Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
|
|||
Προσευχή ή δράση;
Ποιο είναι το χρέος ενός χριστιανού στην κοινωνία; Να απέχει δίνοντας προτεραιότητα στην προσευχή και την κοινωνία με τον Θεό ή να συμμετέχει στα δρώμενα και τις ζυμώσεις της κοινωνίας; Να η άποψη του π. Ιωνά Μούρτου, ιεραποστόλου στην Ταϊβάν από το ιστολόγιό του, Άρωμα Ασίας. Ποια είναι η δική σας γνώμη; θα πρεπει να εχουμε κατα νου οτι ο χριστιανος ειναι και πολιτης αυτης της χωρας και της οποιας χωρας. δεν μπορει να λεει εγω δεν μιλαω. υπαρχει και ΕΥΘΥΝΗ για την κοινωνια. και το να ασχολειται με τα πολιτικα μεσα απο ΟΛΑ τα νομιμα κοματα ειναι χριστιανικο καθήκον . λεω ολα διοτι ο χριστιανισμός δεν εκφραζεται απο κανενα κόμμα, αλλα και να εκφραζοταν η εκκλησια δεν μπορει να γινη ενδοκοσμικο κρατος με κυβερνηση σαν το βατικανο πχ. δεν μπορουμε σημερα να δινουμε καποια χρηματα ετσι για φιλανθρωπια. αυτο ισχυε πολυ παλαια. σημερα ειναι ευθυνη μας ως πολιτες να βοηθησουμε ωστε να δινη το κρατος, οι πολιτικοι που εκλεξαμε και που μπορουμε να ειμαστε και μεις , και εχουμε υποχρεωση αλλωστε να ειμαστε, να δωσουν ευκαιριες για δουλεια κτλ. αλλο ο μοναχισμος, αλλο ο χριστιανος ως πολιτης , οικογενειαρχης κτλ. εχει υποχρεωση να συμμετεχη στα κοινα , να λεει την γνωμη του να την υπερασπιζεται με αγαπη και σεβασμο στο δικαιωμα του αλλου. αυτο δεν ειναι κατακριση με την μοναχικη εννοια αλλα υποχρεωση χριστιανικη εναντι των αλλων. διοτι η σιωπη ειναι πολλες φορες ΣΥΝΕΝΟΧΗ στην παρουσα και οποια αλλη κατασταση. δυστυχως αυτο ειναι το νοημα των γραφομενων μου. και αυτο εμαθα στο πανεπιστημιο στην θεολογικη (που δεν τελειωσα) οτι ο χριστιανος εχει υποχρεωση να ειναι πολιτης , να εχη γνωμη, να συμετεχη στα κοινα , διοτι αλλοιως ειναι συνενοχος, αφου δεν κανει τιποτα να σταματηση το κακο. δεν αρκει μονο η προσευχη. εχει ψηφο, εγει γνωμη, εχει καθε ΝΟΜΙΜΟ τροπο να πραξη. αλλο ο μοναχος, η εκκλησια, (που δεν πρεπει να ταυτιζεται με κανενα πολιτικο κομα,) αλλο ο χριστιανος που εχει την κοινωνικη ευθυνη και ωφειλη να πολιτευεται κατα συνειδηση για να προσφερη στος συνανθρωπους του. δεν μπορει να λεει εγω δεν κατακρινω κανενα (ως πολιτης) αλλα ουτε να λεη οτι αυτοι -εστω οι στυγνοι δολοφονοι των 4 ανθρωπων- θα πανε στην κολαση , μονο ο θεος το ξερη αυτο. και δεν μπορει να λεει οτι δεν υπαρχει ευθυνη απο τους αλλους που περνουσαν διπλα και δεν σταματισαν να βοηθησου, φυσικα και υπαρχει. δεν κρινουμε ως θεος αλλα ως πολιτες. η σιωπη ειναι συνενοχη. το κρατος ΔΕΝ ειναι ενα μεγαλο μοναστηρι, και εμεις οι (παντρεμενοι) καλογεροι του. αν το θεωρουμε ετσι (που φυσικα ειναι διαστροφη του μοναχισμου) τοτε ας το κανουμε σωστα. αγαμια, ακτιμοσυνη υπακοη. η διακριση ειναι μεγαλη αρετη και πρεπει να μας βοηθα να φερομεθα ως πολιτες και οχι μονο να αποσυρομεθα και να αφηνουμε τους αλλους να καταστρεφουν. καπως ετσι εγκατελειψαν και αποσυρθηκαν ολοι οταν συνελαβαν τον Κυριο και δεν βρεθηκε ουτε ενας να τον υπερασπιστη στον Καιαφα στο συνεδριο. ειχαν βλεπετε την υπακοη στον μωσαικο νομο και τον φοβο. και δεν ειναι ο π.