Μεγάλη Τεσσαρακοστή - Πορεία προς την Ανάσταση

[mystakid]

Αγίου Νικολάου Aχρίδος

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Είναι μεγάλη η δύναμη της Αληθείας και τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να της αντισταθεί. Είναι μεγάλη η ιαματική δύναμη της Αληθείας και δεν υπάρχει καμία αδυναμία και κανένα πάθος στο κόσμο το οποίο δεν μπορεί να θεραπεύσει η Αλήθεια.
Μέσα στο βάσανα και τις αδυναμίες τους οι άρρωστοι αποζητούν ένα γιατρό που θα τους δώσει το φάρμακο κατά του πόνου και της θλίψης. Κανένας δεν αναζητά γιατρό που να δίνει τα πιο ευχάριστα στη γεύση φάρμακα αλλά εκείνον που ξέρει το αποτελεσματικό φάρμακο, δίχως να νοιαστεί για το αν το φάρμακο εκείνο είναι γλυκό, πικρό ή και άγευστο. Και όσο πιο πικρό είναι το φάρμακο που θα συστήσει ο γιατρός στον ασθενή, όσο πιο βαριά η θεραπεία που θα προτείνει, φαίνεται ότι τότε οι ασθενείς έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη σε έναν τέτοιο γιατρό.
Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι, μονάχα από το χέρι του Θεού δεν θέλουν να αποδεχτούν ένα τέτοιο φάρμακο; Γιατί ζητούν και προσμένουν από τα χέρια του Θεού μονάχα γλυκίσματα; Είναι Επειδή δεν έχουν συναίσθηση της σοβαρότητος της ασθενείας της αμαρτίας και νομίζουν πώς μόνο με τα γλυκίσματα θα γίνουν καλά.

Ώ, αν οι άνθρωποι αναρωτιόταν; γιατί όλα τα φάρμακα των σωματικών ασθενειών είναι τόσο πικρά; Τότε το Πνεύμα το Άγιο θα τους απαντούσε: ακριβώς για να αποτελούν εικόνα και πρότυπο της πικρίας των φαρμάκων του πνεύματος. Γιατί όπως ακριβώς οι σωματικές αρρώστιες είναι εικόνες και πρότυπα των πνευματικών ασθενειών, έτσι και τα σωματικά φάρμακα είναι εικόνες και πρότυπα των πνευματικών φαρμάκων.

Μήπως δεν είναι οι ασθένειες του πνεύματος -αυτές οι κύριες και πανάρχαιες ασθένειες- πολύ πιο βαριές από τις ασθένειες του σώματος; Πώς λοιπόν τότε, τα φάρμακα του πνεύματος να μην είναι πιο πικρά από τα φάρμακα για το σώμα;
Επιμελείς και μάλιστα πολυμέριμνοι είναι οι άνθρωποι για το σώμα τους. Και όταν το σώμα ασθενεί δεν λυπούνται μήτε τον κόπο, μήτε τον χρόνο, μήτε τον πλούτο φτάνει μονάχα να επαναφέρουν την υγεία στο σώμα. Τότε, κανένας γιατρός δεν τους φαίνεται ακριβός, κανένα ιαματικό λουτρό δεν μοιάζει μακρινό, κανένα φάρμακο πικρό. Ιδιαίτερα δε όταν τους ανακοινωθεί ότι ο σωματικός θάνατος εγγίζει. Ώ, αν οι άνθρωποι ήταν τόσο προσεκτικοί και πολυμέριμνοι για τη ψυχή τους! Αν με τέτοιο ζήλο αποζητούσαν φάρμακο και γιατρό για τη ψυχή τους!

Είναι δύσκολο για τον ξυπόλυτο να πατήσει επάνω στ' αγκάθια. Μα αν ο ξυπόλυτος εκείνος πεθαίνει από τη δίψα και στην αντίπερα πλευρά υπάρχει η πηγή με το νερό, δεν θα αποφασίσει μία ώρα ενωρίτερα να περπατήσει στ' αγκάθια, να καταματωθεί και καταπληγωθεί για να φτάσει γρήγορα στο νερό παρά να πεθάνει από τη δίψα πάνω στο απαλό χορτάρι μπροστά στα αγκάθια;
Είναι αδύνατο να πάρουμε ένα τόσο πικρό φάρμακο, λένε πολλοί εξασθενημένοι από την αμαρτία. Γι' αυτό, πρώτος ο φιλάνθρωπος Ιατρός των ανθρώπων πήρε το πικρό φάρμακο, το πιο πικρό δηλητήριο, μολονότι υγιής ο Ίδιος, μόνο και μόνο για να δείξει στους ασθενείς ότι αυτό δεν είναι αδύνατον. Ω, πόσο δύσκολο είναι για κάποιον υγιή να πάρει και να καταπιεί το φάρμακο του αρρώστου αντί του ιδίου του ασθενούς! Εκείνος όμως το έλαβε για να το λάβουν και εκείνοι που είναι θανάσιμα ασθενείς.

-Αδύνατον είναι για μας τους ξυπόλυτους να διασχίσουμε το χωράφι με τα τριβόλια, όσο και αν είμαστε διψασμένοι, όσο και αν είναι το νερό της πηγής γάργαρο και δροσερό στην αντίπερα πλευρά!, λένε και πάλι οι εξασθενημένοι από την αμαρτία. Γι' αυτό τον λόγο ο φιλάνθρωπος Κύριος, περπάτησε μόνος του και ξυπόλυτος το χωράφι με τα αγκάθια και τώρα κράζει από την απέναντι πλευρά και καλεί τους διψώντες προς την πηγή του ζώντος ύδατος. Δυνατόν είναι! Μας φωνάζει Εκείνος, Εγώ πέρασα μέσα από τα πιο μυτερά αγκάθια και τα τσάκισα με τις πατούσες μου: περάστε λοιπόν!

-Αν ο σταυρός είναι το φάρμακο, τότε μας είναι αδύνατο να πάρουμε τέτοιο φάρμακο! Και αν ο σταυρός είναι η οδός, τότε αδύνατον μας είναι να βαδίσουμε τούτη την οδό! Έτσι λένε οι άρρωστοι από την αμαρτία. Γι' αυτό ο φιλάνθρωπος Κύριος ανέλαβε τον βαρύτερο σταυρό επάνω Του για να μας δείξει ότι αυτό είναι κάτι το μπορετό.
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Κύριος προτάσσει τον σταυρό, αυτό το πικρό φάρμακο, στον καθένα που επιθυμεί να γλιτώσει από το θάνατο.

