Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#46
|
|
|||
Τα θαυμάζω αυτά τα κείμενα και θα τα θαύμαζε και ο Όμηρος αν τα είχε στη διάθεσή του διότι θα ήταν για τον ίδιο τόσο αρχαία όσο είναι εκείνος για εμάς.
Στην γνώση του παρελθόντος μας υπάρχει ένα μεγάλο (ασυγχώρητο κατά την άποψή μου) κενό. Το κενό αυτό θα συμπληρωθεί κάποια μέρα από έναν αγγλοσάξονα ερευνητή ο οποίος θα διαθέτει την κατάλληλη ομάδα ερεύνης. Η θεωρία που προσπαθώ να υποστηρίξω δεν μπορεί να βασιστεί μόνο στην μελέτη ενός ανθρώπου διότι, όπως λες κι εσύ, θα κατηγορηθεί ότι παρουσιάζει μόνο επιλεγμένα αποσπάσματα κειμένων. Μια ομάδα όμως θα έχει προλάβει να ελέγξει τις πληροφορίες, αφού κάθε μέλος της ομάδας θα γνωρίζει κείμενα και πληροφορίες που δεν είναι γνωστά στον μοναχικό ερευνητή. Είσαι αξιοθαύμαστος που δημιούργησες αυτό το βήμα. Η προκατάληψη σου όμως αποτελεί τροχοπέδη που δεν του επιτρέπει να αποδώσει. Οι αγγλοσάξονες διαιωνίζουν ένα λάθος με τις μεταφράσεις τους των ταφικών ιερογλυφικών κειμένων (σε βεβαιώ ότι ελάχιστη μελέτη αρκεί να σε πείσει πως η λέξη την οποία αποδίδουν ως “νεκροί” δεν σημαίνει μόνο νεκροί). Δεν είναι γοητευτική η πιθανότητα να αποκαλυφτεί αυτό το λάθος μέσω της Acrobase; Μόνο λίγη μελέτη και λίγη καλή διάθεση απαιτείται για να αποφασίσεις –σε πολύ λίγο χρόνο- αν αξίζει τον κόπο ή όχι. |
#47
|
|
|||
Το χτεσινό έγινε όσο πιο σύντομο μπορούσε να γίνει.
Δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι μεταφράσεις που φέρουν την υπογραφή μεγάλων πανεπιστημίων (το σχετικό βιβλίο της Myriam Lichtheim είναι έκδοση του University of California Press και ο J.A.Wilson γράφει σε βιβλίο που εκδόθηκε από το Princeton University Press) είναι λανθασμένες χωρίς να το τεκμηριώσει. Η γνώση απαιτεί μελέτη και στην προκειμένη περίπτωση η απαιτούμενη μελέτη είναι ελάχιστη. |
#48
|
|
|||
Στο Phorum.gr ένα μέλος υπογράφει ως εξής: "Η σοφία δεν έχει προχωρήσει ούτε ένα βήμα μετά τον Επίκουρο, και συχνά βρίσκεται χιλιάδες βήματα πίσω του." Φρειδερίκος Νίτσε Έχω ζητήσει την σχετική παραπομπή, αλλά ακόμα δεν έχω πάρει απάντηση. Δεν χρησιμοποιώ τίποτε χωρίς να το διασταυρώσω και μια και το παραπάνω απόφθεγμα είναι για μένα πού γοητευτικό, θέλω να σε ρωτήσω μήπως τυχαίνει και γνωρίζεις εσύ που και σε ποιο έργο του εμφανίζεται. |
#49
|
|
||||
