Τα παιδιά δε φέρνουν την ευτυχία

[purple anemone]

Είναι θέμα άποψης.
Σέβομαι την επιλογή αυτών που δε θέλουν να κάνουν παιδιά, και στο κάτω κάτω τη θεωρώ και πιο τίμια από το να υποκρίνονται γιατί πρέπει να δικαιολογήσουν τη συμβίωσή τους σε μια κοινωνία ή σε μια οικογένεια πως έτσι θέλει να τους δει.
Προσωπικά δε μου έρχεται καλύτερη εικόνα ευτυχίας αυτή τη στιγμή από το γελαστά πρόσωπα των παιδιών μου, από τη σφιχτή αγκαλιά τους, από την ικανότητα και τη δεξιοτεχνία να "σκουπίζω" τα δάκρυα από τα ματάκια τους και να εισπράττω ένα φιλί, από τις κάρτες που λαμβάνω στη γιορτή της μητέρας, από την έκπληξη που μου κάνουν όταν είμαι διαλυμένη και πλένουν τα δυο ποτήρια που έχω ξεχάσει στο νεροχύτη ανεβαίνοντας στο σκαμνάκι, από τον τρόπο που κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου όταν πονούν κι όταν φοβούνται, απ' τη λαχτάρα που έχουν να πουν πρώτα σ' εμένα κάθε τι ευχάριστο που τους συνέβη "σήμερα", από ένα χειροποίητο λουλούδι, μια αυτοσχέδια αφιέρωση... τόσα και τόσα πολλά...
Σίγουρα "ευτυχία" είναι και άλλα πράγματα για έναν άνθρωπο, γιατί πέρα από γονείς είμαστε αυτούσιες προσωπικότητες με ατομικές επιθυμίες. Είναι όμως "και" άλλα πράγματα.
Και πάλι είναι θέμα επιλογών. Ο καθένας ας αξιολογήσει τις δικές του.
Εγώ τις δικές μου "επιλογές" τις έχω εδώ και κοιμούνται ήσυχες κι ευτυχισμένες...

[Platinum]

Εγώ να μη σχολιάσω καλύτερα...

[tertios]

Αρχική Δημοσίευση από Diamond ................ Αλλά όλα αυτά τα ξεχνάς με ένα χαμόγελο. Μπορεί να είσαι σκοτωμένος από τη δουλειά, να γυρίζεις σπίτι και τι πιο φυσιολογικό το παιδάκι να βγάζει δόντια και να είναι ανήσυχο. Να θέλεις να κοιμηθείς λίγες ώρες και πάνω στο δίωρο το παιδάκι να ξυπνάει και να κλαίει. Να κουτουλάς από την κούραση, να νιώθεις ότι θα λιποθυμήσεις, ότι δεν αντέχεις άλλο. Να το παίρνεις αγκαλιά για να ηρεμήσει, να κάθεσαι στον καναπέ και να νιώθεις ότι έφτασες στα όριά σου. Και εκείνη τη στιγμή, να γέρνει το κεφαλάκι του στον ώμο σου να κοιμάται και τότε να ανακαλύπτεις ότι μπορείς να κάτσεις έτσι όχι για μία ώρα αλλά για μία εβδομάδα γιατί είσαι ευτυχισμένος.

Ετσι ακριβως το βιωσα και το βιωνω ακόμα , 29 χρονια μετα. Και ειναι υπέροχο!

[Turtle]

Αρχική Δημοσίευση από tertios Αρχική Δημοσίευση από Diamond ................ Αλλά όλα αυτά τα ξεχνάς με ένα χαμόγελο. Μπορεί να είσαι σκοτωμένος από τη δουλειά, να γυρίζεις σπίτι και τι πιο φυσιολογικό το παιδάκι να βγάζει δόντια και να είναι ανήσυχο. Να θέλεις να κοιμηθείς λίγες ώρες και πάνω στο δίωρο το παιδάκι να ξυπνάει και να κλαίει. Να κουτουλάς από την κούραση, να νιώθεις ότι θα λιποθυμήσεις, ότι δεν αντέχεις άλλο. Να το παίρνεις αγκαλιά για να ηρεμήσει, να κάθεσαι στον καναπέ και να νιώθεις ότι έφτασες στα όριά σου. Και εκείνη τη στιγμή, να γέρνει το κεφαλάκι του στον ώμο σου να κοιμάται και τότε να ανακαλύπτεις ότι μπορείς να κάτσεις έτσι όχι για μία ώρα αλλά για μία εβδομάδα γιατί είσαι ευτυχισμένος. Ετσι ακριβως το βιωσα και το βιωνω ακόμα , 29 χρονια μετα. Και ειναι υπέροχο!

