Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Ελληνική παράδοση & Λαογραφία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 01-12-06, 11:27
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Έθιμα Χριστουγέννων

Θα ξεκινήσω με ένα έθιμο που δεν ήταν Ελληνικό αλλά που τελικά συμβολίζει την χαρά αυτών των ημερών, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.



Το δέντρο, σαν χριστουγεννιάτικο σύμβολο, χρησιμοποιήθηκε μετά τον 8ο αιώνα. Εκείνος που καθιέρωσε το έλατο σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο 'Aγιος Βονιφάτιος, που για να σβήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, έβαλε στη θέση του το έλατο, σαν σύμβολο χριστιανικό και ειδικότερα σαν σύμβολο των Χριστουγέννων. Φυσικά, στο πέρασμα των αιώνων, το νόημα του χριστουγεννιάτικου δέντρου πήρε αναρίθμητες μορφές.

Κι αρχικά, για να συμβολίσει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού, άρχισε να γεμίζει το δέντρο-σύμβολο με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, συμβολίζοντας έτσι πρακτικά την προσφορά των Θείων Δώρων, για να εξελιχτεί προοδευτικά σ' ένα απαραίτητο διακοσμητικό είδος της μέρας αυτής, που αργότερα πήρε και τη θέση της " Δωροθήκης "- του χώρου δηλαδή που σ' αυτόν τοποθετούσαν οι συγγενείς και φίλοι τα δώρα τους ο ένας για τον άλλο.

Ο Τσαρλς Ντίκενς για την Αγγλία, ο συγγραφέας εκείνης της εποχής, φρόντισε να ξαναπάρουν τα Χριστούγεννα την παλιά χαρούμενη γιορταστική μορφή τους, όσο κανένας άλλος. Κι αν σήμερα σ' ολόκληρο τον κόσμο το χριστουγεννιάτικο δέντρο θυμίζει αυτή τη μέρα, αυτό σίγουρα οφείλεται στον Ντίκενς, που σε διάφορα έργα του και πιο πολύ ακόμα στις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του, το προβάλλει σαν βασικό χριστουγεννιάτικο σύμβολο.

Στην πατρίδα μας, το χριστουγεννιάτικο δέντρο το έφεραν για πρώτη φορά στην Αθήνα οι Βαυαροί, και από τότε συνηθίζεται να προτιμάται στις ορεινές περιοχές αντί του νησιώτικου καθιερωμένου καραβιού.



Εμένα οι αναμνήσεις μου είναι συνυφασμένες με το δέντρο, από πολύ μικρό παιδί η εικόνα των Χριστουγέννων είναι δεμένη με την εικόνα του Πατέρα μου να φέρνει ένα μεγάλο έλατο και εμάς να προσπαθούμε να του βάλουμε ότι στολίδι είχαμε και δεν είχαμε και την Μητέρα μου να μας κάνει συστάσεις για την πιο όμορφη εμφάνιση.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 01-12-06, 16:12
Το avatar του χρήστη pazo
pazo Ο χρήστης pazo δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: Χθες 15:05
Φύλο: Άντρας
(Μικρό σχόλιο... ως συνήθως)

Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα απ' τα παιδικά μου χρόνια, σε σχέση με το έλατο, είναι η μυρωδιά του!

Μοσχομύριζε όλο το σπίτι. Ήταν η μυρωδιά των Χριστουγέννων. Είναι αυτό που μου λείπει σήμερα, πιο πολύ απ' όλα τ' άλλα.
__________________
VmF Skisters of Mercy ©
An eye for an eye, will make us all blind... Mahatma Ghandi
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 01-12-06, 16:22
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από pazo Εμφάνιση μηνυμάτων
Μοσχομύριζε όλο το σπίτι. Ήταν η μυρωδιά των Χριστουγέννων. Είναι αυτό που μου λείπει σήμερα, πιο πολύ απ' όλα τ' άλλα.
Εμένα μου λείπουν και άλλες μυρωδιές και κυρίως όταν φτιάχναμε τα τσουρεκάκια που εδώ έχουν μείνει γνωστά στα Σμυρναίικα κουλουράκια.

Εκείνο που τα ξεχώριζε ηταν ασφαλώς το εξαιρετικό βούτυρο γάλακτος, κάτι παρόμοιο δυστυχώς δεν υπάρχει πουθενά σε κανένα ζαχαροπλαστείο της Αθήνας.

Φέτος θα προσπαθήσω να φτιάξω μια δύο φουρνιές έτσι για την μυρωδιά, αν και η συνταγή που έχω είναι εξαιρετικά δυσανάγνωστη, με συστατικά σαν αλισίβα (νερό με στάχτη είναι αυτό) που θα προσπαθήσω να παρασκευάσω και εγώ αφού αντικαταστήσω τις οκάδες με τα κιλά και τα δράμια με τα γραμμάρια.

Επίσης έφτιαχναν και τα κλασικά τσουρέκια που όμως μπορώ να σας συστήσω το Ζαχαροπλαστείο Μπόζα Κερκύρας και Παξών στην Κυψέλη, απέναντι από τον Βασιλόπουλο, για εξαιρετικό τσουρέκι πολίτικο.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 01-12-06, 21:07
Το avatar του χρήστη Liria
Liria Ο χρήστης Liria δεν είναι συνδεδεμένος
Mέλος
 

Τελευταία φορά Online: 04-06-17 23:47
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
χριστουγεννιάτικες μυρωδιές

"Στο σπίτι μας, τέτοιες μέρες οι μυρωδιές συνωστίζονταν ποιά θα μας πρωτοσπάσει τα ρουθούνια. Απότην κανέλλα στο σιρόπι που σιγοέβραζε την ώρα που γυρνούσαμε απ' το σχολείο, πρώτο μεσημέρι των διακοπών, μέχρι τα τσουρέκια που έβγαιναν απ' το φούρνο τσουπωτά-τσουπωτά και γυαλιστερά.
Τα κρύα απογεύματα μας περίμενε από μια καυτή κούπα σοκολάτα που γαργάλαγε τη μύτη. Και τα βράδια, ΄ύστερα απ' το φαγητό, η μαμά έβαζε γρήγορα λίγο λάδι να κάψει κι έρριχνε λίγα λουκουμαδάκια να ροδίσουν στο άψε-σβήσε.
Το χοιρινό έκανε μια τραγανή κρούστα στο φούρνο κι εγώ έβγαζα ένα-ένα τα κλωναράκια του δεντρολίβανου απ' τις πατάτες μου γκρινιάζοντας για κάποιον ανύπαρκτο λόγο. Τα λουκάνικα ανάδιναν πορτοκάλι και το άψητο ζυμάρι κολλούσε ανάμεσα στα δάχτυλα που προσπαθούσαν να ζυμώσουν με την ίδια αξάδα που ζύμωναν τα δάχτυλα της μάνας μας."

Αυτά και αμέτρητα άλλα θα μπορούσα να γράψω για τις χριστουγεννιάτικες μυρωδιές και τις μνήμες μου. Αυτά θα έγραφα αν μπορούσα. Όμως μοναχά τα μισά θα ήσαν αληθινά. Γιατί η μαμά δούλευε μέχρι αργά. Γιατί η γιαγιά δεν έμενε μαζί μας. Γιατί ο μπαμπάς κουβαλούσε μεν, δεν έβραζε όμως ούτε νερό. Κι έτσι, φτιάχναμε κάμποσες δίπλες και μια βασιλόπιτα αλλά δεν το παρακάναμε κιόλας. Να δουν Θεού πρόσωπο και τα ζαχαροπλαστεία. Πηγαίναμε μια πιατέλα δίπλες στη γειτόνισσα-μας την έφερνε πίσω με μια πυραμίδα μελομακάρονα. Βάζαμε τρια απ' αυτά και μερικές δίπλες σε άλλη πιατελίτσα για την άλλη γειτόνισσα, νασου ένα τσουρεκάκι να βολευτούμε.
Τελικά μύριζε το σπίτι. Και όταν κάνω ταμείο κι απολογισμό της εποχής, λέω "τυχερή είμαι" γιατί βρίσκω σημαντικό όχι τόσο το να έχω να θυμάμαι αλλά το να λαχταράω ακόμα.Γιατί αν απλά περιγράψω στα παιδιά μου τί τρώγαμε και τί μυρίζαμε, θα καταλήξω στη ναφθαλίνη. Αμα όμως προσπαθήσω να δημιουργήσω και να επαναλάβω, τότε θα καταλήξω να δώσω στα παιδιά μου μια ευκαιρία: Τις παραπάνω μνήμες, να τις κουβαλούν στ' αλήθεια.Και να μπορούν κάποτε να μιλούν για "όλα όσα" γεύτηκαν κι όχι "σαν" να τα γεύτηκαν. "Τις Κυριακές, το σπίτι μύριζε κανέλλα" που γράφει και η Κωστούλα Μητροπούλου...
__________________
Λέω να βγω για Τζόκερ!
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 03-12-06, 21:53
Το avatar του χρήστη Liria
Liria Ο χρήστης Liria δεν είναι συνδεδεμένος
Mέλος
 

Τελευταία φορά Online: 04-06-17 23:47
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Τα έθιμα από κάπου ξεκινούν...