Όλοι μας σαν αφετηρία είμαστε προικισμένοι και με νου και με πίστη. Ο προσανατολισμός και η αυτοδιάθεση στρέφει το νου αλλού και διοχετεύει την πίστη του (πάλι) αλλού. Μακρυά από την καρδιά, όπου είναι η αρχή της ανακαίνισης. Ξεκινώντας από τον εαυτό και μέσα μας και όχι από τους άλλους και έξω. Από την εμπνέουσα αγάπη και όχι από τις γνώσεις. Τι κάνουμε και όχι τι λέμε... Κι αν κάποιος έχει διάθεση να παρεξηγηθεί, ή να παρεξηγήσει τα λεγόμενα, δεν μπορώ να διασφαλίσω την ακρίβεια των λόγων που εκφράστηκαν και την αγαπητική διάθεση με την οποία εξήλθαν. Δλδ, και να μην αναφερόμουν σε ενικό πρόσωπο (για αυτήν την κατηγορία ανθρώπων) αλλά σε πληθυντικό, αυτός που είχε διάθεση παρεξήγησης, δλδ πνεύμα αλλοίωσης της αλήθειας, φανταζόμενος ότι αυτόν στοχεύω με το άπιστος και ανόητος, αντί να ξεσπάθωνε (έστω και με υπενθύμηση) λέγοντας: εμένα είπες άπιστο και ανόητο; θα έλεγε: εμάς λες άπιστους και ανόητους; ή λίγο πιο εύηχα... άθεους και απάνθρωπους* το οποίο και σημαίνει (συνειδητή ή καλύτερα ασυνείδητη, γιατί μάλλον ...ουκ γαρ οίδασι τι ποιούσι...) απόρριψη της αγάπης και πίστης στις παραπάνω έννοιες (Θεός + άνθρωπος διττά και όχι μονοδιάστατα. Αγάπη και σεβασμό ΚΑΙ στο Θεό ΚΑΙ στον συνάνθρωπο, και όχι Ή Θεό Ή άνθρωπο (με εσένα/εσάς να επιλέγετε ΜΟΝΟ τον συνάνθρωπο). Συμπλεκτικά και όχι διαζευκτικά). Ειρηνικά και φιλόξενα και όχι πολεμικά και αφιλόξενα με προσωρινές ‘’ανακωχές’’. Κατά τη γνώμη μου (όπως προείπα, συμπεριλαμβανομένου και εσού του αγνώστου συνομιλητή), φυσικά και πίστη και νου έχετε (οι άθεοι). Απλά τα διαθέτετε και τα προσανατολίζετε ‘’αλλού’’. Θεμιτόν. Άλλος είναι Ο Κριτής, και σε μένα, δεν πέφτει λόγος. Συζήτηση (πολιτισμένη) κάνουμε... Το θέμα ποιο είναι; μιλώντας σε thread για το ασυνείδητο, όσο υποσυνείδητα η γνώμη σας για τους πιστούς ή θεϊστές, είναι, ότι είναι παρακατιανοί και ανόητοι και απάνθρωποι (με στείρα αγάπη προς τον συνάνθρωπο) τόσο αυτή η δράση σαν μπούμερανγκ θα σας έρχεται ως μυστική αντίδραση (και μάλιστα χωρίς να μπορείτε να αντισταθείτε στην φαντασία) ότι για σας αναφερόμαστε όταν κρίνουμε τον προσανατολισμό του προσώπου σας που αποφεύγει Την Αλήθεια και Την Αγάπη, ζητώντας – αναζητώντας αλήθειες και αγάπες αλλού, εκτός του Αληθινού Τριαδικού Θεού (και ορθοδόξως προσεγγιζόμενου). Φιλοσοφικά, η πηγαία ερώτηση (του Νίτσε) που είσαι Θεέ θέλω να σε γνωρίσω, δεν σημαίνει άρνηση Θεού δλδ αθεϊα. Σημαίνει αίτηση ανακάλυψης. Είναι εκείνη η ερώτηση στον Εσταυρωμένο Χριστό του ληστή που του λέει: ΑΝ είσαι αληθινά Θεός, κατέβα από τον Σταυρό να σε πιστέψω/πιστέψουμε... Η αποκάλυψη του Θεού, χρονικά έγινε. Η ετοιμότητα αποδοχής του αποκαλυφθέντος Θεού, εξαρτάται από τον καθένα ξεχωριστά πέραν του ρέοντος χρόνου. Ας μην προβληματίζει κανέναν ότι έχουμε 2009 μ.