17 Νοεμβρίου 1973

[Xenios]

Πολλοί αφιερώνουν το Πολυτεχνείο σε πολλούς και διαφόρους, εμένα θα μου επιτρέψετε να το αφιερώσω στους συναδέλφους συντρόφους, συμφοιτητές και φίλους που δεν εξαργύρωσαν την όποια προσφορά τους.

[Xenios]

Το σχέδιο στο κεντρικό είναι εξ' ολοκλήρου φτιαγμένο σε ansi και ascii χωρίς την βοήθεια προγράμματος, τα δε συνθήματα που γράφει είναι τα αυθαιντικά που έγραφε η πύλη του Πολυτεχνείου το βράδυ της 16ης προς 17η Νοέμβριο 1973.

[amigos]

Oι φοιτητές απ’ όλες τις σχολές στη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος συνειδητοποιήσαμε πως τα προβλήματά μας, σχετικά με τον εκδημοκρατισμό της Παιδείας και τη λειτουργία του Εκπαιδευτικού συστήματος, δεν λύνονται χωρίς την αλλαγή της συγκεκριμένης πολιτικής καταστάσεως.
Αρχίζοντας έτσι πολιτικό αγώνα οι φοιτητές και οι Έλληνες εργαζόμενοι, που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, ξεκαθαρίζουν τις θέσεις τους και καλούν τον ελληνικό λαό να συσπειρωθεί γύρω τους και ν’ αγωνισθεί μαζί τους ως την τελική νίκη.
1. Πρωταρχική προϋπόθεση για την επίλυση όλων των λαϊκών προβλημάτων θεωρούμε την άμεση παύση του τυραννικού καθεστώτος της Χούντας και την παράλληλη εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας.
2. Η εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας συνδέεται αναπόσπαστα με την τεχνική ανεξαρτησία από τα ξένα συμφέροντα, που χρόνια στήριζαν την τυραννία στη χώρα μας.
Η πλατιά κινητοποίηση του ελληνικού λαού κι η εκδήλωση συμπαράστασης απ’ όλες τις γωνίες της Ελλάδας είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους επεχείρησαν να μας δυσφημήσουν.
Ελληνικέ λαέ, ο αγώνας γύρω από τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία σήμερα συνίσταται στις άμεσες μαζικές διεκδικήσεις, στα οικονομικά, επαγγελματικά και κοινωνικά σου προβλήματα με απεργιακούς αγώνες, με μαζικές κινητοποιήσεις, με συλλαλητήρια, με προοπτική τη γενική απεργία για την ανατροπή της Δικτατορίας.
Η παρουσία μας εδώ αποτελεί κέντρο συσπείρωσης, κινητοποίησης και μαζικοποίησης του λαϊκού αγώνα.
Όλοι ενωμένοι στον αγώνα για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία.

[amigos]

Είκοσι τέσσερα χρόνια πέρασαν απ' το Νοέμβρη του 1973. Από τις μέρες που τα αδούλωτα νιάτα μας σήκωσαν ψηλά τους δαυλούς της λευτεριάς να σκίσουν τα σκοτάδια της εφτάχρονης τυραννίας.
Οι φοιτητές του 1973 είχαν ζήσει όλη την ταπείνωση της εφτάχρονης δικτατορίας. Είχαν υποστεί τον ασταμάτητο βομβαρδισμό των συνθημάτων της προπαγάνδας της χούντας για τον αφανισμό της προσωπικότητάς τους. Με τα ερευνητικά τους μάτια κοίταζαν τους γονείς τους, τους δασκάλους τους , τους μεγάλους αδερφούς τους και ρωτούσαν: Ως πότε;
Κι όλοι τους συμβούλευαν : -Υπομονή ...
Δεν άντεξαν άλλο. Λυτρωτική άκουσαν μέσα τους την συμβουλή του ποιητή :

" Και χτίσε κάστρο απάνω του ,
και ταμπουρώσου μέσα ... "