Όλα όσα με αγάπη επαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο και με λαχτάρα περιμένουμε μερικές φορές, όλες οι επαναλαμβανόμενες ιεροτελεστίες που μας ομορφααίνουν τις γιορτές ή μας θυμίζουν κάτι, έχουν την αφορμή και τη ρίζα τους.
Στο σπιτικό μας γεννήθηκε εδώ και κάμποσα χρόνια το 'εθιμο του κόκκινου κουμπαρά. Η ιστορία έχει ως εξής:

Ήταν πρωί όταν χτύπησε η πόρτα του διαμερίσματος.Ένα πρωινό λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά.Η Μαρία του πάνω πατώματος μπήκε κρατώντας δύο πράγματα:Στο δεξί χέρι ένα πιάτο με μελομακάρονα και στο άλλο έναν κατακόκκινο κουμπαρά.Έναν απλό πήλινο κουμπαρά, αγορασμένον από το γλαστράδικο της γωνίας όπου ένας Θεός ξέρει πώς ξέπεσε. Από αυτούς που μόνον άμα τους σπάσεις μπορείς ν' αγγίξεις το περιεχόμενο.
Πολλές φορές έχω συναντήσει τέτοιους κουμπαράδες στα κανατάδικα και στα σκονισμένα ράφια των επαρχιακών μικρομάγαζων. Δεν τους πρόσεξα ιδιαίτερα ποτέ μου.Όμως τούτος εδώ, που η γειτόνισα κάθισε και τον έβαψε και τον περιποιήθηκε μονάχη της, τούτος δω που του πέρασε μια γαλάζια χάντρα στο λαιμό, λάμπει ολοκόκκινος και στρουμπουλός λες και χαμογελάει ολόκληρος. Είναι πανέμορφος!
Και η Μαρία χαμογελούσε ολόκληρη, κι ας μην ήταν πανέμορφη. Η Μαρία που ήταν κι αυτή στρουμπουλή και ρόδινη σαν τόσες κοπέλες που έχω συναντήσει στη ζωή μου κι έχουμε προσπεράσει η μια την άλλη.
Δεν ήμασταν ποτέ πολύ φίλες με τη Μαρία. Κανείς δεν είναι πολύ φίλος με κανέναν στην πολυκατοικία μας, νομίζω.Καλημεριζόμαστε και κοιτάμε τις δουλειές μας. Όμως εκείνο το πρωινό, παραμονές Πρωτοχρονιάς, την πόρτα μου τη χτύπησε κάτι πολύ παραπάνω από μια "καλημέρα". Την πόρτα μοτ τη χτύπησε μια καινούρια φιλία.
"Δεν είναι τίποτα σπουδαίο" είπε η Μαρία δίνοντάς μου τον κουμπαρά. "Έτσι, για το καλό! Μακάρι να γεμίσει και να ξεχειλίσει..."
Την κάλεσα να περάσει μέσα.Την κέρασα ό,τι είχα κι έβαλα τα δώρα της πάνω στο τραπέζι. Μιλήσαμε πολύ. Μιλήσαμε και τις επόμενες μέρες, και για αρκετό καιρό έπειτα. Μέχρι που κάποτε η Μαρία μετακόμισε κι από τότε βλεπόμαστε σπάνια. Όλο και πιό σπάνια.Και τα βάζω με τον εαυτό μου που τόσα χρόνια ζούσαμε πάνω-κάτω, δίχως να έχουμε συναντηθεί πραγματικά.
Στον κόκκινο κουμπαρά δεν ρίξαμε ποτέ χρήματα. Του άξιζαν πολύτιμα πράγματα. Στο σπιτικό μας γεννήθηκε ένα έθιμο που το αγάπησαν όλοι:

Η συνέχεια πιο κάτω...
__________________
Λέω να βγω για Τζόκερ!
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 03-12-06, 22:19
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από liria Εμφάνιση μηνυμάτων
Από αυτούς που μόνον άμα τους σπάσεις μπορείς ν' αγγίξεις το περιεχόμενο.
Έχω ολόκληρο σχεδιαστικό πλάνο για το πως ξαφρίζεις έναν πήλινο κουμπαρά.

Βάζεις στην τρύπα ένα πλατύ μαχαίρι και με μαεστρία ακουμπάς από κάτω ένα νόμισμα και με ελαφρά κλίση το οδηγείς προς το στόμιο. Φυσικά διαλέγεις το μεγαλύτερο σε αξία νόμισμα, δεν κάνουμε τόση δουλειά για πενταροδεκάρες.

Καλή ήταν η αποταμίευση αλλά όταν σου έλεγε η παρέα πάμε στο θερινό να δούμε ένα πολεμικό, έπρεπε να έχεις, εκείνα τα χρόνια τα ανέμελα, το σεβαστό ποσόν των δύο δραχμών, μιάμιση δραχμή έκανε το εισιτήριο και 50 λεπτά τα σποράκια ή το φιστίκι αράπικο.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 03-12-06, 22:52
Το avatar του χρήστη Liria
Liria Ο χρήστης Liria δεν είναι συνδεδεμένος
Mέλος
 

Τελευταία φορά Online: 04-06-17 23:47
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Συνέχεια του κόκκινου κουμπαρά

Στο σπιτικό μας γεννήθηκε ένα έθιμο που το αγάπησαν όλοι:

Κάθε τέτοιες μέρες, όταν η οικογένεια μαζεύεται γύρω από τραπέζια γιορτινά,όταν έρχονται φίλοι από μακριά και σμίγουμε ξανά, τότε φέρνουμε τον κουμπαρά,μοιράζουμε σε όλους από ένα χαρτάκι και μολύβια,κι ο καθένας πρέπει να γράψει στο χαρτάκι του δυό-τρεις αράδες. Μια σκέψη του ή μια ευχή.Ό,τι του έρθει στο νου εκείνη την ώρα. Με τ' όνομά του και την ημερομηνία. Το χαρτάκι διπλώνεται και πάει στον κουμπαρά δίχως να ξέρει κανείς τί έγραψε ο διπλανός του.
Οι σκέψεις των ανθρώπων κλείνονται εκεί-μέσα μέχρι να 'ρθει η ώρα που θ' αποφασίσουμε να τον ανοίξουμε. Όταν πια δεν θα χωράει τίποτ' άλλο κι ίσως όταν πιά μερικοί απ' αυτούς που έγραψαν θα έχουν πια φύγει...
Ποιός ξέρει τί να έγραψε άραγε ο θείος ο Παναγιώτης, φευγάτος μερικά χρόνια τώρα, κείνη την όμορφη παραμονή Πρωτοχρονιάς που χαμογελούσε ευτυχισμένος ανάμεσά μας.Ποιός ξέρει τί να έγραψε η Αθανασία που κοιτούσε τον αδερφό της και δεν τον χόρταινε, μιας και ήταν οι πρώτες γιορτές που έκαναν μαζί ύστερα από τα χρόνια της Ξενιτειάς. Και ποιός ξέρει τί αξία θα πάρουν για μας όλα τούτα τα χαρτάκια με τις μακρινές ημερομηνίες και τις μακρινές υπογραφές, όταν κάποτε τα ξεδιπλώσουμε με στοργή. Όταν τ' αγγίξουμε και μας αγγίξουν.
Αχ Μαρία! Πού να 'ξερες όταν μου έλεγες τότε "δεν είναι τίποτα σπουδαίο..." Πού να ξέραμε κι οι δυό μας!
Λένα

Απο το βιβλίο "Να τα πούμε; Να τα πείτε!" των εκδόσεων ψυχογιός.
__________________
Λέω να βγω για Τζόκερ!

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Liria : 03-12-06 στις 22:57
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 12-12-06, 10:27
Το avatar του χρήστη amigos
amigos Ο χρήστης amigos δεν είναι συνδεδεμένος
Επιζών SysOp
 

Τελευταία φορά Online: 15-03-24 22:58
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Ο Άγιος Βασίλης

Τουλάχιστον δύο περιοχές του χάρτη διεκδικούν τον Αϊ-Βασίλη. Απ΄τη μια μεριά η Λαπωνία δηλώνει γενέτειρα του χαμογελαστού γέρου με τα κόκκινα ρούχα και την άσπρη γενειάδα που κυκλοφορεί με ιπτάμενους τάρανδους και μοιράζει δώρα στα παιδιά την περίοδο των Χριστουγέννων...

Από την άλλη, για την ελληνική θρησκευτική παράδοση ο Αϊ-Βασίλης είναι πραγματικός Άγιος και δεν έχει καμία σχέση με τις σκανδιναβικές χώρες, τα χιόνια και τα έλκηθρα, αφού γεννήθηκε στα βάθη της Ανατολίας. Ούτε με τα δώρα έχει σχέση, καθώς κρατά "χαρτί και καλαμάρι"....

Πατρίδα του ορθόδοξου Αϊ-Βασίλη είναι η βιβλική Καισάρεια της Καππαδοκίας, το σημερινό Kayseri της Τουρκίας. Η Καισάρεια είναι μια από τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου.

ελληνικός Αϊ-Βασίλης είναι ο Άγιος της Πρωτοχρονιάς, είναι «κάτι ανάμεσα στον Μέγα Βασίλειο της Καισαρείας, έναν από τους τρεις ιεράρχες, και σε ένα πρόσωπο - σύμβολο του Ελληνισμού, που έφευγε από τα βάθη της Ασίας και έφτανε παντού: από τον Πόντο μέχρι την Πελοπόννησο και από τη Μακεδονία μέχρι την Κύπρο», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Μηνάς Αλεξιάδης, καθηγητής Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο «δικός μας» Άγιος Βασίλης «είναι πεζοπόρος, κρατά στα χέρια του ένα ραβδί, συζητά με όλους τους ανθρώπους στον δρόμο και εύχεται καλοτυχία και καλή χρονιά στον κόσμο. Δεν έχει σάκο, ούτε κοφίνι. Δεν φέρνει δώρα, αλλά την καλοχρονιά».

Όσο για την επιλογή της Πρωτοχρονιάς, «η 1η Ιανουαρίου ήταν η ημέρα θανάτου του Μεγάλου Βασιλείου και έτσι η ελληνική παράδοση θεώρησε ότι ο Άγιος Βασίλειος είναι εκείνος που φέρνει καλοτυχία και ευλογεί τη χρονιά», εξηγεί ο κ. Αλεξιάδης.