Είπε ο Κύριος: όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι (Μρ. 8,34). Δεν βάζει ο Κύριος τους ανθρώπους μπροστά Του και τους ωθεί στο σταυρό αλλά τους προσκαλεί να ακολουθούν Αυτόν, τον Σταυροφόρο. Επειδή, πριν ακόμη κάνει τούτη την πρόσκληση είχε ήδη προειπεί το μαρτύριο Του λέγοντας, ότι δει τον υιόν τον ανθρώπου αποδοκιμασθήναι από των πρεσβυτέρων και των αρχιερέων και των γραμματέων και αποκτανθήναι και μετά τρεις ημέρας αναστήναι (Μρ. 8,31). Γι' αυτό ακριβώς και ήρθε στο κόσμο, για να γίνει η Οδός. Ήρθε για να γίνει ο πρώτος στις θλίψεις μα και ο πρώ¬τος στη δόξα, να δείξει πώς είναι δυνατό και να καταστήσει δυνατό καθετί το οποίο οι άνθρωποι θεωρούσαν ως αδύνατον.

Δεν ωθεί τους ανθρώπους μήτε και τους βιάζει παρά προτείνει και συνιστά: όστις θέλει! Οι άνθρωποι μέσα από την ελεύθερη θέληση τους έπεσαν στην ασθένεια της αμαρτίας και κατά την ελεύθερη βούληση τους πάλι, πρέπει να θεραπευτούν και να γειάνουν από αυτήν. Δεν κρύβει ότι το φάρμακο αυτό είναι πικρό, πολύ πικρό αλλά διευκολύνει τους ανθρώπους να το πάρουν με το να το λαμβάνει πρώτος Εκείνος, μολονότι υγιής, για να δείξει την θαυμαστή του επίδραση.

Απαρνησάσθω εαυτόν. Και ο πρώτος άνθρωπος ο Αδάμ, απαρνήθηκε τον εαυτό του όταν έπεσε στην αμαρτία, αρνούμενος όμως τον αληθινό και ορθό εαυτό του. Ζητώντας τώρα ο Κύριος από τους ανθρώπους να αρνηθούν τον εαυτό τους; τους ζητά να απαρνηθούν το ψεύτικο είναι τους. Με πιο απλά λόγια: ο Αδάμ απαρνήθηκε την Αλήθεια και προσκολλήθηκε στο ψευδός. Τώρα ο Κύριος ζητά από τους απογόνους του Αδάμ να αρνηθούν το ψεύδος και να προσκολληθούν και πάλι στην Αλήθεια από την οποία εξέπεσαν.

Έτσι λοιπόν, άρνηση του εαυτού σου σημαίνει άρνηση της αμαρτωλής μη ύπαρξης, η οποία κατέλαβε τη θέση της όντως ύπαρξης που προέρχεται από το Θεό. Σημαίνει να απαρνηθείς τη χοϊκότητα που κατεπλάκωσε την πνευματικότητα και το πάθος που κατεπλάκωσε την αγαθοεργία. Τον δουλικό φόβο που αμαύρωσε την εικόνα του Υιού του Θεού μέσα σου και την ανταρσία κατά του Θεού η οποία απονέκρωσε το πνεύμα της υποταγής στο Θεό. Να αρνηθείς τους κακούς λογισμούς, τις κακές επιθυμίες και τα κακά έργα. Να αρνηθείς την ειδωλολατρική τιμή που αποδίδεις στη φύση και στο σώμα σου και με ένα λόγο, να αρνηθείς όλα εκείνα τα οποία θεωρείς ως εγώ, ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι το εγώ σου αλλά ο διάβολος και η αμαρτία, η φθορά και η απάτη, ο θάνατος. Αλίμονο, απαρνήσου τις κακές συνήθειες οι οποίες σου έχουν γίνει δευτέρα φύσις. Απαρνήσου αυτή τη δεύτερη φύση γιατί δεν είναι η φύση που ο Θεός έπλασε παρά μία στοίβα από διεστραμμένες απάτες και αυταπάτες μέσα σου, το προσωποποιημένο ψεύδος το οποίο πορεύεται με το όνομα σου και συ με το δικό του.

Τι σημαίνει να σηκώσεις το σταυρό σου; Αυτό θα πει να λαμβάνεις οικειοθελώς από το χέρι της Θείας Πρόνοιας κάθε ιαματική πικρία που σου προσφέρεται. Συμβαίνουν καταστροφές μεγάλες; Μείνε υποτασσόμενος στη βουλή του Θεού καθώς ο Νώε.

Σου ζητείται αυτοθυσία; Πρόσφερε την με τέτοια πίστη στο Θεό καθώς και ο Αβραάμ ήθελε να προσφέρει ως θυσία τον υιό του.
Χάνεται η περιουσία, πεθαίνουν αιφνιδίως τα τέκνα σου και σε ζώνει αρρώστια βαριά; Υπόφερε τα πάντα με καρτερία και μην απομακρύνεις την καρδιά σου από το Θεό καθώς και ο Ιώβ το ίδιο έκανε.

Σε εγκατέλειψαν οι φίλοι και σε περιεκύκλωσαν όλοι οι εχθροί; Φέρε τα όλα δίχως γογγυσμό αλλά με την ελπίδα της επικείμενης βοήθειας του Θεού καθώς το έπρατταν και οι Απόστολοι.
Σε οδηγούν στην απώλεια χάριν του Χριστού; Να ευγνωμονείς το Θεό για μία τέτοιαν τιμή, παρόμοια με κείνη των χιλιάδων χριστιανών μαρτύρων, ανδρών και γυναικών.

Δεν σου ζητούν να κανείς κάτι το οποίο κανείς πριν από εσένα δεν έχει κάνει, αλλά να ακολουθήσεις πολλά παραδείγματα άλλων οι οποίοι εξεπλήρωσαν το θέλημα του Χριστού: Αποστόλων, Οσίων, Ομολογητών και Μαρτύρων. Πρέπει ακόμα να γνωρίζεις ότι, ζητώντας ο Κύριος να σταυρωθούμε επί του σταυρού, ζητά τη σταύρωση του παλαιού μονάχα ανθρώπου, εκείνου δηλαδή που συνίσταται από τις κακές συνήθειες και την υπηρεσία στην αμαρτία. Γιατί με την σταύρωση αυτή νεκρώνεται μέσα μας ο παλαιός εκείνος και σκοτόμορφος άνθρωπος και ζωοποιείται ο νέος, ο θεοειδής και αθάνατος. Όπως το περιγράφει και ο Απόστολος: ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθώ το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία (Ρμ. 6,6).