Επιφανιος ,(στον οποιο οφειλω πολλα και την στροφη μου στον μοναχισμο μετα απο συνομιλια μαζι του) ελεγε προσευχη προσευχη, δεν σημαινει οτι ΜΟΝΟ αυτο ειναι η ΜΟΝΗ λυση για τους χριστιανους. υπαρχει και ΔΡΑΣΗ. ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ. αλλιως ας κλειστουμε ολοι σε μοναστηρια για να κανουμε την προσευχη καλυτερα. ο χριστος θα μας κρίνει για οσα δεν ΚΑΝΑΜΕ πρακτικα γιαυτον και για τους αδελφους μας που ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ με αυτους (φυσικα εφοσον δεν ειμαστε μοναχοι και δεν ζουμε στον κοσμο). http://istologio.org ΥΓ: είναι κάποιες σκέψεις που όντος απασχολούν πιστεύω τους πιστούς και όχι μόνο ...και πρέπει να απασχολούν... αυτό που όντως είναι εξοργιστικό στην εποχή μας, είναι η ωχαδερφική συμπεριφορά κάποιων που κάθε φορά βρίσκουν κάποιο μαξιλάρι να κοιμηθούν….. είτε αυτό λέγεται εκκλησία ( το εξηγεί επαρκώς πιο πάνω ) ...είτε επάγγελμα-καριέρα ( άλλο δικαιολογία-βόλεμα) ...είτε κοινωνική θέση ...είτε οικογένεια…. είτε. οτιδήποτε άλλο, αφήνοντας εκτός τον εαυτό τους από την όποια έκθεση και από «πίσω» κρυμμένοι περιμένουν να επωφεληθούν από τα κέρδη του αγώνα …συμμετέχοντας πιθανόν στα επινίκια έστω… Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mhtsos2007 : 14-05-10 στις 20:38 |
#2
|
|
||||
Να πούμε ότι ο σκυλάκος της δεύτερης φωτογραφίας λέγεται Λουκάνικος και η καριέρα του ως διαδηλωτής προβάλλεται από τα διεθνή ΜΜΕ.
|
#3
|
|
|||
νομιζω οτι δεν ειναι ο ιδιος......μπορει να κανω λαθος
|
#4
|
#5
|
|
||||
Τη φωτογραφία αυτή, την πρωτοείδα να συνοδεύει αυτό το άρθρο.
Η guardian τη δημοσίευσε πρώτη και μάλιστα έγραψε ότι πρόκειται για τον Κανέλλο. Οι δικοί μας εδώ λένε ότι δεν είναι ο Κανέλλος αλλά ο Λουκάνικος, άξιος συνεχιστής του. |
#6
|
|
|||
Είναι το ίδιο με την αγάπη…άλλη η αγάπη στα παιδιά , άλλη η αγάπη στη γυναίκα , στους γονείς , στους φίλους κλπ κλπ … αλλά όλες τις αγάπες τις χρειάζεται ο άνθρωπος, αρκεί να έχει την αντίστοιχη κουλτούρα για να τις αναζήτηση…και έτσι υπάρχει η συναισθηματική και ψυχική ισορροπία…. όλοι έχουμε δει υστερικούς γονείς …παραερωτευμένους εραστές….κολλημένα παιδιά αρκετά ενήλικα, κολλημένους…κολλημένους… κολλημένους…αλλά δεν είναι για να τους έχεις για παράδειγμα…εκεί δεν υπάρχει ισορροπία…απλά κατανοείς!! |
#7
|
|
||||
Δεν μιλησα για ισορροπιες και προταιρεοτητες αλλα για αντοχη
Μου εχει τυχει να περασω απο διαφορες φασεις. Και απο φαση που ηθελα να "σωσω τον κοσμο", αλλα και σε φαση που να ειμαι σε ενα ωραριο το οποιο δε μου επετρεπε να σκεφτω τιποτα παραπανω απο την καθημερινοτητα μου. Δεν ηταν λογω πορωσης με τη δουλεια, η οτι την εβαλα σε προτερεοτητα. Η φυση της η ιδια, αυτο και μονο το 8ωρο, με αναλωνε και μου στερουσε καθε ενεργεια και ορεξη για περαιτερω και φυσικά σε καμια περιπτωση δεν ήταν "μαξιλάρι" Σκεφτομουν οτι αλλος στη θεση μου που ειχε παραπανω υποχρεωσεις (πχ οικογενεια) θα ηταν στα ορια του, ετσι απλα Φυσικα αλλος στη θεση μου θα ειχε κουραγιο και γαι αυτα και γαι παραπανω, αλλα δυστυχως δεν ειμαι αυτος, και τετοιες συγκρισεις ειναι αδικες.