Όμως, ο Αϊ-Βασίλης δεν είναι πια ο ελληνικός άγιος, ψηλόλιγνος, πεζοπόρος, αλλά ο ευτραφής δυτικός Santa Claus. Το δυτικό πρότυπο ήρθε στην Ελλάδα, «τη δεκαετία του '60 περίπου, κυρίως από τον αστικό πληθυσμό. Οι γονείς και οι συγγενείς έδιναν δώρα στα παιδιά κι αυτά τα δώρα γρήγορα συνδέθηκαν με τα χρήματα και με τον Αϊ-Βασίλη», σημειώνει, τονίζοντας ότι «σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι μετανάστες που έφεραν τα δυτικά πρότυπα. Οι μετανάστες ήταν οι πρώτοι που έστειλαν στην Ελλάδα κάρτες με τη γνωστή, εμπορευματοποιημένη εικόνα του. Ο Αϊ-Βασίλης ήρθε από την Ευρώπη σαν βασιλιάς, με την κόκκινη στολή και τις μαύρες μπότες του».


Οι ιστορικές ρίζες του Αϊ-Βασίλη χάνονται πολύ μακριά στον χρόνο. Ο Αϊ-Βασίλης, όπως τον ξέρει σήμερα ο δυτικός κόσμος, είναι αποτέλεσμα τού... συνασπισμού μύθων και παραδόσεων όλης της Ευρώπης.

Ο Αϊ-Βασίλης είναι ο Santa Claus. Και παρ' όλο που η εικόνα του Santa Claus με την κόκκινη στολή και τη λευκή γενειάδα έγινε παγκόσμια χάρη στην κλασική πια διαφήμιση της Κόκα Κόλα του 1931, ο συμπαθής κύριος με το έλκηθρο προέρχεται από τον Άγιο Νικόλαο. Ή, διαφορετικά, Sinterklaas, στα ολλανδικά. Οι Ολλανδοί ήταν άλλωστε αυτοί που εξήγαγαν τη λέξη στον Νέο Κόσμο, όπου οι αγγλόφωνοι πληθυσμοί την υιοθέτησαν ως Santa Claus.

Για τους καθολικούς, ο Santa Claus είναι ο Άγιος Νικόλαος, γεννήθηκε στην Τουρκία και είναι ο προστάτης των παιδιών και των ανθρώπων της θάλασσας. Για τους προτεστάντες της Βόρειας και Κεντρικής Γερμανίας είναι ο «Weihnachtsmann», ο «άνθρωπος των Χριστουγέννων», ενώ για τους Άγγλους είναι ο «πατέρας των Χριστουγέννων» (father Christmas).

Ο Άγιος Νικόλαος... έφθασε στην Αμερική τον 17ο αιώνα από τους Ολλανδούς μετανάστες. Τότε ο Sinterklaas μετονομάσθηκε σε Santa Claus. Η πρώτη καταγραφή του ολλανδικού μύθου έγινε το 1809 από τον συγγραφέα Ουάσιγκτον Ίρβινγκ, ο οποίος περιέγραφε την άφιξη ενός αγίου πάνω σε άλογο, την παραμονή της γιορτής του Αγίου Νικολάου. Λίγο αργότερα, το 1823, ο ιερέας Κλέμεντ Κλαρκ Μουρ, έγραψε ένα παιδικό ποίημα σε εφημερίδα της Νέας Υόρκης. Εκεί περιέγραφε τον Άγιο Νικόλαο σαν καλικάντζαρο που έμπαινε στα σπίτια από την καμινάδα και ταξίδευε με ιπτάμενο έλκηθρο που το έσερναν οχτώ τάρανδοι: Ντάσερ, Ντάνσερ, Μπράνσερ, Βίξεν, Κόμετ, Κιούμπιντ, Ντόντερ και Μπλίτσεν. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν οι εφημερίδες που αναπαρήγαγαν τον μύθο, ενώ η Κόκα Κόλα με τη γνωστή διαφήμιση έβαλε την τελευταία πινελιά.

Από τα Νέα 21/12/2002
__________________
Αν περιμένεις από το σύμπαν...περίμενε
Απάντηση με παράθεση
  #9  
Παλιά 12-12-06, 11:37
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Το αστέρι των Χριστουγέννων

Το αστέρι πάνω από τη φάτνη, μια εικόνα γνωστή: είναι το σύμβολο του λαμπερού αστεριού της Βηθλεέμ, εκείνου που οδήγησε τους Μάγους στον νεογέννητο Ιησού, εκείνου που δεν ξέρουμε καν αν υπήρξε!

Ένα αστέρι που αναφέρεται σε ένα μονάχα από τα Ευαγγέλια, αυτό του Ματθαίου, είναι σήμερα το πλέον οικείο ουράνιο σώμα, αυτό που κουβαλά τους περισσότερους συμβολισμούς για τον Χριστιανικό κόσμο και εκείνο που συνδέθηκε άρρηκτα με τον εορτασμό των Χριστουγέννων -ακόμα και αν κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με βεβαιότητα ότι υπήρξε, ούτε να μας διαφωτίσει σχετικά με τη φύση του.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, στο ευαγγέλιο του Ματθαίου περιγράφεται το ταξίδι των Μάγων από την Ανατολή προς τον τόπο όπου επρόκειτο να γεννηθεί ο Μεσσίας. Το ταξίδι εκείνο ξεκίνησε λόγω της εμφάνισης ενός αστεριού στο ουράνιο στερέωμα.

«Του δε Ιησού γεννηθέντος, εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως, ιδού οι Μάγοι από ανατολών παρεγόνοντο εις Ιεροσόλυμα λέγοντες που εστίν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; Είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ» Ματθαίος Β΄

Τρεις είναι οι βασικές προσεγγίσεις που έχουν γίνει στο φαινόμενο του λαμπερού αστέρα της Βηθλεέμ, προκειμένου θρησκειολόγοι, ιστορικοί και αστρονόμοι να διαλευκάνουν τα σχετικά ερωτήματα: κάποιοι πιστεύουν ότι πρόκειται για θαύμα, για μια θεϊκή παρουσία, κάποιοι άλλοι ότι πρόκειται για ένα επίπλαστο στοιχείο, μια υπερβολή στην περιγραφή του ευαγγελιστή ή μια περιγραφή που χρησιμοποιήθηκε για να πείσει ότι ο Ιησούς ήταν όντως ο Μεσσία, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν ότι επρόκειτο για ένα φυσικό φαινόμενο.

Η θεωρία του φυσικού φαινομένου αναφέρει -εκτός των άλλων- ότι η λάμψη στον ουρανό που ο Ματθαίος αναφέρει ως αστέρα θα μπορούσε να οφείλεται σε βροχή διαττόντων, σε κομήτη, ή στην έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς.

Και οι τρεις αυτές πιθανότητες όμως φαίνονται ανίσχυρες να υποστηρίξουν την περιγραφή του ευαγγελιστή: οι κομήτες θεωρούνταν οιωνοί σημαντικών μεν, δυσάρεστων δε, γεγονότων και κυρίως θανάτων βασιλέων, η έκρηξη σουπερνόβα θα έπρεπε -αν είχε συμβεί- να ήταν ανισχεύσιμη και σήμερα, ενώ δεν είναι πιθανό οι Μάγοι να ξεκινούσαν ένα ταξίδι από την Ανατολή ορμώμενοι από μια βροχή διαττόντων αστέρων, ένα φαινόμενο αρκετά σύνηθες.

Την εποχή της γέννησης του Ιησού, η οποία σύμφωνα με τα σύγχρονα στοιχεία τοποθετείται στην περίοδο από το 1π.Χ. ως το 7μ.Χ., υποδεικνύεται από τους αστρονόμους ότι συνέβη σίγουρα κάτι πολύ σημαντικό στον ουράνιο θόλο.

Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι ο Ματθαίος επί της ουσίας αναφέρεται στη μεγάλη συγκέντρωση ουρανίων σωμάτων (του Ερμή, της Αφροδίτης, του ’ρη, του Δία, του Κρόνου, του Ήλιου και της Σελήνης) σε μια σχετικά στενή περιοχή του ζωδιακού κύκλου. Όπως γνωρίζουμε σήμερα, το φαινόμενο αυτό διήρκεσε από το 3π.Χ. ως το 9μ.Χ., οπότε συμπίπτει με την περίοδο στην οποία τοποθετείται η γέννηση του Ιησού.

Η κυριότερη θεωρία είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Κέπλερ το 1606. Σύμφωνα με αυτή πρόκειται για μια τριπλή συζυγία των πλανητών Δία και Κρόνου στον αστερισμό των Διδύμων, πράγμα που σημαίνει ότι οι δύο πλανήτες βρέθηκαν τρεις φορές ευθυγραμμισμένοι με τη Γη στον αστερισμό των Ιχθύων. Σήμερα μπορούμε να γνωρίζουμε ότι αυτό συνέβη και το 7π.Χ.

Ότι και να είναι το αστέρι έχει την ιδιαιτερη μαγεία του και στην σκέψη μας παρουσιάζεται σαν το μόνο φως που είχε το βράδυ της Γέννησης του, ο μικρούλης Ιησούς.

Ένα αστέρι που λάμπει τις καρδιές μας κάθε Χριστούγεννα και μας πλημμυρίζει αισθήματα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #10  
Παλιά 12-12-06, 11:53
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Οι καλικάτζαροι

Η γιαφιά μου μου έλεγε κάθε που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα για τους Καλικατζαραίους, κάτι κοντοστούπικα μπασμένα τερατάκια που το μόνο που το μόνο που ξέρουν είναι να κάνουν αταξίες.τ

Μα τι ήταν αυτοί οι καλικάντζαροι; Όπως λοιπόν έλεγαν οι παλιές γιαγιάδες, ήταν αερικά, ξωτικά.

Τους φαντάζονταν σαν κάτι μαυριδερά , ψηλά ή κοντά και κοκαλιάρικα κακάσχημα όντα, κάτι μεταξύ ζώου και ανθρώπου και που συνέχεια , όλη την ώρα, χοροπηδούσαν γκρινιάζοντας, φωνάζοντας και τραγουδώντας. 'Oλο το χρόνο βρίσκονταν κάτω από τη γη, στον κάτω κόσμο και ζήλευαν τον απάνω κόσμο. Γι΄ αυτό λοιπόν ,άλλοι με πριόνια , άλλοι με τσεκούρια κι άλλοι με μπαλντάδες έβαζαν όλη τη δύναμή τους να κόψουν τους στύλους, που πάνω σε αυτή στηριζόταν η γη και να την κάνουνε να βουλιάξει.