και από purple anemone
"... Προσωπικά δε μου έρχεται καλύτερη εικόνα ευτυχίας αυτή τη στιγμή από το γελαστά πρόσωπα των παιδιών μου, από τη σφιχτή αγκαλιά τους, από την ικανότητα και τη δεξιοτεχνία να "σκουπίζω" τα δάκρυα από τα ματάκια τους και να εισπράττω ένα φιλί, από τις κάρτες που λαμβάνω στη γιορτή της μητέρας, από την έκπληξη που μου κάνουν όταν είμαι διαλυμένη και πλένουν τα δυο ποτήρια που έχω ξεχάσει στο νεροχύτη ανεβαίνοντας στο σκαμνάκι, από τον τρόπο που κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου όταν πονούν κι όταν φοβούνται, απ' τη λαχτάρα που έχουν να πουν πρώτα σ' εμένα κάθε τι ευχάριστο που τους συνέβη "σήμερα", από ένα χειροποίητο λουλούδι, μια αυτοσχέδια αφιέρωση... τόσα και τόσα πολλά..."

Τα παραπάνω είναι η απόλυτη έκφραση τρυφερότητας και λατρείας γονιού προς παιδί. Δυσκολεύομαι να φανταστώ να συμβαίνει κάτι άλλο ανάμεσα σε γονιό και παιδί… Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο σε αυτό το επίπεδο, όμως θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου… σε πιο -ας πούμε -αφηρημένο ( ; ) επίπεδο… Θα το κάνω σε επόμενο μήνυμα…

[Turtle]

Σκεφτόμουν πως η καταγωγή μου είναι οι πρόγονοί μου. Μητέρα πατέρας, γιαγιάδες παππούδες κτλ.. δηλ πως έρχομαι από το παρελθόν και πηγαίνω προς το μέλλον…

Μου φάνηκε πολύ παράξενο λοιπόν, όταν κάπου διάβασα για έναν λαό, ιθαγενείς του Αμαζονίου ήταν; Ίνκας ; Μάγιας; κάποιοι στην Αφρική ήταν; Αβοριγίνες στην Αυστραλία ήταν; – δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμη που το διάβασα και ποιος λαός είναι –
Αυτοί λοιπόν, παριστάνουν (παρίσταναν) τον άνθρωπο να κοιτάζει το παρελθόν και να έχει πίσω του στο μέλλον!!
Πόσο διαφορετικό από την δική μας θεώρηση που πηγαίνουμε προς το μέλλον!! Κοιτάμε μπροστά, πάμε μπροστά!!
Αυτός ο λαός λοιπόν κοιτάζει βλέπει στο παρελθόν διότι αυτό το έχει ζήσει και το γνωρίζει. Το μέλλον του είναι άγνωστο, δεν το γνωρίζει και έτσι δεν μπορεί να το δει και το τοποθετεί πίσω από την πλάτη του.

Έχετε ακούσει Πόντιους παππούδες ή γιαγιάδες πως προσφωνούν τα εγγόνια τους;
Είχα ακούσει εκφράσεις όπως «γιόκα μου» ή «κόρη μου» κτλ όταν άκουσα όμως την έκφραση των ποντίων συγκλονίστηκα. «Ρίζα μου»! έτσι φωνάζουν το εγγόνι τους! «Ρίζα μου έλα εδώ …» Η ρίζα που είναι η καταγωγή τοποθετείται στο μέλλον. Η ρίζα του ανθρώπου βρίσκεται στο μέλλον Αυτή η ρίζα θα διατηρήσει την ύπαρξη, την συνέχιση του κάθε ανθρώπου και βρίσκεται στο μέλλον!!!