'Ηξεραν πως " η λευτεριά κερδίζεται , δε χαρίζεται " και τη γνώση αυτή την έκαναν πράξη.
'Ορθωσαν τα κορμιά τους , ζέσταναν τις καρδιές τους κι έφεραν , παραμονές του χειμώνα, την 'Ανοιξη.
Αμυγδαλιές οι ψυχές τους άνοιξαν τα μπουμπούκια τους αντίκρυ στου τύραννου βοριά τη φοβέρα.
Η φωνή τους , σάλπισε το ξεκίνημα του αγώνα , συνταίριασε κι απλώθηκε σ' ολόκληρη τη χώρα , σάλπισε το " Ορθός λαέ , ή τώρα ή ποτέ! "
Και η λαϊκή ψυχή ξύπνησε ,ορθώθηκε , ξεσηκώθηκε , πήρε φωτιά. Το τέρας της τυραννίας φοβήθηκε τον ξυπνημό της. Με φωτιά και σίδερο προσπάθησε να πνίξει τη φωνή της λευτεριάς.
Δεν του 'μαθαν ποτέ, πως οι ιδέες δε σκοτώνονται, δεν πέφτουν. 'Επεσαν μόνο τα κορμιά των απροσκύνητων παληκαριών, που έγιναν συνεχιστές της προγονικής κληρονομιάς, φωτεινό μετέωρο των γενιών που θα 'ρθουν, γιατί όπως λέει κι ο ποιητής :

" Το παλικάρι πού 'πεσε μ' ορθή την κεφαλή του
δεν το σκεπάζει η γης ογρή , σκουλήκι δεν τ' αγγίζει.
Φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τ' αψήλου
και σμίγει τους τρανούς αητούς και τους χρυσούς αγγέλους . "

[amigos]

Το ‘ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ’ είναι ένα Ραδιοφωνικό Μετέωρο στην ιστορία της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία που μια εξέγερση σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας ενάντια στη δικτατορία της 21 Απριλίου είχε το δικό της Ραδιοσταθμό. Ο Γιώργος Κυρλάκης, μετέπειτα τεχνικός της ΕΡΤ, μιλάει πάντα για το "δικό του Πολυτεχνείο". Είναι ο ηλεκτρονικός ραδιοπειρατής EASY RIDER, που έφτιαξε σε χρόνο ρεκόρ λίγων ωρών, το πομπό του ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ μέσα στα εργαστήρια της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων.
Ώσπου να ακουστεί καλά το "ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" με (4) λυχνίες 807 στην έξοδο και με πρόβλεψη για μια ενδεχόμενη ισχύος 813 χρειάστηκε να γίνουν ηρωϊκές τεχνικές προσπάθειες. ΄Αριστος ραδιοτεχνίτης ο Γιώργος Κυρλάκης πραγματοποίησε την ιδέα να αποκτήσουν οι ‘’ελεύθεροι πολιορκημένοι’’ του Πολυτεχνείου τη δική τους ραδιοφωνική κραυγή και να ξεσηκώσουν με τα ερτζιανά κύματα ολόκληρο τον Αθηναϊκό λαό και όχι μόνο, να τρέξει για να βοηθήσει. Σε λίγη ώρα το "ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" το άκουγε όλη η Αθήνα, γιατί τον έπιαναν και τον αναμεταδίνανε και άλλοι Ραδιοπειρατές σ’ όλη την Αττική, κι ακόμα τον μετάδιναν και ξένοι Ραδιοσταθμοί, το BBC Λονδίνου, το Παρίσι, η Ντόϋτσε Βέλε Γερμανίας, σ’ όλο το κόσμο.
Πρώτος εκφωνητής που έδωσε και το όνομα του Σταθμού ήταν ο μεταλλειολόγος Μίλτος Χαραλαμπίδης, ύστερα ο Δημήτρης Παπαχρήστου και τελευταία η Μαρία Δαμανάκη. Ο Γιώργος Κυρλάκης ‘’ο Ραδιοπειρατής των εξεγερμένων’’ ήταν άγρυπνος πάνω απ’ το πομπό για να Ακούγεται η Φωνή της Ελευθερίας ... ‘’ ΄Ελληνες φαντάροι είμαστε αδέλφια, δεν θα μας χτυπήσετε, δε θα αφήσετε να χυθεί αδελφικό αίμα...’’ Τελικά με την είσοδο του τανκ, πριν τη σιγή του Σταθμού, ο Δημήτρης Παπαχρήστου σαν τέλος του προγράμματος θα απαγγείλει με σπάνιο σθένος και τραγικό ύφος τον Εθνικό Ύμνο

[amigos]

«Το δικό μου Πολυτεχνείο»...

«Τα είδα όλα. Τα είδα όλα...». Δεν άντεξε ο Γιώργος Κυρλάκης. Δάκρυσε. Και όπως κυλούσαν τα δάκρυα γύριζε πίσω, σε κείνη τη νύχτα που είδε το τανκ να ρίχνει την πύλη, τον πανικό, τους στρατιώτες, τους αστυνομικούς, τους απλούς πολίτες, τους φοιτητές, τους νεκρούς.

