Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Εκπαίδευση
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 24-03-08, 09:15
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Ύμνος εις την Ελευθερία

Είδος
μακροσκελές επικολυρικό ποίημα, γι' αυτό οι χρόνοι των ρημάτων είναι είτε σε παρελθοντικό χρόνο (επική ποίηση) είτε στον ενεστώτα (λυρική ποίηση). Είναι ύμνος, δηλαδή ποίημα, το οποίο έχει σκοπό να εγκωμιάσε ένα αξιόλογο πρόσωπο ή ένα σημαντικό γεγονός.

Ποιητής
Διονύσιος Σολωμός

Γράφτηκε
το Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο, την εποχή, οπότε ο εικοσιπεντάχρονος τότε Σολωμός αντίκριζε από το λόφο του Στράνη το Μεσολόγγι να συγκρούεται σε άνισο αγώνα, σε τιτάνια πάλη με τους κατακτητές, όλους εκείνους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τους άλλους, τους φίλους τους και εχθρούς των σκλάβων, αυτούς της Ευρώπης. Το έβλεπε να περισφίγγεται και να χαροπαλεύει και ανήμπορο πια να αντισταθεί να σβήνει, αλλά ταυτόχρονα να ανασταίνει με το αίμα του, εκείνο των γενναίων αγωνιστών του, το δένδρο της ελευθερίας. Είναι ο ένδοξος θάνατος που εμπνέει τον ποιητή και τον ωθεί να εναποθέσει στο χαρτί, ως ελάχιστος, ως ύστατος φόρος τιμής στη μνήμη τους, την αυτοθυσία, τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση των ανθρώπων αυτών, που τόλμησαν να αψηφήσουν τις όποιες τραγικές συνέπειες και να ορθώσουν το ανάστημά τους στον κατακτητή και να προτάξουν το όνειρο για μια Ελλάδα ελεύθερη.

Τυπώθηκε
για πρώτη φορά στα 1824, στο Μεσολόγγι.

Επακολούθησαν
και άλλες εκδόσεις, καθώς και μεταφράσεις σε ξένες γλώσσες.

Μελοποιήθηκε
από τον Κερκυραίο Νικόλαο Μάντζαρο το 1828-1830

Στα 1865
με Βασιλικό διάταγμα καθορίστηκε οι τρεις πρώτες στροφές, από τις 158 του ποιήματος, να αποτελούν τον Εθνικό μας Ύμνο.

Ολόκληρος
ο Ύμνος αποτελείται από 158 στροφές

Θέμα του
"Ύμνος στην Ελευθερία". Ύμνοσ γι' αυτούς που μπόρεσαν να δέσουν ένα παρελθόν υπόδουλο, ταπεινωμένο, εξευτελισμένο, θλιβερό, μ' ένα παρόν δοξασμένο, λαμπερό.

Ο Σολωμός
ανήκει στην "τρίτη περίοδο" της Λογοτεχνίας μας και είναι αρχηγός της Επτανησιακής Σχολής

(Β. Κυριακίδης)
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 24-03-08, 09:23
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
α΄ ενότητα ύμνου, στροφές 1 - 16

Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνω τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή
κι ένα στόμα ακαρτερύσες
"έλα πάλι" να σου 'πει.

Άργειε να 'λθει εκείνη η μέρα
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τα 'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου έμενε να λες
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.

Και ακαρτέρει και ακαρτέρει
φιλελεύθερην λαλιά,
ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
από την απελπισιά.

κι έλεες "πότε, α! πότε βγάνω
το κεφάλι από τς ερμιές;"
Και αποκρίνοντο από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές!

Τότ' εσήκωνες το βλέμμα
μεσ' τα κλάηματα θολό
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα,
πλήθος άιμα ελληνικό.

Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή
δεν είν' εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί.

Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
άλλ' ανάσασιν καμιά
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.

Άλλοι, ωιμέ! στη συμφορά σου,
οπού εχαίροντο πολύ,
"σύρε να ΄βρεις τα παιδιά σου,
σύρε", έλεγαν οι σκληροί.

Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι,
που τη δόξα σου ενθυμεί.

Ταπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν φτωχού που θυροδέρνει
κι είναι βάρος του η ζωή.