Όταν έφτανε το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, από φόβο μη βουλιάξει η γη και τους πλακώσει, έφευγαν κι ανέβαιναν στον απάνω κόσμο, στη γη, για να τυραννήσουν τους ανθρώπους που θα έβρισκαν μπροστά τους. 'Eτσι λοιπόν οι καλικάντζαροι το Δωδεκαήμερο γύριζαν στους δρόμους, ανέβαιναν στα κεραμίδια και καμιά φορά, όπως λέγανε, έμπαιναν από την καμινάδα του τζακιού σε σπίτια που δεν τα είχαν θυμιατίσει οι νοικοκυραίοι τους.

Γι΄ αυτό, για καλό και για κακό, εκείνες τις ημέρες φροντίζανε να φράζουν τις τρύπες των τζακιών με πανιά. Ακόμα καίγανε λιβάνι σε θυμιατό κοντά στο τζάκι, γιατί οι καλικάντζαροι δεν άντεχαν αυτή τη μυρωδιά.

Λέγανε κάποιοι παλιά πως μια γυναίκα, αφού ετοίμασε τα γλυκά της, βασιλόπιτες, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, είδε από το παράθυρο πως ξημέρωσε. 'Oμως είχε ξεγελαστεί από το φεγγάρι, γιατί όπως λένε: "του Γενάρη το φεγγάρι παρά λίγο νά ΄ναι μέρα". 'Eτρεξε λοιπόν αυτή η γυναίκα και ξύπνησε τα παιδιά της για να τα στείλει με τα γλυκά για ψήσιμο στο φούρνο. Τα παιδιά σηκώθηκαν πρόθυμα, πήρε το καθένα από ένα ταψί και ξεκίνησαν για το φούρνο.

'Oμως η αυγή αργούσε να έρθει και ξαφνικά μέσα από τα κοντινά στενά ακούστηκαν αγριοφωνάρες και δυνατά γέλια. Σε ελάχιστο χρόνο ο δρόμος γέμισε με καλικαντζαράκια. 'Aρπαξαν τα παιδιά, τους πετάξανε ό,τι κρατούσανε και άρχισαν έναν τρελό χορό χτυπώντας τα ταψιά και φώναζαν: "Ω! ... στραβά ταψιά, με τα ψεύτικα ψωμιά, άλλα με τα άσχημα, πηδάτε βρε μπαγάσικα ..."

Την ώρα που λάλησε ο πρώτος πετεινός, εξαντλημένα τα καλικαντζαράκια αφήσανε τα ταψιά στα κεραμίδια ενός σπιτιού κι αρχίσανε να φεύγουν τρέχοντας με στριγκλιές και γέλια, βγάζοντας έξω τις γλώσσες τους που ήταν κατακόκκινες σαν τις γλώσσες της φωτιάς και κουνούσαν τις ουρές τους εδώ κι εκεί... 'Oταν ξημέρωσε και βγήκαν οι άνθρωποι να πάνε στις δουλειές τους, βρήκαν στο δρόμο τα τρία παιδιά μισολιπόθυμα, χωρίς να έχουνε δυνάμεις για να σηκωθούν. Τα κουνήσανε, τα ραντίσανε με αγιασμό και όταν συνήλθαν, διηγήθηκαν τι τους είχαν κάνει τα καλικαντζαράκια.

Αυτά λέγανε οι παλιοί για τους καλικάντζαρους κι όλοι φοβόντουσαν να βγουν έξω από τα σπίτια τους πριν ξημερώσει, όλο το Δωδεκαήμερο. Δεν πιστεύω να φοβηθήκατε, γιατί όλα αυτά είναι ωραία παραμυθάκια του παλιού καιρού!

Όπως μας έλεγε η Γιαγιά τα Φώτα στον μεγάλο αγιασμό θα έρθει στα σπίτι ο Παπάς με την αγιαστούρα του και με την μαγκούρα του και τα καλικατζαράκια θα γυρίσουν βαθιά στις φωλιές τους έντρομα και ησυχάσουν οι άνθρωποι.

Σήμερα εγώ θα έβλεπα τα καλικατζαράκια σαν τα χόμπιτ από τα βιβλία του Τόλκιν:-)

(Το κείμενο περιέχει αποσπάσματα που βρήκα στο Pathfinder)
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #11  
Παλιά 25-12-06, 01:31
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Έθιμα Χριστουγέννων

Σε όλη τη χώρα αναβιώνουν τα χριστουγεννιάτικα έθιμα
Τα χριστουγεννιάτικα ήθη και έθιμα θα αναβιώσουν και φέτος σε πόλεις και χωριά για να υποδεχτούν οι πιστοί τη γέννηση του Θεανθρώπου και την έλευση του νέου χρόνου.

Στην Φλώρινα, οι κάτοικοι υποδέχονται τη γέννηση του Χριστού ανάβοντας μεγάλες φωτιές στις 12 τα μεσάνυχτα, που συμβολίζουν τη φωτιά που άναψαν οι ποιμένες της Βηθλεέμ για να ζεσταθεί ο νεογέννητος Χριστός.

Φωτιές ανάβουν επίσης και το βράδυ της Πρωτοχρονιάς.

Στην Πέλλα αναβιώνει το έθιμο της «Κόλιντα Μπάμπο» που έχει σχέση με τη σφαγή του Ηρώδη.

Οι κάτοικοι της περιοχής ανάβουν το βράδυ φωτιές φωνάζοντας «κόλιντα μπάμπο» δηλαδή «σφάζουν γιαγιά». Σύμφωνα με το έθιμο οι φωτιές ανάβουν για να μάθουν οι άνθρωποι για τη σφαγή και να προφυλαχτούν.

Στη Σιάτιστα Κοζάνης, την περίοδο των γιορτών, αναβιώνουν «κλαδαριές», τα «κόλιαντα» και τα «μπουμπουσάρια». Οι «κλαδαριές» είναι οι φωτιές που ανάβονται κάθε χρόνο στις 23 Δεκεμβρίου για να ζεστάνουν τον Χριστό.

Τα «κόλιαντα» είναι τα κάλαντα στο τοπικό σιατιστινό ιδίωμα, ενώ την ημέρα των Θεοφανίων αναβιώνουν τα «μπουμπουσάρια», δηλαδή τα καρναβάλια με το καθαρά σιατιστινό Αϊβασιλιάτικο χορό.

Τα Θεοφάνια στη Μακεδονία αναβιώνουν τα έθιμα ραγκουτσάρια στην Καστοριά, φωταράδες στη Χαλκιδική, τζαμαλάρια στην Αρνισσα Πέλλας και προδρομίτες στην Πιερία, συνθέτοντας το «μωσαϊκό» του λαϊκού μας πολιτισμού.

Ανατολική Μακεδονία. Στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μακεδονίας οι κάτοικοι γνωρίζουν πώς να σέβονται τις παραδόσεις τους, αφού σε αυτές έχουν αποτυπωθεί η ιστορία, οι αγώνες αλλά και οι ανησυχίες του τόπου τους.

Από ολόκληρη την ανατολική Μακεδονία ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πολιτιστική παράδοση του νομού Δράμας, με την πλούσια λαογραφία του, τα ήθη και τα έθιμα, τις γιορτές και τα διονυσιακά δρώμενα που πραγματοποιούνται όλες τις εποχές του χρόνου και ιδιαίτερα τα Θεοφάνεια.

Σ' αυτές τις εκδηλώσεις πρωταγωνιστούν οι μεταμφιεσμένοι με κουδούνια και προβιές ζώων, οι χοροί, τα τραγούδια και οι διάφορες αναπαραστάσεις.

Το έθιμο των Αράπηδων αναβιώνει κάθε χρόνο, στις 6 Ιανουαρίου, στο Μοναστηράκι, το οποίο απέχει από την πόλη της Δράμας μόλις 4 χλμ.

Το συναντάμε επίσης και στα χωριά Βώλακας, Πετρούσα και Ξηροπόταμος. Το ίδιο έθιμο αναβιώνει κάθε χρόνο και στη Νίκησιανη του Δήμου Παγγαίου στο νομό Καβάλας.

Οι Μωμόγεροι, ένα είδος λαϊκού παραδοσιακού θεάτρου, αναβιώνει στους Σιταγρούς και Πλατανιά, χωριά όπου υπάρχουν πρόσφυγες από τον Πόντο.

Η ονομασία Μωμόγεροι προέρχεται από τις λέξεις μίμος και γέρος, από τις μιμητικές κινήσεις που κάνουν οι πρωταγωνιστές με μορφή γεροντικών προσώπων.

Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται όλο το Δωδεκαήμερο (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Θεοφάνια).

Στη Θάσο, έως σήμερα, οι οικογένειες κρατούν ένα πολύ παλιό έθιμο είναι το σπόρδισμα των φύλλων και γίνεται ως εξής: Κάθονται όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν την ανθρακιά προς τα έξω και ρίχνουν γύρω στ' αναμμένα κάρβουνα, φύλλα ελιάς, βάζοντας στο νου τους από μια ευχή, χωρίς όμως να την πουν στους άλλους.

Όποιου το φύλλο γυρίσει περισσότερο, εκείνου θα πραγματοποιηθεί και η ευχή του.

Στο Διαμέρισμα Μυρτοφύτου του Δήμου Ελευθερών στη δυτική ακτή του νομού Καβάλας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς αναβιώνει ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία.

Τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες μέσα στη νέα χρονιά, συγκεντρώνουν μεγάλες στοίβες από ξύλα στην πλατεία.
Την παραμονή του νέου χρόνου ανάβουν μια εντυπωσιακή φωτιά που ξεπερνά τα τρία μέτρα ψέλνοντας τα κάλαντα.

Στις δώδεκα ακριβώς, με το χτύπημα του ρολογιού της εκκλησίας, αρχίζει ένα παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και γλυκά.