Χ. (μετά Χριστό, άρα και ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ). Στην πορεία (προς ανακάλυψη – γνώση του Θεού) των συνειδήσεων και σήμερα και αύριο και εχθές, υπήρχαν και θα υπάρχουν και θα ισχύουν ΑΝΑΛΟΓΑ ΚΑΤΑ το κάθε ΠΡΟΣΩΠΟ, π.Χ. δλδ προ και χωρίς Χριστό, ανεξαρτήτως εξωτερικής χρονολόγησης, με την εσωτερική μας παρουσία και στίγμα, διαφορετική.... ... προσαρμοσμένα όχι γενικώς και αορίστως στον χρόνο (παρελθόν – παρόν – μέλλον) αλλά στην όλη Αγία Γραφή που συμπυκνώνει την (προσανατολισμένη) πορεία της συνειδήσεως του ανθρώπου, η κατάσταση εν-τυπώνεται – εν-τοπίζεται κάπως έτσι... με τον καθένα μας να κινείται προς τον τελειολογικό του σκοπό, που φυσικά, δεν είναι ο θάνατος, αλλά η ζωή. ---------------------- * μία ένδειξη αθεϊσμού που συνοδευόταν με απανθρωπιά, για να μην θεωρηθεί ανύπαρκτη αυτή η κατηγορία, παρατίθεται στο τέλος, για να μην βαρύνει την όλη ανάρτηση. Αν δυσπιστεί κάποιος για την ύπαρξη της κατηγορίας ΚΑΙ θεϊστής ΚΑΙ φιλάνθρωπος (πιστός και νοήμων) δεν ξέρω που ψάχνει, αλλά αν ψάξει στους αγίους θα βρει και αγάπη Θεού και έμπρακτη αγάπη του συνανθρώπου... (με υπέρβαση μάλιστα: ΚΑΙ του εχθρού...). Από τον γέροντα Παϊσιο και το βιβλίο ‘’λόγοι χάριτος και σοφίας’’ και από το Ι΄ κεφάλαιο (σελ.100): ... Πριν 50 χρόνια μαζί με τον γέροντά μου, τον Ιωσήφ τον Έγκλειστο, συναντήσαμε έναν Ρώσο μοναχό, γέροντα. Για να τον ενισχύσουμε για τα δεινά του ρωσικού λαού και τη δοκιμασία των πιστών από τον κομμουνισμό, θελήσαμε να του δώσουμε θάρρος, λέγοντας του λόγια παρηγοριάς. Αυτός όμως λέει: «Δεν είναι τίποτα, κανόνας είναι που θα κρατήσει εβδομήντα χρόνια». Εσύ πώς το ξέρεις; ρωτήσαμε. Και η απάντησή του: «Το 1917, όταν επεκράτησε ο κομμουνισμός, ο Χριστιανισμός εκηρύχθη εκτός νόμου, κι όποιος σκότωνε Χριστιανούς ήταν ήρωας. Οι Χριστιανοί πανικοβλήθηκαν και οι μεν πλούσιοι εδραπέτευσαν προς την Ευρώπη, οι δε άλλοι έτρεχαν στους ναούς ελπίζοντας ότι ο Θεός θα κάμει θαύμα να τους σώσει. Σε ένα μεγάλο ναό, των Αγίων Αποστόλων, μπήκαν πέντε περίπου χιλιάδες Χριστιανοί. Οι μπολσεβίκοι όταν τους βρήκαν έβαλαν φωτιά στο ναό. (αυτό εννοώ αθεϊσμός + απανθρωπιά, που σίγουρα κάποιοι (ανθρωπιστές) κομμουνιστές ή άθεοι δεν εγκρίνουν τέτοιες συμπεριφορές... πχ θέλεις αθεϊσμό, με γειάσου με χαρά σου. Ρύθμισε τη ζωή σου με (την κατά το δοκούν, ανθρωποκεντρική) αγάπη και αλήθεια, αφήνοντας τον άλλον στον κόσμο του... που επέλεξε Ανθρωποκεντρική. Τι πολεμάς Θεό και ανθρώπους; ). Ένας από