Πόντος και Σμύρνη
Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος, πραγματικά συγκινήθηκα, για την Θεία Λειτουργία στην Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο.
Καταλαβαίνω όλους αυτούς τους Πόντιους, που για δεύτερη φορά, πλημμύρισαν τον χώρο που άλλοτε υπήρχε το πιο σημαντικό μοναστήρι, του Πόντου, αλλά και λίγο ζηλεύω, να πω την αμαρτία μου.
Από τις δεκάδες μονές στα παράλια της Μικράς Ασίας και στην πατρίδα της καταγωγής μου από την Μητέρα μου, την γκιαούρ ιζμίρ όπως την έλεγαν οι Τούρκοι, δηλαδή την Ελληνική Σμύρνη, χρόνια και αιώνες πριν πατήσει ο Ελληνικός στρατός εκεί.
Λυπάμαι που στα παράλια της Μικράς Ασίας και στην Σμύρνη, δεν υπάρχει πλέον εκκλησία, για να λειτουργήσει ο Πατριάρχης. Οι Τούρκοι φρόντισαν να διαλύσουν εκ βάθρων, τον Ελληνικό πολιτισμό των 6000 ετών, της Ιωνίας.
Ζηλεύω τους Πόντιους, που έχουν κάπου να στηρίξουν τις μνήμες τους.
Πριν 35 χρόνια βρέθηκα στην Σμύρνη, με τις εξαιρετικές οδηγίες της Γιαγιάς μου, βρήκα το σπίτι τους, στο όμορφο προάστιο της Καραντίνας.
Χτύπησα την πόρτα και μίλησα με την όμορφη γλυκιά και νέα οικοδέσποινα.
Και αυτή καταγόταν από την Κρήτη.
Όταν περιέγραψα στην Γιαγιά μου, τις εικόνες που είδα και τις φωτογραφίες που έβγαλα, μπροστά μου κρατήθηκε ψύχραιμη και αυτό μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση.
Αργότερα την είδα κρυφά να ξαναβλέπει και να χαϊδεύει τις φωτογραφίες του σπιτικού της, λες και χάιδευε το ίδιο της το σπίτι. Τα μάτια της τότε ήταν βουρκωμένα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|