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 15-05-10 στις 14:32 |
#8
|
|
|||
μα γιαυτο υπαρχει η ποικιλομορφια αρκει ο αδυναμος να μη κανει παντιερα την αδυναμια του και να παιζει το ρολο φρενου...ολοι χρησιμοι ειναι ...ολοι ενα παζλ ειμαστε και ολοι μαζι κανουμε κατι ομορφο...
|
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην για αυτό το μήνυμα: | ||
Gildor (14-05-10) |
#9
|
|
||||
Όπου είναι εφικτό και κανείς έχει τις ψυχικές και σωματικές αντοχές η δράση πρέπει αν είναι η επιλογή και όχι η μεμψιμοιρία. Όμως για ότι δεν είναι στα όρια του ανθρώπου η προσευχή πάντα είναι η καλύτερη επιλογή.
Δεν θα αλλάξει ο κόσμος με προσευχή αν δεν αλλάξω εγώ πρώτα στάση, και για να αλλάξω εγώ πρώτα στάση θα πρέπει να παλέψω με τον εαυτό μου, κάτι που απαιτεί προσευχή για τη σωστή καθοδήγηση και πνευματική αντοχή.
__________________
Και είναι λέω ο παράδεισος για μας αγάπη μου μικρή να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί… |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην NEBULOUS για αυτό το μήνυμα: | ||
#10
|
|
||||
… το θέμα είναι μεγάλο (αφού εμπεριέχει όλο τον κόσμο) και ωραίο (ωφέλιμο). Αφού είναι στο θεολογικό φόρουμ, επιδέχεται ‘’ανθρωπολογική’’ ανάλυση.
Αν μου επιτρέπετε, δυο τρεις σκέψεις. Όταν αναφέρεται ή προσευχή ή δράση, παραπέμπει πρωτογενώς σε αντίθετα νοήματα. Μοιάζει να τοποθετούνται ως αντίθετα, δλδ παθητικότητα ή ενεργητικότητα αντίστοιχα. Αυτό όμως ως πρώτη εντύπωση, αμέσως στρέφει αλλού το νου και (μάλλον χωρίς να το θέλει) τον πολώνει από τον συνάνθρωπο που επιλέγει το ένα ή το άλλο, ως οικειότερο τρόπο συμπεριφοράς. Υπάρχουν ζεύγη στην θεολογία που είναι δυνατόν να συνδυαστούν (ακόμη και προτείνεται η συσχέτιση) και άλλα ζεύγη, που η ‘’ένωσή’’ τους επιφέρει καταστροφή, όπως η βιαία ένωση θετικού και αρνητικού φορτίου που δημιουργεί κεραυνό. Το ίδιο το φως, ενώ στην αρχή οι επιστήμονες το προσέγγιζαν θεωρητικά ως ή κύμα ή σωματιδιακής μορφής, (τείνοντας στα άκρα και προσβάλλοντας - υποτιμώντας τους μη ομόγνωμους) η πράξη και η ακριβής έρευνα απέδειξε ότι είναι ΚΑΙ κύμα ΚΑΙ σωματίδιο. Θεολογικά, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το ζεύγος της φύσης του Χριστού. Μερικοί λένε ή Θεός ή άνθρωπος. Κι όμως είναι, Ο Ιησούς Χριστός, ΚΑΙ Θεός ΚΑΙ άνθρωπος. Θεάνθρωπος. Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα, πως κάθε ζευγάρι είναι δυνατόν να ενωθεί σε αρμονία. Πάλι μέσα από την Αγία Γραφή, Ο Κύριος αναφέρει για ένα ασύνδετο - άτοπο ζεύγος, που ΔΕΝ χωρά στην υγιή καρδιά. Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει• ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά. όρα δημιουργία κεραυνού… Όταν πρόκειται περί ενός ανθρώπου, μπορούμε να δουλεύουμε συγχρόνως (με το αδιαλείπτως προσεύχεσθαι) ή σε διαφορετικούς χρόνους και την δράση και την προσευχή, μάλιστα, ως ομόρροπες συμπληρωματικές ενέργειες. Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να προσαρμοστεί, σε δύο ξεχωριστά, αλλά αδελφές, αγιογραφικά πρόσωπα. Την Μάρθα και την Μαρία. γυνή δε τις ονόματι Μάρθα υπεδέξατο αυτόν εις τον οίκον αυτής και τηδε ην αδελφή καλουμένη Μαρία η και παρακαθίσασα παρά τους πόδας του Κυρίου ήκουεν τον λόγον αυτού. Η δε Μάρθα περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν επιστάσα δε είπεν Κύριε ου μέλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπεν διακονείν είπε ουν αυτή ίνα μοι συναντιλάβηται. Αποκριθείς δε είπεν αυτή Ο Κύριος Μάρθα Μάρθα μεριμνάς και τυρβάζης περί πολλά ενός δε εστίν χρεία Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής (Λουκ. ι’38) ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ υπηρετούσαν Τον Κύριο, με τον δικό της η καθεμιά τρόπο. Παρεξηγήθηκε η Μάρθα που η Μαρία την άφησε μόνη… Σκοπός όμως είναι μια επόμενη πρόταση: μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν…. καθώς ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ τιμούνται ως αγίες. Η προσευχή ιδιαιτέρως είναι η τέχνη της ακοής κι η φύλαξη, της δράσης (μετά φυσικά την ακρόαση – έχοντας κατ’ αρχάς, ένα μίνιμουμ θεωρητικής κατάρτισης). Αμέσως, δίνεται διαφορετική διάσταση των γενικών εννοιών προσευχή και δράση, γιατί μπορεί άλλα αντ’ άλλων να ακούμε, (σαν σπασμένο τηλέφωνο) άλλα αντ’ άλλων και αλλού να προσευχόμαστε (όχι στην ορώμενη με ευθές φως όαση, αλλά στην εξ κατοπτρισμού φαντασία) και άλλα αντ’ άλλων να κάνουμε (παραβαίνοντας φυσικούς και πνευματικούς νόμους ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ). Όπως υπάρχει άστοχη και καταστροφική δράση, αλλά και αντίθετα, έτσι υπάρχει άστοχη ή εύστοχη προσευχή. Ο καθένας με την διάκρισή του, αν κινηθεί προς τον ορθό συνδυασμό προσευχής και δράσης συμμετέχει στην κοινή προσπάθεια μείωσης των παρενεργειών (πνευματικών ΚΑΙ φυσικών), για φιλάνθρωπο αποτέλεσμα. Σε αυτήν την ιδιότυπη μάχη υπέρ της ζωής, μας δίνονται σχετικά ωφέλιμα παραδείγματα. Ο ασυρματιστής του στρατού και του Θεού (γέροντας Παϊσιος) μας δίνει αναλογικά βιώματα. Μέσα στην κοιλάδα μια διμοιρία μαχόταν. Όσο ο ασυρματιστής ήταν κι αυτός μέσα στην κοιλάδα, τα σήματα που εξέπεμπε ο ασύρματος ήταν ασθενή και δεν έφταναν εκεί που έπρεπε, γιατί τα έκοβε το ύψος των βουνών (λειτουργούν στα fm). Μόνο όταν ανέβηκε στον παρακείμενο λόφο, μπόρεσε και κάλεσε τα αεροπλάνα για βοήθεια. Και ήλθαν. Μπορεί λοιπόν η ‘’φυσική’’ παρουσία ενός ιερέα ή ενός προσευχόμενου στο πεδίο δράσης και λαϊκού αγώνα, να είναι εμψύχωση και όχι μόνο, (ακόμη και πυροσβεστική αναστολή παθών όπως φαίνεται) αλλά η ‘’πνευματική’’ παρουσία είναι κι αυτή εξίσου για να μην πω ιεραρχικά ανώτερη και απείρως δυνατότερη, από την προηγούμενη. Να δώσω δύο παραδείγματα, πάλι από τον γέροντα Παϊσιο. Το πρώτο, είναι με έναν μηχανόβιο, ο οποίος είχε ένα φοβερό τρακάρισμα μέσα στην πόλη. Ο ίδιος αναφέρει, πως κάποιος παπούλης (που πρώτη φορά τον έβλεπε) την ώρα που έπεφτε, τον άρπαξε από το δεξί χέρι, πάνω στον ώμο, τον έστησε στα πόδια του και δεν σκοτώθηκε. Στο μπουφάν του, ακριβώς σε εκείνο το σημείο σε μια τσεπούλα, η μητέρα του, χωρίς αυτός να το ξέρει, είχε βάλει την εικόνα του γέροντα Παϊσίου…. Ένα αυτοκίνητο, πέφτει από μια επικίνδυνη στροφή κάτω στον γκρεμό, εκεί στην γνωστή Κατάρα. Η οικογένεια, σώζεται θαυμαστά. Ο πατέρας, με το μικρό παιδί, μπαίνουν μετά από καιρό στο Άγιο όρος. Όταν το παιδί αντίκρυσε τον γέροντα Παϊσιο, κυριολεκτικά πήδηξε μέχρι επάνω και φώναξε: αυτός ήταν ο παπούλης που μας κράτησε κάτω και δεν σκοτωθήκαμε. Και στις δύο περιπτώσεις, ΔΕΝ τον είχαν ξαναδεί για να πει κάποιος πως τον φαντάστηκαν, ή θα ήθελαν οπότε και να έκαναν προβολή, ή άλλες δικαιολογίες σύμπτωσης. Υπάρχουν τόσες αναφορές, που η απουσία άμεσης και φυσικής δράσης (όπως πιθανόν να θέλαμε να έχουμε στις δύσκολες στιγμές μας ή στους κοινωνικούς μας αγώνες, δίπλα) η προσευχή καλύπτει τα κενά, χωρίς μάλιστα πιθανές παρενέργειες. Ποια κενά; ποιες αδυναμίες; ας δεχτούμε πως ο γέροντας ήταν παρών και στο τρακάρισμα με τη μηχανή και εκεί κάτω στο βάθος της χαράδρας. Με τι είδους φυσική δύναμη ο φιλάσθενος παπούλης θα άρπαζε από το μπράτσο τον μοτοσυκλετιστή; πως καταλάθος βρέθηκε στην χαράδρα; ώστε αυτοκίνητο που έπεφτε επάνω του να του σταματήσει την ορμή;;; Μάλλον σε αυτήν την περίπτωση, μας συμφέρει η φυσική απουσία, παρά η φυσική παρουσία. Το πως όμως θα καλύψουμε ή θα υποχρεώσουμε την δυνατότερη (εκ των πραγμάτων) πνευματική παρουσία, είναι θέμα προσευχής, που έχει προηγηθεί η δράσις. Όχι ακριβώς όπως την γνωρίζουμε ή την φανταζόμαστε, αλλά σίγουρα προηγείται η πράξη από την θεωρία, με ένα πνεύμα να διαπνέει τα πάντα. Η φιλανθρωπία, η αγάπη, η ταπεινότητα, η ευσπλαγχνία, η συμπάθεια… Αν είμαστε θεωρητικοί αλλά όχι πρακτικοί, μοιάζουμε με κάποιον που καλεί ένα ελικόπτερο κι ενώ είναι στο υπόγειο ή στον 1ο όροφο ενός 7όροφου κτιρίου, ΔΕΝ κάνει τον κόπο να ανεβεί στην ταράτσα. Πάει τζάμπα η βοήθεια. Είναι η προσευχή, χωρίς την απαραίτητη δράση. Αν είμαστε πρακτικοί χωρίς θεωρία, δρούμε κατά το δοκούν και με τις δικές μας φτωχές δυνάμεις να