Έτσι λοιπόν, σκέφτομαι πως η ύπαρξή μου, στηρίζεται σε δύο πόλους.
Στο παρελθόν είναι η μητέρα μου και ο πατέρας μου, μια και δεν υπάρχουν γιαγιάδες ή παππούδες εν ζωή, και στο μέλλον είναι τα παιδιά μου, που ακόμη δεν έχω.
Η προοπτική, η προσμονή, η ελπίδα ενός παιδιού με κάνουν να νοιώθω ισορροπημένη ως ύπαρξη. Ακόμη και όταν θα χαθεί ο πόλος του παρελθόντος η ισορροπία διατηρείται από τον πόλο του μέλλοντος. Τόσο ισχυρό είναι ένα παιδί πιστεύω.
Αν ο πόλος του μέλλοντος δεν υλοποιηθεί… τότε… δεν ξέρω τι γίνεται με την ισορροπία. Εγώ τουλάχιστον σ’ αυτή την περίπτωση (θα) νοιώθω αστήριχτη χωρίς βάσεις και χωρίς προοπτική. Η ρίζα μου θα έχει χαθεί… Δεν ξέρω τότε τι γίνεται με το νήμα και το νόημα της υπάρξής μου… Ελπίζω και να μην χρειαστεί να το ανακαλύψω…

Αλήθεια, μήπως κάποιος έχει διαβάσει για αυτή την απεικόνιση που έλεγα στην αρχή;;; Πολύ θα ήθελα να το ξαναβρώ αυτό.

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Turtle Αλήθεια, μήπως κάποιος έχει διαβάσει για αυτή την απεικόνιση που έλεγα στην αρχή;;; Πολύ θα ήθελα να το ξαναβρώ αυτό.

Τώρα που το ανέφερες... όμως κι εγώ δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Ευελπιστώ όμως πως υπάρχει μέλος που μάλλον γνωρίζει.
Και για τους Πόντιους έχεις απόλυτο δίκιο.
Όπως επίσης και οι προσφωνήσεις των Σμυρνιών έχουν ανάλογη συναισθηματική βαρύτητα.
Όμως το σημαντικότερο δεν είναι ότι είχαν (κι έχουν) τις προσφωνήσεις. Το σημαντικότερο είναι ότι έχουν (έχουμε τολμώ να πω αφού έχω αμφότερες ρίζες) και τα αντίστοιχα συναισθήματα που εκφράζουν...

[Kynthia]

Αρχική Δημοσίευση από Turtle Αλήθεια, μήπως κάποιος έχει διαβάσει για αυτή την απεικόνιση που έλεγα στην αρχή;;; Πολύ θα ήθελα να το ξαναβρώ αυτό.

Η φυλή στην οποία αναφερεσαι είναι η φυλή των Aymara στην Λατινική Αμερική. Οι παρατηρήσεις αυτές είχανε δημοσιευτεί απο τον Rafael Nunez (με Eve Sweetser) στο επιστημονικό περιοδικό 'Cognitive Science' και το άρθρο μπορεί να βρεθεί εδώ:

http://www.cogsci.ucsd.edu/~nunez/web/NSaymaraproofs.pdf (στα αγγλικά και ανοίγει με Acrobat Reader)

Η ιδιαίτερη αυτή απεικόνιση του παρελθόντος και του μέλλοντος νομίζω είχε αναφερθεί σχετικά πρόσφατα στην εκπομπή της ΕΤ3 'Tο σύμπαν που αγάπησα'.


Άρθρο σχετικά με τη φυλή των Aymara (wikipedia)

Guardian ~ How time flies

[Endelva]

Αρχική Δημοσίευση από xymox επειδη ενα παιδι δεν ειναι ουτε ζωο να το πετας οταν βαριεσαι

Είμαι σίγουρη ότι όποιος πετάει ένα ζώο επειδή το βαριέται θα συμπεριφερθεί ανάλογα και στα παιδιά του...

[Turtle]

Αρχική Δημοσίευση από Kynthia [COLOR=Navy] ... είναι η φυλή των Aymara στην Λατινική Αμερική. ...

Ναι! Σ'ευχαριστώ Kynthia

[Helen]

Τα παιδία είναι ευτυχία...

