Η γενιά της αβεβαιότητας

[Xenios]

«Είμαστε η γενιά με τις μισές δουλειές, τα μισά ένσημα, τις μισές ζωές», είπε μια νεαρή εργαζόμενη στο ρεπορτάζ του Στέλιου Παπαπέτρου που δημοσιεύτηκε στο «Κ», με τίτλο «Οι συνταξιούχοι του έτους 2044». Στη μαρτυρία της συνόψισε με αφοπλιστική αμεσότητα τα εργασιακά προβλήματα που βιώνουν τόσοι πολλοί νέοι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Χαμηλές αμοιβές, εξαντλητικά ωράρια, άρνηση εργοδοτών να «κολλήσουν ένσημα», διαρκής αβεβαιότητα. Φόβος για το μέλλον. «Για ποιο ασφαλιστικό να συζητήσω; Πώς να σκεφτώ τι θα γίνει ύστερα από 30 χρόνια όταν δεν γνωρίζω τι θα γίνει μετά 30 μέρες;»

Ο φόβος της ανεργίας είναι ένα όπλο που διευκολύνει την ακραία εκμετάλλευση των νέων εργαζόμενων. Το ίδιο και η νεανική τους δύναμη, το σωματικό και διανοητικό σφρίγος, που τους επιτρέπει να αντέχουν σε συνθήκες δουλειάς αφόρητες για άλλες ηλικίες. Ολα τα μέτρα που έχουν ληφθεί για να διευκολύνουν την «ευελιξία» της εργασίας, να μειώσουν δηλαδή το κόστος της, λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό εις βάρος των νέων. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου (όπου ο «χρόνος» μπορεί να είναι από ένα-δυο χρόνια μέχρι μία μέρα!), η ουσιαστική κατάργηση του οκταώρου ως ανώτατου ορίου ημερήσιας απασχόλησης, η ανασφάλιστη εργασία στα «στέιτζ», η πρακτική της «ενοικίασης» εργαζομένων, η καθιέρωση της μερικής απασχόλησης με γελοίες αποδοχές.

Το αποτέλεσμα είναι οι περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι να ζουν μέσα στο άγχος της αβεβαιότητας και να μην μπορούν να κάνουν σχέδια για το μέλλον τους. Να μένουν στο σπίτι των γονιών τους αναβάλλοντας την πολυπόθητη ανεξαρτησία, όχι επειδή προτιμούν το φαΐ της μαμάς, αλλά επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και δεν πρέπει να μας κάνει καμιά εντύπωση η μαζική τους προσέλευση όταν προκηρύσσονται κάποιες θέσεις στο Δημόσιο.

Με το χάος που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα (αλλά και στην απασχόλησή τους ως συμβασιούχων σε πλήθος θέσεων σε δημόσιες υπηρεσίες) είναι απολύτως φυσικό να αναζητούν τη σταθερότητα του μόνιμου διορισμού. Η παρανοϊκή «Ζαχοπουλιάδα» που κυριάρχησε επί μήνες στα ΜΜΕ, το κωμικοτραγικό σίριαλ με τις απόπειρες αυτοκτονίας, τους εκβιασμούς, τα dvd, τους μπλεγμένους σε κουβάρι δημοσιογράφους, δικηγόρους, γραμματείς και βουλευτές, είχε στην αφετηρία της την εμμονή μιας νεαρής γυναίκας για μια μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Με την απελπισμένη συμπεριφορά της ενσάρκωσε τη νοσηρή κατάσταση που ζουν χιλιάδες νέοι σήμερα και βρέθηκε -μόνη αυτή απ’ όλους τους υπεύθυνους- στη φυλακή.

Ούτε πρέπει να εκφράζονται απορίες και να αναζητούνται περίπλοκα αίτια για τη ραγδαία άνοδο που σημειώνει στις δημοσκοπήσεις μια Αριστερά με «νεανικό πρόσωπο». Μεγάλο μέρος της κοινωνίας, και ιδιαίτερα οι νέοι, έχουν σιχαθεί πλέον τους επαγγελματίες της πολιτικής που χρόνια τώρα μιλούν για «ανάπτυξη» και «εξυγίανση» της οικονομίας, αλλά εκείνο που φροντίζουν συστηματικά είναι να αναδιανέμουν τον κοινωνικό πλούτο εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων.

Πηγή : Καθημερινή

[Gildor]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios «Είμαστε η γενιά με τις μισές δουλειές, τα μισά ένσημα, τις μισές ζωές», είπε μια νεαρή εργαζόμενη στο ρεπορτάζ του Στέλιου Παπαπέτρου που δημοσιεύτηκε στο «Κ», με τίτλο «Οι συνταξιούχοι του έτους 2044». Στη μαρτυρία της συνόψισε με αφοπλιστική αμεσότητα τα εργασιακά προβλήματα που βιώνουν τόσοι πολλοί νέοι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Χαμηλές αμοιβές, εξαντλητικά ωράρια, άρνηση εργοδοτών να «κολλήσουν ένσημα», διαρκής αβεβαιότητα. Φόβος για το μέλλον. «Για ποιο ασφαλιστικό να συζητήσω; Πώς να σκεφτώ τι θα γίνει ύστερα από 30 χρόνια όταν δεν γνωρίζω τι θα γίνει μετά 30 μέρες;»

Ετσι δεν ηταν πριν 40-70 χρονια; Ετσι δε μεγαλωσε η γενια σου; Κι αν οχη η δικη σου, των γονεων σου;

Νομιζω ομως οτι ειναι λιγο υπερβολικο και μιλαει για μια μεμονωμενη κατασταση που αποτελει πραγματικοτητα μονο απο το πρισμα των δημοσιογραφων. Μπορει να ανηκω σε αυτη την κατηγορια, αλλα με θεωρω εξαιρεση... τοσο απο τη παρεα μου, αλλα οσο και απο την Ακρο, δεν ξερω κανενα νεο που να ειναι σε τοσο τραγικη κατασταση (λες να εχω τοσο εκλεκτες παρεες και να μη το ξερω;; )

[Fraulitsa]

Χμ, οι τελευταίες γενιές είμαστε τόσο επιπόλαιες, που μάλλον δε συνειδητοποιούμε την τραγικότητα της κατάστασής μας.