φέρουμε κάποια αποτελέσματα, αλλά ΔΕΝ εκμεταλλευόμαστε την βοήθεια που θα μπορούσε να έλθει ΑΝ την ζητούσαμε (κατά το αιτείται και δοθήσεται). Νομίζω πως ο Μήτσος σηματοδοτεί με τις πρώτες σκέψεις που ανέβασε, πως το μέτρο και η συμπλήρωση της μιας ενέργειας με την άλλη, φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα. Με μία από τις δύο (βασικές) ελλείψεις, η επίτευξη του αποτελέσματος μοιάζει με αδύνατη. Και ειδικά σε αυτήν την φάση, που οι άθεοι (κατά δήλωση και ομολογία τους) προϊστάμενοι, που δεν μετρούν την δύναμη της ψυχής, ας μετρήσουν περισσότερο κόσμο στις πλατείες, να φοβηθούν από την κοσμοσυρροή και την δράση τους, ώστε να συσταλλούν από την εκ του ασφαλούς θέσπιση των απάνθρωπων μέτρων, αλλά και την πώληση (μετ’ επίπλων) της Ελλάδος, που πάνε να περάσουν. ποιες παρενέργειες; Μπορούν τέτοιες να εντοπιστούν ευκολονόητα. Ο προφήτης Ηλίας, και όχι μόνο, κατέβασε ας πούμε με την προσευχή του από τον ουρανό βροχή. Οι άνθρωποι μέσω τεχνολογίας και ανάλογες δράσεις μπορούν κι αυτοί τελευταία να κατεβάσουν βροχή και χιόνια, ‘’ψεκάζοντας’’ με στοιχεία τα σύννεφα και όχι μόνο. Ο Ταξιάρχης Μιχαήλ από Μανταμάδος (και όχι μόνο) θεράπευσε καρκινοπαθή χωρίς τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών και άλλων μεθόδων. Είναι η ευστοχία της καθαρής προσευχής και πίστης, από την μονομερή εμπιστοσύνη μόνο στην δράση. Το μεταίχμιο της εμπιστοσύνης και προς ποία κατεύθυνση η μία ενέργεια να αντικαθιστά την άλλη, (περισσότερη προσευχή – λιγότερη δράση ή αντίθετα, στο σύνολό τους όμως πάντα στο 100%) είναι προσωπική υπόθεση και φιλοσοφία και στάση ζωής. Στο ένα άκρο είναι ο παντοδύναμος Λόγος που μας καλεί να γίνουμε θεοί κατά χάριν και το άλλο άκρο, η παντοδυναμία ( ; ) της πράξης (και επιστήμης) που πάλι είναι μία πρόκληση, να γίνουμε θεοί, αλλά χωρίς Θεό και Λόγο, με πλήθος παρενεργειών… πυρηνική ενέργεια αλλά με Χιροσίμα, ειρήνη, αλλά χωρίς ελευθερία (όπως θα ήθελαν να επιβάλουν οι αμαληκίτες, στο ισραηλιτικό γένος) κλπ. Η όποια κίνηση του καθενός, που είναι χαρακτηριστικό της ζωής, ευελπιστούμε να στοχεύει τα ευνόητα. Αν όχι, επιλογή μας. Θυμάμαι στο βιβλίο της γερόντισσας Γαβριηλίας, (μιας γερόντισσας που έλιωσε η καρδιά της ΚΑΙ τα μέλη της στην ιεραποστολή, στην ασκητική της αγάπης) ένα περιστατικό, όπου είδε δυο παιδιά να μαλώνουν. Μας λέει λοιπόν η ίδια, πως όταν ήμουν πιο μικρή, σε τέτοια περίπτωση, θα έτρεχα να τα χωρίσω. Σε αυτήν την φάση, γυρνάω την πλάτη μου, παρακαλώ τον Ιησού να επιβάλλει την ειρήνη Του σ' αυτά τα αγαθά πλάσματα. Όταν ξαναγύρισα να τα δω, ήταν αγκαλιασμένα... Εκτιμώ, πως μέχρι να φτάσει κάποιος σε αυτά τα μέτρα (ενεργοποίησης