Κάθε βήμα και μια μικρή ιστορία. Το αμφιθέατρο, το νοσοκομείο, ο πομπός που έφτιαξε σε λίγες ώρες πάνω σε ένα ταψί. Έχει τη δική του ιστορία ο σταθμός. Ώσπου να ακουστεί το «Εδώ Πολυτεχνείο» χρειάστηκε να γίνουν πολλά. Άριστος τεχνίτης ο, 55χρονος σήμερα, Γιώργος Κυρλάκης έριξε την ιδέα. «Έπαιζαν πιάνο ο Διονύσης Τσακνής και ο Ανδρέας Μικρούτσικος. Πεινάσαμε. Πήγαμε στο απέναντι εστιατόριο. Πήραμε ένα ταψί με κοτόπουλο και μανέστρα. Ανέβηκα στα εργαστήρια και άρχισα να φτιάχνω τον σταθμό. Στους 936 μεγακύκλους, όπως ο δικός μου πειρατικός που είχα πριν, ο "Ελεύθερος Καβαλάρης". Σε λίγες ώρες ήταν έτοιμος». Στέκεται για λίγο μπροστά στον χώρο όπου στήθηκε ο πομπός. Τώρα δεν υπάρχει τίποτε που να το θυμίζει.
Ξαναγυρνάει στο κτίριο της αρχιτεκτονικής όπου τις πρώτες ημέρες της δικής τους αντίστασης έστησαν χορό. Το μικρό γηπεδάκι του μπάσκετ όπου μαζεύτηκαν μετά την επέμβαση του στρατού. Η γωνία Τοσίτσα και Πατησίων όπου σήκωσε νεκρό στα χέρια του τον Διομήδη Κομνηνό. Η μικρή πόρτα στη Στουρνάρη που άνοιξε τη νύχτα για να φύγουν οι εγκλωβισμένοι εν μέσω πάνοπλων αστυνομικών που έδερναν, πυροβολούσαν, έβριζαν. Θέλει δεν θέλει πάει στην ασφάλεια, στη φυλακή, στο ξύλο, στους παλιούς συναγωνιστές που σήμερα, 24 χρόνια μετά, ζουν το Πολυτεχνείο με τον δικό τους τρόπο, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.

«Πανικός»
Πριν λίγα χρόνια ο Γιώργος Κυρλάκης, ο «ηλεκτρονικός των εξεγερμένων», πρώτη φορά περπάτησε στους χώρους όπου έζησε τρεις εφιαλτικές ημέρες. «Να, από εδώ, από αυτήν την μικρή πόρτα βγήκαμε εκείνο το βράδυ. Δεξιά κι αριστερά στη Στουρνάρη χιλιάδες αστυνομικοί. Μας άφησαν να φτάσουμε ώς την Πλατεία Εξαρχείων. Μας απέκλεισαν και άρχισαν να χτυπούν. Πανικός». Τα χέρια του αρχίζουν να τρέμουν. Θέλει να φύγει. Περνάει αργά αργά την πύλη στη Στουρνάρη. Αυτό ήταν. Ανεβαίνει γρήγορα γρήγορα τα σκαλιά του κτιρίου Γκίνη. Πάει κατευθείαν στο αμφιθέατρο, όπου τότε γίνονταν οι συνελεύσεις. Οι διαφωνίες, οι αποφάσεις, η αγωνία... Όλα μπροστά του σαν τότε.
Ανεβαίνει τα σκαλιά της Αρχιτεκτονικής. Πάει κατευθείαν στον μικρό χώρο που είχαν μετατρέψει σε νοσοκομείο. «Μύριζε αίμα. Σφαγείο ήταν. Κάθε τραπέζι και ένας τραυματίας. Θυμάμαι έχαναν αίμα. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν η έλλειψη αίματος». Βγαίνει στον υπαίθριο. Θυμάται σαν και τώρα τις πρώτες ημέρες. Εκεί χόρευαν τα βράδια της Τετάρτης και της Πέμπτης ελληνικούς χορούς. Έτσι ένιωθαν. Στέκεται λίγη ώρα στην είσοδο της Αρχιτεκτονικής. Εκεί, ένα χρόνο αργότερα, με δημοκρατία πια, έστησε τις μικροφωνικές εγκαταστάσεις στην πρώτη επέτειο. Γελάει καθώς στον νου του έρχονται οι εικόνες του ξυλοδαρμού ενός νεαρού χαφιέ από τον σημερινό υπουργό Γεωργίας Στέφανο Τζουμάκα. «Είχε κάψει κόσμο εκείνο το παιδί».