Στην πόλη της Καβάλας, πολλοί κάτοικοι διατηρούν ακόμα κάποια από τα έθιμα που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, όπως το σπάσιμο του ροδιού μπροστά στην είσοδο του σπιτιού για καλή τύχη, αλλά και η μεταφορά μιας πέτρας - συνήθως από το μικρότερο μέλος της οικογένειας - στο εσωτερικό του σπιτιού για να είναι στέρεο το σπίτι και γερή ολόκληρη η οικογένεια τη νέα χρονιά.

Τέλος, στο Διαμέρισμα Ποδοχωρίου του Δήμου Ορφανού στα δυτικά του νομού Καβάλας, την πρώτη μέρα κάθε νέου χρόνου διατηρούν ακόμα αναλλοίωτο το έθιμο του «ποδαρικού» όπου τα πιο μικρά παιδιά επισκέπτονται όλα τα σπίτια του οικισμού μπαίνοντας μέσα σε αυτά με το δεξί πόδι, λένε ευχές στους νοικοκύρηδες του σπιτιού και δέχονται γλυκά και δώρα.

Θράκη. Με θέματα που προέρχονται τόσο από την σύγχρονη πραγματικότητα όσο και από την λαϊκή παράδοση, οι κάτοικοι της Αλεξανδρούπολης συμμετέχουν και φέτος στις «Χριστουγεννιάτικες Γιορτές» που διοργανώνει ο δήμος.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει πλήθος εκδηλώσεων: θεατρικές παραστάσεις, βυζαντινά κάλαντα και χριστουγεννιάτικους ύμνους, εκθέσεις, έθιμα, τραγούδια, χορούς, μεταμφιέσεις, ξυλοπόδαρους, μπάντες και συναυλίες.

Τόπος των εκδηλώσεων αποτελούν το κέντρο και οι γειτονιές της πόλης.

Πέρα όμως από τα εορταστικά μηνύματα, οι ''Χριστουγεννιάτικες Γιορτές'' αποτελούν μια ευκαιρία υπόμνησης της πλούσιας σε ήθη, έθιμα και τραγούδια παράδοσης της Θράκης. Από τα έθιμα αυτά ξεχωρίζουν τα πολλά χριστουγεννιάτικα τραγούδια της, γνωστά και ως «Ρουγκάτσια», και εδέσματα όπως τα εννιά νηστίσιμα φαγητά και η «μπάμπο».

Στερεά Ελλάδα. Γεμάτα με έθιμα είναι τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά στην Ρούμελη. Αρχίζουν από τον τρόπο με τον οποίον θα σφάξουν τα γουρούνια και φτάνουν μέχρι το πάντρεμα της φωτιάς.
Αρχίζουν από τα κάλαντα και φτάνουν μέχρι το βασιλόψωμο. Όμως οι ευχές για μια καλύτερη χρονιά, καλύτερη σοδειά και καλύτερη προκοπή είναι αυτές που κυριαρχούν σε κάθε έκφραση της παράδοσης.

Εκτός από τα κάλαντα που ακούγονται σε κάθε γωνιά της Ρούμελης διατηρούνται ακόμη ορισμένα από τα έθιμα που παραδοσιακά μεταφέρονται από γενεά σε γενεά και δίνουν ένα διαφορετικό χρώμα στις Άγιες τούτες μέρες.

Χοιροσφαγή: Στα ορεινά χωριά της δυτικής Φθιώτιδας είναι απίθανο να μη συναντήσουμε τουλάχιστον ένα χοίρο σε κάθε σπίτι.

Ήταν πάντα θέμα αρχοντιάς, κοινωνικής και οικονομικής επιφάνειας.

Η προετοιμασία για τη σφαγή τους ξεκινά πολύ νωρίς αφού οι νοικοκυρές είναι υποχρεωμένες να βρουν πλέον γανωματή για να γανώσουν (να κασιτερώσουν) τα οικιακά σκεύη που είναι αναγκαία για την χοιροσφαγή.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι παρέες έγιναν μικρότερες και τα πράγματα έχουν περισσότερο απλοποιηθεί.
Η χοιροσφαγή όμως παραμένει ολόκληρη τελετουργία αφού είναι απαραίτητο να υπάρχει φωτιά, κάρβουνο και λιβάνι και την ώρα της σφαγής η νοικοκυρά θα πρέπει να τα ρίξει πάνω στη σφαγή ενώ στο στόμα του χοίρου βάζουν ένα λεμόνι για να μένει ανοιχτό και να αερίζεται.

Όταν τελικά τελειώσουν τους χοίρους, ολόκληρη η γειτονιά αρχίζει το γλέντι ενώ την ίδια ώρα οι νοικοκυρές ξεκινούν να φτιάξουν τα λουκάνικα και τις "τσιγαρίθρες".

Το αρραβώνιασμα της φωτιάς: γίνεται ξημερώματα των Χριστουγέννων την ώρα που ο λαός την αποκαλεί "ανοιχτή ώρα".

Η νοικοκυρά βάζει ένα μεγάλο ξύλο στο τζάκι και σύμφωνα με την παράδοση εκείνη την ώρα ό,τι ζητήσεις - βεβαίως θα πρέπει να αφορά τα παιδιά και όχι τους παντρεμένους - μπορεί να γίνει. Αντίθετα το πάντρεμα της φωτιάς γίνεται τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς.

Στο τζάκι μπαίνουν δύο μεγάλα ξύλα που φροντίζει ο νοικοκύρης να είναι ισομερή για να καίγονται το ίδιο.

Σύμφωνα με την παράδοση εκείνη την ώρα που δεν αλλάζει μόνο ημέρα, αλλά αλλάζει και χρόνος όποια ευχή η όποια κατάρα και αν κάνει ο άνθρωπος αυτή θα πιάσει τόπο λέει ο λαός.

Τα συγκεκριμένα έθιμα τα συναντάμε σε πάρα πολλά σημεία της Ρούμελης ιδιαίτερα όμως στη δυτική Φθιώτιδα και στην ορεινή Δωρίδα.

Το βασιλόψωμο: Το όνομα του προσδιορίστηκε από την ημερομηνία κατανάλωσης.

Τρώγεται ανήμερα του Αγίου Βασιλείου από όπου πήρε και το όνομα του.

Εκτός από αλεύρι οι νοικοκυρές βάζουν μέσα ρεβύθι αλεσμένο, βασιλικό και νερό και πάνω του δημιουργούν διάφορα σχήματα και παραστάσεις είτε αυτές αφορούν την παραγωγή είτε την υγεία είτε την οικογένεια.

Μετά το ψήσιμό του είναι έτοιμο να κοπεί, την ώρα του φαγητού, το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς. Παράλληλα με το βασιλόψωμο οι νοικοκυρές κάνουν και της Βασιλοκουλούρες.

Θεσσαλία. Πολλά από τα χριστουγεννιάτικα έθιμα στο νομό Τρικάλων έχουν χαθεί στο πέρασμα του χρόνου.

Ένα από πιο χαρακτηριστικά έθιμα που αντέχει ακόμα, είναι η λεγόμενη "γουρνοχαρά".

Το κάθε σπίτι δηλαδή που σφάζει γουρούνι προσκαλεί όλους τους συγγενείς και φίλους να φάνε και να γλεντήσουν μαζί, ενώ σε ορισμένες περιοχές μόλις σφάξουν τον χοίρο, η νοικοκυρά παίρνει έναν τσίγκο, βάζει επάνω μερικά κάρβουνα, ρίχνει και λίγο θυμίαμα και περνάει μπροστά από τους άνδρες, που βρίσκονται γύρω από το σφαγμένο γουρούνι.

Τους θυμιατίζει και αυτοί με το χέρι τους αερίζουν την φωτιά και λένε την ευχή: "Να το φάτε με υγεία και του χρόνου μεγαλύτερο". Έπειτα ρίχνει τα κάρβουνα με το θυμίαμα στον κομμένο λαιμό του γουρουνιού για να το θυμιατίσει κι αυτό.

Οι γυναίκες στη συνέχεια ετοιμάζουν "τη λίπα", "την αλευριά", και τα λουκάνικα, ενώ οι άνδρες τρώνε την περίφημη "τηγανιά", πίνουν και γλεντάνε, όλοι μαζί, γιατί αυτό επιτάσσει πιστά αυτή η μέρα.

Ανήμερα των Χριστουγέννων, άγρια χαράματα, οι πιστοί πηγαίνουν στην εκκλησία κι έπειτα αφού τελειώσει η θεία λειτουργία, σε σπίτια και αυλές ψήνουν "τη γουρνάδα", όπου το ψήσιμο συνοδεύεται από καλή παρέα, κυρίως μεταξύ συγγενών και άφθονο κρασί ή τσίπουρο με μεζέ και διάφορα γλυκά.

Τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα τα παιδιά τα ψάλλουν είτε την παραμονή είτε ανήμερα.

Παλαιότερα η κάθε παρέα που έλεγε τα κάλαντα χτυπούσε τις πόρτες των σπιτιών με ξύλα και μόλις η νοικοκυρά τους άνοιγε κατευθύνονταν στο τζάκι και ανακάτευαν την φωτιά με το ξύλο, λέγοντας ευχές για τη νέα χρονιά.

Χαρακτηριστικό έθιμο της Πρωτοχρονιάς είναι η βασιλόπιτα.

Οι γυναίκες του σπιτιού, κάνουν ζυμάρι στο οποίο τοποθετούν νόμισμα, ένα κομμάτι κλήμα, άχυρο ή χορταράκι, μία μικρή πέτρα όπως κι ένα σπόρο καλαμποκιού.

Στο μεσημεριανό τραπέζι ο νοικοκύρης του σπιτιού θα κόψει τη βασιλόπιττα αφού πρώτα τη φέρει τρεις φόρες γύρω στο ταψί.

Στη συνέχεια θα τη μοιράσει σε κομμάτια με σειρά ηλικίας σε όλα τα μέλη της οικογένειας.