της δυναμικής προσευχής) πρέπει να προηγηθεί στο μέτρο του δυνατού, μέσω της καλής διάθεσης, η πρακτική δράση επιβολής ειρήνης (με ελευθερία). Κι ήρθε η ώρα πολιτικοκοινωνικά ΚΑΙ πνευματικά, η Ελλάδα να διαλέξει τι ειρήνη ποθεί, πώς να προσευχηθεί (αν θέλει) και πώς να δράσει (πάλι αν το θεωρεί αναγκαίο). Αριθμητικά; (ποσοτικά) για να μετρηθούν ως πολλοί, (ολόκληρος ο λαός) εκεί που η ψυχή τους από τους άρχοντες του κόσμου τούτου υποτιμάται έως μηδενίζεται; ή ΚΑΙ ποιοτικά ως αφύπνιση ψυχής και των δυνάμεών της, για την αγαπημένη πίστη και πατρίδα; Το σίγουρο είναι, πως η σημερινή κατάσταση, μάλλον οφείλεται στην χλιαρότητα ποιότητος προσευχής και την σοβαρή έλλειψη ποσότητος αντίδρασης, με αποτέλεσμα κάποιοι εκεί στο βάθος, να μειδιούν μαζί μας (που κατάφεραν να μαζοποιήσουν εμάς τους ραθύμους σε προσευχή ΚΑΙ δράση). Είμαστε τελικά αυτός ο λαός για γέλια ή για κλάματα;;;; -------------- κάπως διορθωμένο - εμπλουτισμένο στο scribd, με το ίδιο θέμα, 10 μήνες μετά....
__________________
http://users.otenet.gr/~mystakid Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 31-03-11 στις 21:46 |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην mystakid για αυτό το μήνυμα: | ||
#11
|
|
||||
Κατά τη γνώμη μου, άλλη ώρα για προσευχή (αν υποθέσουμε ότι κάποιος προσεύχεται) και άλλη ώρα για δράση (αν υποθέσουμε ότι κάποιος δρα ή αντιδρά). Το ένα δεν αναιρεί το άλλο και κάλλιστα μπορούν να χωρούν και τα δύο στη ζωή κάποιου, αν έτσι επιλέξει να ζει. Και προσευχή και δράση.
Η απάντηση στο ή είναι και!! |
#12
|
|
||||
Εκείνη την ώρα δεν είναι ιερέας, είναι άνθρωπος, είναι ήρωας.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#13
|
|
|||
οι πράξεις μας είναι απόρροια της στάσης ζωής μας και όχι στιγμιαία κατάσταση.... άλλωστε έτσι ορίζεται και η έννοια του ήθους.. |
#14
|
|
||||
Εκείνη την ώρα ο μοναχός δεν εκδήλωνε την πίστη του, αλλά τον ανθρωπισμό του. Δεν έγινε ήρωας για την αγάπη του στον Χριστό, αλλά από την αγάπη του, στον συνάνθρωπο του. Τώρα αν τον ενίσχυε η πίστη του, αυτό δεν του αμφισβητεί κανείς την αυταπάρνηση του. Ήταν μια γενναία ενέργεια, μια πράξη που μια ευνομούμενη πολιτεία, θα τον βράβευε και θα τον τιμούσε. Μην μπλέκετε την εικόνα αυτή με το ότι φοράει το μοναχικό ράσο. Δεν έχει πολύ σημασία.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Xenios για αυτό το μήνυμα: | ||
NEBULOUS (17-05-10) |
#15
|
|
||||
Νομιζω στο Χριστιανισμο αυτα τα δυο ειναι οψεις του ιδιου νομισματος, δεν υπαρχει το ενα χωρις το αλλο
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Gildor για αυτό το μήνυμα: | ||
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
|
|