Στην πύλη
Οι πόρτες του Πρυτανείου είναι καλυμμένες με λαμαρίνες για τον φόβο επεισοδίων. «Να, εδώ ήταν το γραφείο του πρύτανη. Εδώ ήταν εγκατεστημένος ο κυβερνητικός επίτροπος. Ήταν το μόνο γραφείο που κάψαμε». Απέχει λίγο από την κεντρική πύλη. Όπως εκείνο το βράδυ που το τανκ έριξε την πύλη. Η Πέπη Ρηγοπούλου που έπεσε πάνω της η πόρτα, οι διαλυμένες Μερσεντές, οι φωνές. Από εδώ τα είδα όλα. Ποτέ δεν έμαθα τι έγιναν τρία παιδιά που ήταν μέσα στα αυτοκίνητα και έριχναν τα φώτα στους φαντάρους. Δεν τα είδα να βγαίνουν».
Όπως δεν έμαθε τι απέγινε ο ερασιτέχνης της Πλατείας Κολιάτσου που μέσα από τον δικό του πειρατικό σταθμό αναμετέδιδε το πρόγραμμα του δικού τους σταθμού.
Όταν μετά το μακελειό τηλεφώνησαν στο σπίτι του άκουσαν τη μάνα του να κλαίει. Αργότερα κάπου έμαθαν ότι είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι από σαρανταπεντάρι.

Ο Κομνηνός
Είναι μεσημέρι. Έξω από τον χώρο του Πολυτεχνείου λίγα άτομα. Κάποιοι γονείς περνούν με τα παιδιά τους. Κάποια από αυτά αφήνουν ένα λουλούδι. Από την πίσω πόρτα βγαίνει στη συμβολή Τοσίτσα και Πατησίων. «Εδώ ακριβώς είχε πέσει ο Κομνηνός. Είχε κτυπηθεί από ψηλά πίσω στο κεφάλι. Ήταν πλημμυρισμένος στα αίματα. Συρθήκαμε από την πύλη ώς εδώ. Τον ανεβάσαμε μαζί με ένα άλλο παιδί στο νοσοκομείο. Μας είπαν ότι είναι νεκρός. Με ένα ταξί τον στείλαμε στο Γενικό Κρατικό. Νεκρός».
Πέρασαν πολλά χρόνια για να συνέλθει από το σοκ. «Πώς να συνέλθεις; Ζήσαμε τόσο πολλά, και σήμερα...». Σήμερα θα ξαναπάει με τα παιδιά του στο Πολυτεχνείο. Θα πάρει ίσως μέρος και στην πορεία. «Για κείνα τα παιδιά και την ιστορία που πρέπει να μη χαθεί μαζί με αυτούς». Είκοσι φεύγα χρόνια μετά, τεχνικός πια της ΕΡΤ, έχει βάλει τη ζωή του σε τάξη, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όπως πολλοί που προτίμησαν τη σιωπή και ας ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές

[amigos]

"Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη." Μίλαν Κούντερα

Έχουμε διανύσει πολύ δρόμο από εκείνη τη νύχτα. Έχουν γραφτεί πολλά κι έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα ανασύρονται μνήμες από το παρελθόν, όμως, το παρόν μάς πληγώνει. Όπως μας πληγώνει και η φωνή του ρεπόρτερ που καραδοκεί να μεταδώσει «ζωντανά» τα επεισόδια που ακολουθούν, παραδοσιακά πια, το τέλος της πορείας και ο ιδιοκτήτης εκείνου του διαμερίσματος στην οδό Πατησίων που νοικιάζει το μπαλκόνι του στο τάδε κανάλι για καλύτερη κάλυψη των γεγονότων, για «αντικειμενική ενημέρωση». Αυτή η μέρα, τα τελευταία χρόνια μας πλημμυρίζει, εκτός από μνήμες και ενοχές, γιατί όλα όσα συμβαίνουν μας κάνουν να αναρωτηθούμε «Το Πολυτεχνείο ζει; ή μήπως το ξεχάσαμε πάνω στον πάγκο του μικροπωλητή εκεί μπροστά στην ίδια πύλη που 33 χρόνια πριν όλα ήταν αλλιώς».
Τα παιδιά του Πολυτεχνείου μεγάλωσαν, άλλαξαν, πήρε ο καθένας το δικό του δρόμο κι έφτιαξε τη ζωή του «κατά το δοκούν». Kάθε χρόνο όμως την ίδια μέρα, ο καθένας με το δικό του τρόπο, επιστρέφει εκεί. Κάποιοι περνούν κι αφήνουν ένα λουλούδι για όλους αυτούς που χάθηκαν, που δεν πρόλαβαν να πορευτούν το δικό τους δρόμο. Άλλοι, πάλι, κάνουν το δικό τους απολογισμό και ιχνηλατούν τις μνήμες. Το σίγουρο είναι πως για τον καθένα, ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται πια σήμερα, το Πολυτεχνείο είναι σταθμός ζωής. Όσο για όλους εμάς που δεν βρεθήκαμε εκεί εκείνη τη νύχτα, το Πολυτεχνείο είναι λίκνο Δημοκρατίας και Ελευθερίας. Κι αν κάποιοι κατά καιρούς, συνειδητά ή ασυνείδητα, προσπάθησαν να το κάνουν πανηγύρι δεν θα τα καταφέρουν, γιατί όλοι εμείς που πιστεύουμε σε αυτή την εξέγερση ακόμα ελπίζουμε πως «τα παιδιά του Πολυτεχνείου» δεν θα τους το επιστρέψουν.