Ναι. αλλά τώρα αντιπαλεύει
κάθε τέκνο σου με ορμή,
που ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή την θανή!

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη
χαίρε, ω, χαίρε, Ελευθεριά!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 24-03-08, 09:32
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
β' ενότητα ύμνου, στροφές 17 - 34

Μόλις είδε την ορμή σου
ο ουρανός, που για τσ' εχθρούς
εις την γην την μητρικήν σου
έτρεφ' άνθια και καρπούς,

εγαλήνευσε, και εχύθη
καταχθόνια μια βοή
και του Ρήγα σου απεκρίθη
πολεμόκραχτη η φωνή.

Όλοι οι τόποι σου σ' εκράξαν
χαιρετώντας σε θερμά
και τα στόματα εφωνάξαν
όσα αισθάνετο η καρδιά.

Εφωνάξαν ως τ' αστέρια
του Ιονίου και τα νησιά
και εσηκώσανε τα χέρια,
για να δείξουνε χαρά,

μ' όλον που 'ναι αλυσωμένο
το καθένα τεχνικά
και εις το μέτωπο γραμμένο
έχει: ψεύτρα Ελευθεριά.

Γκαρδιακά χαροποιήθη
και του Βάσιγκτων η γη
και τα σίδερα ενθυμήθη,
που την έδεναν κι αυτή.

Απ' τον πύργο του φωνάζει,
σα να λέει "σε χαιρετώ",
και τη χήτην του τινάζει
το λιοντάρι το Ισπανό.

Ελαφιάσθη της Αγγλίας
το θηρίο και σέρνει ευθύς
κατά τ' άκρα της Ρουσίας
τα μουγκρίσματα τσ' οργής.

Εις το κίνημά του δείχνει
πως τα μέλη είν' δυνατά
και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει
μια σπιθόβολη ματιά.

Σε ξανοίγει από τα νέφη
και το μάτι του Αετού,
που φτερά και νύχια θρέφει
με τα σπλάχνα του Ιταλού.

Και σ' εσέ καταγυρμένος,
γιατί πάντα σε μισεί,
έκρωζ', έκρωζε ο σκασμένος
να σε βλάψει, αν ημπορεί.

Άλλο εσύ δε συλλογιέσαι
πάρεξ πού θα πρωτοπάς
δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
στες βρισιές, οπού αγροικάς.

Σαν το βράχο, οπού αφήνει
κάθε ακάθαρτο νερό
εις τα πόδια του να χύνει
ευκολόσβηστον αφρό,

οπού αφήνει ανεμοζάλη
και χαλάζι και βροχή
να του δέρνουν τη μεγάλη,
την αιώνια κορυφή.

Δυστυχιά του, ω, δυστυχιά του
οποιανού θέλει βρεθή
στο μαχαίρι σου αποκάτου
και σ' εκείνο αντισταθή.

Το θηρίο, π' ανανογιέται
πως του λείπουν τα μικρά,
περιορίζεται, πετιέται,
αίμα ανθρώπινο διψά.

Τρέχει, τρέχει όλα τα δάση,
τα λαγκάδια, τα βουνά
και όπου φθάσει, όπου περάσει
φρίκη, θάνατος, ερμιά.

Ερμιά, θάνατος και φρίκη,
όπου επέρασες και συ
ξίφος έξω από τη θήκη
πλέον ανδρείαν σου προξενεί.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 24-03-08, 09:50
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
γ' ενότητα ύμνου, στροφές 35 - 74

Ιδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει
της αθλίας Τριπολιτσάς
τώρα τρόμου αστροπελέκι
να της ρίψεις, 'πιθυμάς.

Μεγαλόψυχο το μάτι
δείχνει πάντα οπώς νικεί
και ας είν' άρματα γεμάτη
και πολέμια χλαλοή.

Σου προβαίνουνε και τρίζουν,
για να δεις πως είν' πολλά
δεν ακούς που φοβερίζουν
άνδρες μύριοι και παιδιά;

Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θα σας μείνουνε ανοιχτά,
για να κλαύσετε τα σώματα,
που θε να 'βρει η συμφορά.