Ο σταυρός είναι βαρύς για τον παλαιό, τον σαρκικό άνθρωπο, βαρύς για το σώμα συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις (Γαλ. 5,24) μα δεν είναι βαρύς για τον άνθρωπο του πνεύματος. Ο σταυρός, τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστί (Α' Κορ. 1,18). Γι' αυτό και εμείς καυχώμαστε εν τω σταυρώ του Χριστού και καυχώμαστε με το δικό μας σταυρό ένεκεν του Χριστού.

Ο Κύριος δε ζητά από εμάς να σηκώσουμε τον δικό Του Σταυρό αλλά τον δικό μας. Ο δικός Του Σταυρός είναι ασήκωτος επειδή Εκείνος δεν καρφώθηκε στο Σταυρό εξαιτίας των ιδίων Του αμαρτιών αλλά των δικών μας. Γι' αυτό και ο Σταυρός Του είναι ο βαρύτερος όλων. Εμείς όμως σταυρωνόμαστε εξαιτίας των ίδιων αμαρτιών και για τούτο ο σταυρός μας είναι ο ελαφρύτερος. Και όταν ακόμη πάσχουμε τα μέγιστα, δεν πρέπει να λέμε ότι υποφέρουμε πολύ και πέρα από τα όρια. Ζει ο Κύριος, γνωρίζει το μέγεθος των παθημάτων μας και δεν επιτρέπει να υποφέρουμε πέρα από αυτό που μπορούμε.

Το μέτρο των παθημάτων μας δεν έχει υπολογιστεί και μετρηθεί λιγότερο απ' ότι το μέτρο μεταξύ μέρας και νύχτας ή της απόστασης από άστρο σε άστρο. Όσο αυξάνουν τα παθήματα μας, όσο βαραίνει ο σταυρός μας, τόσο αυξάνει και η δύναμη του Θεού καθώς το λέει και ο Απόστολος: ότι καθώς περισσεύει τα παθήματα του Χριστού εις ημάς, ούτω διά Χριστού περισσεύει και η παράκλησις ημών (Β'Κορ. 1,5).

Πρώτ' απ' όλα, είναι μεγάλη παρηγοριά για μας το ότι ο Κύριος μας προσκαλεί να Τον ακολουθήσουμε. Και ακολουθείτω μοι! Λέει ο Κύριος. Γιατί καλεί με τέτοιο τρόπο εκείνους που θα αναλάβουν το σταυρό τους; Πρώτον, για να μην πέσουν και συντρίβουν κάτω από το βάρος του σταυρού τους. Είναι τόσο αξιοθρήνητη η αδυναμία του ανθρωπίνου όντος ώστε και ο πιο ελαφρύς σταυρός γίνεται για τον πιο δυνατό άνθρωπο αβάσταχτος, εφόσον τον σηκώνει δίχως την εξ ουρανού βοήθεια. Κοιτάξτε τους απογοητευμένους, πόσο άπιστοι γίνονται στο παραμικρό χτύπημα! Πώς εξανίστανται εναντίον γης και ουρανού ακόμα και στο τρύπημα της βελόνας! Πώς στριφογυρίζουν δεξιά και αριστερά αναζητώντας ένα έρεισμα και μία προστασία μέσα στο κενό αυτού του κόσμου, μολονότι ξέρουν πώς ο κόσμος δεν είναι σε θέσει να τους παράσχει στήριγμα και προστασία, πώς είναι και ο ίδιος ένα απαισιόδοξο κενό!
Γι' αυτό ο Κύριος μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε. Επειδή, μόνον ξωπίσω του βαδίζοντας θα μπορέσουμε να βαστάξουμε κάτω από το βάρος του σταυρού μας. Σ' Εκείνον θα βρούμε δύναμη, θάρρος και παρηγοριά.

Εκείνος θα είναι το φως μας στο σκοτεινό μονοπάτι, η υγεία στην ασθένεια, ο φίλος στη μοναξιά, η χαρά στο βάσανα και ο πλούτος στη φτώχεια. Όταν κάποιος ασθενεί σωματικώς, αφήνουμε το φως αναμμένο ολόκληρη τη νύχτα. Έτσι και στο σκοτάδι αυτής της ζωής, μας είναι απαραίτητο το άσβεστο φως του Χριστού που θα ελαφρύνει τους πόνους και θα διατηρήσει την ελπίδα μας μέχρι την ανατολή της ημέρας.

Η δεύτερη αιτία για την οποία ζητά ο Κύριος να Τον ακολουθήσουμε είναι το ίδιο σημαντική με την πρώτη και σχετίζεται με το σκοπό της οικειοθελούς αυταπάρνησης και της ανάληψης του σταυρού. Πολλοί είναι εκείνοι που φαινομενικά απαρνήθηκαν τον εαυτό τους για να αναδειχτούν όμως ακόμα περισσότερο σε τούτο τον κόσμο. Πολλοί φορτώθηκαν επάνω τους αναρίθμητα πάθη και βάσανα μόνο και μόνο για να τους θαυμάζουν οι άνθρωποι και να τους δοξάζουν. Πολλοί είναι εκείνοι που το έπραξαν αυτό μα και σήμερα το πράττουν, κυρίως στους ειδωλολάτρες λαούς, για να αποκτήσουν έτσι μέσα τους κάποια θελκτική και μαγική δύναμη και μέσω αυτής να μπορούν να εξουσιάζουν ανθρώπους, να βλάπτουν κάποιους και να ωφελούν άλλους, όλα τούτα εξαιτίας της φιλοδοξίας και του συμφέροντος.

Τέτοια απάρνηση δεν είναι αυταπάρνηση παρά αυτοέπαρση και ένας τέτοιος σταυρός δεν οδηγεί στην ανάσταση και τη σωτηρία αλλά στη πλήρη απώλεια και παράδοση στο χέρια του διαβόλου.