Η αλήθεια είναι, ότι λυπάμαι να φέρω παιδία σε αυτόν τον κόσμο. Δεν θα γνωρίσουν πότε την παιδική ηλικία που οι περισσότεροι γνωρίσαμε σαν παιδία. Στεναχωριέμαι που στα πάρκα, στις πλατειές δεν ακούγονται παιχνίδια και πολλά γελάκια. Το άσχημο είναι ότι τα σημερινά παιδία το μόνο που νιώθουν είναι ανασφάλεια και φόβο. Τους έχει αφαιρεθεί και η πρωτοβουλία από τους ίδιους γονείς, επειδή φοβούνται να τα αφήσουν έξω μόνα τους.

Τα αγαπώ πολύ τα παιδία, όταν πρώτα ο Θεός κάνω παιδία. Θα βάλω τα δυνατά για να ζήσουν μια υγιή ζωή και να τα βοηθήσω να μεγαλώσουν σωστά. Να αναπτύξουν χαρακτήρα για να μπορέσουν να προστατευτούν από τις κακουχίες του κόσμου.

Για αρκετό διάστημα είχα φύγει από το σπίτι μου. Όταν τελείωσα το Λύκειο. Δεν πήγα αμέσως να σπουδάσω. Ήθελα να ζήσω λίγο μόνη μου μακριά από όλους και από όλα, να γνωρισώ τον εαυτό μου. Όλα αυτά επειδή λόγω του προβλήματος μου που λίγοι από σας το γνωρίζετε ένιωθα εγκλωβισμένη μέσα στο ίδιο μου σώμα. Οι γονείς μου από την ώρα που γεννήθηκα ήταν υπερπροστατευτικοί μαζί μου και εγώ πνιγόμουν. Ευτυχώς όμως, επαναστάτησα και γνώρισα πολλά στην ζωή μου που ίσως να μην γνώριζα ποτέ μου. Δεν σας κρύβω ότι πέρασα και κακές στιγμές. Αλλά με έκαναν αρκετά δυνατή.

Εύχομαι κάποτε να τα μεταδώσω στα παιδία μου. Δεν θέλω να τους αφαιρέσω την πρωτοβουλία αυτό είναι το πιο σημαντικό που πρέπει να έχει ο άνθρωπος.

Επίσης εύχομαι να αλλάξουν τα πράγματα για να δώσουμε στα παιδία μας έναν καλύτερο κόσμο.

Αυτάάάά...

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Helen Τα παιδία είναι ευτυχία...

Τα 'πες όλα!

[tertios]

Αρχική Δημοσίευση από Helen Τα παιδία είναι ευτυχία... Επίσης εύχομαι να αλλάξουν τα πράγματα για να δώσουμε στα παιδία μας έναν καλύτερο κόσμο.

ανθρωποι που μπορούν να εκτιμησουν ότι καθε παιδί ειναι δωρο Θεού και επιβεβαιωση της αγαπης του, ότι δεν εχασε την ελπίδα στον άνθρωπο, πρέπει να φροντίζουν όσο γινεται ενωριτερα να κάνουν παιδιά.

Εχω και δυο ξαδελφουλες, με σχετικό πρόβλημα και έχουν απο 2 θαυμασια και υγιέστατα παιδάκια. Και χαίρομαι, διότι εγω τις παρότρυνα να ξεπερασουν φόβους και να αφήσουν το θεμα στα χερια του καλού Θεού, που πραγματικά έκανε το θαυμα του.

Ειναι άδικο, καλοί γονείς να το ....ψιλοκοσκινιζουν και άλλοι, πανασχετοι, να τεκνοποιούν έτσι για καλαμπούρι, λες και αγοράζουν καναπέ για το σπίτι.

αντε πάλι, μην αρχίσω..

Και Χρονια Πολλά Ελενάκι!

[Stanley]

Αρχική Δημοσίευση από tertios ...πρέπει να φροντίζουν όσο γινεται ενωριτερα να κάνουν παιδιά.

Γιατί ... πρέπει? Εδώ δε μιλάμε για μια τυπική λεπτομέρεια καθημερινής συμπεριφοράς, όπως "πρέπει να φοράς γραβάτα" ή "πρέπει να ξυρίζεσαι το πρωί". Εδώ μιλάμε για μια ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής ενός νέου ανθρώπου, ουσιαστικά για κάτι που μπορεί να καθορίσει αποφασιστικά τις επιλογές του για το υπόλοιπο της ζωής του. Ειδικά στη σημερινή εποχή όπου κάποιος φτάνει 30 χρονών μέχρι να καθαρίσει με σπουδές, μετά-σπουδές, στρατούς και άλλα τέτοια κολοκύθια, πως μπορείς να πεις σε κάποιον οτι "πρέπει" να κάνει παιδιά όσο το δυνατόν πιο νωρίς (και να αναλάβει το σχετικά έξοδα και ευθύνες!) όταν ακόμα δεν καταφέρνει να συντηρήσει δικό του σπίτι ή δεν έχει χρόνο να βγει μια βόλτα επειδή δουλεύει δύο δουλειές?