τους Χριστιανούς δεν πέθανε. Είχε κατορθώσει να ανέβει ψηλά στους τρούλους και έμεινε δίπλα από ένα παράθυρο και ανέπνεε. Αυτός λοιπόν μου είπε, ότι όταν ήρθε η ώρα που άρχισε ο κόσμος να πεθαίνει, κλαίγανε και φωνάζανε, παρουσιάστηκαν οι Δώδεκα Απόστολοι και τους είπαν ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν, διότι δεν το επιτρέπει ο Θεός. Είναι κανόνας για τις αμαρτίες μας που θα κρατήσει 70 χρόνια». Αυτά μας είπε ο Ρώσος μοναχός πενήντα χρόνια πριν. Το διάστημα που διέρρευσε από τότε, είχα σχεδόν ξεχάσει τα λόγια του. Όταν όμως έπεσε ο χάρτινος πύργος του «ανατολικού ευδαιμονισμού», τότε το θυμήθηκα. Κάθισα και μέτρησα και είδα ότι ήταν ακριβώς εβδομήντα χρόνια. Τώρα και ο δικός μας (Ελλήνων) κανόνας των εβδομηκοντάκις επτά τελειώνει και θα επανέλθουν....
__________________
http://users.otenet.gr/~mystakid |
#50
|
#51
|
|
||||
γιαυτό λέω ότι η ανακαίνιση, η ανάταση, η ανάσταση... από μέσα (την καρδιά) ξεκινά...και εκεί πρέπει να είναι η κύρια μέριμνα ανάπλασης - αναδημιουργίας για τον εαυτό και για όλον τον κόσμο (ομόκεντρα, σφαιρικά, κάτι σαν έκρηξη αγάπης και αλήθειας και φωτός), όντας αυτά βίωμα και όχι γνώσεις ή γνώμες. Τα άλλα, είναι προφάσεις... (στο βαθμό βέβαια που η ''υποβολή'' είναι σωστή, καθώς όλες οι υποβολές και επιταγές θεών και θρησκειών, δεν είναι αδιάκριτα ΟΛΕΣ σωστές...)
__________________
http://users.otenet.gr/~mystakid |
#52
|
|
||||
Όχι, δεν ξέρω από πού ακριβώς προέρχεται το συγκεκριμένο απόσπασμα αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Γιατί το να πιαστούμε από μια συγκεκριμένη φράση, χωρίς να ξέρουμε το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται και με τι ύφος ακριβώς λέγεται δεν έχει νόημα. Θα μπορούσε να το λέει συμπερασματικά, όμως θα μπορούσε κάλλιστα να το λέει ειρωνικά ή σαρκαστικά. Καταλήγει σ’ αυτό ή δράττεται απ’ αυτό για να ξεκινήσει έναν συλλογισμό; Πάντως ο ασκητισμός του Νίτσε, που όχι μόνο τον υπερασπίστηκε ως ιδέα αλλά τον έκανε και πράξη, πολύ απέχει από την επικούρεια φιλοσοφία. Νίτσε, υλισμός, Επίκουρος ….. κι απ’ την άλλη ο Θεός. Τι άλλο θα βάλουμε στη συζήτηση γιατί παραείναι ελαφριά; Όσο γι' αυτό που λες ότι διάβαζες Νίτσε στα δεκαοχτώ σου θα σου πω πολύ απλά ότι ο Νίτσε δε διαβάζεται σ' αυτή την ηλικία, ό, τι υπόβαθρο αν έχει πίσω του κανείς. Στο μόνο που μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια ανάγνωση είναι σε παρανοήσεις (δεν το λέω εγώ αυτό, είναι σχόλιο του Ι. Θεοδωρακόπουλου στο βιβλίο του Τα Σύγχρονα Φιλοσοφικά Ρεύματα).