Από την άλλη συμφωνώ, Gildorα, ότι μάλλον δεν είμαστε πια και σε τόσο τραγική κατάσταση, ειδικά αν σκεφτείς ότι όλοι απαιτούμε, έχουμε/δεν έχουμε τα απαραίτητα χρήματα, να έχουμε τουλάχιστον:
ένα αυτοκίνητο
μια τουλάχιστον έξοδο την εβδομάδα για καφέ
μια τουλάχιστον, έξοδο για σινεμά
πιστωτικές κάρτες για άμεση δυνατότητα ικανοποίησης των καταλωτικών μας εμμονών.

Κατά τα άλλα, οι περισσότεροι που κοντεύουμε/καβαλήσαμε τα 30, καλά-καλά ούτε μόνιμο σύντροφο δε διαθέτουμε, και η λέξη 'γάμος' φαντάζει πολύ δύσκολη. Πέρα κι απ' αυτό, ο μισθουδάκος που εξασφαλίζουμε στο κλινόν άστυ μάς φτάνει συνήθως ίσα-ίσα για το νοίκι ή για να καμωνόμαστε ότι είμαστε τάχα μου 'οικονομικά χειραφετημένοι' από την πατρική τσέπη, ενώ κατά τα άλλα μένουμε ακόμα στο πατρικό μας, τρώμε το μαγειρεμένο μητρικό φαγάκι και δεν πληρώνουμε τίποτα για τη λειτουργία του σπιτιού.

Σίγουρα με καποιο κόπο μπορούμε να βάλουμε κάτι στην άκρη, για να χτίσουμε πετραδάκι-πετραδάκι το μέλλον μας. Το πρόβλημα είναι ότι με την ταχύτητα με την οποία θέλουμε να γευόμαστε συγκεκριμένες 'ανέσεις' στη ζωή μας, μόλις βάλουμε το πετραδάκι στην άκρη, έρχεται η πιστωτική και σαρώνει και το υπάρχον πετραδάκι
και τα 5 μελλοντικά!!

Νιώθω τυχερή που δεν έχω νιώσει την εκμετάλλευση που περιγράφει ο Ξένιος. Το μόνο είδος εκμετάλλευσης που μου έχει τύχει είναι να μου 'κολλήσουν' για να παίξω τζάμπα μουσική κάπου. Κι αυτό είναι ως ένα σημείο ανεκτότατο!!
Συγγνώμη για την ακατάσχετη λογοδιάρροια, ελπίζω να έχουν κάποιο νόημα τα παραπάνω..

[Stanley]

Αρχική Δημοσίευση από Gildor Ετσι δεν ηταν πριν 40-70 χρονια; Ετσι δε μεγαλωσε η γενια σου; Κι αν οχη η δικη σου, των γονεων σου;

Εμ, το να έχουμε εμείς τις ίδιες δυσκολίες με τους γονείς μας (που, βέβαια, δεν τις έχουμε) μάλλον δείχνει οτι η κοινωνία μας δεν προόδευσε καθόλου. Έτσι δεν είναι? Υποτίθεται οτι πάμε προς τα εμπρός, όχι προς τα πίσω!

δεν ξερω κανενα νεο που να ειναι σε τοσο τραγικη κατασταση (λες να εχω τοσο εκλεκτες παρεες και να μη το ξερω;; )

Πάντως το ατομικό χρέος στην Ελλάδα εξακολουθεί να διογκώνεται τρομερά. Δηλαδή ναι μεν έχουν όλοι και απο ένα αυτοκινητάκι και άλλα καταναλωτικά μπλιμπλίκια, αλλά χρωστάνε όλοι και ένα κάρο λεφτά. Δεν είναι λίγες οι ιστορίες για αγρίους, όπως γνωστός μου που έβαλε στη σπορ αυτοκινητάρα του 4 λάστιχα και χρέωσε το καθένα σε διαφορετική πιστωτική (γιατί ήταν όλες στο όριο!). Οι εξωτερικές εντυπώσεις πολύ συχνά δεν αντανακλούν με ακρίβεια την οικονομική πραγματικότητα, ειδικά στην Ελλάδα... Είμαστε και λαός του φαίνεσθαι.

Φιλικά,
Πέτρος

Υ.Γ. Άσχετο, αλλά εδώ είναι αστείο που οι περισσότεροι ελβετοί συνάδελφοι κυκλοφορούν με σαραβαλάκια κλάσεως "παλιό toyota starlet" ενώ οι έλληνες κυκλοφορούν porsche και bmw. Με τον ίδιο μισθό. Αλλά και με 256 δόσεις και 5% επιτόκιο ;-) Έχουμε αποκτήσει και τη σχετική φήμη...