Όταν ο πήχυς μπαίνει ψηλά
Tου Aλεξη Παπαχελα
Λέτε τελικά να μην είμαστε ο Χατζηαβάτης της περιοχής; Μεγαλώσαμε με το παραμύθι ενός κατατρεγμένου λαού, τον οποίο όλοι φθονούν και ο οποίος υφίσταται διπλωματικές ήττες, τη μία μετά την άλλη. Για κοιτάξτε πίσω σας και γύρω σας. Ας ξεκινήσουμε από αυτό που κατάφερε η Ελλάδα στο Βουκουρέστι. Εβαλε το πρώτο συμμαχικό βέτο στην ιστορία του ΝΑΤΟ. Κατάφερε να εκδοθεί ένα ανακοινωθέν, στο οποίο αυτό που θεωρείτο γραφική εμμονή της Ελλάδος χθες κατέστη κοινή συμμαχική θέση. Χαλάσαμε –και εμείς μεταξύ άλλων– το τελευταίο ευρωπαϊκό πάρτι του προέδρου Μπους και δεν «άνοιξε μύτη». Φίλοι και αντίπαλοι ψάχνουν να δουν πώς ακριβώς το καταφέραμε, πώς μπορεί αυτό το κακομαθημένο παιδί της Δύσης να πετυχαίνει αυτό που θέλει, ακόμη και όταν μοιάζει δύσκολο ή ακατόρθωτο.
Πηγαίνετε σ’ ένα τουρκικό σαλόνι, σε ένα «γυαλί» στον Βόσπορο, εκεί που συχνάζουν «πασάδες», διπλωμάτες και δημοσιογράφοι του κατεστημένου. Αγαπημένο θέμα συζήτησης, το πώς η Ελλάδα καταφέρνει πάντοτε αυτό που θέλει. Πώς μπορεί να βάζει την Κύπρο στην Ε.Ε. όταν δεν τη θέλει κανείς και χωρίς μάλιστα να έχει λυθεί το Κυπριακό. Πώς μπορεί η Κύπρος να απορρίπτει το Σχέδιο Ανάν και εν συνεχεία να την «πληρώνει» απλά και μόνο με την παραβίαση του διπλωματικού σαβουάρ βιβρ έναντι του Τάσσου Παπαδόπουλου σε ευρωπαϊκές διασκέψεις. Και κατόπιν, αναρωτιούνται οι Τούρκοι, πώς ύστερα απ’ όλα αυτά η Κύπρος ξαναβγαίνει από πάνω, έτοιμη να διαπραγματευθεί αλλά σε πλεονεκτικότερη θέση και μακριά από το δυσλειτουργικό Σχέδιο Ανάν.
Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν. Είμαστε μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα, ανήκουμε στην Ευρωζώνη, στα πιο προνομιακά διεθνή κλαμπ και απλώς μας αρέσει να μας κυνηγάνε και να παίζουμε τον ρόλο του Δαβίδ στο σκετς με τον Γολιάθ για να νιώθουμε πιο «μάγκες» όταν τα καταφέρνουμε. Με αυτήν την αυτοπεποίθηση πρέπει να κοιτάζουμε τον κόσμο, έχοντας σαν όπλο έναν εξωστρεφή ιδιωτικό τομέα που ασφυκτιά στην Ελλάδα και βιάζεται να κατακτήσει τον κόσμο. Και με αυτήν την αυτοπεποίθηση πρέπει να κοιτάμε τους αντιπάλους ή συνομιλητές.
Ολα δείχνουν πως ο πρωθυπουργός μπορεί να κλείσει, έπειτα από πολλά χρόνια, την εκκρεμότητα με τα Σκόπια. Δεν θα είναι εύκολο αλλά, αν μείνει στη γραμμή μία ονομασία για κάθε χρήση και αποφύγει εκπτώσεις και παγίδες, θα το επιτύχει. Μετά περιμένει το Κυπριακό, με ένα νέο ηγέτη στη Λευκωσία και έναν Ερντογάν στην Αγκυρα, ο οποίος έχει αποδείξει πως είναι «εντάξει» παρασκηνιακά και δημόσια με τον κ. Καραμανλή. Θα μου πείτε και με τι θα κλαψουρίζουμε αν χάσουμε τα δύο αυτά «εθνικά θέματα», πώς θα βουτάμε στη γλυκιά γοητεία που κρύβει ο ρόλος του θύματος και του αδύναμου; Ισως τότε κοιτάξουμε προς τα μέσα για να αποφασίσουμε πως δεν μας φταίνε οι άλλοι που δήθεν μας κυνηγάνε, αλλά εμείς που έχουμε γλυκαθεί από τη μούχλα της παρακμής, τον κυνισμό, την ευκολία της διαφθοράς και το πόσο χαμηλά έχουμε βάλει τον πήχυ μέσα. Γιατί έξω, όταν τον βάζουμε ψηλά, όλοι μαζί, τελικά τον περνάμε...
Καθημερινή
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|