομμουνιστικά συστήματα, απολυταρχικά ή δημοκρατικά... (όπως παρατήρησε ο Γεώργιος), να αντιληφθεί, κλείνοντας τις αισθητηριακές του πόρτες, οπότε και πολύ περισσότερο να ακολουθήσει, τον Σταυρό δι ου η χαρά εν όλω τω κόσμω. (Κι αυτός ο Σταυρός, είναι το νοηματικό, έμπρακτο: ''γεννηθήτω το θέλημά Σου'')

Και Ο Κύριος, για να ταρακουνήσει λίγο τα νερά της ευσεβοφάνειας (των διαχρονικών φαρισσαίων) αναφέρει την Μεγάλη Δευτέρα: ...Είπε ο πατέρας στον πρώτο γυιό να πάει να εργαστεί στον αμπελώνα και αυτός αρνήθηκε. Μεταμεληθείς όμως, πήγε και εργάστηκε. Τόπε και στον δεύτερο και αυτός απάντησε: - εγώ Κύριε. και ΔΕΝ πήγε.
Ρωτά λοιπόν Ο Κύριος (με πανεύκολη την απάντηση). Ποιος από τους δύο τήρησε το θέλημα του Πατρός; ο πρώτος ή ο δεύτερος;

Γιαυτό και προτείνεται, όχι μόνο μεγαλοβδομαδιάτικα υπό την επίρρεια έντονης συναισθηματικής - θρησκευτικής ευαισθησίας, αλλά πάντα: ...το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι....

Έτσι ο άνθρωπος, μέσα σε αυτά, χωροχρονικός κοινωνός των κοσμικών συστημάτων που συνήθως τον δεσμεύουν και του ξυνίζουν τα άσχημά τους,
χωρίς να επιρρίπτει αναιτίως σε αυτά την ευθύνη, (αλλά στον πραγματικό αίτιο... το εμπαθές εγώ) να γίνεται καλύτερος, αυξάνοντας το τάλαντο, (επ' ωφελεία και του ανθρώπου και του συνανθρώπου του) βιώνοντας τον προσωπικό μας (μικρό) σταυρό και την ανάστασή μας, υπό την σκέπη του Σταυρού και την Ανάσταση Του Κυρίου, που ευχόμαστε να ζούμε κάθε χρόνο και εκτυπώτερα. Αμήν.