Όποιος ακολουθεί το Χριστό φέροντας το σταυρό του, είναι ελεύθερος από κάθε φθόνο, κάθε αυτοέπαρση εναντίον των άλλων ανθρώπων και από κάθε επιθυμία για κοσμική δόξα και όφελος. Όπως ακριβώς ένας ασθενής παίρνει το πικρό φάρμακο όχι για να δείξει ότι αυτός καταφέρνει να .καταπιεί ένα τέτοιο πικρό φαρμάκι παρά για να γίνει καλά, έτσι και ο αληθινός χριστιανός αρνείται τον εαυτό του, αποστρέφεται δηλαδή το αρρωστημένο είναι του. Αναλαμβάνει τον σταυρό του σαν ένα πικρό μα σωτήριο φάρμακο και ακολουθεί το Χριστό, τον Ιατρό και Σωτήρα του όχι για να τον επαινούν και δοξάζουν οι άνθρωποι αλλά για να σώσει την ψυχή του από την θανατηφόρο μανία της ζωής αυτής και το πλήρες σκωλήκων πυρ της άλλης.

Ος γάρ αν θέλη την ψυχή ν αυτού σώσαι, απωλέσει αυτήν' ος δ' αν απωλέσει την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Ιδού, λόγοι κοφτεροί και αδυσώπητοι! Ιδού το πυρ που θα κατακαύσει τον παλαιό άνθρωπο μέχρι τη ρίζα και μαζί με τη ρίζα! ο Κύριος και Χριστός δεν ήρθε μονάχα για να διορθώσει τον κόσμο αλλά και για να τον ανασκευάσει και να τον αναγεννήσει: να πετάξει στη φωτιά τα παλιοσίδερα και να τον κάνει ολοκαίνουριο. Δεν είναι επισκευαστής αλλά Κτίστης, όχι μπαλωματής αλλά υφαντής.

Αυτός που θέλει να διατηρήσει ένα γέρικο και σαρακοφαγωμένο δέντρο θα το χάσει. Μπορεί εξωτερικά να κοπιάζει όσο θέλει - να το ποτίζει, να το κλαδεύει, να το περιφράξει, να το προστατεύει - μα τα σκουλήκια θα το καταφάγουν εσωτερικά και το δέντρο θα σαπίσει αναπόφευκτα και θα καταρρεύσει. Αυτός που θα κόψει ένα σαρακοφαγωμένο δέντρο και μαζί με το σκουλήκι το. πετάξει στη φωτιά και αφοσιωθεί στο νεαρά βλαστάρια προφυλάσσοντας τα από το σαράκι, θα έχει σώσει ολόκληρο το δέντρο.
Όποιος θελήσει να διαφυλάξει την παλαιά και αδαμιαία ψυχή του, την καταφαγωμένη και αποσαθρωμένη από την αμαρτία, θα την χάσει επειδή μία τέτοιαν ψυχή ο Θεός δεν θα δεχτεί να παρουσιαστεί μπροστά Του και όσοι δεν δούνε πρόσωπο Θεού θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Εκείνος πάλι, που θα απολέσει τούτη την παλαιά του ψυχή, εκείνος θα την σώσει αναγεννημένη από το Πνεύμα το Άγιο (Ιω. 3,6) και μνηστευμένη με τον Χριστό.

Η ψυχή είναι εκείνη που αποτελεί ακριβώς την ζωή μας, γι' αυτό και σε κάποιες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής λέγεται: οποίος θέλει να σώσει την ζωή του και οποίος χάσει τη ζωή του για χάρη μου, εκείνος θα τη σώσει. Η ερμηνεία και στις δύο περιπτώσεις είναι ταυτόσημη. Επειδή, εκείνος που με κάθε τρόπο θέλει να διασώσει τη θνητή του ζωή, θα χάσει και τις δύο ζωές: την θνητή μα και την αθάνατη. Την θνητή επειδή, όσο και αν επιτύχει να παρατείνει τον επίγειο βίο του, θα πρέπει να τον χάσει τελικά με το θάνατο καθώς την αθάνατη επειδή δε μερίμνησε και έπαθε γι' αυτή. Οποίος πάλι, αγωνίζεται να αποκτήσει την αθάνατη ζωή διά του Χριστού, αυτός θα την κερδίσει και θα την φυλάξει αιώνια μολονότι θα χάσει ετούτο τον εφήμερο και θνητό βίο.

Αυτή την εφήμερη και θνητή ζωή μπορεί ο άνθρωπος να την απολέσει χάριν του Χριστού και του Ευαγγελίου ή όταν σε κατάλληλη περίσταση θυσιάζεται και πεθαίνει μαρτυρικώς για το Χριστό και το άγιο Ευαγγέλιο Του, είτε πάλι όταν περιφρονήσει ως αμαρτωλή και ανάξια τούτη τη ζωή και δοθεί με όλη του τη καρδιά, τη ψυχή και την ισχύ του στο Χριστό, μπαίνοντας στην υπηρεσία Του και δίνοντας Του τα πάντα και ελπίζοντας σε Κείνον για όλα.

Μπορεί κάποιος να χάσει τη ψυχή του, δηλαδή τη ζωή του, είτε αυτοκτονώντας, είτε αυτοθυσιαζόμενος για κάτι το άδικο, σε διαμάχη ή σε διαπληκτισμό. Για τέτοιον άνθρωπο δεν υπάρχει η υπόσχεση ότι θα σώσει την ψυχή, δηλαδή τη ζωή του. Επειδή είναι γραμμένο: ένεκεν εμού και του ευαγγελίου. Μονάχα ο Χριστός και το Ευαγγέλιο Του είναι ασύγκριτα ανώτερα από την ψυχή μας. Αυτή είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός στο χρόνο και στην αιωνιότητα και κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να διστάσει να θυσιάσει τα πάντα χάριν αυτού του αναλλοίωτου αγαθού.

Γιατί όμως ο Κύριος συμπληρώνει: και του Ευαγγελίου; Δεν είναι αρκετό να πει μονάχα ένεκεν εμού; όχι, δεν είναι αρκετό. Λέει ο Κύριος: ένεκεν εμού και του Ευαγγελίου, για να διευρύνει τα αίτια της θανάτωσης του εαυτού μας και της ζωοποίησης εν τω Θεώ και συνάμα να αυξήσει και τον αριθμό αυτών που πρόκειται να σωθούν.