Σε οποιον πέσει το κλήμα θα έχει πολλά σταφύλια, σε όποιον πέσει η μικρή πέτρα θα είναι δυνατός στην υγεία του, ενώ αυτός που θα πετύχει το άχυρο ή το χόρτο θα αποκτήσει πολλά ζώα, αυτός που θα πετύχει το νόμισμα θα γίνει πλούσιος και τέλος αυτός που θα πετύχει τα καλαμπόκι, θα κερδίσει τη φετινή σοδειά.

Λάρισα. Καθώς η λαογραφία και η παράδοση στην Ελλάδα του σήμερα συναντώνται μεν, αλλά σε υπολανθάνουσα μορφή, στα μεγάλα τουλάχιστον αστικά κέντρα, και η Λάρισα κινείται σε Χριστουγεννιάτικούς ρυθμούς, κρατώντας μεν τις γενικευμένες και σε πολλές περιπτώσεις ξενόφερτες παραδόσεις, αλλά χωρίς να παρουσιάζει έθιμα μίας ιδιαίτερης εθιμικής ταυτότητας της περιοχής.

Ενώ σε ότι αφορά στις ευρύτερες δραστηριότητες ο Δήμος Λαρισαίων είναι αυτός που δίνει το στίγμα με σειρά χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων διασκεδαστικού και φιλανθρωπικού χαρακτήρα.

Αποκορύφωμα αυτών, η μεγάλη συναυλία που διοργανώνεται παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην Κεντρική Πλατεία για την υποδοχή του νέου έτους συνοδευόμενη από καταιγισμό πυροτεχνημάτων.

Ωστόσο και στην Λάρισα οι λεγόμενοι "βουλγαροπρόσφυγες" -Έλληνες που ήλθαν από την Βουλγαρία- διατηρούν ζωντανό το έθιμο της λεγόμενης "γουρουνοχαράς" που έχει να κάνει με το σφάξιμο του γουρουνιού το οποίο αποτελεί ένα από τα παραδοσιακά εδέσματα του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.

Η "τελετή" συνοδεύεται και από εκδηλώσεις κεφιού και γλεντιού και ανάμα φωτιάς.

Βέβαια η "θυσία" του χοίρου είναι μία συνήθεια που τηρείται σε όλα τα ελληνικά χωριά, καθώς παλαιοτέρα κυρίως αντιπροσώπευε και την εξασφάλιση κρέατος και παραγώγων του για την χρονιά, απλώς οι "βουλγαροπρόσφυγες" που γενικά διατηρούν έθιμα και παραδόσεις που είναι μπολιασμένες και από την παραμονή τους στην Βουλγαρία δίνουν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στην τήρηση του συγκεκριμένου εθίμου.

Κρήτη. Στα Χανιά, η παράδοση ζωντανεύει και τα ήθη και τα έθιμα της γιορτής δεν ξεχνιούνται.

Τα παραδοσιακά κάλαντα την παραμονή των Χριστουγέννων φέρνουν στους δρόμους πόρτα - πόρτα τους πιτσιρικάδες, που πριν από χρόνια μπορεί να έπαιρναν από το χέρι του νοικοκύρη και της νοικοκυράς ένα κουραμπιέ ή ένα μελομακάρονο, σήμερα βγαίνουν στους δρόμους να τα πουν για να το χαρτζηλίκι τους.

Ομάδες παιδιών κρατώντας το παραδοσιακό τρίγωνο, την Κρητική λύρα, ή άλλα μουσικά όργανα χτυπούν τις πόρτες από νωρίς το πρωί μέχρι και αργά το βράδυ.

Στις κουζίνες των σπιτιών τα σύγκλινα το χοιρινό τα εντόσθια στο τηγάνι το ζυμωτό ψωμί το βραστό το Κρητικό πιλάφι, "κυριαρχούν" της γαλοπούλας.

Στο τραπέζι τα πατροπαράδοτα μελομακάρονα και κουραμπιέδες που ακόμα και σήμερα πολλές νοικοκυρές εξακολουθούν να παρασκευάζουν στο σπίτι.

Επίσης σε πολλά σπίτια συναντά κανείς τα αυγοκαλάμαρα.

Η νηστεία του 40ήμερου τηρείται ακόμα και σήμερα ευλαβικά, ενώ οι εκκλησίες και οι ναοί κατακλύζονται από πιστούς.

Στην σπηλιά του Αϊ Γιάννη στην Μαραθοκεφάλα Κισάμου την παραμονή των Χριστουγέννων τελείται Αρχιερατική θεία λειτουργία.

Η αναπαράσταση της φάτνης όπου γεννήθηκε ο Χρηστός με πρόβατα, βοσκούς φωτιές σήμαντρα και το αστέρι να λάμπει στην κορυφή της σπηλιάς δίνουν ιδιαίτερο χρώμα.

Παλιότερα, από την παραμονή των Χριστουγέννων οι γεωργοί οι βοσκοί και οι ναυτικοί έλεγαν "πώς παλεύουν οι καιροί, και οι αέρηδες ποιος θα γεννηθεί και ποιος θα βαπτισθεί''.

Όποιος γεννηθεί όποιος δηλαδή υπερισχύσει και βγει νικητής την ημέρα των Χριστουγέννων, αυτός θα υπερισχύσει μέχρι και τα Φώτα αλλά και ολόκληρο τον καινούργιο χρόνο.

Πιο παλιά το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων έκοβαν κλαδιά και βλαστούς οι νοικοκυρές και τα πήγαιναν στο σπίτι. Τα έβαζαν σε ποτήρι με νερό και προσμονούσαν να ανθίσουν.

Το προζύμι το Χριστόψωμο είχαν την ξεχωριστή θέση σε κάθε σπίτι, ενώ το "ανάθρεμμα" του χοίρου που σφάζονταν την παραμονή κυριαρχούσε στα περισσότερα χωριά.
Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων από το κρέας του χοίρου παρασκεύαζαν λουκάνικα, απάκια, πηχτή, σύγκλινο, ομαθιές και τσιγαρίδες.

Το "ακοίμητο" τζάκι με τα μεγάλα κούτσουρα εξακουθεί και τις ημέρες μας να δίνει τον τόνο μιας γιορτής οικογενειακής που όλοι αναζητούν την ευτυχία της γέννησης του νέου χρόνου που έρχεται. Οι παλαιότεροι έλεγαν πώς μέσα από την αθρακιά - την στάχτη- μπορούσαν να μαντέψουν τα μελλούμενα. .

Ηράκλειο. Το χριστουγεννιάτικο ψωμί ή Χριστόψωμο το φτιάχνουν οι γυναίκες με ιδιαίτερη φροντίδα και υπομονή.

Όταν πλάσουν το ζυμάρι, παίρνουν τη μισή ζύμη και φτιάχνουν μια κουλούρα, ενώ με την υπόλοιπη φτιάχνουν ένα σταυρό με λωρίδες και τον τοποθετούν πάνω στο ψωμί.

Στο κέντρο βάζουν ένα άσπαστο καρύδι και στην υπόλοιπη επιφάνεια σχεδιάζουν σχήματα με το μαχαίρι ή με το πιρούνι, όπως λουλούδια , φύλλα, καρπούς κά .

Για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, το Χριστόψωμο είναι ευλογημένο ψωμί. Το κόβουν ανήμερα τα Χριστούγεννα, ανταλλάσσοντας ευχές.

Την προπαραμονή των Χριστουγέννων την Ημέρα των Αγίων Δέκα στα χωριά της Ανατολικής Κρήτης έσφαζαν τους χοίρους που είχαν ανατραφεί κυρίως με βελανίδια, χουμά και αποφάγια.

Από το σφάξιμο του χοίρου δεν πετούσαν τίποτα. Από το κρέας παρασκεύαζαν λουκάνικα, ομαθιές, τσιλαδιά με τη χοιροκεφαλή, απάκια από λουρίδες ψαχνού κρέατος καπνισμένες στο τζάκι, σύγκλινα (κομμάτια κρέας μισοβρασμένα και αποθηκευμένα σε κιούπι) μαζί με τη γλίνα (το λίπος) που τα βοηθούσε να διατηρηθούν πολλούς μήνες τα μαγείρευαν με πατάτες. Επίσης τη γλίνα (το λίπος το χρησιμοποιούσαν ως ..βούτυρο) ενώ έφτιαχναν και ένα γλύκισμα από τον χοίρο την λεγόμενη ξυγκόπιττα.

Η "καλή χέρα" παραμένει ένα από τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς οπου συνηθίζεται να δίνεται ένα χρηματικό ποσό σαν δώρο σε παιδιά που θα επισκεφτούν κάποιο σπίτι την Πρωτοχρονιά.

Το έθιμο του ποδαρικού καλά κρατεί, αφού είναι πολλοί αυτοί που ανήμερα της Πρωτοχρονιάς βάζουν στο σπίτι τους μια πέτρα για να είναι γερό, ενώ άλλοι πάλι μεταφέρουν νερό για να τρέχουν τα καλά όλο τον χρόνο σαν το νερό.
Τέλος στο Ηράκλειο υπάρχει και το έθιμο της μπουγάτσας. Οι Ηρακλειώτες πιστοί στις παραδόσεις καταναλώνουν ανήμερα της Πρωτοχρονιάς μεγάλες ποσότητες μπουγάτσας θέλοντας να είναι γλυκιά η πρώτη τους γεύση.

Δωδεκάνησα. Με ιδιαίτερο χρώμα και με διαφορετικά έθιμα από νησί σε νησί και από χωριό σε χωριό γιορτάζονται τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά στα νησιά της Δωδεκανήσου.

Οι προετοιμασίες ξεκινούν από τις προηγούμενες μέρες των Χριστουγέννων και κορυφώνονται την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα.

Από τα χαρακτηριστικά των εκδηλώσεων είναι ότι οι κάτοικοι της Δωδεκανήσου 40 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα βρισκόταν σε νηστεία με σκοπό να προετοιμαστούν για τη γέννηση του Χριστού και να απολαύσουν στη συνέχεια το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Κύριο φαγητό στα περισσότερα νησιά της Δωδεκανήσου ήταν και σε γενικές γραμμές παραμένει, παράλληλα με τη γαλοπούλα τα τελευταία χρόνια, το ψητό χοιρινό κρέας.

Σε αρκετά χωριά της Ρόδου, το σφάξιμο του χοίρου που μεγάλωναν οι οικογένειες γινόταν σε παρέες και με ειδική ιεροτελεστία.

Από τα Χριστουγεννιάτικα φαγητά ήταν επίσης τα παραδοσιακά "γιαπράκια" τα οποία δεν έλειπαν από το τραπέζι.

Σε ότι αφορά τα γλυκά τόσο στη Ρόδο όσο και στα υπόλοιπα νησιά το χαρακτηριστικό είναι οι δίπλες, οι οποίες εξακολουθούν να φτιάχνονται και σήμερα.

Την Πρωτοχρονιά ένα από τα έθιμα τα οποία και σήμερα διατηρείται είναι το έθιμο της "μπουλουστρίνας".

Τα μικρά παιδιά την πρώτη ημέρα του χρόνου επισκέπτονται τους συγγενείς (γιαγιάδες, παππούδες, θείους, νονούς) και παίρνουν από αυτούς χρηματικό ποσό εν είδει δώρου το οποίο ονομάζεται μπουλουστρίνα.

Το έθιμο αυτό διατηρείται μέχρι και τώρα στις περισσότερες περιοχές της Δωδεκανήσου.

Από τα αξιοσημείωτα των ημερών είναι ότι την ημέρα των Χριστουγέννων οι κάτοικοι της Ρόδου συνηθίζουν να πηγαίνουν οικογενειακά στην εκκλησία και αμέσως μετά να επισκέπτονται τους ηλικιωμένους γονείς και παππούδες για τις σχετικές ευχές.

Σάμος. Αν και τα έθιμα στη Σάμο αυτές τις μέρες δεν διαφέρουν από τα έθιμα στην υπόλοιπη Ελλάδα ωστόσο πολλά είναι αυτά που τα κρατούν ακόμη οι κάτοικοι, κυρίως στα χωριά.

Τις μέρες των Χριστουγέννων φτιάχνουν τα γλυκά για να γλυκάνουν τον νεογέννητο Χριστό ενώ σφάζουν τα χοιρινά για να φτιάξουν την λεγόμενη "πηχτή", δηλαδή βρασμένο χοιρινό κρέας με λεμόνι που το αφήνουν να πήξει για να το φάνε ανήμερα τα Χριστούγεννα.

Το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων τα παιδιά λένε τα κάλαντα για να πάρουν χρήματα και γλυκίσματα.

Την παραμονή της πρωτοχρονιάς φτιάχνουν τις βασιλόπιττες και ανήμερα βάζουν το ρόδι πίσω από την πόρτα για να το σπάσουν με το ποδαρικό ώστε να είναι γεμάτο ευτυχία το σπίτι όλο το χρόνο όπως είναι γεμάτο και το ρόδι.

Την παραμονή από νωρίς το πρωί τα παιδιά λένε τα κάλαντα ενώ ανήμερα το μεσημέρι πηγαίνουν την "ΠΡΟΒΕΝΤΑ" ένα πιάτο με βασιλόπιτα και γλυκά στους γονείς θέλοντας να τους δείξουν την αγάπη τους και την φροντίδα τους ενώ εκείνοι θα τους δώσουν την λεγόμενη "ΜΠΟΥΠΙΣΤΡΙΝΑ" δηλαδή χρήματα και γλυκά.

Την παραμονή των Φώτων τα παιδιά βγαίνουν να πουν τα κάλαντα ενώ ανήμερα πάνε όλοι μαζί σε μια Εκκλησία, τον Μητροπολιτικό Ναό (Μονοκκλησιά) και μετά το τέλος της λειτουργίας σχηματίζεται πομπή που φτάνει στο λιμάνι όπου τελείται ο αγιασμός των υδάτων.

Πηγή : SKAI.gr
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #12  
Παλιά 03-12-07, 18:52
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Όταν ένα χρόνο πριν γράφαμε αυτή την σειρά άρθρων, δεν περιμέναμε την ανταπόκριση που είχε.

Έγινε για αρκετό διάστημα το πιο δημοφιλές θέμα της AcroBase και ανέβηκε στην πρώτη θέση αναζήτησης του Google.

Θέλουμε από όσους μπορούν, να μοιραστούν μαζί μας τα έθιμα του τόπου τους, τα στολίδια, τα γλυκά, τα κάλαντα, τα φαγητά και γενικά τις συνήθειες.

Στο θέμα αυτό θα θέλαμε μόνο μηνύματα με τις δικές σας αναμνήσεις, με τα δικά σας ακούσματα.

Τα πιθανά σχόλια θα μεταφερθούν σε άλλο παράλληλο θέμα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Xenios : 03-12-07 στις 18:57
Απάντηση με παράθεση
  #13  
Παλιά 04-12-07, 10:53
Το avatar του χρήστη bousbouko
bousbouko Ο χρήστης bousbouko δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 10-07-08 11:46
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
εγω δυστυχως σαν παιδι της πολης δεν εχω αναμνησεις ή μυρωδιες απο χωριο ( ευτυχως οπως εχω παρα πολλες γλυκες και μυρωδατες απο το σπιτι μου ).Σας παραθετω ομως τα καλαντα της κερκυρας οπως μου τα ειπε ο μπαμπας μου :
Σημερα οι μαγοι ερχονται
στην χωρα του Ηρωδη
Και ο Ηρωδης ταραχθεις
Εγινε θηριωδης
Κραζει τους μαγους και ρωτα
μαγοι που θε να πατε/
Στης Βηθλεεμ το σπηλαιο
την πολη την Αγια
Π' εκει γενναει τοΧριστο
η Δεσποινα Μαρια
Απάντηση με παράθεση
  #14  
Παλιά 04-12-07, 14:14
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Έθιμα απ' όλον τον κόσμο

Έθιμα απ' όλον τον κόσμο

Την μεγαλύτερη γιορτή της Θείας του Χριστού Γεννήσεως, την γιορτάζουν σ’ όλον τον κόσμο, όπου υπάρχουν Χριστιανοί. Τα έθιμα διαφέρουν κατά πολύ, μιας και έχουν σμίξει με τις καταβολές κάθε πολιτισμού, με την κουλτούρα κάθε λαού.

Αυστρία

Αν περιμένει κανείς να πάει Χριστούγεννα στην Αυστρία, να ξεχάσει ότι ξέρει από Ελλάδα. Το μόνο που θα απολαύσει είναι η βραδινή λειτουργία στην Εκκλησία και οι μικρές χορωδίες έξω στις πλατείες που τραγουδάνε όμορφα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Μετά την εκκλησία, δεν θα κυκλοφορεί έξω πουλί πετάμενο. Οι οικογένειες θα είναι μαζεμένες στο τζάκι για να ανοίξουν τα δώρα.

Δεν υπάρχουν ρεβεγιόν., ακόμα και ο ξενοδόχος, θα σας ενημερώσει ότι δεν θα υπάρχει σέρβις… όλοι είναι στα σπίτια τους.

Αν είστε τυχεροί και έχετε γνωστούς, τότε αξίζει να είστε εκεί.

Σουηδία:

Το πρωί αυγή της 13ης Δεκεμβρίου η "Λουτσία" -σύμβολο του φωτός- συνήθως το μεγαλύτερο κορίτσι του σπιτιού, φορώντας ένα μακρύ λευκό χιτώνα και ένα στεφάνι από αναμμένα κεριά στα μαλλιά, πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας ζεστό καφέ και κουλουράκια, ενώ τραγουδά παλιά κάλαντα με τον σκοπό του λαϊκού ναπολιτάνικου τραγουδιού "Σάντα Λουτσία".

Οι θρύλοι της Λουτσίας γεννήθηκαν στις Συρακούσες της Σικελίας περίπου κατά το έτος 300 μ.Χ. Σε μερικές επαρχίες της Σουηδίας οι κάτοικοι των χωριών συνηθίζουν ανήμερα τα Χριστούγεννα να ρίχνουν έξω από τα σπίτια και τα χωράφια τους σιτάρι, για να γιορτάσουν μαζί τους και τα πουλιά.

Γιουγκοσλαβία:

Οι Γιουγκοσλάβες νοικοκυρές έχουν ένα ασυνήθιστο, παρ' όλα αυτά όμως ευγενικό, έθιμο: ραντίζουν τα τραπεζομάντιλα τους με κρασί, για να μη φέρουν φιλοξενούμενούς τους σε δύσκολη θέση, αν κατά λάθος αυτοί λερώσουν κάποιο τραπεζομάντιλο.

Αγγλία:

Σε κάποιες βρετανικές περιοχές, την παραμονή των Χριστουγέννων, τηρούν το έθιμο του γλεντιού σε κήπους με μηλιές, ως παραλλαγή ειδωλολατρικής τελετής. Αφού σκοτεινιάσει, οι αγρότες πηγαίνουν στα περιβόλια, σχηματίζουν παρέες γύρω από τα παλαιότερα δέντρα και πίνοντας μπύρα, τραγουδούν τα κάλαντα. Πυροβολούν στα κλαριά για να διώξουν τα κακά πνεύματα και πριν από χρόνια άφηναν τριγύρω γλυκίσματα για να καλοπιάσουν τα πνεύματα και να εξασφαλίσουν καλή σοδειά.

