Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#61
|
|
||||
κι εγώ.
κι εγώ. |
#62
|
The Following 6 Users Say Thank You to justin For This Useful Post: | ||
#63
|
|
||||
ενα ευχαριστω ειναι πολυ λιγο.....
θα το κανω save στην καρδια μου....
__________________
Ειναι η ζωη πολυ μικρη....μη το ξεχνας...... Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη maralin : 09-10-10 στις 09:38 |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην maralin για αυτό το μήνυμα: | ||
justin (09-10-10) |
#64
|
|
||||
Ένα ευχαριστώ είναι πολύ μεγάλο όταν είναι αληθινό…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα: | ||
maralin (10-10-10) |
#65
|
|
||||
Ακόμα...
Και πάλι στης ζωής το ξεχασμένο ξενυχτάδικο, εξοστρακίζω τις παλιές στημένες παραισθήσεις, μπαρκάρω σ’ ένα όνειρο καινούργιο διαβατάρικο, στις πλάνες διεισδύω των ματιών της, τις αισθήσεις. Περιδιαβαίνω νιές, γειτονιές κοσμικές, το καινούργιο παλτό μου προβάρω, ανασκευάζω φθαρτές, παλιές πρακτικές, τ’ αναδυόμενα μου τα θέλω, μοστράρω. Εξωτικό χαρμάνι ευφορίας ακραίων στιγμών, στη πυρά μελαγχολίες κι’ αναίτιες θλίψεις, στη γκιλοτίνα τα άπλερα πάθη γκρίζων καιρών, στον καιάδα και οι αφορισμένες μου τύψεις. Κλείνω ματιές, ερωτιάρικα άλικα χείλη φιλάω, λες και ήταν χθες, με τα φτερά τα δικά μου πετάω. Της Αθήνα τα βράδια, Παρθενώνες κι’ ατλάζια και της ζωής σαν και πρώτα κουλαντρίζω τα νάζια.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 13:08 |
#66
|
|
||||
Ποιητής…
Είσαι ποιητής. Μα όσο γυρίζει ο ήλιος κι’ ο ίσκιος της πένας σου τρανέψει, το μελάνι σου ζωγραφίζει, το πιο όμορφο όνειρο φυσικής τελείωσης που έδωσες ποτέ. Είσαι ένας άλλος ποιητής, είσαι προφήτης. Γιατί έχεις μέσα σου την πίστη, την υπεράνθρωπη δύναμη του πρωτομάστορα. Γιατί συνταιριάζεις και ζεύεις το ήμερο με το άγριο, ξέρεις το χτες, πλάθεις το σήμερα, μαντεύεις το αύριο. Ημερεύεις το ρολόι του χρόνου. Στύβεις τις πέτρες κι’ απ’ το δάκρυ τους να δροσιστείς. Ακούς το ανάκουστο. Είσαι μέσα σ’ όλες τις μορφές, του έρωτα, της τρέλας, του πόνου. Σπάζεις τους φραγμούς της ύπαρξής σου. Στην αληθινή αλήθεια σιωπάς, υμνείς το αλάνθαστο, γεφυρώνεις το κενό, γνωρίζεις το άγνωστο. Ζεις τα συναισθήματα της ήττας, της ταπείνωσής σου. Γίνεσαι ο άρρωστος, ο πικραμένος. Γίνεσαι το ανεπιθύμητο, το ποθητό το αισθητό, το υπεραισθητό. Ο σοφός ο μεγάλος, μα κι’ ο εγκληματίας ο καταραμένος. Ορθώνεσαι στην απορία, στο ακατόρθωτο. Λιώνεις τον πάγο της καρδιάς, με τη μεγάλη φωτιά , την αγάπη. Είσαι αυτεξούσιος, χαμογελάς καμιά φορά στην αυταπάτη, διυλίζεις τη σκέψη σου, ακουμπάς το αόρατο. Γι’ αυτό εσύ ο ποιητής γίνεσαι προφήτης. Της απουσίας, του κενού ο χτίστης. Ο κυνηγός της αληθινής ζωής. Προσεύχεσαι στον άγραφο στίχο της δικής σου προσευχής. Αφιερωμένο σε σένα τον άγνωστο ποιητή…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν |
The Following 3 Users Say Thank You to justin For This Useful Post: | ||
#67
|
|
||||
Δηιάνειρα. Από τη στέπα του μυαλού χνάρια μαζεύω, μες σε συμπλέγματα αλλόκοτα παράνοιας, τη μνήμη την αλλοιώσιμή μου αναδεύω, να ξαναβρώ τα άληστα φιλιά της Δηιάνειρας. Μα βρήκα στα στέκια τα γνωστά, ξόβεργες παγίδες, την Ήρα τη χαιρέκακη, τα όνειρά μου να αγρεύει, και της ψυχής τις άμοιρες, τις ξέπνοες ελπίδες, πεντόβολα, μες στης φωτιάς τα κάστρα, να τις παίζει. Γκριζοφορούσες οι φούξιες οι ερωτόχρωμες, δάκρυα στάζουν σποράς άνυδρης, της Αφροδίτης άραχλα στολίδια, στ’ ακροθαλάσσι των θεών χίμαιρες άτρομες χειμάζουν, κι’ έγινε η άμμος η Ξανθιά, χαλικερά στρωσίδια. Τώρα στο σύθαμπο τον Όλυμπο κοιτάω, που πήγαν τάχα οι θεοί ο ψεύτικοι ρωτάω. Μ’ αυτός σιβυλλικός ανήλιαγος, με χιόνια παραμένει κι’ έχει στο θρόνο του άνασσα, θεά την ειμαρμένη.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 13:08 |
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post: | ||
#68
|
|
||||
Νοέμβρης... Αναδυόμενες, γκρίζες, ανήλιαγες εικόνες, απ’ του Νοέμβρη τη ματιά την αλγεινή, οδοιπορήματα σε άλλους παγετώνες, στ’ απόβλητα ναυαγισμένη προσμονή. Αλλοιώσιμο το άρμα της αγάπης, αχνά αναπολήματα μοιραίων εθισμών, ένα αγοραίο σ’ αγαπώ της αυταπάτης, μέσα από τύμβους συλημένων στεναγμών. Μερεμετίσματα ψυχρών συμβιβασμών, για ένα χαμόγελο λιτό απελπισμένο, με συνειδήσεις πληρωμένων χορηγών, το σ’ αγαπώ μιας άλλης εποχής μεταλλαγμένο. Ακροβατώντας στα μινόρε της αυγής, με της ψυχής το κράμα ραγισμένο, απ’ την ενάτη στο σκοτάδι της φυγής, σ’ ένα φινάλε που το λένε πεπρωμένο.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 13:08 |
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post: | ||
#69
|
|
||||
Αν μ' αγαπούσε...
Αν μ’ αγαπούσε… Και τι δε θα ’κανα, το πεφταστέρι της αυγής αν μ’ αγαπούσε , με της ψυχής του το ρεφρέν αν με μεθούσε. Να ’ταν η μούσα μου κι’ εγώ ο μελωδός του, στις στροφές της ζωής η επωδός του. Και τι δε θα ’δινα, για μια γωνιά στη σκέψη του μυαλού του, να μαγγανέψω να γευτώ, την αύρα του κορμιού του. Να ’ταν απτός αντικατοπτρισμός, στην έρημο του νου μου, να ’ταν εξάντας μπούσουλας, το πολικό αστέρι τ’ ουρανού μου. Να ήταν φάρος οδηγός, και στα ορμίσματά μου, άστραμμα στα σκοτάδια μου, στα νεφελώματά μου. Και τι δε θα ’δινα, αδήριτος φρουρός της ύπαρξής του να ’μουν οι οραματισμοί του σε μένα να ταιριάζουν, τ’ απόκρυφα του αισθήματα ν’ αγρεύω, στο μπρίο του να χάνομαι, με των ματιών του το εξπρές να ταξιδεύω. Και τι δε θα ’κανα, μια νύχτα αν με ξυπνούσε κι’ ήταν αλήθεια, ήταν γιορτή, τ’ όνειρο με φιλούσε. Αφιερωμένο σε όλα τα κορίτσια της AcroBase
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 13:09 |
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post: | ||
#70
|
|
||||
Α, δεν παίζεις σωστά! Κάνεις πολιτική, είσαι γαλίφης!