__________________
Vis Imaginativa Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Chressida : 10-03-09 στις 18:03 |
#53
|
|
|||
Τα κείμενά σου είναι πάντα πολύ θεωρητικά και γυρίζουν γύρω από θέσεις που μου είναι λίγο πολύ γνωστές.
Η παράθεση περιπτώσεων απάνθρωπης συμπεριφοράς καλό θα είναι να αποφεύγονται γιατί δυστυχώς διαθέτουμε, ως ανθρωπότητα, πλούτο ιστοριών αυτής της κατηγορίας και με την παράθεσή τους μόνο στον τυφλό φανατισμό οδηγούμαστε. Διάλεξα την παραπάνω φράση από ολόκληρο το κείμενό σου επειδή θέμα της συζήτησης σε τούτο το στάδιο είναι η έμπρακτη αγάπη. Δεν έχω καμιά σχέση με την Εκκλησία, αλλά όπως είπα παραπάνω τα θεωρητικά κάπως τα γνωρίζω. Δεν γνωρίζω όμως την δράση της Εκκλησίας. Θέλω να πω δηλαδή ότι ναι μεν η προσευχή έχει τον σκοπό της και αναμφίβολα ανακουφίζει τους πιστούς, αλλά διαθέτει η Εκκλησία έναν αριθμό τηλεφώνου sos, για ανθρώπους σε ανάγκη, για ανθρώπους σε απόγνωση; Γνωρίζω μερικούς τέτοιους τηλεφωνικούς αριθμούς οι περισσότεροι των οποίων οφείλονται σε ιδιωτική πρωτοβουλία. Έχει η Εκκλησία προγράμματα για τους άστεγους, τους ναρκομανείς, τους μετανάστες, τα κακοποιημένα παιδιά και για πολλούς ακόμα τους οποίους θα ανακούφιζε η φροντίδα εκείνων μέσω των οποίων υλοποιείται η θέληση του Θεού; Αυτά αν υπάρχουν δεν τα βλέπω. Εκείνο που βλέπω είναι πανέμορφοι μεγαλοπρεπείς ναοί και κακότεχνα νοσοκομεία. Και κάτι ακόμα για να σε προλάβω: το πραγματικό έργο αγάπης του ανώνυμου ιερέα της γειτονιάς και του χωριού, όσο μεγάλο και αν είναι κρύβεται κάτω από την λάμψη των χρυσοποίκιλτων άμφιων των επισκόπων. |
#54
|
|
|||
Από εκείνα που διάβασα στα 18 μου, το μόνο που θυμάμαι ολοκάθαρα είναι η στεναχώρια μου που δεν καταλάβαινα τίποτα! Με αφορμή πάντως την εμπλοκή του Νίτσε στην συζήτηση, διάβασα ότι σχετικό αναφέρει ο καθηγητής Πελεγρίνης για την “Ηθική του κυρίου και την ηθική του δούλου.” Απ’ όταν ένιωσα ότι το χαμένο κομμάτι της προϊστορίας μας θα μπορούσε να ανακτηθεί, διαπίστωσα πως αν αυτό το χαμένο κομμάτι ήταν ανέκαθεν στην διάθεση των φιλοσόφων, οι θεωρίες τους θα ήταν διαφορετικές. Στην περίπτωση λοιπόν της θεωρίας της Ηθικής κυρίου – δούλου, χρησιμοποιείται για παράδειγμα συμπεριφοράς των αριστοκρατικών φυλών, οι οποίες έζησαν ελεύθερες σε αντίθεση με τους λαούς που έζησαν ως υποτελείς, το έθνος των Ρωμαίων. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το έθνος των Ελλήνων ή των Περσών ή των Βαβυλωνίων κ.ο.