Πώς θα απεικονιζόντουσαν στη σύγχρoνη εποχή μορφές της εκκλησίας ;

[eleftherios]

Θα μου επιτρέψετε να πω εγώ.
Θεωρώ τιμή μου που έχω γνωρίσει ιερείς που ήταν ψαράδες και συνεχίζουν να είναι, τιμώντας το ράσο. Έχω γνωρίσει ιερείς αγρότες που τιμούν το ράσο. Θέληση και επινοητικότητα να υπάρχει και βρίσκονται τρόποι.

[Gildor]

Αρχική Δημοσίευση από eleftherios Παρεμπιπτόντως, θα αναφέρω το εξής. Έχω γνωστό έναν ιερέα ο οποίος εργαζόταν ως καθηγητής στη Λεόντιο (ξέρετε, που έχει καθολική διοίκηση).

Για τον παπα-Λουκά λες;

[eleftherios]

Όχι. Τον ξέρω κι αυτόν, αλλά δεν είναι.

[Gildor]

ο αρχιμανδριτης Χρυσοστομος τοτε (αλλον δεν ξερω)

[mystakid]

Στην ''έκφραση της Ορθοδόξου Εικονογραφίας'' του Φώτη Κόντογλου, αναφέρεται και το πως και το γιατί της παραστάσεως, συγγράμματα (2 τόμοι), που μάλλον δεν έχουν διαβάσει οι προτείνοντες

Όσον αφορά την αναπαράσταση (απεικόνιση) η Εκκλησία αδίκως θεωρείται αναχρονιστική και εκτός εποχής. Μία μικρή απόδειξη, ο άγιος νεομάρτυς Γεώργιος εξ Ιωαννίνων* αλλά και πολλοί άλλοι νεομάρτυρες, που η ''Εκκλησία'' δεν τους έντυσε όπως τους παλαιότερους αγίους, αλλά όπως άρμοζε στην εποχή τους. Όπως ήταν. Με φουστανέλλα.

----

έστω και ετεροχρονισμένα ανεβάζω/προσθέτω σήμερα (27Ιαν2011) και την παρακάτω:

για την ιδιότυπη παράσταση των αγίων του, (ακόμη και με κοστουμάκι) που όχι μόνο ΔΕΝ υπολείπονται αγιασμού, αλλά αποδεικνύουν την ανοιχτή αγκαλιά του Θεού στους αγαπώντες Τον. Αντιδοξάζοντας αυτούς που Τον δοξάζουν, με τον τρόπο που πραγματικά Κύριος οίδε... ( πηγή )

--------------

* ανέβασα την πρώτη ανευρεθείσα εικόνα από τον γούγλη
ΥΓ. τελικά, ποιος είναι ο κύριος προβληματισμός μας, μήπως και αγιάσει σήμερα κανείς με γραβάτα και του βάλει η Εκκλησία μεσαιωνικό κολλάρο; ή βυζαντινό ένδυμα; Η ερώτηση είναι πιο καίρια. Τολμά κανείς την σήμερον ημέρα τον αγιασμό; ή ο προβληματισμός του εξαντλείται φιλολογικά ή κοροϊδευτικά (τάχα για το αναχρονιστικό ''πνεύμα'' της Εκκλησίας) στην παράσταση - απεικόνιση...

πολύς λόγος για το περιτύλιγμα...αλλού όμως είναι η ουσία, όπως λέει ο Κώστας!!

[eleftherios]

Γι' αυτό, λέω κι εγώ, να προσέξουμε την ουσία και να κρατήσουμε και το "περιτύλιγμα".

[mystakid]

...είναι η ''ουσία'' και η ''περι-ουσία'' μας (αντί της λέξεως περιτύλιγμα) που καλό θάναι να μην χάσουμε, ΚΑΝΕΝΑ από τα δύο. Η δε περιουσία μας, είναι η ευλογημένη παράδοση, που δεν προήλθε από ένα ''άτομο'' αλλά από εμπειρία συλλογική, βασιζόμενη σε αγιοπνευματικό λειτουργικό (σωτηριώδες) βίωμα.

Ναι, μπορεί να βαδίζουμε προς το Ω αλλά δεν ξεχνάμε το Α, ούτε κόβουμε τις σχέσεις, υποτιμώντας την ζωντανή αλυσίδα που μας έφτασε μέχρι εδώ, ως ανούσια. Από εκεί και πέρα, ο καθένας καλείται να εναρμονίσει τα δεδομένα, να επιλέξει, ακολουθήσει, τον ορθό - ορθόδοξο προσανατολισμό και το ''μέτρο''. Από την άλλη, να αποφύγει το δυσαρμονικόν της εμμονής υπέρμετρα στο ένα από τα δύο και συγχρόνως απαξιωτικά ή με φόβο, στο άλλο.