Τα παραδείγματα δεν είναι θεωρητικά, αρκετοί είναι οι γνωστοί και φίλοι (παντρεμένοι και μη) που, αν επέλεγαν να κάνουν παιδιά θα βρισκόντουσαν σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση.

Ακόμα και για αυτούς τους εξαιρετικά λίγους που θα μπορούσαν με μεγάλες θυσίες να συντηρήσουν σπίτι και παιδιά πχ από τα 25 τους (και δεν αναφέρομαι στην 25χρονη που βρίσκει τον εύπορο 45άρη, έτσι?), δεν βλέπω γιατί πρέπει να τους επιβληθεί ένα τέτοιος ρόλος, που ίσως να μην επεδίωξαν ή ίσως να επιφυλάσσουν για το μέλλον.

Όλα αυτά τα γράφω έχοντας πλήρη (και επιστημονική, αν θέλεις) επίγνωση του γεγονότος οτι η ιδανική ηλικία για τεκνοποίηση είναι 22-30.

Δε λέω, σεβαστές όλες οι απόψεις, τόσο αυτών που θέλουν παιδιά από τα 18, όσο και αυτών που δεν θέλουν, αλλά νομίζω οτι η λέξη "πρέπει" φέρει ένα ιδιαίτερο ειδικό βάρος και μάλλον (με) ενοχλεί στο συγκεκριμένο πλαίσιο.

Φιλικά,
Πέτρος

[tertios]

Το "πρεπει" Πετρο ειχε καθαρα χαρακτηρα συστασης και δεν ειναι φυσικα υποχρεωτικό. Σε μενα έτσι εγινε και αν περασα δύσκολα στην αρχη,το χαίρομαι. Τεκνοποίησα στα 26 και η γυναικα μου στα 22. Και τωρα το παιζω.....μελλων παπους.

[Turtle]

Αρχική Δημοσίευση από tertios ...πρέπει να φροντίζουν όσο γινεται ενωριτερα να κάνουν παιδιά. ...

αυτό το πρέπει να ξέρατε πως χτυπάει στην καρδιά μιας γυναίκας η οποία:
σπούδασε μόνη της, βρήκε δουλειά μόνη της στηριζόμενη μόνο στις δυνάμεις της, ταχτοποίησε τη δουλειά της, βρήκε και επέλεξε ( ή την επέλεξε) σύντροφο και ίσως σε μια κάποια "πιο μεγάλη" ηλικία να μην μπορεί να κάνει εύκολα έως καθόλου παιδιά... !
Ένας άνδρας στα σαράντα του ( και για δεκαετίες ακόμη) μπορεί εύκολα να κάνει παιδιά. Δυστυχώς μια γυναίκα στα σαράντα της, είναι στο τέλος της αναπαραγωγικής φάσης και η δυσκολία είναι μεγάλη.
Το ξέρει και το ήξερε και η ίδια, από τότε που στα 25 και στα 30 αγωνιζόταν. Δεν ξέρει όμως κανείς πως μπορεί να έφτασε στο νήμα και να προσπαθεί για ένα παιδί.
Μη λέτε αυτό το πρέπει. Πείτε ... "είναι καλύτερα" ... και μεις να είστε σίγουρος πως το ξέρουμε ότι πρέπει.
Αν μιλήσετε με νέα κορίτσια θα δείτε ότι το έχουν καταλάβει, γιατί βλέπουν τον οικογενειακό περίγυρο και βλέπουν και το μέλλον που έχουν να αντιμεπωπίσουν.
Δεν το επεκτείνω άλλο το θέμα, με αφορμή αυτή την έκφραση που την έχω ακούσει και από άλλους δίνω το δικό μου στίγμα... "είναι ευκολότερα, είναι καλύτερα"