[amigos]

Το χρονικό της εξέγερσης
• Oι πρώτες αντιδράσεις υπήρξαν στις 14 Φεβρουαρίου 1973 ενάντια στο Ν. 1374, που θέλησε να περάσει η χούντα και αναφερόταν στην υποχρεωτική στράτευση των φοιτητών που ανέπτυσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, με αποτέλεσμα τη συγκέντρωση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο. Η αστυνομία παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο συνέλαβε 11 φοιτητές, ενώ άλλοι 100 τουλάχιστον αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να στρατευθούν.
• Εννιά μέρες μετά τα πρώτα γεγονότα, στις 23 Φλεβάρη η κατάληψη της Νομικής κατέληξε στη βίαιη επέμβαση της αστυνομίας, γεγονός όμως που αντί να κάμψει την αγωνιστικότητα των φοιτητών την ενισχύει.

• Στις 4 Νοεμβρίου το μνημόσυνο του Γέρου της Δημοκρατίας εξελίσσεται σε διαδήλωση. Η αστυνομία ανίκανη να αντιδράσει πυροβολεί στον αέρα.
• Την Τετάρτη, 14 Νοεμβρίου, η ψευδής είδηση ότι οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο συγκρούονται με την αστυνομία, προκαλεί την αντίδραση της Νομικής. Συγκροτείται διαδήλωση η οποία σπάει τον κλοιό της αστυνομίας και μπαίνει στο Πολυτεχνείο. Αποφασίζεται αρχικά αποχή και τελικά κατάληψη του Ιδρύματος. Ακούγονται τα πρώτα συνθήματα «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία», «20% για την παιδεία» και «Κάτω η χούντα».
• Στις 15 Νοεμβρίου, αρχίζει να εκπέμπει ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου στους 1.050 χιλιόκυκλους. Η ανταπόκριση του κόσμου ξεπερνά κάθε προσδοκία και για πρώτη φορά δημιουργείται η πεποίθηση ότι η χούντα μπορεί να πέσει. Ταυτόχρονα οι συνελεύσεις δίνουν και το ιδεολογικό στίγμα του αγώνα.
• Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου η κατάληψη έχει εξελιχθεί σε εξέγερση. Το καθεστώς επιτίθεται στο πλήθος με κλομπ, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ για να το διαλύσει. Όσοι μένουν ανάβουν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα και στήνουν οδοφράγματα. Με την αστυνομία ανίκανη να εισέλθει στο Πολυτεχνείο αποφασίζεται η επέμβαση του στρατού. Τρία άρματα μάχης λαμβάνουν θέση στις πλαϊνές και στην κεντρική είσοδο. Η έκκληση της Συντονιστικής Επιτροπής για διαπραγματεύσεις απορρίπτεται.
• Στις 17 Νοεμβρίου, στις 3 τα ξημερώματα, το τανκ λαμβάνει εντολή να εισβάλει στο Πολυτεχνείο. Πέφτει στην πύλη παρασέρνοντας τους φοιτητές που ήταν πάνω σε αυτή. Τα ΛOΚ, η αστυνομία και οι μυστικοί εισβάλλουν στο Πολυτεχνείο και κυνηγούν τους φοιτητές. Oι κάτοικοι των γύρω πολυκατοικιών τους προσφέρουν άσυλο. Η δικτατορία δηλώνει 34 νεκρούς και 840 συλλήψεις. Με τη μεταπολίτευση δηλώθηκαν άλλες 21 τουλάχιστον περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού και τουλάχιστον 2.400 συλλήψεις. Πολλοί φοιτητές φοβούμενοι την σύλληψη, αν και βαριά τραυματισμένοι, αρνούνται τη μεταφορά τους στο νοσοκομείο.
• Στις 25 Νοεμβρίου ο Γ. Παπαδόπουλος ανατρέπεται με πραξικόπημα. O Ιωαννίδης που τον «διαδέχεται» επιβάλλει ένα ακόμα σκληρότερο καθεστώς.
• Στις 24 Ιουλίου 1974 η δικτατορία πέφτει...