Σώζεται λοιπόν εκείνος που θα απολέσει τη ζωή του χάριν του ζώντος και αθανάτου Χριστού. Μα σώζεται και εκείνος που θα χάσει τη ζωή του χάριν του έργου του Χριστού εν τω κόσμω και της αγίας διδαχής Του. Τέλος, σώζεται και αυτός που θα χάσει τη ζωή του χάριν μιας και μόνο εντολής του Χριστού ή και ενός λόγου Του. ο Κύριος είναι ο θεσμοθέτης της ζωής και οποίος θυσιάζεται για τον θεσμοθέτη, θυσιάζεται και για τον θεσμό Του. όμοια και το αντίστροφο: οποίος θυσιάζεται για τον θεσμό Του, θυσιάζεται για τον Ίδιο. Ταυτίζοντας τον Εαυτό Του με το έργο Του και την διδαχή Του, ο Κύριος διευρύνει την δυνατότητα της σωτηρίας των πολλών.

Τι γάρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; Οι λόγοι αυτοί είναι αρκετά διαφωτιστικοί για τα όσα είπαμε παραπάνω. Φαίνεται από αυτούς ότι ο Κύριος εκτιμά την ανθρώπινη ψυχή περισσότερο από τον κόσμο ολόκληρο. Φαίνεται επίσης και το τι είδους ψυχή θα πρέπει ο άνθρωπος να απολέσει για να σώσει τη ψυχή του: ψυχή τραυματισμένη, βυθισμένη στο κόσμο, βεβαρυμμένη από τον κόσμο και αιχμαλωτισμένη από αυτόν. Μόλις ο άνθρωπος απολέσει μία τέτοιαν κατ' ευφημισμόν ψυχή, τότε θα έχει σώσει την πραγματική του ψυχή. Μόλις απορρίψει τον ψεύτικο βίο, τότε θα αποκτήσει την αληθινή του ζωή.

Τι ωφελεί το να αποκτήσει κάποιος τον κόσμον ολόκληρο αφού ο κόσμος είναι προορισμένος να καταστραφεί και να ζημιώσει τη ψυχή του η οποία προορίζεται για την αθανασία; όλα βαίνουν προς το τέλος τους και τελικά θα αποβληθούν όπως το ξεμαλλιασμένο και μαδημένο πανωφόρι. Οι αληθινές και Χριστόφιλες ψυχές

θα πετάξουν τότε στο βασίλειο της αθανάτου νεότητος. Το τέλος του κόσμου είναι η απαρχή της καινής βιοτής για τις ψυχές. Ποιο είναι λοιπόν για τον άνθρωπο το όφελος από τον κόσμον ολόκληρο αφού σύντομα θα πρέπει να τον αποχωριστεί και μάλιστα όταν και ο κόσμος ο ίδιος, σε μία όχι μακρινή χρονική στιγμή, θα αποχωριστεί από την ύπαρξη και θα εξαφανιστεί σαν ένα όνειρο που το είδαμε και τελείωσε; Σε τι θα του είναι χρήσιμος ένας ανήμπορος νεκρός; Και τι αντάλλαγμα θα δώσει για την ψυχή του;

Ακόμη και αν ολόκληρος ο κόσμος ανήκε στον άνθρωπο, πάλι ο Θεός δεν θα προτιμούσε τον κόσμο από τη ψυχή. Μα και ο κόσμος δεν ανήκει στον άνθρωπο αλλά στο Θεό. Ο Θεός τον έκτισε και τον έδωσε στον άνθρωπο για να τον χρησιμοποιεί προσωρινά χάριν ενός υψηλοτέρου αγαθού, ανωτέρου και πολυτιμότερου από τον κόσμο. Το σημαντικότερο δώρο που ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο είναι η θεοειδής ψυχή. Αυτό το σημαντικό δώρο θα ζητήσει πάλι πίσω ο Θεός στον κατάλληλο καιρό. Τίποτε δεν μπορεί ο άνθρωπος να επιστρέψει πίσω στο Θεό στη θέση της ψυχής. Η ψυχή είναι βασίλισσα και όλα τα άλλα είναι δούλοι. Δεν θα δεχτεί ο Θεός τον δούλο στη θέση του βασιλιά μήτε και θέλει το εφήμερο στη θέση του αιωνίου. Τι λοιπόν θα προσφέρει ως αντάλλαγμα ο αμαρτωλός για την ψυχή του;

Ενόσω ο άνθρωπος βρίσκεται εντός του σώματος σε τούτο τον κόσμο, καυχάται για πολλές από τις κοσμικές αξίες. όταν όμως αποχωριστεί από το σώμα τότε διαπιστώνει -να δώσει ο Θεός να μην το γνωρίσει- πώς έξω από το Θεό και τη ψυχή δεν υπάρχει καμία αξία άλλη. Τότε δεν θα μπορέσει να κάνει καμία σκέψη για οποιαδήποτε εξαγορά και ανταλλαγή της ψυχής. Ω, πόσο φρικτή είναι η θέση της αμαρτωλής ψυχής όταν αποκόπτονται όλα τα νήματα που την συνδέουν με τον κόσμο και το Θεό και κείνη, γυμνή και τετραχηλησμένη, πτωχή και πάμπτωχη βρεθεί στον κόσμο των πνευμάτων!

Ποιόν θα καλέσει τότε σε βοήθεια; Το όνομα ποιου θα μνημονεύσει; Από ποια ποδιά θα πιαστεί πέφτοντας στην ατελεύτητη άβυσσο, αιωνίως κατερχόμενη στην δίχως τέλος άβυσσο;
Μακάριοι, πάλι, είναι ο σοι σε τούτη την ζωή αγάπη σαν το Χριστό και συνήθισαν στο να επικαλούνται το όνομα Του ημέρα και νύκτα, αχώριστο από την αναπνοή τους και τον χτύπο της καρδιάς τους. Εκείνοι θα γνωρίζουν ποιόν να επικαλεστούν επάνω από την άβυσσο, ποιόν να καλέσουν σε βοήθεια. Θα ξέρουν, ποιο όνομα να μνημονεύσουν και από ποια ποδιά να πιαστούν. Αλήθεια, θα είναι εκτός κινδύνου, υπό την σκέπη του ηγαπημένου Κυρίου.

Να όμως ο φόβος ο μεγάλος για όλους εκείνους που σε τούτη τη ζωή δεν έχουν φόβον αμαρτίας. Λέει ο Κύριος: ος γάρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και o υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων. Ακούσατε το αυτό, όλοι οι πιστοί και μην υπολογίζετε υπέρμετρα στην ευσπλαχνία του Θεού. Αλήθεια, το έλεος του Θεού μονάχα σε τούτη τη ζωή θα εκχυθεί επάνω στους μετανοημένους βλασφημούντες τον Θεό, ενώ στη Φοβερή Κρίση, το έλεος θα αντικατασταθεί από τη δικαιοσύνη.