Συνοδοιπορούμε με τον Α και Ω Χριστό, (Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν. Ματθ. κη'19-20) τον Ην, Ων και Ερχόμενο, που καμμία χωροχρονική ιδιότητα (διαχρονική είσοδο στον κόσμο, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΜΑΣ) δεν αναιρεί ή αντιτίθεται - αντιμάχεται, την άλλη.

[tertios]

Ολοκληρώνοντας τον Κύκλο Πληροφόρησης που άνοιξε ο Κωστας με την ΕΚΦΡΑΣΗ του Κόντογλου, σημειώνω για τους αγγλόφωνους εξ ημών το θαυμάσιο βιβλίο για την σημασία και την θεολογία των Εικόνων των Λοσσκυ και Ουσπένσκυ, εδώ

[tertios]

Ενα μικρό δείγμα απο την ορθόδοξη και οικουμενικα αποδεκτη θέση του καθ.Ουσπένσκυ:

Η θεολογία της εικόνας στην ορθόδοξη εκκλησία, Λεωνίδα Ουσπένσκυ.


Ξεκινώντας από την ορατή μορφή ο νους και η σκέψη μας υψώνονται προς την επιθυμία και την αγάπη για το θεό, να προσκυνούμε όχι ένα αντικείμενο αλλά τη θέα και την μορφή της ωραιότητας της θεϊκής αυτής εικόνας.
Η εικόνα θεωρείται σαν ένας σύνδεσμος της παρούσας ζωής με τον μέλλοντα αιώνα, τούτο διότι η αγάπη που διεγείρει προς το αναπαριστάμενο είναι τέτοιας φύσης ώστε να ενώσει την γήινη ζωή μ' εκείνο όπου τα σώματα των αγίων θα είναι λαμπερά περισσότερο από τον ήλιο.
Ένας αληθινός εικονογράφος οφείλει να βρίσκεται σε επικοινωνία με το αναπαριστάμενο πρόσωπο - πρωτότυπο όχι μόνο δια της συμμετοχής του στο σώμα της εκκλησίας αλλά και με τη δική του εμπειρία εξαγιασμού οφείλει να είναι ένας δημιουργός ζωγράφος που δέχεται και αποκαλύπτει την αγιότητα ενός άλλου μέσα από τη δική του εμπειρία. Από την πνευματκή εμπειρία του ζωγράφου τον βαθμό κοινωνίας με το πρωτότυπο, είναι που εξαρτάται η δημιουργική ενέργεια στο έργο του.
Η εξωτερική ομορφιά της εικόνας είναι συνώνυμη της πνευματικής ομορφιάς και η αισθητή αντίληψη αυτής της ομορφιάς οφείλεται στην προσευχή του νου.
Στην ορθόδοξη εκκλησιαστική τέχνη το κύριο θέμα για να μην πούμε το μοναδικό, είναι ο άνθρωπος. Καμιά τέχνη δεν δίνει τόση προσοχή, καμιά δεν τον υψώνει στο επίπεδο που τον υψώνει η εικόνα. Όλα όσα αναπαριστά αναφέρονται στον άνθρωπο, το τοπίο, τα ζώα, τα φυτά... Στην ιεραρχία των όντων ο άνθρωπος έχει την κυριαρχούσα θέση, είναι το κέντρο της οικουμένης και ο κόσμος που τον περιβάλλει, παρουσιάζεται στην κατάσταση που του μεταδίδει η αγιότητά του.
Στη Βυζαντινή Τέχνη ο όρος "style" αποδίδεται με την λέξη "τρόπο" και όχι "ύφος" γιατί του ύφος αφορά κύρια τον γραπτό λόγο. Γενικότερα η ορθόδοξη εκκλησιαστική ζωγραφική, ζωή και σκέψη, δεν χαρακτηρίζεται από ένα ύφος αλλά από έναν τρόπο δεδομένου ότι το ύφος έχει έντονα ατομικό χαρακτήρα. Ίσως η ιδεοκρατική ζωγραφική, η ζωγραφική που δουλεύεται πάνω σε ιδέες, να μπορεί να εκφράσει ένα ύφος όπως ρομαντικό, κλασσικό, συμβολικό, όχι πάντως η εκκλησιαστική ζωγραφική. Το "Βυζαντινό ύφος" θ' αποτελούσε την τραγική αλλοίωση μιας διακοσμητικής ζωγραφικής φολκλορικού τύπου, της ζωντανής και έμπλεης Θείας Χάριτος εκκλησιαστικής μας ζωής, χαρακτηριστικό της οποίας είναι ο πραγματιστικός και εμπειρικός τρόπος ζωής και σκέψης.
Τα παραπάνω προσδιορίζουν σε γενικές γραμμές τα όρια της Βυζαντινής Τέχνης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Λεωνίδα Ουσπένσκυ, Η θεολογία της εικόνας στην ορθόδοξη εκκλησία,
Μετάφραση Σπυρίδων Μαρίνης, εκδ. Αρμός.