[amigos]

Αφιερωμένο στους τότε που τόλμησαν γιατί το πίστευαν
Αφιερωμένο σε αυτούς που δεν τόλμησαν για να πείσουν τα παιδιά τους να τολμήσουν.
Αφιερωμένο στους νέους που αγωνίζονται γιατί τίποτα δεν είναι μάταιο.

Μα πιο πολύ αφιερωμένο σε αυτούς που βγαίνουν στα κανάλια και αρνούνται ότι το Πολυτεχνείο υπήρξε!

[pazo]

- Ποτέ δεν θα ξεχάσω το μικρό τρανζιστοράκι, με την κεραία του συνδεδεμένη με σύρμα μέχρι το καλοριφέρ, κάτω από τα σκεπάσματα όλο το βράδυ, να αναμεταδίδει τα ιστορικά δραματικά γεγονότα, ζωντανά. Ήμουν στη 5η γυμνασίου (2α Λυκείου σήμερα).

- Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη τρύπα στο τοίχο του σχολείου, απ' όπου το σκάσαμε με τον συμμαθητή μου (μέσα στη παιδική μας αφέλεια), τη Πέμπτη το πρωϊ, για να πάμε να δούμε τι γίνεται στο Πολυτεχνείο! Δεν καταφέραμε να φτάσουμε ποτέ...

- Ποτέ δεν θα ξεχάσω το κροτάλισμα των πολυβόλων, από την ταράτσα του κτηρίου του ΟΤΕ, στη πλατεία Βικτωρίας, που το άκουγα από το σπίτι μου, στη Κυψέλη τότε, στη πλατεία Αγίου Γεωργίου.

- Ποτέ δεν θα ξεχάσω το Σαββάτο το πρωϊ, τα μισολιωμένα από τα άρματα αυτοκίνητα στην οδό Ιθάκης, δεξιά κι αριστερά στο δρόμο.

- Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον Δημήτρη Παπαχρήστου, σαν τέλος του προγράμματος να απαγγείλει με σπάνιο σθένος και τραγικό ύφος τον Εθνικό Ύμνο, την ώρα που το άρμα έπεφτε στη Πύλη του Πολυτεχνείου. Το άκουσα! Το έζησα! Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γι' αυτό!

- Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε τους συμμαθητές μας, Διομίδη Κομνηνό και Αλέξανδρο Σπαρτίδη, τον μικρό Δημητράκη Θεοδωρά (πέντε ετών παιδάκι μόνο) και τους υπόλοιπους νεκρούς.

OI 23 ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ:

16 Νοεμβρίου 1973...

1. Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, 20.30)
2. Διομίδης Κομνηνός (ετών 17, 21.30)
3. Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, μεταξύ 22.30 & 23.00)
4. Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, 23.30)
5. Torill Engeland Magrette (ετών 22, 23.30)
6. Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 24.00)
7. Δημήτριος Κυριακόπουλος (βραδυνή ώρα - κατέληξε 19/11/73)
8. Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς) (ετών 35, βραδυνή ώρα)

17 Νοεμβρίου 1973...

9. Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , πρωινή ώρα, κατέληξε 19/11/73)
10. Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 10.00, κατέληξε Μάϊο '74)
11. Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, 10.15)
12. Μάρκος Καραμανής (ετών 23, 10.30)
13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, 10.30-11.00)
14. Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, 11.30)
15. Γεώργιος Γερτζίδης (ετών 48, 11.30)
16. Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, 12.00)
17. Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 13.00)
18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, 13.00)

18 Νοεμβρίου 1973...

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου (ετών 59, 10.00)
20. Ανδρέας Κούμπος (ετών 63, 11.00, κατέληξε στις 30/1/1974)
21. Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, 12.00)
22. Κυριάκος Παντελεάκης (ετών 43, 12.00-12.30)
23. Ευστάθιος Κολινιάτης (κατέληξε στις 21/11/73)

[Xenios]

Γιατί;

Ένα γιατί με βασανίζει τα τελευταία 33 χρόνια, ένα γιατί με κάνει να θυμώνω πολύ, να νευριάζω, να νοιώθω άσχημα, να θέλω να βρίσω, να θέλω να φωνάξω.