Ακούστε αυτά εσείς που καθημερινά πλησιάζετε τον αναπόφευκτο θάνατο, ακούστε και τρέμετε στη ψυχή και στη καρδιά σας. Τούτα δεν είναι λόγια κάποιου εχθρού σας αλλά του μεγαλύτερου Φίλου σας. Εκείνο το ίδιο στόμα που από του Σταυρού συγχώρεσε τους εχθρούς, εξέφρασαν και τούτα τα φοβερά μα δίκαια λόγια. Οποίος σε τούτη την ζωή εντραπεί τον Χριστό, θα τον εντραπεί και ο Χριστός στο τέλος του κόσμου τούτου. Οποίος εντραπεί τον Χριστό ενώπιον των αμαρτωλών, θα τον εντραπεί και ο Χριστός ενώπιον των αγίων αγγέλων. Σε τι θα καυχηθείς ώ άνθρωπε, εάν τον Χριστό εντραπείς;...

Μπροστά σε ποιόν λοιπόν ντρέπεσαι τον Χριστό; Μήπως ενώπιον κάποιου ο οποίος είναι καλλίτερος από Εκείνον; όχι βέβαια, αφού δεν υπάρχει κανένας ανώτερος από τον Χριστό. Σημαίνει δηλαδή ότι ντρέπεσαι τον Χριστό ενώπιον κάποιου που είναι κατώτερος.

Μήπως ο γιος ντρέπεται τον πατέρα του ενώπιον της αρκούδας ή η κόρη τη μητέρα της ενώπιον της αλεπούς; Για ποιο λόγο λοιπόν εσύ να ντρέπεσαι τον Άριστο ενώπιον του κακού, τον Καθαρώτατο ενώπιον του ρυπαρού, τον Πανίσχυρο ενώπιον του μηδαμινού, τον Σοφότερο ενώπιον του ανόητου; Γιατί να ντρέπεσαι τον μεγαλόπρεπο Κύριο ενώπιον γενεάς μοιχαλίδος και αμαρτωλής; Μήπως επειδή η γενεά αυτή χορεύει διαρκώς μπροστά στα μάτια σου ενώ ο Κύριος είναι αόρατος; Λίγο ακόμη όμως και ο Κύριος θα φανερωθεί εν δόξη, επί νεφελών αγγέλων πολλών και η γενεά αυτή θα εκλείψει κάτω από τα πόδια Του καθώς η σκόνη μπροστά στον δυνατό αγέρα. Αλήθεια, τότε δεν θα ντραπείς τον Κύριο της δόξης αλλά τον εαυτό σου, μα η ντροπή σου εκείνη θα είναι ανώφελη. Καλλίτερα να ντραπείς τώρα που η ντροπή βοηθά ακόμη, να ντραπείς τα πάντα ενώπιον του Χριστού και όχι τον Χριστό ενώπιον πάντων.

Γιατί λέει ο Κύριος εμένα και τους λόγους μου; ος γάρ εάν επαισχυνθή με σημαίνει: οποίος αμφιβάλει για την Θεότητα Μου και για την Θεία Μου Ενανθρώπηση από την Πανάσπιλο Παρθένο και για τα σταυρικά μου Πάθη και για την Ανάσταση Μου, και οποίος εντραπεί για την πτώχεια Μου εν τω κόσμω και την αγάπη μου προς τους αμαρτωλούς.

Ός γάρ εάν επαισχυνθή... και τους εμούς λόγους σημαίνει: όποιος αμφιβάλει στο Ευαγγέλιο ή πάλι όποιος απαρνηθεί τη διδαχή Μου ή όποιος ανατρέψει τη διδαχή Μου και με την αίρεση φέρει ταραχή και σχίσματα ανάμεσα στους πιστούς ή οποίος υπερηφανευτεί με την Αποκάλυψη Μου και προσπαθήσει να την αντικαταστήσει με κάποιαν άλλη δική του διδαχή ή οποίος εσκεμμένα αποκρύπτει ή αποσιωπά τους λόγους Μου ενώπιον των κραταιών και ισχυρών του κόσμου τούτου νοιώθοντας ντροπή για Μένα και φόβο εξαιτίας Μου.
Οι λόγοι του Χριστού είναι διαθήκη ζωοποιός για τον κόσμο, όσο και τα Πάθη Του, το Σώμα και το Αίμα Του.

Ό Κύριος δεν ξεχωρίζει τα λόγια Του από τον Εαυτό Του ούτε και προσδίδει σ' αυτά λιγότερη άξια από το Πρόσωπο Του. ο λόγος Του είναι αδιαχώριστος από τον Εαυτό Του. ο λόγος Του έχει δύναμη ο πως και το Πρόσωπο Του. Γι' αυτό λέει στους μαθητές Του: ήδη υμείς καθαροί εστέ διά τον λόγον ον λελάληκα υμίν (Ίω. 15,3). Με τον λόγο Του καθάριζε ψυχές, θεράπευε ασθενείς, αποδίωκε δαιμόνια, ανιστούσε νεκρούς. ο λόγος του είναι δημιουργικός, καθαρτικός, ζωοποιός. Γιατί είναι αυτό τόσο θαυμαστό, όταν στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο: και Θεός ήν ο Λόγος (Ίω. 1,1);

Ο Κύριος ονομάζει τούτη τη γενεά μοιχαλίδα με την ευρύτερη έννοια, όμοια με τους αρχαίους προφήτες οι οποίοι και την προσκύνηση ακόμη των άλλων θεοτήτων αποκαλούσαν μοιχεία (Ίεζ. 23,37). Μοιχός είναι ο καθένας που θα ξεχάσει τη γυναίκα του και θα πάει σε μία ξένη, μα μοιχός είναι και εκείνος που θα λησμονήσει τον Θεό τον Ζώντα και θα αρχίσει να προσκυνά τον κτιστό κόσμο.