κ. Δεν θα μπορούσε όμως να χρησιμοποιηθεί το έθνος των Εβραίων, το οποίο μάλιστα ο κ. Πελεγρίνης το αναφέρει λέγοντας ότι: η ηθική του δούλου αναφέρεται στην ηθική συμπεριφορά εθνών που, όπως οι Εβραίοι – και κατ’ επέκταση οι χριστιανοί- έζησαν ως υποτελείς. Δεν ξέρω αν και ο Νίτσε κατέτασσε σε αυτή την κατηγορία τους Εβραίους, αλλά πιστεύω ότι είναι λάθος να κατατάσσεται ένα έθνος σε μια από τις δυο αυτές κατηγορίες με γνώμονα μόνο την θέση του σε μια συγκεκριμένη εποχή της Ιστορίας –οι χριστιανοί με το Βυζάντιο μεταπήδησαν στην κατηγορία του κυρίου. Η ηθική των λαών διαμορφώθηκε με την αρχή της Ιστορίας. Δεν μου αρέσει η διάκριση μεταξύ κυρίου – δούλου, μια και αναφερόμαστε και σε έθνη που συνεχίζουν να υπάρχουν, και προτιμώ διάκριση μεταξύ θεολατρών (κυρίων, διάβαζε Ipuwer) και θεομάχων (επαναστατημένων). Νομίζω ότι θα επαναλάβω κάτι που έχω γράψει και σε προηγούμενη ανάρτηση, αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω: το έθνος των Εβραίων, οι Κέλτες και οι Γερμανικές φυλές, πιστεύω ότι είναι οι μόνοι λαοί που παρουσιάζουν την ιστορία των θεών ιδωμένη από την πλευρά των θεών, οι υπόλοιποι παρουσιάζονται ως τα δημιουργήματά τους. Συγκεκριμένα λοιπόν για τους Εβραίους, πιστεύω ότι παρουσιάζουν ηθική συμπεριφορά κυρίου (δεν αναφέρομαι μόνο στην σημερινή εποχή) διότι εκτός από το ότι θεωρούνται “λαός του Θεού,” διατηρούν ανέπαφο το πάθος τους για φυλετική αγνότητα, το οποίο δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου λαού και αποτελεί και την κύρια αιτία για τους διωγμούς που κατά καιρούς υπέστησαν. Προς αποφυγήν πάντως παρεξηγήσεως, θέλω να προσθέσω ότι “αριστοκρατία” της ανθρωπότητας θεωρώ τους αρχαίους λαούς που ακόμα ζουν στην Εγγύς Ανατολή, τους Έλληνες και τους Εβραίους. Οι Γερμανικές φυλές χάνουν τον τίτλο διότι θυμούνται μόνο την εγκατάστασή τους στην Ευρώπη και άρα η μνήμη τους δεν πάει αρκετά πίσω.
Εννοώ με την προσθήκη του θέματος των Εβραίων στην ήδη παραφορτωμένη συζήτηση! |
#55
|
|
||||
Αν καποιος ειναι προκατειλημμένος και θέλει να βλέπει όλο τα "χρυσοποίκιλτα άμφια" και τα λοιπά στραβά, έχει πλήθος υλικόυ για να τρέφει τη στάση του. Είναι όμως αντικειμενικός αν αποφασίζει (υποκειμενικότατα) το τί κρύβει τί;
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 10-03-09 στις 23:14 |
#56
|
|
||||
Ελπίζεις; Δηλαδή πέρα από τον πρώτο και κυριότερο σκοπό σου να μας παρουσιάσες τα ευρήματα των ερευνών σου, το δεύτερο που απολαμβάνεις είναι "να σου βάζουμε τις φωνές";
Ναι, βέβαια, έτσι εξηγούνται πολλά. Και οι ογκώδεις αναρτήσεις και τα άλματα από το ένα θέμα στο άλλο και το ύφος. ΟΚ, άργησα αλλά το κατάλαβα.
