«Τοίχος της Ντροπής» θεραπεύει μαθητές

[FiBeR]

The Boston Globe

Yστερα από κάθε απoρριπτική επιστολή από ακόμα ένα πρώτης τάξεως κολέγιο, ο τελειόφοιτος του λυκείου Νιούτον Σάουθ Κέλεν Μάντερ περνούσε ένα μαρτύριο. Σε αναζήτηση κάθαρσης, τοποθέτησε τα προσβλητικά έγγραφα στον «Τοίχο της Ντροπής» του σχολείου, έναν πίνακα ανακοινώσεων με δεκάδες επιστολές απόρριψης από κολέγια. Πήρε μια μικρή εκδίκηση και μια μεγάλη δόση απελευθέρωσης. «Σίγουρα με έκανε να νιώσω καλύτερα», λέει.

Παραδοσιακά, οι τελειόφοιτοι λυκείων τοιχοκολλούν τα απορριπτικά γράμματα, σαν μια πράξη συλλογικής εναντίωσης προς το πιεστικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον της διαδικασίας εισόδου στα πανεπιστήμια. Φέτος, ωστόσο, τα κολέγια απέρριψαν περισσότερους υποψήφιους από ποτέ. Στο λύκειο Νιούτον Σάουθ, οι απορριπτικές επιστολές μερικών από τα καλύτερα ιδρύματα όπως το Αμχερστ, το Ουέσλιαν και το πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια, μαρτυρούν τη σκληρή πραγματικότητα. Η δημογραφική αύξηση των μαθητών σε συνδυασμό με την κατακόρυφη αύξηση στον αριθμό των αιτήσεων έχει δημιουργήσει ένα αριθμητικό πρόβλημα.

Σχεδόν όλοι οι τελειόφοιτοι του Νιούτον Σάουθ θα καταλήξουν σε ένα καλό κολέγιο φέτος. Εντούτοις, είναι δύσκολο να βγάλουν από πάνω τους το στίγμα της απόρριψης, όταν μάλιστα είναι μαθητές που έχουν μάθει από το δημοτικό να στοχεύουν στα καλύτερα πανεπιστήμια. «Είναι παιδιά που είχαν συνηθίσει να παίρνουν ό,τι θέλουν στη ζωή τους», εξηγεί η σύμβουλος του σχολείου Μπάρμπαρα Μπράουν. «Για πολλά αυτή είναι η πρώτη τους απογοήτευση και σε μια τέτοια κοινότητα είναι ιδιαίτερα σκληρή». Ετσι σε αυτή τη δύσκολη στιγμή οι μαθητές έρχονται πιο κοντά. Μοιράζονται δημοσίως τις επιστολές που λαμβάνουν και αντί να πέφτουν σε μια κατάσταση αυτολύπησης, βρίσκουν καταφύγιο σε μια σχεδόν συντροφική πράξη αλληλεγγύης απέναντι στο απρόσωπο σύστημα.

Η φράση «Τοίχος της Ντροπής» είναι σαρκαστικός, λένε. Τοποθετώντας εκεί τις επιστολές είναι ένας τρόπος να βρουν αποδοχή. Οπως λέει ο Αλεξ Κάουφμαν, «δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την απόρριψη, αλλά γνωρίζοντας ότι είμαστε στην ίδια μοίρα και με άλλους, σίγουρα βοηθάει». Η Σοφία Ρόουζενμπλατ, που απορρίφθηκε από το Ντάρτμάουθ, λέει: «Λέγοντάς το στους πάντες, με βοήθησε να νιώσω πολύ καλύτερα. Κατάλαβα ότι σχεδόν όλοι απορρίπτονται από κάπου, και αυτό είναι κοινό που έχουμε». Τώρα αυτή η δυσκολία φαίνεται πολύ απόμακρη, καθώς η Σοφία ετοιμάζεται να ξεκινήσει τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Στο Νιούτον, ο «Τοίχος της Ντροπής» είναι κάτι σαν σημείο αναφοράς αλλά και συλλογισμού αναφορικά με τα κολέγια. Ορισμένοι διαβάζουν τις κοινότυπες φράσεις των επιστολών: «Με πολύ μεγάλη λύπη» (Ντιουκ), «Ειλικρινή λύπη» (Γιέηλ), «λυπούμαστε να σας ενημερώσουμε» (ΜΙΤ), «σας ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις σπουδές σας» (Τζώρτζτάουν). Μερικοί μαθητές έχουν γράψει σχόλια πάνω στα γράμματα. «Μην ανησυχείτε, έγινα δεκτός αλλού!», έγραψε ένας μαθητής που απορρίφθηκε από το Μπάουντoϊν.

Η παράδοση με τον τοίχο άρχισε πριν από λίγα χρόνια από δύο φίλους που έκαναν αίτηση στο Ντάρτμάουθ. Ο ένας έγινε δεκτός, ο άλλος όχι και έτσι ξεκίνησε όλο αυτό, εξηγεί η Μπάρμπαρα Μπράουν. Ο Ντάνιελ Ραμπίνοβιτς, ετών 17, ήθελε το Μπράνταϊς, αλλά δεν τα κατάφερε. Θα πάει είτε στο Κλαρκ είτε στο Νορθήστερν, αλλά με το κεφάλι ψηλά. «Η απορριπτική επιστολή είναι σκληρή, αλλά ύστερα βλέπεις αυτό (σ.σ. τον τοίχο) και ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου».

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" 22/04/2008