Γαλλία:

Την παραμονή των Χριστουγέννων τα παιδιά αφήνουν τα παπούτσια τους στο τζάκι και περιμένουν τον Pere Noel ('Περ Νοέλ', Πατέρα των Χροστουγέννων) να τους τα γεμίσει με δώρα. Το πρωί βρίσκουν ακόμα γλυκά, φρούτα, καρύδια και μικρά δωράκια κρεμασμένα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Στους καθεδρικούς ναούς της Γαλλίας γίνεται αναπαράσταση της γέννησης του Χριστού τόσο με κούκλες, όσο και με ανθρώπους. Στη νότια Γαλλία, ένα μεγάλο κούτσουρο καίει στο τζάκι από τα Χριστούγεννα μέχρι και την Πρωτοχρονιά, έθιμο που συναντάμε και τη χώρα μας, γνωστό ως 'Χριστόξυλο'.

Γερμανία:

Οι Γερμανοί δίνουν μεγάλο βάρος στη διακόσμηση των σπιτιών τους την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων. Γύρω από τα παράθυρα βάζουν ηλεκτρικά κεράκια ή λαμπιόνια και στα τζάμια τοποθετούν πολύχρωμες χριστουγεννιάτικες φιγούρες. Στα περισσότερα σπίτια κάτω από το δέντρο υπάρχει και η παραδοσιακή φάτνη.

Επίσης, στη Γερμανία συναντάται συχνά η το έθιμο του λεγόμενου 'Adventskranz'. Πρόκειται για ένα κηροπήγιο με τέσσερις θέσεις, που συμβολίζει τις τέσσερις τελευταίες εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα. Κάθε Κυριακή τοποθετούν ένα κερί στο κηροπήγιο αυτό, μετρώντας αντίστροφα το χρόνο που απομένει για τον ερχομό των Χριστουγέννων.

Ιταλία:

Στην Ιταλία, την παραμονή των Θεοφανίων, η καλή μάγισσα Μπεφάνα, πετάει με τη μαγική της σκούπα από σπίτι σε σπίτι και κατεβαίνοντας από την καμινάδα, γεμίζει με παιχνίδια τα παπούτσια των καλών παιδιών. Πιστεύεται ότι τα κακά παιδιά θα βρουν, αντί για το δώρο τους, ένα τσουβάλι κάρβουνο.

Σικελία:

Οι χωρικοί βγάζουν τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων νερό από τα πηγάδια και ραντίζουν τα ζώα τους, γιατί πιστεύουν ότι το νερό αυτό είναι αγιασμένο, επειδή την ίδια ώρα γεννιέται και ο Σωτήρας του κόσμου.

Σαρδηνία:

Στη Σαρδηνία πιστεύουν ότι όποιος γεννηθεί τη νύχτα των Χριστουγέννων και μάλιστα τα μεσάνυχτα, φέρνει την ευλογία του Θεού όχι μόνο στους δικούς του, αλλά και στους γείτονες των εφτά σπιτιών που βρίσκονται πιο κοντά στο δικό του Πολωνία:

Στις αγροτικές περιοχές της Πολωνίας πιστεύουν ότι τα νεαρά κορίτσια που αλέθουν την παραμονή των Χριστουγέννων, θα παντρευτούν σύντομα. Ένα άλλο χριστουγεννιάτικο έθιμο θέλει τα ανύπαντρα κορίτσια να κρυφακούν τις συζητήσεις των γειτόνων. Αν κατά τη διάρκεια της συζήτησης ακούσουν την λέξη "πήγαινε" μπορούν να είναι σίγουρες ότι θα παντρευτούν μέσα στον επόμενο χρόνο, αν όμως ακούσουν την λέξη "κάθισε" αυτό σημαίνει ότι η μέρα του γάμου τους μάλλον θα αργήσει αρκετά.

Ρωσία:

Οι ρώσικες οικογένειες έχουν τη συνήθεια, τη νύχτα των Χριστουγέννων, να ντύνουν στα άσπρα μια κοπέλα του σπιτιού, η οποία και αναπαριστά την Παναγία.

Κίνα:

Οι Κινέζοι που πιστεύουν στον Χριστό στολίζουν χριστουγεννιάτικα δέντρα με πολύχρωμα στολίδια που έχουν κατασκευάσει από χαρτί, όπως λουλούδια, γιρλάντες και φαναράκια. Τα παιδιά κρεμάνε βαμβακερές κάλτσες, περιμένοντας τον Λαμ Κουνγκ Κουνγκ, δηλαδή τον "Καλό γερο-πατέρα", να τους φέρει τα γλυκά και τα δώρα τους.

Ιαπωνία:

Οι Ιάπωνες περιμένουν την παραμονή των Χριστουγέννων τον δικό τους Αϊ-Βασίλη, τον Χοτέισο, που έχει μάτια και πίσω από το κεφάλι του και κρατάει μια μεγάλη σακούλα με παιχνίδια.

Χριστουγεννιάτικα έθιμα του Μεσαίωνα

Ισπανία:

Στη μεσαιωνική Βαρκελώνη λάμβανε χώρα το χριστουγεννιάτικο έθιμο της τελετής του παγωνιού. Τη μέρα των Χριστουγέννων ο βασιλιάς έπαιρνε μέσα σε μια χρυσή πιατέλα ένα ψητό παγώνι, που θεωρούνταν ένα από τα πιο σπάνια φαγητά, και το μετέφερε στην τραπεζαρία. Σ' αυτήν την πομπή τον ακολουθούσε ένα πλήθος από ευγενείς, υπηρέτες και σωματοφύλακες. Μέσα στην τραπεζαρία βρισκόταν η βασίλισσα. Ο βασιλιάς της πρόσφερε το παγώνι για να το μοιράσει σε όλους τους παρευρισκόμενους. Όσοι δέχονταν την εξαιρετική αυτή τιμή, ήταν υποχρεωμένοι να ορκιστούν μπροστά στην ομήγυρη ότι θα προσπαθήσουν ν' ανδραγαθήσουν στον πόλεμο ή στις ταυρομαχίες.

Ιταλία:

Στη μεσαιωνική Βενετία, ο Δόγης κι ο λαός πήγαιναν την νύχτα των Χριστουγέννων στο γειτονικό νησάκι του Αγίου Γεωργίου να προσκυνήσουν το λείψανο του Αγίου Στεφάνου. Στην παραλία του νησιού περίμεναν βενετσιάνικες αρχόντισσες ντυμένες στα μαύρα και στολισμένες με κοσμήματα, για να υποδεχτούν τον Δόγη και να τον συνοδέψουν μέχρι το ναό. Μετά το τέλος της λειτουργίας όλη η λαμπρή συνοδεία έμπαινε στις γόνδολες και διασχίζοντας τα νερά ξαναγύριζαν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου άρχιζε μεγάλο γλέντι, το οποίο και διαρκούσε μέχρι το πρωί.

Το "οικουμενικό" έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου:

Το δέντρο, σαν χριστουγεννιάτικο σύμβολο, χρησιμοποιήθηκε μετά τον 8ο αιώνα. Εκείνος που καθιέρωσε το έλατο σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο 'Αγιος Βονιφάτιος, που για να σβήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη βελανιδιά, έβαλε στη θέση της το έλατο, σαν σύμβολο χριστιανικό και ειδικότερα σαν σύμβολο των Χριστουγέννων.

Στο πέρασμα των αιώνων, το νόημα του χριστουγεννιάτικου δέντρου πήρε αναρίθμητες μορφές. Αρχικά, για να συμβολίσει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού, άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, συμβολίζοντας έτσι πρακτικά την προσφορά των Θείων Δώρων. Προοδευτικά εξελίχθηκε σε ένα απαραίτητο διακοσμητικό είδος των Χριστουγέννων, που αργότερα πήρε και τη θέση της "δωροθήκης"- του χώρου δηλαδή στον οποίον οι συγγενείς και φίλοι τοποθετούν τα δώρα τους, ο ένας για τον άλλο.

Για την Αγγλία ο συγγραφέας Τσαρλς Ντίκενς φρόντισε να ξαναπάρουν τα Χριστούγεννα την παλιά χαρούμενη γιορταστική μορφή τους. Αν σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο το χριστουγεννιάτικο δέντρο θυμίζει αυτή τη μέρα, αυτό σίγουρα οφείλεται στον Ντίκενς, που σε διάφορα έργα του και πιο πολύ ακόμα στις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του, και στο πασίγνωστο Christmas Carol, το προβάλλει σαν βασικό χριστουγεννιάτικο σύμβολο.

Στην πατρίδα μας, το χριστουγεννιάτικο δέντρο το έφεραν για πρώτη φορά στην Αθήνα οι Βαυαροί, την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα. Η ελληνική πάντως παράδοση της ναυτικής μας χώρας, θέλει στολισμένο καραβάκι.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #15  
Παλιά 04-12-07, 14:46
Το avatar του χρήστη fifi
fifi Ο χρήστης fifi δεν είναι συνδεδεμένος
Mέλος
 

Τελευταία φορά Online: 06-01-24 17:01
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Στη Σιφνο τα καλαντα ειναι διαφορετικα για καθε παιδι.Τα εχουν γραψει συνηθως γιαγιαδες και παππουδες και ειναι κυριως χιουμοριστικα ...π.χ.αυτα ειναι τα καλαντα που εγραψε το 2000 ο παππους μου Αποστολος για τη μεγαλη μου κορη τη Γεωργια :

'Απο ποιο σοι ειμαι εγω
αν απορειτε θα σας πω,
ειμαι απ'την Ορεστιαδα --->( καταγωγη του συζυγου μου )
και ειμαι ολο νοστιμαδα...

Δημητρη λενε το μπαμπα
και του χω παρει τα μυαλα
φωτεινη ειν η μαμα μου
η φωνη της, η χαρα μου...

τη μανα μου την αγαπω
δε ντρεπομαι να σας το πω
πως μου παιζει κιθαριτσα
πριν να βγω απ'την κοιλιτσα...

μ'ευχαριστει η μουσικη
να μπουσουλω εδω και εκει
και διαβαζω και βιβλια
πρωτη θα μαι στα σχολεια!

με χαρα και με υγεια
απο τη μικρη Γεωργια'


αυτα... ( θα σας γραψω και τα φετινα που τα περιμενω απο μερα σε μερα )
__________________
...When there's nothing left to burn, you have to set yourself on fire....
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 02:41.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.