__________________
Vis Imaginativa |
#57
|
|
|||
Στην παράθεσή του σχολίου σου φαίνεται καθαρά ότι ρωτώ να μάθω. Δεν κατηγορώ ότι δεν υπάρχουν τέτοια προγράμματα. Μερικές παραθέσεις του Mystakid είναι μακροσκελείς, αναφέρονται συνεχώς στην αγάπη αλλά πάντα σε θεωρητικό επίπεδο. Φυσικό δεν είναι να θέλει να μάθει κανείς τι γίνεται και στην πράξη; Μια φορά που ο λόγος του άξιζε επιδοκιμασίας τον επιδοκίμασα! Όσον αφορά τα άμφια τώρα. Αλλάζοντας κανάλια στην τηλεόραση προ ημερών έπεσα σε ένα που μετέδιδε κάποια λειτουργία. Ο νέος αρχιεπίσκοπος, ντυμένος σαν απλός ιερωμένος, στεκόταν όρθιος και έδειχνε να μην αισθάνεται και πολύ άνετα. Δεν γνωρίζω αν έτσι παρουσιάζεται πάντα, αλλά θα πρέπει να παραδεχτείς ότι αν εμφανιζόταν ένας αρχιεπίσκοπος που αποφάσιζε να μην φορέσει εκείνη την περίτεχνη στολή, το ποίμνιο του σίγουρα θα αυξανόταν. Εφόσον η Εκκλησία έχει να παρουσιάσει θεάρεστο έργο, οφείλει να το παρουσιάσει ώστε να μην γίνονται γνωστές μόνο οι αντιδράσεις και τα πείσματά της.
|
#58
|
|
|||
Στεναχωριέμαι με “τις φωνές” του Ξένιου και αν κάποιος που γνωρίζει το φόρουμ δεν με είχε συμβουλέψει να μη το παίρνω κατάκαρδα, θα είχα σταματήσει προ πολλού. Τελικά όμως μάλλον ήρθε η ώρα να το κάνω. |
#59
|
|
||||
Deltatango,
αν δεν παίρνεις κατάκαρδα τα σχόλια του Ξένιου, γιατί να πάρεις τα δικά μου; Δεν το είπα για να σε στενοχωρήσω, απλώς δεν κατάλαβα το αστείο . Ίσως κόλλησα παραπάνω απ' ό,τι έπρεπε στο "ελπίζω". Την επόμενη φορά βάλε μια χαμογελαστή φατσούλα δίπλα απ' το αστείο. Θα μας γλιτώσει από τέτοιου είδους παρεμβολές στη συζήτηση.
__________________
Vis Imaginativa |
#60
|
|
|||
Τάδε έφη Νίτσε.
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ Σελ. 19 Εκείνο που εξαγγέλλεται εδώ για πρώτη φορά είναι μια απαισιοδοξία που βρίσκεται «πέρα από το καλό και το κακό». Αυτό που εκφράζεται είναι εκείνη η «διεστραμμένη γνώμη» εναντίον της οποίας ο Σοπενχάουερ δεν κουράστηκε ποτέ να εκτοξεύει προκαταβολικά τις κατάρες του και τους οργισμένους κεραυνούς του. Είναι μια φιλοσοφία που τολμά να τοποθετήσει –ή να εκτοπίσει- την ίδια την ηθική στον κόσμο των φαινομένων, και όχι μόνο ανάμεσα στα «φαινόμενα» με την ιδεαλιστική έννοια αυτού του τεχνικού όρου, αλλά ανάμεσα στις «οφθαλμαπάτες», που δεν είναι άλλο παρά εξωτερική εμφάνιση, ψευδαίσθηση, σφάλμα, ερμηνεία, μεταμφίεση, τέχνη. Αυτό που μετράει καλύτερα το βάθος τούτης της εχθρότητας προς την ηθική είναι ίσως η φρόνιμη και εχθρική σιωπή που τηρείται σε όλο το βιβλίο απέναντι στον χριστιανισμό, που θεωρείται σαν η πιο παραληρηματική παραλλαγή που κατασκευάστηκε ποτέ στον ηθικό τομέα. Πραγματικά, δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τίποτα πιο αντίθετο προς την καθαρά