|
#71
|
|
||||
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν |
#72
|
|
||||
Είναι μια φάρσα η ζωή…
Είναι μια φάρσα μάτια μου η ζωή, ένας βοριάς μιας χίμαιρας το χάδι, ένα ξενύχτι ένα άγουρο πρωί, ένα απρόσμενο θλιμμένο βράδυ. Γκρίζα τα σύννεφα κι’ απόψε ομορφιά μου, έργο ασπρόμαυρο ανάκουστο θολό, πλάκα μου κάνουν και τα άδεια όνειρα μου, ξεστράτισαν οι ρίμες μου μελαγχολώ. Ξάγρυπνες νύχτες συντροφιά με εφιάλτες, με ερινύες αγκαλιά οδοιπορώ, είδωλα σκοτεινά ματιές φευγάτες, στο άγνωστο χαρά μου ορρωδώ. Είναι μια φάρσα η ζωή ψυχή μου, ένας χορός που λένε μπαλ μασκέ και το λευκό το σύννεφο απ’ τη ζωή μου, έμεινε όνειρο οξειδωμένο αντικέ.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 13:09 |
#73
|
|
||||
Τι κρίμα...
Σ’ ένα ματζόρε που δε φτάσαμε λυπάμαι, τι κρίμα τ’ όνειρο μας να χαθεί, από το χέρι το κρατούσαμε θυμάμαι, με τα μινόρε μιας αυγής για να ντυθεί. Πως το μπορέσαμε και κάναμε ληστεία, σ’ ένα παιχνίδι που το παίζουν και παιδιά, τι κρίμα που χωρίσαμε γι’ αστεία, κι’ έγιναν κάκτοι της ελπίδας τα κλαδιά. Σ’ ένα φινάλε που δε φτάσαμε λυπάμαι, τι κρίμα που δε νιώσαμε το πρώτο μας φιλί, ποιό λάθος κάναμε στο άγνωστο και πάμε, μια μέθοδο αγάπη μου δε λύσαμε απλή. Πως το μπορέσαμε και σβήσαμε τον ήλιο, στις ζωγραφιές μας μια μουτζούρα να φανεί, όλους τους μήνες πως τους κάναμε Απρίλιο, μι’ αγάπη μάτια μου για πάντα να χαθεί.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 13:09 |
#74
|
|
||||
Δε θα μ' ακούσεις.
Όρτσα στον άνεμο μ’ ένα σκαρί χωρίς πανιά, με το εγώ μου το χαμένο στο αμπάρι, αλισβερίσι με του χρόνου την αντάρτικη απονιά, ο λύχνος να μη σβήσει στο προσκυνητάρι. Με πλάγιους ήχους απ’ αρχέγονους αυλούς, το σ’ αγαπώ, πως να στο πω, δε θα μ’ ακούσεις, δεν το μπορείς να γράψεις πάνω σε πυλούς, έχουν αλλάξει οι εποχές, της μπελ επόκ απούσης. Δεν θα μ’ ακούσεις γιατί ορθώνονται τα τείχη, της Ιεριχούς που κάποτε είχαμε γκρεμίσει. Γιατί τ’ αφήσαμε χαρά μου όλα στη τύχη, σ’ ένα αλλόκοτο, αργό κι’ ατέλειωτο μεθύσι. Απ’ τα υπόγεια, τι να σου πω, της Ατλαντίδας, σ’ ένα κελί δραπέτης της ζωής, βαρυποινίτης, από τ’ αντάργιασμα μιας άλλης πυραμίδας, σκιά στις ανηφόρες για το κάστρο, δροσουλίτης.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 13:09 |
#75
|
|
||||
Πατρίδα...
Με το ανέσπερο το φως της η Ελλάδα, στου κόσμου τη θολούρα οδοιπορεί, μέσα απ’ το ψέμα χωρίς φώτα με μια δάδα, τις Θερμοπύλες, το εικοσιένα αναπολεί. Για τα παιδιά της που θωρεί ν’ αργοπεθαίνουν, στην αδικία πως μπορεί ν’ αντισταθεί, θεριά το νάμα δίχως οίκτο που της κλέβουν, πώς να’ ναι θεέ μου ψέματα κάνε να ονειρευτεί. Προσκυνητάρια που τα σβήσαν οι χειμώνες, που να’ ναι ο ίσκιος σου άναρχε ν’ αρθεί, χαλάσματα βουβά κι’ οι Παρθενώνες, κι’ ούτε ν’ απάγκιο απ’ το βοριά να κρατηθεί. Αλλοιώσιμο απ’ τον πόνο το δάκρυ της κυλάει, της ιστορίας φυλλορροούν αναμνήσεις παλιές, το άδειο ποτήρι με πόνο στα χέρια της σπάει, με αίμα το χώμα ποτίζει, με λίγες που μείναν σταλιές.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 13:10 |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 2 (0 μέλη και 2 επισκέπτες) | |
|
|