Θα σας δώσω δύο σκηνές απόλυτα ρεαλιστικές, απόλυτα ορθές, οι δύο σκηνές έχουν μια διαφορά 120 λεπτών, δύο δηλαδή ωρών.

Σκηνή 1η

Τόπος : Αθήνα, δρόμοι Στουρνάρα, Πατησίων, Τοσίτσα.
Ημερομηνία και ώρα : 16 Νοεμβρίου 1973 18:00

Σκηνικό

Περισσότεροι από 200.000 Αθηναίων είχαν κατακλείσει τους δρόμους γύρω από το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Στις δύο πύλες της Στουρνάρας και στην μία της Τοσίτσα, ο κόσμος άφηνε, κούτες με τσιγάρα, έτοιμα φαγητά (μερικά μαζί με τα τσουκάλια ή σε τάπερ), εμφιαλωμένα νερά, ψωμιά αλαντικά κονσέρβες τυριά. Μαζί τεράστιο υλικό γραφής μαρκαδόρους έντυπα χαρτιά πολυγράφου, μέχρι και γραφομηχανές έφερναν.

Πανηγύρι κανονικό που δυνάμωνε τις ψυχές 2000 νέων παιδιών που ξεκίνησαν με φοιτητικά αιτήματα και κατέληξαν να κουνάνε συθέμελα το σάπιο καθεστώς της εξάχρονης τότε Χούντας.

Άκουγες μηνύματα θάρρους και ελπίδας, αν σήμερα που είναι Παρασκευή έχει τόσο κόσμο τι θα γίνει αύριο που είναι Σάββατο; Θα πλημμυρίσει η Αθήνα.
Κάποιοι που ήξεραν καλύτερα τα πράγματα, τολμούσαν να ρωτάνε, θα υπάρχει αύριο;

Σκηνή 2η

Τόπος : Αθήνα, δρόμοι Στουρνάρα, Πατησίων, Τοσίτσα.
Ημερομηνία και ώρα : 16 Νοεμβρίου 1973 20:00

Σκηνικό

Στους δρόμους δεν υπήρχε ψυχή, οι φήμες είχαν οργιάσει, στην Κάνιγγος έπεσαν τουφεκιές και πιστολιές, υπάρχουν τραυματίες. Κάποιους τους φέρνουν μέσα στο Πολυτεχνείο, η ομάδα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών που είχε στήσει πρόχειρο ιατρείο πιάνει δουλειά. Το ραδιόφωνο στέλνει την πρώτη κλήση, ζητάμε γιατρούς ζητάμε γιατρούς υπάρχουν τραυματίες από σφαίρες.
Ένα ρίγος διακατείχε πολλούς, μα που πήγε ο κόσμος; Γιατί έφυγε;

Δεν θα συνεχίσω την αφήγηση αλλά θα μείνω στο Γιατί;

Ένα χρόνο μετά, έγινε η πρώτη γιορτή του Πολυτεχνείου από την ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Περίπου 1.000.000 άνθρωποι έλαβαν μέρος στην εκδήλωση μνήμης.
1.000.000 άνθρωποι, που αυτοπροσδιοριζόντουσταν πια εκ του ασφαλούς σαν μέλη του αντιδικτατορικού αγώνα, ένα χρόνο πριν είχαν λουφάξει κλεισμένοι στο σπίτια τους, αφήνοντας 2000 παιδιά, να αντιμετωπίσουν τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων.

Δεν ξαναπήγα σε καμιά γιορτή του Πολυτεχνείου, νοιώθω την ίδια ναυτία, αηδία και αγανάκτηση, νοιώθω το ίδιο αίσθημα προδοσίας που έκαναν στα ίδια τα παιδιά τους.

Για να τελειώνουμε, κανείς από εκείνους τους 2.000, που δεν εξαγόρασαν με βουλευτική έδρα ή με υπουργικό θώκο ή με προβολή, την τότε προσφορά τους, δεν νοιώθει ήρωας, δεν νοιώθει ότι έκανε κάτι σπουδαίο, απλά έκανε αυτό που έπρεπε. Αυτό που δεν έκαναν όλοι οι άλλοι βολεμένοι Έλληνες.