αισθητική ερμηνεία και δικαίωση του κόσμου (που διδάσκονται σ’ αυτό το βιβλίο) από το χριστιανικό δόγμα, που είναι και θέλει να είναι αποκλειστικά μια ηθική, και που οι απόλυτοι κανόνες του –έστω και μόνο το δόγμα της θεϊκής αλήθειας- περιορίζουν την οποιαδήποτε τέχνη στον τομέα του ψεύδους, δηλαδή την αρνούνται, την κρίνουν, την καταδικάζουν. Στο βάθος μιας τέτοιας νοοτροπίας, που, αν είναι ειλικρινής, τηρεί αναγκαστικά εχθρική στάση προς την τέχνη, μάντεψα πάντα να υπάρχει το μίσος της ζωής, η λυσσώδης και μνησίκακη αρνητική στάση απέναντι στην ίδια τη ζωή. Γιατί κάθε ζωή στηρίζεται στη φαινομενικότητα, την τέχνη, την ψευδαίσθηση, την οπτική, την απαραίτητη προοπτική και το σφάλμα. Ο χριστιανισμός, από τις ίδιες του τις αρχές, υπήρξε ουσιαστικά και βασικά ο κορεσμός και η αηδία για τη ζωή, μεταμφιεσμένα ή κρυμμένα κάτω από την πίστη σε μιαν «άλλη ζωή», σε μια «καλύτερη ζωή». Το μίσος του «κόσμου», η καταδίκη των παθών, ο φόβος της ομορφιάς και του αισθησιασμού, το υπερπέραν που εφευρέθηκε για να συκοφαντηθεί ευκολότερα η παρούσα πραγματικότητα και στο βάθος-βάθος, η επιθυμία του μηδενός, του τέλους, της ανάπαυσης του «Σαββάτου των Σαββάτων»,* όλ’ αυτά, καθώς και η απόλυτη θέληση του χριστιανισμού να μην παραδεχτεί παρά μόνο τις ηθικές αξίες, μου φάνηκαν πάντα σαν η πιο επικίνδυνη και φρικαλέα μορφή της «βούλησης του θανάτου» απ’ όλες τις άλλες. Το λιγότερο που βλέπω είναι ένα σύμπτωμα βαθιάς αρρώστιας, κούρασης, αποθάρρυνσης, εξάντλησης, πτώχευσης της ζωής. Γιατί η ζωή, που είναι ουσιαστικά ανήθικη, θα εμφανίζεται πάντα και αναπόφευκτα ένοχη απέναντι στη ηθική, ιδιαίτερα στην χριστιανική ηθική, που είναι απόλυτη και τελικά η ζωή θα πρέπει καταπιεσμένη από το βάρος της περιφρόνησης και της αιώνιας άρνησης, να θεωρείται μη επιθυμητή και ανάξια να τη ζήσει κανείς. Όμως και η ίδια η ηθική δεν είναι άραγε η «βούληση άρνησης της ζωής», ένα μυστικό ένστικτο καταστροφής, μια θεωρία παρακμής, κατάπτωσης, αυτοδιάψευσης, η αρχή του τέλους; Και συνεπώς ο κίνδυνος των κινδύνων;.. Το ένστικτό μου λοιπόν στράφηκε εναντίον της ηθικής σ’ αυτό το επίμαχο βιβλίο. Το ένστικτό μου επινόησε ένα διαμετρικά αντίθετο δόγμα, μια αντίστροφη εκτίμηση της ζωής, μια εκτίμηση καθαρά καλλιτεχνική και αντιχριστιανική. Πώς να την ονομάσω; Σαν φιλόλογος, σαν άνθρωπος του λόγου, τη βάφτισα, όχι χωρίς κάποια τόλμη –γιατί ποιος θα ’ξερε το όνομα του Αντίχριστου;- με το όνομα ενός Έλληνα θεού: την ονόμασα διονυσιακή. *σ.τ.μ. «Σαββάτου των Σαββάτων»: Το Σάββατο είναι η ημέρα της εβδομαδιαίας ανάπαυσης για τους Εβραίους, και με την φράση του ο Νίτσε εννοεί την αιώνια ανάπαυση, το θάνατο. Ακριβής μεταφορά του κειμένου. |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|