Όποιος εγκαταλείψει τη πίστη στον Κύριο και πιστέψει σε ανθρώπους και οποίος εγκαταλείψει την αγάπη προς το Θεό και την μεταθέσει στους ανθρώπους ή τα πράγματα, αυτός διαπράττει μοιχεία. Με ένα λόγο, όλες οι αμαρτίες με τις οποίες η ψυχή σου απομακρύνεται από τον Θεό και συνδέεται με κάποιον ή κάτι εκτός του Θεού, μπορούν να ονομαστούν με μία λέξη μοιχεία, επειδή όλες έχουν ιδιότητες της μοιχείας του άνδρα ή της γυναίκας. Όποιος* λοιπόν αισχυνθεί τον Κύριο και Χριστό, τον Νυμφίο της ανθρώπινης ψυχής ενώπιον μιας τέτοιας μοιχαλίδος γενεάς, μοιάζει στ' αλήθεια με την νύμφη που ενώπιον αναίσχυντων ανθρώπων ντρέπεται για τον αρραβωνιαστικό της.

Γιατί ο Κύριος δεν λέει μονάχα ενώπιον αμαρτωλής γενεάς αλλά αμαρτωλής και μοιχαλίδος; Ακριβώς για να καταδικάσει Ιδιαιτέρως τη μοιχεία με την οποία εννοούνται εδώ όλα τα βαριά αμαρτήματα, τα φαρμακερά και θανατηφόρα τα οποία και αποθαρρύνουν τον άνθρωπο από το να ακολουθήσει τον Χριστό, να απαρνηθεί τον εαυτό του και τον απωθούν από το Σταυρό και την αναγέννηση.

Κοιτάξτε όμως πόσο παράξενη είναι η κατακλείδα του σημερινού Ευαγγελίου: και έλεγεν αυτοίς' αμήν λέγω υμίν ότι εισί τινές των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει. Θα έλεγε κάποιος με μιά πρώτη ματιά πώς τα λόγια αυτά είναι άσχετα με τα ο σα ειπώθηκαν προηγουμένως. Και όμως, η σχέση αυτή είναι ολοφάνερη και η κατακλείδα θαυμάσια. Δεν θέλει ο Κύριος να αφήσει απαράκλητους τους πιστούς Του. Αφού τους εκάλεσε ν' άρουν το σταυρό τους, να απαρνηθούν και την ίδια τη ψυχή τους και τους απείλησε με τιμωρία φοβερή, εάν εντραπούν τον Ίδιο και τους λόγους Του, θέτει τώρα ο Κύριος το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Σπεύδει να ανακοινώσει το έπαθλο για όσους Τον υπακούσουν και Τον ακολουθήσουν με το σταυρό τους. Αυτό το έπαθλο θα καταξιωθούν κάποιοι και πριν από το τέλος του κόσμου και τη Φοβερή Κρίση, ακόμη και πριν από το τέλος της επίγειας ζωής τους. Αυτοί δεν θα γευτούν θάνατο έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει.

Ώ, πόσο σοφός είναι ο Κύριος στις διδαχές Του! Ποτέ δεν μιλά για καταδίκη δίχως να κάνει αναφορά και στην αμοιβή. Ούτε και εξουθενώνει δίχως παράλληλα και να επαινεί. Ούτε σπρώχνει τους ανθρώπους σε μονοπάτι ακανθώδες δίχως να αναφέρει και τη χαρά στο τέρμα του δρόμου. Ούτε και ξεστομίζει απειλές δίχως να δώσει και την παρηγοριά. Δεν αφήνει τον ουρανό γεμάτο από σκοτεινά σύννεφα χωρίς συνάμα να δείξει και τη λάμψη του ήλιου με το κάλλος της ίριδος.

Πόσοι είναι όμως εκείνοι που δεν θα γευτούν θάνατο μέχρι να δουν τη βασιλεία του Θεού εν δυνάμει; ο Κύριος ομιλεί μπροστά σε μιά μάζα λαού και τους μαθητές Του και λέει: ότι εισί τινές των ώδε εστηκότων. Ποιόν εννοεί λοιπόν ο Κύριος με τα λόγια τούτα; Κατά πρώτον αναφέρεται σε όλους εκείνους που θα εκπληρώσουν την εντολή Του και θα άρουν το σταυρό τους με αυταπάρνηση. Αυτοί σε τούτην ακόμα τη ζωή θα νοιώσουν εντός τους τη δύναμη της βασιλείας του Θεού. Επάνω τους θα κατέλθει το Πνεύμα το Άγιον το Οποίον θα τους καθαρίσει και φωτίσει και θα τους ανοίξει τη θύρα των επουρανίων μυστηρίων όπως συνέβη αργότερα με τους Αποστόλους και τον αρχιδιάκονο Στέφανο.

Δεν ήταν οι Απόστολοι που την Πεντηκοστή είδαν τη βασιλεία του Θεού εν δυνάμει, τότε που εστάλη επάνω τους δύναμη από ψηλά; Στέφανος υπάρχων πλήρης Πνεύματος Αγίου, ατενίσας εις τον ουρανόν είδε δόξαν Θεού (Πρ. 7,55). Μήπως ο ευαγγελιστής Ιωάννης δεν είδε τη βασιλεία του Θεού πριν από το σωματικό του θάνατο; Και ο Απόστολος Παύλος δεν ανέβηκε έως τρίτου ουρανού πριν να γευτεί το θάνατο; Ας αφήσουμε όμως τους Αποστόλους. Ποιος ξέρει πόσοι και πόσοι από εκείνους οι οποίοι στο διάστημα του κηρύγματος εκείνου στεκόταν εκεί ένοιωσαν τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και είδαν τη βασιλεία του Θεού να έρχεται πριν τον αποχωρισμό από τον κόσμο αυτό;

Εκτός από αυτή την ερμηνεία, κάποιοι ιεροί ερμηνευτές του Ευαγγελίου δίνουν στους παραπάνω λόγους του Χριστού και κάποιαν άλλη. Μεταφέρουν τα λόγια του Σωτήρος στους τρεις μαθητές, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη οι οποίοι λίγο μετά από το κήρυγμα αυτό είδαν στο Θαβώρ τον Κύριο μεταμορφωμένο με τον Μωυσή και τον Ηλία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ερμηνεία αυτή είναι σωστή αλλά αυτό δεν αναιρεί και την πρώτη ερμηνεία. Οι τρεις Απόστολοι είδαν τη βασιλεία του Θεού εν δυνάμει επάνω στο όρος Θαβώρ όταν ο Κύριος Ιησούς εμφανίστηκε μέσα στην ουράνια λάμψη Του και από τον άλλο κόσμο εμφανίστηκαν ο Μωυσής και ο Ηλίας, ο ένας από τη μία και ο άλλος από την άλλη πλευρά του Κυρίου της Δόξης. Ουδόλως δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αύτη είναι η μόνη περίπτωση όπου άνθρωποι θνητοί είδαν τη βασιλεία του Θεού ερχόμενη εν δυνάμει. Αυτό το γεγονός στο Θαβώρ είναι στ' αλήθεια μεγαλειώδες και εξαιρετικό αλλά δεν αποκλείει και πολυάριθμες άλλες περιπτώσεις όπου άνθρωποι θνητοί είδαν στη ζωή τους -μολονότι με άλλο τρόπο- τη βασιλεία του Θεού εν δυνάμει και δόξη.