Γι αυτό Μίλτο αφιερώνω στα παιδιά που δεν εξαργύρωσαν την προσφορά τους, όλο το νόημα και το μήνυμα του Νοεμβρίου 1973. Όπως και στα παιδιά που με το αίμα τους έβαψαν το δρόμο για την λευτεριά

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από pazo 17 Νοεμβρίου 1973... 9. Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , πρωινή ώρα, κατέληξε 19/11/73)

Στην λίστα σου δεν βλέπω έναν Πακιστανό Ελληνικής Υπηκοότητος που συμπτωματικά τον γνώρισα σε φιλικό σπίτι ένα μήνα πριν.

Το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου κρατώντας το 6 χρονο παιδάκι του, πήγε σε φούρνο επί της οδού Ευελπίδων να πάρει ψωμί, όπως λένε, από άρμα μάχη έπεσε μια χειροβομβίδα που σκότωσε επί τόπου Πατέρα και Γιο.
Η μαρτυρία είναι από φίλο που δεν αμφισβητώ την ακεραιότητα των λόγων του.

[amigos]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Γιατί; Για να τελειώνουμε, κανείς από εκείνους τους 2.000, που δεν εξαγόρασαν με βουλευτική έδρα ή με υπουργικό θώκο ή με προβολή, την τότε προσφορά τους, δεν νοιώθει ήρωας, δεν νοιώθει ότι έκανε κάτι σπουδαίο, απλά έκανε αυτό που έπρεπε. Αυτό που δεν έκαναν όλοι οι άλλοι βολεμένοι Έλληνες.

Αυτοί όλοι, δεν πούλησαν τα ιδανικά τους.
Εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους στα γεγονότα στην προσωπική τους ζωή, στις ιστορίες που θα διηγούνται στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους και τους λένε ’ήμουν και εγώ εκεί’.
Εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους με την ελευθερία και την δημοκρατία που βίωσαν μετά και που ήξεραν ότι ο λόγος ύπαρξης της οφείλεται και σε αυτούς.
Εμείς οι μετά αυτούς ευχαριστούμε όταν πάμε και αφήνουμε ένα λουλούδι

[pazo]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Στην λίστα σου δεν βλέπω έναν Πακιστανό Ελληνικής Υπηκοότητος που συμπτωματικά τον γνώρισα σε φιλικό σπίτι ένα μήνα πριν. Το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου κρατώντας το 6 χρονο παιδάκι του, πήγε σε φούρνο επί της οδού Ευελπίδων να πάρει ψωμί, όπως λένε, από άρμα μάχη έπεσε μια χειροβομβίδα που σκότωσε επί τόπου Πατέρα και Γιο. Η μαρτυρία είναι από φίλο που δεν αμφισβητώ την ακεραιότητα των λόγων του.

Στέλιο μου, η λίστα αυτή, είναι από έρευνα του Πάνου Μπαΐλη, που δημοσιεύτηκε σε άρθρο του, στον Ταχυδρόμο (15/11/2003, τεύχος 194) και αναφέρεται σ' αυτούς που δολοφονήθηκαν τις ημέρες της εξέγερσης.

Ο επίσημος κατάλογος, που διαβάζεται κάθε χρόνο στην επέτειο, στο Πολυτεχνείο, αναφέρει τα ονοματεπώνυμα 88 νεκρών, από την 21/4/1967 έως και την 23/7/1974, δηλαδή, μέχρι τη πτώση της χούντας.

Είμαι σίγουρος ότι κι απ' τις δυο λίστες, έχουν ξεφύγει, σίγουρα κι άλλα ονοματεπώνυμα. Το θέμα των νεκρών, απ' όσο τουλάχιστον γνωρίζω, δεν έχει ξεκαθαρίσει, ακόμα και σήμερα.

Εκτός όμως από τον οφειλόμενο φόρο τιμής, δεν νομίζω ότι έχει τόση σημασία ο αριθμός πια... Πέθαναν συμπολίτες μας τότε, αυτό είναι αναμφίβολο. Τους χρωστάμε πολλά.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από pazo Εκτός όμως από τον οφειλόμενο φόρο τιμής, δεν νομίζω ότι έχει τόση σημασία ο αριθμός πια... Πέθαναν συμπολίτες μας τότε, αυτό είναι αναμφίβολο. Τους χρωστάμε πολλά.

Ασφαλώς δεν έχει σημασία ο αριθμός.

Επίσης να ξεκαθαρίσουμε ότι οι νεκροί του τριημέρου 16-17-18 δεν ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Η συντριπτικής πλειοψηφία πέθανε για άλλους λόγους... για να έχει αιτίες και δικαιολογίες διασάλευσης τάξης μια βδομάδα μετά (25/11) ο Ιωανείδης για την Χούντα Νο 2.