Κατεβαίνουνε και ανάφτει
του πολέμου αναλαμπή
το τουφέκι ανάβει, αστράφτει,
λάμπει, κόφτει το σπαθί.

Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη;
Λίγα τα άιματα γιατί;
Το εχθρόν θωρώ να φύγει
και στο κάστρο ν' ανεβεί.

Μέτρα... είν άπειροι οι φευγάτοι
οπού φεύγοντας δειλιούν
τα λαβώματα στην πλάτη
δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν.

Εκεί μέσα ακαρτερείτε
την αφεύγατη φθορά
να, σας φθάνει, αποκριθήτε
στης νυχτός τη σκοτεινιά.

Αποκρίνονται, και η μάχη
έτσι αρχίζει, οπού μακριά
από ράχη εκεί σε ράχη
αντιβούιζε φοβερά.

Ακούω κούφια τα ντουφέκια,
ακούω σμίξιμο σπαθιών,
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,
ακούω τρίξιμο δοντιών.

Α! Τι νύχτα ήταν εκείνη,
που την τρέμει ο λογισμός;
Άλλος ύπνος δεν εγίνη
πάρεξ θάνατου πικρός.

Της σκηνής η ώρα, ο τόπος
οι κραυγές, η ταραχή.
Ο σκληρόψυχος ο τρόπος
του πολέμου, και οι καπνοί.

Και οι βροντές, και το σκοτάδι,
οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
επαράσταιναν τον άδη
που ακαρτέρειε τα σκυλιά.

Τ΄ ακαρτέρειε - Εφαίνοντ' ίσκιοι
αναρίθμητοι γυμνοί
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
βρέφη ακόμη στο βυζί.

Όλη μαύρη μυρμηγκιάζει.
Μαύρη η εντάφια συντροφιά,
σαν το ρούχο οπού σκεπάζει
τα κρεβάτια τα στερνά.

Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι
επετιούντο από τη γη,
όσοι είν' άδικα σφαγμένοι
από τούρκικην οργή.

Τόσα πέφτουνε τα θερι-
σμένα αστάχια εις τους αγρούς.
Σχεδόν όλα εκειά τα μέρη
εκεπάζοντο απ' όλους.

Θαμποφέγγει κανέν' άστρο
και αναδεύοντο μαζί,
αναβαίνοντας το κάστρο
με νεκρώσιμη σιωπή.

Έτσι χάμου εις την πεδιάδα
μες το δάσος το πυκνό,
όταν στέλνει μια αχνάδα
μισοφέγγαρο χλωμό.

Εάν οι άνεμοι μες στ' άδεια
τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
σειούνται, σειούνται τα μαυράδια
οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.

Με τα μάτια τους γυρεύουν
όπου είν' αίματα πηχτά
και μες τ' αίματα χορεύουν
με βρυχίσματα βραχνά,

και χορεύοντας μονίζουν
εις τους Έλληνας κοντά,
και τα στήθια τους εγγίζουν
με τα χέρια τα ψυχρά.

Εκειό το έγγισμα πηγαίνει
βαθιά μες τα σωθικά,
όθεν όλη η λύπη βγαίνει,
και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.

Τότε αυξαίνει του πολέμου
ο χορός τρομακτικά,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου
σου πελάου τη μοναξιά.

Κτυπούν όλοι απάνου κάτου
κάθε κτύπημα 'που εβγεί,
είναι κτύπημα θανάτου,
χωρίς να δευτερωθεί.

Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει
λες και εκείθεν η ψυχή
απ' το μίσος, που την καίει,
πολεμάει να πεταχθεί.

Της καρδιάς κτυπιές βροντάνε
μες τα στήθια τους αργά
και τα χέρια, οπού χουμάνε,
περισσότερο είν' γοργά.

Ουρανός γι' αυτούς δεν είναι
ουδέ πέλαο, ουδέ γη,
γι' αυτούς όλους το παν είναι
μαζωμένο αντάμα εκεί.

Τόση η μάνητα και η ζάλη,
που στοχάζεται, μη πώς
από μια μεριά και απ' άλλη
δεν μείνει ένας ζωντανός.

Κοίτα χέρια απελπισμένα
πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,

και παλάσκες και σπαθία
με ολοσκόρπιστα μυαλά
και με ολόσχιστα κρανία
σωθικά λαχταριστά.

Προσοχή καμιά δεν κάνει
κανείς, όχι, εις τη σφαγή.
Πάνε πάντα εμπρός! Ω, φθάνει,
φθάνει έως πότε οι σκοτωμοί;

Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο,
πάρεξ όταν ξαπλωθεί;
Δεν αισθάνονται τον κόπο
και λες κι είναι εις την αρχή.

Ολιγόστευαν οι σκύλοι
και Αλλά εφώναζαν, Αλλά.
Και των Χριστιανών τα χείλη
φωτιά εφώναζαν, φωτιά.

Λεονταρόψυχ εκτυπιούντο
πάντα εφώναζαν φ ω τ ι ά,
και οι μιαροί κατεσκορπιούντο
πάντα σκούζοντας Α λ λ ά.

Παντού φόβος και τρομάρα
και φωνές και στεναγμοί,
παντού κλάψα, παντού αντάρα
και παντού ξεψυχισμοί.

Ήταν τόσοι! πλέον το βόλι
εις τ' αφτιά δεν τους λαλεί.
Όλοι χάμου εκείτοντ' όλοι
εις την τέταρτην αυγή.

Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
και κυλάει στη λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει
αίμα αντίς για τη δροσιά.

Της αυγής δροσάτο αέρι
δεν φυσάς τώρα εσύ πλιό
στων ψευδόπιστων τ' αστέρι
φύσα, φύσα εις το Σταυρό.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη
χαίρε! ω, χαίρε, Ελευθεριά!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 24-03-08, 10:22
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
δ' ενότητα ύμνου, στροφές 75 - 87

Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι
δεν λάμπ' ήλιος μοναχά
εις τους πλάτανους, δεν λάμπει
εις τ' αμπέλια, εις τα νερά

εις τον ήσυχον αιθέρα
τώρα αθώ δεν αντηχεί
τα λαλήματα η φλογέρα,
τα βελάσματα το αρνί.

Τρέχουν άρματα χιλιάδες
σαν το κύμα εις το γιαλό
αλλ' οι ανδρείοι παλικαράδες
δεν ψηφούν τον αριθμό.

Ω, τρακόσιοι! σηκωθείτε
και ξανάλθετε σε μας
τα παιδιά σας θέλ' ιδήτε
πόσο μοιάζουνε με σας.

Όλοι εκείνοι τα φοβούνται
και με πάτημα τυφλό
εις την Κόρινθο αποκλειούνται
κι όλοι χάνονται απ' εδώ.

Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου
πείνα και θανατικό,
που με σχήμα ενός σκελέθρου
περπατούν αντάμα οι δυο.

Και πεσμένα εις τα χορτάρια
απεθαίνανε παντού
τα θλιμμένα απομεινάρια
της φυγής και του χαμού.

Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία,
που ό,τι θέλεις ημπορείς,
εις τον κάμπο, Ελευθερία!
Ματωμένη περπατείς!

Στη σκιά χειροπιασμένες,
στη σκιά βλέπω κι εγώ
κρινοδάκτυλες παρθένες
όπου κάνουνε χορό.

Στο χορό γλυκογυρίζουν
ωραία μάτια ερωτικά
και εις την αύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.

Η ψυχή μου αναγαλλιάζει
πως ο κόρφος κάθε μιας
γλυκοβύζαχτο ετοιμάζει
γάλα ανδρείας και ελευθεριάς.

Μες τα χόρτα, τα λουλούδια
το ποτήρι δεν βαστώ
φιλελεύθερα τραγούδια
σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε! Ελευθεριά!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 24-03-08, 11:40
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
ε' ενότητα ύμνου, στροφές 88 - 122

Πήγες εις το Μεσολόγγι
την ημέρα του Χριστού,
μέρα που άνθισαν οι λόγγοι
για το τέκνο του Θεού.

Σου ήλθ' εμπρός λαμποκοπώντας
η θρησκεία μ' ένα σταυρό
και το δάχτυλο κινώντας,
όπου ανεί τον ουρανό,

"σ' αυτό", εφώναξε, "το χώμα
στάσου ολόρθη, Ελευθεριά",
και φιλώντας σου το στόμα
μπαίνει μες την εκκλησιά.

Εις την Τράπεζαν σιμώνει
και το σύγνεφο το αχνό
γύρω - γύρω της πυκνώνει,
που σκορπάει το θυμιατό.

Αγροικάει την ψαλμωδία,
οπού εδίδαξεν αυτή
βλέπει τη φωταγωγία
στους αγίους εμπρός χυτή.

Ποιοι είναι αυτοί, που πλησιάζουν
με πολλή ποδοβολή
κι άρματα, άρματα ταράζουν;
Επετάχτηκες Εσύ.

Α! το φως, που σε στολίζει
σαν ηλίου φεγγοβολή
και κακρόθεν σπινθηρίζει,
δεν είναι, όχι, από τη γη.

Λάμψιν έχει όλη φλογώδη,
χείλος, μέτωπο, οφθαλμός.
Φως το χέρι, φως το πόδι
κι όλα γύρω σου είναι φως.

Το σπαθί σου αντισηκώνεις,
τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις
και εις το τέταρτο κτυπάς.

Με φωνή που καταπείθει
προχωρώντας ομιλείς,
"σήμερ', άπιστοι, εγεννήθη,
ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής".

Αυτός λέγει... Αφοκρασθήτε
"Εγώ είμ' Άλφα, Ωμέγα εγώ.
"Πέστε, πού θ' αποκρυφθήτε
"εσείς όλοι, αν οργισθώ;

"Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω,
"που μ' αυτήν αν συγκριθεί
"κείνη η κάτω, οπού σας έχω,
"σαν δροσιά θέλει βρεθεί.

"Κατατρώγει ωσάν τη σχίζα
"τόπους άμετρα υψηλούς,
"χώρες, όρη από τη ρίζα,
"ζώα και δένδρα και θνητούς,

"και το παν το κατακαίει
"και δεν σώζεται πνοή,
"πάρεξ του άνεμου που πνέει
"μες στη στάχτη τη λεπτή".

Κάποιος ήθελε ερωτήσει:
του θυμού του είσαι αδελφή:
Ποίος είν' άξιος να νικήσει
ή με σε να μετρηθεί;

Η γη αισθάνεται την τόση
του χεριού σου ανδραγαθιά,
που όλην θέλει θανατώσει
τη μισόχριστη σπορά.

Την αισθάνονται, και αφρίζουν
τα νερά, και τ' αγρικώ
δυνατά να μουρμουρίζουν
σαν να ρυάζετο θηριό.

Κακορίζικοι, πού πάτε
του Αχελώου μες τη ροή
και 'πιδέξια πολεμάτε
από την καταδρομή

ν' αποφύγετε! Το κύμα
έγινε όλο φουσκωτό
εκεί ευρήκατε το μνήμα,
πριν να ευρήτε αφανισμό.

Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει,
κάθε λάρυγγας εχθρού,
και το ρεύμα γαργαρίζει
τες βλασφήμιες του θυμού.

Σφαλερά τετραποδίζουν
πλήθος άλογα, και ορθά
τρομαγμένα χλιμιντρίζουν
και πατούν εις τα κορμιά.

Ποίος στο σύντροφον απλώνει
χέρι, ωσάν να βοηθηθεί
ποίος τη σάρκα του δαγκώνει,
όσο που να νεκρωθεί.

Κεφαλές απελπισμένες
με τα μάτια πεταχτά,
κατά τα άστρα σηκωμένες
για την ύστερη φορά.

Σβηέται αυξαίνοντας η πρώτη
του Αχελώου νεροσυρμή
το χλιμίντρισμα και οι κρότοι
και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.

Έτσι ν' άκουα να βουίξει
τον βαθύν Ωκεανό,
και στο κύμα του να πνίξει
κάθε σπέρμα Αγαρηνό.

Και εκεί πούναι η Αγία Σοφία
μες τους λόφους τους επτά,
όλα τ' άψυχα κορμία
βραχοσύντριφτα, γυμνά,

Σωριασμένα να τα σπρώξει
η κατάρα του Θεού,
κι απ' εκεί να τα μαζώξει
ο αδελφός του φεγγαριού.

Κάθε πέτρα μνήμα ας γίνει
και η Θρησκεία κ' η Ελευθεριά
μ' αργοπάτημα ας πηγαίνει
μεταξύ τους, και ας μετρά.

Ένα λείψανο ανεβαίνει
τεντωτό, πιστομητό,
κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει
και δεν φαίνεται και πλιό.

Και χειρότερα αγριεύει
και φουσκώνει ο ποταμός
πάντα πάντα περισσεύει
πολυφλοίσβισμα κι αφρός.

Α! γιατί δεν έχω τώρα
τη φωνή του Μωυσή;
Μεγαλόφωνα, την ώρα
όπου εσβηούντο οι μισητοί.

Τον Θεόν ευχαριστούσε
στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
και τα λόγια ηχολογούσε
αναρίθμητος λαός.

Ακολουθάει την αρμονία
η αδελφή του Ααρών,
η προφήτισσα Μαρία,
μ' ένα τύμπανο τερπνόν.

Και πηδούν όλες οι κόρες
με τσ' αγκάλες ανοικτές,
τραγουδώντας, ανθοφόρες,
με τα τύμπανα κι εκειές.

Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη,
που με βία μετράει τη γη.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 24-03-08, 11:53
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
στ' ενότητα ύμνου, στροφές 123 - 138

Εις αυτήν, είν' ξακουσμένο,
δεν νικιέσαι εσύ ποτέ.
Όμως, όχι, δεν είν' ξένο
και το πέλαγο για σε.

Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει
κύματ' άπειρα εις την γη,
με τα οποία την περιζώνει
κι είναι εικόνα σου λαμπρή.

Με βρυχίσματα σαλεύει,
που τρομάζει η ακοή
κάθε ξύλο κινδυνεύει
και λιμιώνα αναζητεί.

Φαίνετ' έπειτα η γαλήνη
και το λάμψιμο του ηλιού
και τα χρώματα αναδίνει
του γλαυκότατου ουρανού.

Δεν νικιέσαι, είν' ξακουσμένο,
στην ξηρά εσύ ποτέ.
Όμως, όχι, δεν είν' ξένο
και το πέλαγο για σε.

Περνούν άπειρα τα ξάρτια
και σαν λόγγος στριμωχτά
τα τρεχούμενα κατάρτια,
τα ολοφούσκωτα πανιά.

Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις
και αγκαλά δεν είν' πολλές,
πολεμώντας άλλα διώχνεις,
άλλα παίρνεις, άλλα καις.

Με επιθύμια να τηράζης
δυο μεγάλα σε θωρώ
και θανάσιμον τινάζεις
εναντίον τους κεραυνό.

Πιάνει, αυξαίνει, κοκκινίζει
και σηκώνει μια βροντή
και το πέλαο χρωματίζει
με αιματόχροη βαφή.

Πνίγονται όλοι οι πολεμάρχοι
και δεν μνέσκει ένα κορμί
χάρου, σκιά του Πατριάρχη,
που σε πέταξαν εκεί.

Εκουφόσμιγαν οι φίλοι
με τσ' εχθρούς τους τη Λαμπρή
και τους έτρεμαν τα χείλη
δίνοντάς τα εις το φιλί.

Κειές τις δάφνες, που εσκορπήστε
τώρα πλέον δεν τες πατεί
και το χέρι, οπού εφιλήστε,
πλέον, α! πλέον δεν ευλογεί.

Όλοι κλαύστε, αποθαμμένος
ο αρχηγός της Εκκλησιάς,
κλαύστε, κλαύστε. κρεμασμένος
ωσάν να 'τανε φονιάς.

Έχει ολάνοιχτο το στόμα,
π' ώρες πρώτα είχε γευθεί
τ' άγιον Αίμα, τ' άγιον Σώμα
λες πως θε να ξαναβγεί,

η κατάρα, που είχε αφήσει
λίγο πριν να αδικηθεί,
εις οποίον δεν πολεμήσει
και ημπορεί να πολεμεί.

Την ακούω, βροντάει, δεν παύει
εις το πέλαγο, εις την γη
και μουγκρίζοντας ανάβει
την αιώνιαν αστραπή.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 24-03-08, 12:10
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
η' ενότητα ύμνου, στροφές 139 - 158

Η καρδιά συχνοσπαράζει...
Πλην τι βλέπω; Σοβαρά
να σωπάσω με προστάζει
με το δάκτυλο η θεά.

Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη
τρεις φορές μ' ανησυχιά
προσηλώνεται κατόπι
στην Ελλάδα, και αρχινά:

"Παλικάρια μου! οι πολέμοι
"για σας όλοι είναι χαρά
"και το γόνα σας δεν τρέμει
"στους κινδύνους εμπροστά.

"Απ' εσάς απομακραίνει
"κάθε δύναμη εχθρική,
"αλλ' ανίκητη μια μένει,
"που τες δάφνες σας μαδεί.

"Μία, που, όταν ωσάν λύκοι
"ξαναρχόστενε ζεστοί,
"κουρασμένοι από την νίκη,
"αχ! τον νου σας τυραννεί.

"Η Διχόνοια, που βαστάει
"ένα σκήπτρο η δολερή,
"καθενός χαμογελάει
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

"Κειο το σκήπτρο, που σας δείχνει,
"έχει αλήθεια ωραία θωριά.
"Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
"εισέ δάκρυα θλιβερά.

"Από στόμα, οπού φονάει
"παλικάρια, ας μην 'πωθεί
"πως το χέρι σας κτυπάει
"του αδελφού την κεφαλή.

"Μην ειπούν στο στοχασμό τους
"τα ξένα έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσά τους
"δεν τους πρέπει ελευθεριά.

"Τέτοια αφήστενε φροντίδα
"όλο το αίμα, οπού χυθεί
"για θρησκεία και για πατρίδα,
"όμοιαν έχει την τιμή.

"Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε,
"για πατρίδα, για θρησκειά
"σας ορκίζω, αγκαλιασθήτε
"σαν αδέλφια γκαρδιακά.

"Ω! ακουσμένοι εις την ανδρεία!
"καταστήστε ένα σταυρό
"και φωνάξετε με μία:
"Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ

"Το σημείον που προσκυνάτε,
"είναι τούτο και γι' αυτό
"ματωμένους μας κοιτάτε
"στον αγώνα τον σκληρό.

"Ακατάπαυστα το βρίζουν
"τα σκυλιά και το πατούν
"και τα τέκνα του αφανίζουν
"και την πίστη αναγελούν.

"Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη
"αίμα αθώο, χριστιανικό
"που φωνάζει από τα βάθη
"της νυκτός: Ν α 'κ δ ι κ η θ ώ

"Δεν ακούτε; Εσείς εικόνες
"του Θεού, τέτοια φωνή;
"Τώρα επέρασαν αιώνες
"και δεν έπαυσε στιγμή.

"Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος
"σαν του Άβελ καταβοά.
"Δεν είν' φύσημα του αέρος,
"που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

"Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε
"να αποκτήσωμεν εμείς
"λευθερίαν ή θα την λύστε
"εξ αιτίας πολιτικής;

"Τούτο ανίσως μελετάτε
"ιδού, εμπρός σας τον Σταυρό,
"Βασιλείς! Ελάτε, ελάτε
και κτυπήσετε κ' εδώ".
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #9  
Παλιά 24-03-08, 13:03
Το avatar του χρήστη Gildor
Gildor Ο χρήστης Gildor δεν είναι συνδεδεμένος
High Elf
 

Τελευταία φορά Online: 08-05-17 14:17
Φύλο: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα
Η διαθεσή μου τώρα:
Ηταν ενα αλμπουμ του Κυρ που εγραφε 'εντελως μεταξυ μας: εχετε διαβασει ποτε ολοκληρο τον εθνικο υμνο;' Αυτο ηταν εναυσμα για να δοκιμασω να τον διαβασω προσφατα οταν βρεθηκε η ευκαιρια

Ανηκω σε αυτο το κλαμπ λοιπον
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις...
Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή!
Απάντηση με παράθεση
  #10  
Παλιά 24-03-08, 15:28
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Αρχική Δημοσίευση από Gildor Εμφάνιση μηνυμάτων
Ανηκω σε αυτο το κλαμπ λοιπον
Χαίρομαι ιδιαιτέρως!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 11:11.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.