Αν το θελήσουμε, μπορούμε και εμείς να δούμε τη βασιλεία του Θεού εληληθυΐα εν δυνάμει πριν να γευτούμε θάνατο. Το σημερινό Ευαγγέλιο μιλάει φανερά για τις προϋποθέσεις που αποκαλύπτεται. Ας αναλάβουμε οικειοθελώς το σταυρό μας και ας ακολουθήσουμε τον Κύριο. Ας φροντίσουμε να απολέσουμε την παλαιά μας ψυχή, τον αμαρτωλό μας βίο και ας μάθουμε πώς το σημαντικότερο για τον άνθρωπο είναι να σώσει τη ψυχή του, παρά να κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο. Έτσι, θα αξιωθούμε και εμείς κατά το έλεος του Θεού να αντικρύσουμε τη βασιλεία του Θεού, την μεγάλη σε δύναμη και ασύγκριτη σε δόξα, όπου οι άγγελοι μετά των άγιων νύχτα και μέρα δοξάζουν τον Ζώντα Θεό, τον Πατέρα και τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιο, Τριάδα ομοούσιο και αχώριστο, νυν και αεί, σε όλους τους καιρούς και στην αιωνιότητα’ αμήν.

[mystakid]

Δ' Κυριακή των νηστειών, μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου, συγγραφέως της Κλίμακος με τους 30 λόγους, ποσταρισμένους από κάτω (1ος) προς τα πάνω (30ός).

Καρποὺς ἀειθαλεῖς, ἐκ σὴς βίβλου προσφέρων, διδάγματα Σοφέ, καθηδύνεις καρδίας, τῶν τούτοις μετὰ νήψεως, προσεχόντων μακάριε, κλῖμαξ γάρ ἐστι, ψυχᾶς ἀνάγουσα γῆθεν, πρὸς οὐράνιον, καὶ διαμένουσαν δόξαν, τῶν πίστει τιμώντων σε...

[mystakid]

Κυριακή Βαΐων εσπέρας.

Αφού ολοκληρώθηκε η μεγάλη τεσσαρακοστή, άρχεται η Μεγάλη Εβδομάδα.

Στην πρώτη Δημιουργία είχαμε τις 6 ημέρες πλάσης, με έβδομη την στάση. Και αφού ο ΑΔΑΜ με την παρακοή εισήγαγε στον κόσμο, μετέχων κι αυτός, τον θάνατο και την φθορά, ο νέος ΑΔΑΜ – ΧΡΙΣΤΟΣ, κλείνει τον κύκλο, ανοίγοντας δρόμο επιστροφής. Με την υπακοή και τις 6 ημέρες ανά-πλασης μας (δια της Εβδομάδος των Παθών Του) μας οδηγεί στην Ανά-σταση εισάγοντας Ζωή και αφθαρσία.

...Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοὶς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ. Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταὶς τοῦ βίου ἡδοναίς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν, ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρά μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν, καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Και συνοδοιπορούμε:

Μνήμη του Ιωσήφ του Πάγκαλου

Ὁ Ἰακὼβ ὠδύρετο, τοῦ Ἰωσὴφ τὴν στέρησιν, καὶ ὁ γενναῖος ἐκάθητο ἅρματι, ὡς βασιλεὺς τιμώμενος, τῆς Αἰγυπτίας γὰρ τότε ταῖς ἡδοναῖς μὴ δουλεύσας, ἀντεδοξάζετο παρὰ τοῦ βλέποντος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας, καὶ νέμοντος στέφος ἄφθαρτον.

... προτείνοντας το πρώτο σκαλοπάτι συνακολούθησης Του Κυρίου με την εργασία των αρετών.

όμοια πρόταση νοείται και η αποφυγή της ξηρανθείσης συκής.

κάποιες σχετικές με την ξηρανθείσα συκή, σκέψεις

....



Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῶ ὕπνω κατενεχθής, ἵνα μῄ τῶ θανάτω παραδοθής, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθής, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα. Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς.

[Xenios]

Το αγαπημένο μου τροπάριο της ημέρας :

Tον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ˙ λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, φωτοδότα, και σώσον με.

[Xenios]

Το αγαπημένο μου τροπάριο της ημέρας

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ˙ κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις˙ ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.

[Xenios]

Το αγαπημένο μου τροπάριο της Μ. Τετάρτης

Συντρέχει λοιπόν, το συνέδριον των ιουδαίων, ίνα τον δημιουργόν, και κτίστην των απάντων, Πιλάτω παραδώσει. Ω των ανόμων, ω των απίστων! ότι τον ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς, εις κτίσιν ευτρεπίζουσι˙ τον ιώμενον τα πάθη προς πάθος ετοιμάζουσι˙ Κύριε μακρόθυμε, μέγα σου το έλεος, δόξα σοι.

[mystakid]

Όλα τα μεστά σε πνευματικότητα και βοηθητικά στην αυτογνωσία μας, λειτουργικά κείμενα

[Xenios]

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

[mystakid]

αναγνώσματα Μεγάλης Πέμπτης

[Xenios]

Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

Η ζωή πώς θνήσκεις; πώς και τάφω οικείς; του θανάτου το βασίλειον λύεις δε και το Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.

Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου, δι ών έσωσας ημάς εκ της φθοράς.

Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην, τον εν τω Σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.

Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον πάντων Κτίστην˙ τοις σοις γαρ παθήμασιν έχομεν, την απάθειαν ρυσθέντες της φθοράς.

Γη σε πλαστουργέ, υπό κόλπους δεξαμενή τρόμω, συσχεθείσα Σώτερ τινάσσεται, αφυπνώσασα νεκρούς τω τιναγμώ.

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Ους έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;

Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι